Zaten bi kendinize gelin silkelenin lakin eşiniz sizden soğuyup boşanmak isterse vakit çok geçmiş olacak şunu da belirteyim bir erkek soğursa kralı gelse ikna edemez bu duruma düşürmeyin kendinizi lütfen bi TV programında görmüştüm sonunuz benzemesin bayan eşine yalvardı asla erkek geri adım atmadı boşanacağım dedi kadın ağladı çocuğumuz için bir kez daha deneyelim dedi yok adam Nuh diyor peygamber demiyor ikna edemedilerŞükretmem gerektiğinin biliyorum. Lakin dilime hükmedemiyorum bunu aşmak için tedavi görüyorum ve bu forumda yaşamış bilgiki kadınlarsan tavsiye arıyorum. Teşekkürler bu ve benzeri yorumlar beni kendime daha çok getiriyor.
Öncelikle sorunuza cevabım:mevzu derin, beni aşar.
kendi hayatımda,
ben basit bakıyorum.
siz anneniz değilsiniz.
ve her şeyin bu kadar farkındayken aynı şeyi yapmaya devam etmemeliydiniz.
peki siz eşinizin yerinde okusaydınız ne yapardınız?
nasıl inanırdınız bu sefer?
(bunu cevaplarsanız sevinirim)
ben öyle empati duygusu çok yüksek bir insan degilimdir.
ama sizin yazdıklarınızı okuyunca, eşiniz için üzüldüm.
bir insan neyi yapsaydım daha iyi olurdu? sorusunu kendisine sorduğunda cevap alamıyorsa, artık karşı taraftan umudu keser.
esas konuya gelince, bence zamana bırakın.
eşinizden de zaman isteyin. ama sözler vermeden, ikna etmeye çalışmadan...
çocuğun 1 yaşına kadar mesela...
çünkü belliki nafakasına kadar düşünülmüş bir karar var ortada.
siz de düşünün.
2.5 ay sonra hala eşiniz için hayal kırıklığı ise bu evlilik, yapacak bir şey kalmamış olur.
Not edeceğim. Genelde eşimle huzursuzluk hep oğlumuz üzerinde üstünlük kurmamla başladı. Mesela ufak bir ornek verecek olursam aşkım bu su sanki soğuk gibi bıraz daha mı sıcak su eklese diyor ben hemen ben annesiyim ben taşıdım karnımda nasıl suda yıkayacağımı bilirim sanki sabaha kadar sen mi bekliyorsun başında gibi anlamsız ve gereksiz bir ton saçmaliklar zırvaliyorum. Halbu ki o su gerçekten de soğuk. Bunun gibi sebeplerle çıktı ve sonra yemek yemesine bile sarmaya başladım. Ben pişirdim ben yiyemiyorum sen rahat rahat yiyorsun ben çocukla ilgileniyor falan. Yani hep bi omu ezikleme suçlama içerisindeyim.
Evet kendime bunu empoze etmem lazım. Ben mutlu olacagım oğlumu ve eşimi asla bırakmayacağım. :))Aslinda bilakis tam tersine ben asla annem gibi olmayacağım oğlumu ailemi bırakıp gitmeyeceğim onlara sahip çıkacağım ve çok mutlu olacağım diye düşünseniz ❤
Adam senden soğumuş. Yani ömür boyu senin gereksiz hallerini çekecek değil. Okurken burada ben sana sinir oldum yazık hergün senin suratını görmek zorunda kalan adam ne yapsınHayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Aslında birçok kadın(anne) benim geçtiğim yollarsan geçmiş ben biraz abartmışım :)Bence düzeltebilirsiniz ilişkinizi. Evet, insan bir gıcık oluyor uyuyamayıp da eşi uyuyunca. Ama bunlar geçici bir süreç. Ben de çok sinir olurdum uykusuz kaldığım gecelerde eşimin uyumasına. Bu sebepten kavga çıkardığımda çok olmuştur. Elinizdekinin kıymetini bilip bundan sonra iyi davranırsanız bence düzelebilirsiniz. Cinselliği de ikinci plana atmayın derim. Araya iyice soğukluk girmesin. İş sizde bitiyor yani.
Not edeceğim. Genelde eşimle huzursuzluk hep oğlumuz üzerinde üstünlük kurmamla başladı. Mesela ufak bir ornek verecek olursam aşkım bu su sanki soğuk gibi bıraz daha mı sıcak su eklese diyor ben hemen ben annesiyim ben taşıdım karnımda nasıl suda yıkayacağımı bilirim sanki sabaha kadar sen mi bekliyorsun başında gibi anlamsız ve gereksiz bir ton saçmaliklar zırvaliyorum. Halbu ki o su gerçekten de soğuk. Bunun gibi sebeplerle çıktı ve sonra yemek yemesine bile sarmaya başladım. Ben pişirdim ben yiyemiyorum sen rahat rahat yiyorsun ben çocukla ilgileniyor falan. Yani hep bi omu ezikleme suçlama içerisindeyim.
Siz bile bile esinizi kendinizden sogutmussunuz. Üzüldüm gerçekten. Çünkü böyle anlayisli ve yardım eden es çok bulunmuyor.umarım aranız düzelir. Yuvanizİ kurtarirsinizHayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Eşime anlattım ama geçmişimi değil oğlumu kıskandığımı sürekli onla ilgili karar verirken bana akıl vermesini. Çektiğim acıları sancıları hsstalıkları ve tüm bunların soeumlusu onu gördüğümü anlattım. Dinledi ve ben senin acılarına hep ortak olmaya çalıştım dedi. Ki doğumumda benle birlikte çekinmeden ağladı( eşim biraz ben erkeğim havasında evde herşeyi yapar eder ama dışarda asla böyle değildir yani yardım etmez beni düşünmez) o yüzden bana destek olmaya çalıştı hep biliyorum ama ben bir kere o yaftayı adama yapıştırdım "Hersey onun yuzunden" ve bunu kolayca silip atamadım.Bunu terapi ile bırakırsınız insallah yakında. Bence en önemlisi özür dilemeyi bilmek. Bende kızsam bazen ani ve saçma tepki verebiliyordum. Kendim için şu çözümü buldum ilk zamanlar: odayı terk ettim. Baktım yine sacmalamaya başlamak üzereyim odadan çıktım, sakinlestim öyle döndüm. Bu gercekten bir cok boş patlamayi önledi. Esinize hiç neden böyle duygu karmaşası yaşadığınızı anlattınız mi?
Benim eski es hiç yardım etmedi 2 kızımı buyuturken. Calismiyordum ama bana da yazık değil mi 2 yaş arayla 2 cocuk.aile başka şehirde. Çok yiprandim. Sizinki zaten yapıyormuş is.daha fazla beklemek niye.bunun için evliliği yipratmaya değer miHayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.
3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.
Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.
Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.
Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.
Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.
Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.
Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.
Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...
Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.
Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.
Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.
Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?
Yada adamın yakasından düşmeli miyim?
Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.
Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Eşimin yapısı gereği birini silerse kralı gelse yüzüne bakmaz. Öz abisiyle yıllardır küs asla bayramda seyranda bile konuşmaz. Bende bundan korkuyorum ve hemen kendime gelmem gerek biliyorum. Hala içinde birşeyler var ki ayni evdeyiz eğer tamamiyle bitseydi eşim değil gözümün yaşı oğlumuzu bile gözü görmezdi. Şimdi şükretme ve düzelme evresindeyim.Zaten bi kendinize gelin silkelenin lakin eşiniz sizden soğuyup boşanmak isterse vakit çok geçmiş olacak şunu da belirteyim bir erkek soğursa kralı gelse ikna edemez bu duruma düşürmeyin kendinizi lütfen bi TV programında görmüştüm sonunuz benzemesin bayan eşine yalvardı asla erkek geri adım atmadı boşanacağım dedi kadın ağladı çocuğumuz için bir kez daha deneyelim dedi yok adam Nuh diyor peygamber demiyor ikna edemediler
Teşekkurler arkadaşim. Umarim birgün dengeniz şaşmaz ve allah sağlığınıza zeval vermez (Olurda birgün ruhsal bir rahatsızlığınız olursa ben size gücenmedim )Adam senden soğumuş. Yani ömür boyu senin gereksiz hallerini çekecek değil. Okurken burada ben sana sinir oldum yazık hergün senin suratını görmek zorunda kalan adam ne yapsın
Eşime anlattım ama geçmişimi değil oğlumu kıskandığımı sürekli onla ilgili karar verirken bana akıl vermesini. Çektiğim acıları sancıları hsstalıkları ve tüm bunların soeumlusu onu gördüğümü anlattım. Dinledi ve ben senin acılarına hep ortak olmaya çalıştım dedi. Ki doğumumda benle birlikte çekinmeden ağladı( eşim biraz ben erkeğim havasında evde herşeyi yapar eder ama dışarda asla böyle değildir yani yardım etmez beni düşünmez) o yüzden bana destek olmaya çalıştı hep biliyorum ama ben bir kere o yaftayı adama yapıştırdım "Hersey onun yuzunden" ve bunu kolayca silip atamadım.
Doğru diyorsunuz ben hep köstek oldum eşime. Yapamazsin sen ne anlarsın nasıl bakacaksın deyip durdum. Görende 10 çocuk büyüttüm sanar benimde ilk bebem ben ne biliyorsam adam da aynisını biliyor işe de benim kalın kafam geç algıladı.ya çok güldüm istemsiz.
şimdi 3 çocuk anası olarak artık biraz tecrübe konuşuyor, diyebilirim.
hayatınız çocuk bakımını taşere ettikçe güzelleşir. bu iş için en uygun kişi de baba
ilk çocuğum 1 yaşına gelene kadar 1 kere bile yıkamadım.
ilk banyosu dahil, hepsini babası yaptırdı.
hatta youtube a yenidoğan nasıl yıkanır yazarak yaptı.
sizi hayatta en çok rahatlatacak şey, ben olmasam da babası bu çocuklara çiçek gibi bakar düşüncesi...
şu an belki bunu düşünmek için bir sebebiniz yok, ve aklınıza bile gelmiyor.
sizin en değerlinize, en az sizin kadar güzel bakacak tek kişi babası. sırf bu bile bebekle babasının bağını kuvvetlendirip,
babasını da kırmamak için bir sebep.
Değmezmiş. Değmiyor da. Şimdi kara kara ya eşimi kaybedersem diye ağlıyorum.Benim eski es hiç yardım etmedi 2 kızımı buyuturken. Calismiyordum ama bana da yazık değil mi 2 yaş arayla 2 cocuk.aile başka şehirde. Çok yiprandim. Sizinki zaten yapıyormuş is.daha fazla beklemek niye.bunun için evliliği yipratmaya değer mi
Öncelikle sorunuza cevabım:
Eşimin yerinde olsaydım bana sağlamaya çalıştığı; ayrılık sonrası vereceği destegi bile kendime layık görmezdim. Bu yuvayi dağıtan benim sonuçta elinden gelenide yapmişsam umursamazdım karşımdakini ama bu evliliğe de devam edemezdim.
Yorumunuzun geri kalan kısmına da cevabım şu:Evet kendime zaman tanıdım eğer oğlumun ameliyatına yani 5 ay sonraya kadar kendime çeki düzen veremezsem eşimden hiçbir talebim olmadan anlaşmalı boşanacagım. Çünkü ona bunu yaşatmaya hakkım olmadığı gibi evladimi mutsuz ve kavgalı bir ortamda büyütemem.
Boşanmak istemiyorum yuvamı kurtarmak istiyorum. Eşimi seviyorum ve ona yaptığım haksızlığın farkındayım. Inşallah rabbim onun yüreğine şevkat bana da akıl fikir güzel huy nasip eder.Acikcasi haline uzuldum depresif ruh hali bebege de cok yansiyan birsey. Burada ne kotu kocalar okuyoruz. Bu tarz kendi halinde eslerde karilarindan cekiyor. Eski zamanlarini hatirla ve esinin kiymetini bil biraz. Bir yuva kolay kurulmuyor ki bir nefeste yikilsin. Bu devirde ne biliyim sakız olmuş dillerde boşanmak.