Herkese merhaba. 5 gündür yasamak ve ölmek arasında gidip geldiğim, yola nasıl devam etmem gerektiği konusunda kafa karışıklığımla karşınıza geldim.
Hikayeme başlamadan önce lütfen kürtaj karşıtları, ya da biz hamile kalmak icin ne çileler cekiyoruz diyenler okumasın , herkesin imtihani çok farklı ve öyle bir noktadayım ki sürekli kendimi suçluyorum ve birinden gelebilecek suçlayıcı bir yorum hayatımı sonlandırmam icin aradığım yanıt olarak kapabilecek psikolojideyim,
25 yaşındayım, kariyer adına iyi bir mevkide tek basına ayakları uzerinde durabilen biriyim. 3 aylık bir iliskinin içindeyim
Bu iliskimde cok inişler çıkışlar oldu . Cok kavgalar oldu. Birlikte çok güldük, çok gezdik , çok eğlendik.
Hikaye şurada başlıyor . bu 3 aylık sevgilimle iliskinin daha çok basında olduğumuz icin, yaşadığımız ilk yuzeysel iliskide hamile kalmışım . Bende polikistik over var ve doktorum zor hamile kalacağımı belirtse de ileri yönlü bir iliskide tabii ki korunmayı tercih edecek bilinçteyim , fakat bu inanın çok yüzeyseldi.
Reglimin gecikmesi benim için anlam dahi ifade etmiyordu. Çünkü ortada tam anlamıyla bir iliski vs yoktu , bu yüzden bu gecikmeyi rutin adet düzensizliğime yordum
Fakat zamanla garip belirtiler başlayınca 2 tane test yaptım ve ikisi de pozitif çıktı
Dünya basıma yıkıldı sandım, anında kan testi yaptırdık, değer 8000lerde. Muayene olduk bebek sağlıklı mi kalp atışı var mi ya da dış gebelik gibi bir durum olabilir mi diye
Bebek sağlıklı ve 6+2 haftalık.
Allqh biliyor her ne kadar hazır hissetmesem de , böyle yüzeysel yaşanan bir iliskide hamile kalmanın şokunu yaşamış olsam da ben bu bebeği çok istedim.
Aile yapıları olarak ise ;sevgilimin babası yıllar önce vefat etmis ve annesi ve kardeşini geçindirmekte sorumlu kişi sevgilim . Kariyeri noktasında da tam kırılma noktasında ne cok iyi ne kötü bir mevkide
Benim ailem ise aşırı muhafazakar, babam yaşadığı birkaç olay sonucunda psikolojik açıdan darmaduman oldu, ve biz bile tanıyamiyoruz artik. Annemle evlilikleri son birkaç yıldır sürekli kavga gürültü ve boşanma üstüne. Bu yaşımda tayt giymem bile onun icin bir mesele olabilirken , etraf ne der psikolojisiyle belki boyle bir haberi duysa beni öldürebilecek potansiyelde birine dönüştü .
Sevgilim bebeği bu şartlar altinda doguramayacagimi , bütün sorumluluğun kendisinde olduğunu , bu bebeği aldırmak icin kendisinin beni ittiğini benim bunu hic istemediğimin farkında olduğunu , fakat bakmakta zorunlu olduğu bir ailesinin olduğunu, hem kendi ailemin hem onun ailesinin böyle bir haberle mahvolup , zamanında hayal ettiğimiz o muhteşem dugun hayallerimize veda edip herkesin bizi dışlayacağı bir psikolojiye soktu beni ve sonunda bende kendi ailemin son zamanlardaki kavgalarını , sıkıntılarını düşündükçe böyle bir haberin abilerim dahil olmak üzere , en çok annemi mahvedecigini düşünerek
Pazar günü öğrendiğim hamilelik haberimi , dün kürtaj olarak sonlandırdım
Sevgilimi kürtaj fikrinden Vazgeçirmek için çok çabaladım , arabamı satmayı teklif ettim , evlilik adına hiçbir şey beklemediğimi söyledim. Fakat onun da çok canının yandığını gördüğüm icin çok üstüne gidemedim. Muayenelerde de kürtaj icin gun alınırken de her göz göze gelişimizde ağlıyorduk, farkındaydım anlık bir zevk sonucu ,sonuç böyle çıkınca yan çizen bir adam olmadığından. Çünkü anlık bir zevk denilecek bir iliski boyutunda dahi değildik ve benim erken bir cinsel birliktelik yasamak istememe kararımı da sonuna kadar destekleyen biriydi. Su anda da her dk yanımda olmak icin cabayalan psikolojimi düzeltmek adına sürekli makaleler Kitaplar okuyan bir insan kendisi
İnanılmaz bir suçluluk hissi var en başta kendime , sonra sevgilime , ve sonrasinda bizi buna iten ailelerimize.
Bütün hayatım tersine döndü. İşe gidemiyorum , ailemin karşısına çıkamıyorum , hiçbir şey icin sağlıklı düşünemiyorum. Uyuyamıyorum artik onu yalnız bıraktım diye.
Elim hep karnımda bunu ona nasıl yaptığımı sorguluyorum sürekli , bir katil olduğumu düşünüyorum , bebeğimin bizi affetmesi için çok dua ediyorum. Mezarlik önünden geçemez oldum insan kendi yavrusunun canına nasıl kiyabilir ve bunu ben nasıl yapmış olabilirim .
Yolda yürürken arabanın arasına sıkışan bir kedi gördüğümde, cekici çağıran, kurtulduğu an ne acılar cekti diye oturup ağlayan bir insandım ben. Ben kendi canımdan kanımdan bir meleğe nasıl bunu yapabildim aklım almıyor
Bir yandan da bu bebeği ogrendigimiz andan beri sürekli ağladığım icin, bebeğe haksızlık ettiğimi düşünüp ,zaten onu kürtajda yıkacağım icin en azından karnımda geçirdiği sayılı zamanlarda parça parça yıkmayayım diye, hamileliğimi öğrendiğim an süt içmeye başladım, sigarayı alkolü anında kestim. Bebeği rahatlatacak müzikler dinledim sürekli , kendimi ağlamamak icin zorladım . Kafa dağıtmak icin sürekli bir yerler gezdim ki bebeğe bu negatif elektriği hissettirmeyeyim daha fazla diye ve onun adına bu dünyada somut bir sey kalması adına ona bir oyuncak ve kıyafet aldım. Kürtaja gideceğimin gecesi karnıma sarıp sarmaladım o kıyafet ve oyuncağı .
Şimdi elimden düşüremiyorum. Gece tek bir an koynumdan çıkaramıyorum
Kimseye anlatamıyorum , çünkü bu haber duyulmaması icin ben o cana kıydım ve birine söylediğim zaman , ben o bebeğin canına kıydıktan sonra bu haber yayılırsa ben buna dayanamam .
Yüreğim aciyor, dünya dar geliyor . Daha kokusunu alamadığım, dokunamadığım bebeğime bunlari yaptığım icin pişmanım. Ben kendimi Allah’a da bu yavruya da nasıl affettireceğim
İlerde bir evlat verilse dahi bana, ben o evladı severken suçlu hissetmeyecek miyim
Bir presin altinda zaman geçtikçe daha fazla eziliyor gibi hissediyorum
Onu en ufak unuttuğum an ya da güldüğüm an kendimi suçlu ve acımasız hissediyorum
Dün kürtaj sonrası hastane odasında bu bizim basımıza nasıl geldi diye kafa kafaya ağlarken , bugun ; “beni bu duruma o soktu” diye ,sevgilimden uzaklaştığımı farkettim. Hergun garip bir ruh haline bürünüyorum. Bebeğimizi istemedin diyorum , kendi ailenin refah seviyesi düşmesin diye bizi hic ettin diyorum . Çok mu yükleniyorum ona da bilmiyorum . Onunla bunlari konuştuğumda yüklen bana , beni suçlu bul hic önemli değil ama desteğimi de kendini de benden itme yeterki diyor
Kimseye anlatamıyorum hıçkıra hıçkıra ağlayıp anlatmak isteyip susmaya itildigim bu hikayemi sizinle paylaşmak istedim
Ve son olarak ne olursunuz kınamayın . Ben böyle bir sey yaşayacağımı asla ama asla düşünmezdim. Rabbim kimseyi böyle sınamasın , bu darlığı yaşatmasın ve bu derdimi unutacak daha büyük bir dert göstermesin . Sizlerden ricam lütfen bana dua edin ki babamla çırpınan anneme evlat acısı yasatmayayım.
Bebeğimin canına kiymisken, bir de kendi canıma kıyıp kendi ailemi de peşimde yakmayayım
elle tutulur hiçbir yanınız yok
