Merhaba. Belki bunu buraya yazmak saçma ama içim soğumuyor. Nişanlanmak üzere olduğum kişi ve aynı zamanda çok iyi anlaştığım çok sevdiğim kişi nisan aşamasında annesine ev almak için üzerine 250 bin tl kredi çekeceğini söylemişti. Ilk başta kredi çekme de evlendikten sonra altınları arabayı ve bir miktar da para toplayıp verelim demiştim ama o zaman da ev fiyatları yükselir demişti. Kredi çekecekti illa. Ben de başta kabul ettim ama ailem kabul etmedi. Oğlum neyin varsa ailenin olsun dedi yeter ki kredi çekme evlenir evlenmez altı yıl boyunca ayda beşer bin liradan borç edinmeyin dedi. Oğlan sonradan ben çekeceğim babam çekemediği için babam ödeyecek dedi ama daha önceden kendisi ailesinin aylık olarak o kredi miktarının yarisini dahi ödeyecek gücü olmadığını söylemişti. Üstelik babasının üzerinde az bir miktar yine borç var. Ben de yeni atandım öğretmenim o da bir kaç yıldır öğretmen. Iki kardeşi var asgari ücretle çalışıyorlar. Onların eve bir faydası yok. Babam kabul etmeyince gittiler ve işi bozdular. Ve oğlan beni hiç aramadı babamı suçladı durdu. Bu durum çok zoruma gitti. Sadece kredi çekmesini istememiştim. Onun dışında her şeyden vazgeçmiştim. Altınları arabasını veririz toplarız veririz kardeşlerini evlendiririz demiştim. Kabul etmedi. Canım yanıyor. Kabul etse miydim bilmiyorum. Onda onlar benim annem babam mecbur yapacağım söz vermiştim dedi. Ben de yapma demedim ama şu Nisan üstü olmasın bir de kredi çekme dedim üzerine çünkü evlendikten sonra ailesi ödeyemeyince ki ödemeye güçleri yok bize kalacaktı. Aslında bir de şu vardı. Onun dışında annesi giyeceğim elbiseye bile karıştı. Süslü giy öyle et böyle et. Nisan şöyle olacak şu kadar kişi getireceğim. Şunu yapma bunu yap. O benim oğlum elbette ki yardım edecek vs. O zamanda sonra bitirdi zaten ama canım acıyor. Onun gibi biri karşıma çıkmayacak sanıyorum. Onun gibi kimseyi sevmeyeceğim sanıyorum. Oysa ki seni asla bırakmam derdi. Prensesim derdi. Çok özlüyorum. Kabul etse miydim bilmiyorum. Kendimi suçluyorum.
