- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Umarım biz de sizde toparlarsınız. Allah kimsenin yuvasına zeval vermesin.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Eşimle nasıl bu hale geldik?
- Konu Sahibi darlyda
- Başlangıç Tarihi
- 3 Şubat 2018
- 24.981
- 107.525
Benim size bir tavsiyem: kendinizi bir kac gün gözlemleyin ve ne zaman sinirlendiğinizi ve saldirdiginizi not edin. Bunun terapide yardımcı olacağını düşünüyorum, çünkü sizi neler tetiklediği daha net çıkıyor. Benimle mesela çocukluğumda çok dalga geçerlerdi aile içinde. Bazen eşim küçük bir şaka yapıyım dese acayip sinirleniyordum, alınıyordum. Halbuki onunki altı üstü şaka. Ama eskiden kalan o mahcubiyet ve utanma duygusu o anlarda hemen ortaya fırlardı. Bende ona göre hemen karşı atağa (tıpkı çocukluğumda gibi) geçerdim, halbuki eşim saldirmamisti. Insallah en kısa zamanda terapinin faydalarını görürsünüz. Esinizden de utanmayin. Kötü Çocuklugunuz sizin suçunuz değil
- 19 Nisan 2019
- 1.445
- 1.316
- 36
Ne güzel daim olsun inşallah peki doktor lohusalık depresyonuyla ilgili bisey demedi mi
Bebeğim yeni doğduğunda benim de sizin kadar olmasa da eşime bir tahammulsuzlugum oldu. Her şeye ağlayan, trip atan biri olmuştum. Ama sonra insanın başına daha büyük bir şey gelince dank ediyor.
Sizi o yüzden anlamaya çalışıyorum ama sizinki biraz fazla uzamış, sevgisi hiç bitmez, benim kahrımı hep çeker diye düşünmüşsünüz. Ama sonuçta o da bir insan ve onun da duyguları var.
Hatanızı anlayıp terapiye de başlamışsınız. Şimdiden sonra düzelmek sizin elinizde. Bir de bu yatak ayırma olayı bana göre eşleri soğutuyor birbirinden, buna çözüm bulmakta fayda var.
Sizi o yüzden anlamaya çalışıyorum ama sizinki biraz fazla uzamış, sevgisi hiç bitmez, benim kahrımı hep çeker diye düşünmüşsünüz. Ama sonuçta o da bir insan ve onun da duyguları var.
Hatanızı anlayıp terapiye de başlamışsınız. Şimdiden sonra düzelmek sizin elinizde. Bir de bu yatak ayırma olayı bana göre eşleri soğutuyor birbirinden, buna çözüm bulmakta fayda var.
- 16 Temmuz 2015
- 363
- 610
- 14 Mayıs 2018
- 161
- 260
- 43
- 3 Mart 2016
- 18.150
- 76.557
Anlayabiliyorum, benzer bir durumu çocuk sonrası ilk bir-bir buçuk sene boyunca yoğun yaşadım. Eşimin her şeyi batıyordu, her söylediği canımı sıkıyordu resmen kavgaya yer arar hale gelmiştim. Adam kötü bir şey söylemese de alınıyor, belki uykusuzluktan belki bebekli hayata alışmakta zorlandığımdan, hırsımı eşimden çıkarıyordum. Oysa bir o kadar da sorumluluklarının bilincinde, ev işleri ve bebek bakımını üzerime yıkmayan paylaşımcı biriydi. Ama dediğim gibi, batardı bana, o rahat uyuduğunda, bebeğim ille de beni tutturdukça uyuyan adamı da uyandırırdım "Kalk, ben uyumuyorum uyuma sen de, su getir, bez ver, mama ısıt" vb. illa uyandırırdım yani. Yine de gık demezdi.
Tabi bir süre sonra benim hareketlerim kabak tadı vermeye başladı; gerçi eşimin de kabahatli olduğu durumlar yok değildi, ama şimdi şimdi anlıyorum, yüzdeye vuracak olursam %70 ben hatalıydım. Elbette eşim de kendini geri çekmek durumunda kaldı o sıra. Neye sinirlensem, eşimden çıkardığım bir dönemdi. Ya hormonlar yüzünden, ya işte dediğim gibi bebekli hayat içinde yorulup bitap düştüğümden (Oğlum kolikti ve ağlama nöbetine çok sık girerdi, susturamazdık; ağlamaktan morarırdı, kendini sıkmaktan kabız olurdu vb. hastaneye git gel, gece-gündüz aralıksız sürekli ağlama sesine maruz kal, ne çay kahve içebil, ne adam akıllı yemek yiyip sçabil, kene gibi yapışık, ağlak bir bir buçuk sene geçirdik bebeğimle), eşim benim stres topum haline gelmişti işte özetle.
Önce karşılıklı atışmalar, sonra tartışma ve büyüyen kavgalar, ardından bozulan cinsel hayat... Sanırım rahat bi 6-7 ayı iletişimsiz, birbirimizden uzak yaşadık tam da bilemeyeceğim. Baya baya koptuğumuz bir dönemi yaşadık yani.
Sonra nasıl toparlandı, ben ağlama uluma seslerine kendimi kasmaları bıraktım, bi rahatlık geldi... Öyle de olmuyor böyle de olmuyor, karnı tok sırtı pek, ağlayası var ağlasın'a bağladım bir noktadan sonra (Psikolojik destek de aldım bunun için), bebek konusunda kendimi rahat bıraktıkça, bebeğim de düzene girmeye başladı; sonra oğlumla ilgilenirken anne-baba rollerimiz üzerinden yine bir araya gelmeye başladık. Cinsellik de kendiliğinden düzeldi vb.
Bebeğinizle uğraşırken kendinizi kasmayın, farkında olmadan strese sokmayın tüm hayatınızı etkiliyor. Olduğu kadar oluversin, yediği kadar yesin, uyuduğu kadar uyusun, ne bileyim alın yanınıza emerken birlikte uyuyun uykunuzdan vermeyin, relaks... Siz ve bebeğiniz birbirinizi ne kadar az yorarsanız o kadar düzenli gidiyor. Yoksa o stres ailedeki herkese bulaşıyor, kabak da babaların başına patlıyor. Biraz bırakıverin, her şey mükemmel olmasın... Sonra güzelce bi oturun konuşun, özrünüzü dileyin, tatlı tatlı sokulun öpün, gönlünüzden geçtiği gibi bir hediye yapın dilerseniz (Ben eşime, 3ümüzün fotoğraflarından oluşan bir aile albümü hazırlayıp hediye etmiştim, fotoğraflar, seni seviyorum-benim gibi zor biri ile baş edebildiğin için teşekkür ederim notları vb), sarılın kucaklaşın ve sıfırdan, bugünden başlayalım; bazen delirirsem de beni hoşgör, ben de alışmaya yeni halimi anlamaya çalışıyorum, seni çok seviyorum filan deyin. Toparlanamaz şeyler değil bunlar, farkındasınız ve adım atmaya hazırsınız; bu iyi bir şey.
Tabi bir süre sonra benim hareketlerim kabak tadı vermeye başladı; gerçi eşimin de kabahatli olduğu durumlar yok değildi, ama şimdi şimdi anlıyorum, yüzdeye vuracak olursam %70 ben hatalıydım. Elbette eşim de kendini geri çekmek durumunda kaldı o sıra. Neye sinirlensem, eşimden çıkardığım bir dönemdi. Ya hormonlar yüzünden, ya işte dediğim gibi bebekli hayat içinde yorulup bitap düştüğümden (Oğlum kolikti ve ağlama nöbetine çok sık girerdi, susturamazdık; ağlamaktan morarırdı, kendini sıkmaktan kabız olurdu vb. hastaneye git gel, gece-gündüz aralıksız sürekli ağlama sesine maruz kal, ne çay kahve içebil, ne adam akıllı yemek yiyip sçabil, kene gibi yapışık, ağlak bir bir buçuk sene geçirdik bebeğimle), eşim benim stres topum haline gelmişti işte özetle.
Önce karşılıklı atışmalar, sonra tartışma ve büyüyen kavgalar, ardından bozulan cinsel hayat... Sanırım rahat bi 6-7 ayı iletişimsiz, birbirimizden uzak yaşadık tam da bilemeyeceğim. Baya baya koptuğumuz bir dönemi yaşadık yani.
Sonra nasıl toparlandı, ben ağlama uluma seslerine kendimi kasmaları bıraktım, bi rahatlık geldi... Öyle de olmuyor böyle de olmuyor, karnı tok sırtı pek, ağlayası var ağlasın'a bağladım bir noktadan sonra (Psikolojik destek de aldım bunun için), bebek konusunda kendimi rahat bıraktıkça, bebeğim de düzene girmeye başladı; sonra oğlumla ilgilenirken anne-baba rollerimiz üzerinden yine bir araya gelmeye başladık. Cinsellik de kendiliğinden düzeldi vb.
Bebeğinizle uğraşırken kendinizi kasmayın, farkında olmadan strese sokmayın tüm hayatınızı etkiliyor. Olduğu kadar oluversin, yediği kadar yesin, uyuduğu kadar uyusun, ne bileyim alın yanınıza emerken birlikte uyuyun uykunuzdan vermeyin, relaks... Siz ve bebeğiniz birbirinizi ne kadar az yorarsanız o kadar düzenli gidiyor. Yoksa o stres ailedeki herkese bulaşıyor, kabak da babaların başına patlıyor. Biraz bırakıverin, her şey mükemmel olmasın... Sonra güzelce bi oturun konuşun, özrünüzü dileyin, tatlı tatlı sokulun öpün, gönlünüzden geçtiği gibi bir hediye yapın dilerseniz (Ben eşime, 3ümüzün fotoğraflarından oluşan bir aile albümü hazırlayıp hediye etmiştim, fotoğraflar, seni seviyorum-benim gibi zor biri ile baş edebildiğin için teşekkür ederim notları vb), sarılın kucaklaşın ve sıfırdan, bugünden başlayalım; bazen delirirsem de beni hoşgör, ben de alışmaya yeni halimi anlamaya çalışıyorum, seni çok seviyorum filan deyin. Toparlanamaz şeyler değil bunlar, farkındasınız ve adım atmaya hazırsınız; bu iyi bir şey.
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Benim annem beni hiç sevmedi bende oğlumu çok sevdim. Rabbim biliyor eşimden bile kıskandım. Doğumda onca acıyı ben çektim 9 ay ben karnımda taşıdım doğumdan sonra adını bile duymadığım hastalıklarım çıktı ve oğlum babasını görünce gülümsüyor. Benim annem ve babam beni belkide hiç sevmedi ama ben oğluma resmen aşık oldum. Yani gözüm başka kimseyi görmüyor sadece o ve ben ikimiz olalım. Uyumam gerek eşim ben bakayım diyor vermek istemiyorum. çık hava al gez diyor hayır diyorum oğlumu kimseye bırakmak istemiyorum 1 sn ye bile çünkü annem beni tam 15 yıl önce hiç arayıp sormamak üzere bıraktı.
Sorun bu oğlumu eşime vermek istemiyorum dinlenmek için. Ama kıskanıyorumda gece deliksiz uyumasını istediği zaman rahatça yemek yemesimi göbeğinin çatlamamış olmasını saçlarının hala yerinde ve canlı olmasıni istediğin duşa girmesini herseyini kıskandım. O mu suçlu ? Elbette değil çünkü o bu konforu bana da saglamaya çalıştı sadece ben başaramadım.
- 23 Ocak 2016
- 31.975
- 48.053
En son cümlelerinizde o uyuyor ben uyuyamıyorum demişsiniz ya yok artık diyorum o kadar yardım eden bir eşiniz varken de uykusuzsanız yok artık adam neredeyse dayanabilse gece de bakacak hale gelmiş haketmişsiniz ay okurken dridm içinden afedersin ama sövdüm sana kıymetini bilmiyorsun diye eşinin sinirlerin yıpranmış psikiyatriye gitmen gerekli olduğunu düşünüyorum sanırım sinirli ve çok agresif birisiniz eşiniz anlattıklarınıza göre iyi bile dayanmış ben doğumdan sonra 10 gün sonra başlanacak d vitaminini 5 gün unutup geciktirdiğim için ne fırça yedim eşimden demedi bu benim de hatam bu görev bana ait olsun diye sabahlara kadar uyumazdım 5 te uyur 8 de kalkardım bulmuşsunuz da bunuyorsunuz bundan sonra eşiniz sizden iyice soğursa aklınız başınıza gelir he ayrıca 8 ay da kadınlığımı bilmedim benden uzak duran cinsel anlamda bir eşim vardı sen düşün nasıl sabrettim hem uykusuz hem eşin bu davranışları şükret kardeşim şükret
- 14 Mayıs 2018
- 161
- 260
- 43
Belki de problem budır yani yaşadığınız şey ağır bir şey ve hamilelik hormonlar bütün vücud dengesi alt üst okuyır...
Belki de çok endişelisiniz anne olmanın verdiği psikolojik yükten dolayı benve siz kendini iyi bir terapiste gidin
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Sizin daha önce konularınızı ve yorumlarinıza çok denk geldim. Çok tatlı bir kadınsınız burdan hissettiğim öncelikle bunu belirteyim. :)))
Yorumunuza gelince harfiyen katılıyorum çokk haklısınız ve bu yollardan geçmiş biri olarak beni anlayıp bu kadar güzel açıklamanız içime ümit tohumlari attı. Sahura kalkınca dayanamayıp aylar sonra ikk kez eşime sarılasım geldi. Nasil tepki alırım bilmiyorum ama bir yerden başlamam lazım. Onu eski halimizi çok özledim. Inşallah dediğiniz gibi güzel olur herşey. Sizin geçtiğiniz yollardan bende kazasız belasız geçerim inşallah. :)
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Not edeceğim. Genelde eşimle huzursuzluk hep oğlumuz üzerinde üstünlük kurmamla başladı. Mesela ufak bir ornek verecek olursam aşkım bu su sanki soğuk gibi bıraz daha mı sıcak su eklese diyor ben hemen ben annesiyim ben taşıdım karnımda nasıl suda yıkayacağımı bilirim sanki sabaha kadar sen mi bekliyorsun başında gibi anlamsız ve gereksiz bir ton saçmaliklar zırvaliyorum. Halbu ki o su gerçekten de soğuk. Bunun gibi sebeplerle çıktı ve sonra yemek yemesine bile sarmaya başladım. Ben pişirdim ben yiyemiyorum sen rahat rahat yiyorsun ben çocukla ilgileniyor falan. Yani hep bi omu ezikleme suçlama içerisindeyim.
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Evet dedi. Benim lohusalık depresyonunda olduğumu emzirdiğim için psikiyatriste yönlendirmedi. Bunun altında da hep annemi sorumlu tutarak kendimi depresyona sürüklediğimi düşünüyor. Hastanede eşim ve kayınvalidem vardım 1 hafta bana kayınvalidem sag olsun yardımcı oldu ama.ben her gece annemi sayıklamışım. Kemdimi hep eksik ve yetersiz hissettim. Eşimin ailesi çok iyi insanlar ama benim ailem bile yok. Bunlardan dolayı kendimi depresyona sürüklediğimi düşünüyor ve en önemliside annemin beni terk edişiyle benim oğluma bakamayacağim gibi garip bi bağ kurdum. Bu yüzden gard aldım eşime.Ne güzel daim olsun inşallah peki doktor lohusalık depresyonuyla ilgili bisey demedi mi
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Aramızı düzeltebilirsem ilk işim yatakları birleştirmek olacak inşallah.
- 2 Şubat 2015
- 14.625
- 62.306
mevzu derin, beni aşar.
kendi hayatımda,
ben basit bakıyorum.
siz anneniz değilsiniz.
ve her şeyin bu kadar farkındayken aynı şeyi yapmaya devam etmemeliydiniz.
peki siz eşinizin yerinde okusaydınız ne yapardınız?
nasıl inanırdınız bu sefer?
(bunu cevaplarsanız sevinirim)
ben öyle empati duygusu çok yüksek bir insan degilimdir.
ama sizin yazdıklarınızı okuyunca, eşiniz için üzüldüm.
bir insan neyi yapsaydım daha iyi olurdu? sorusunu kendisine sorduğunda cevap alamıyorsa, artık karşı taraftan umudu keser.
esas konuya gelince, bence zamana bırakın.
eşinizden de zaman isteyin. ama sözler vermeden, ikna etmeye çalışmadan...
çocuğun 1 yaşına kadar mesela...
çünkü belliki nafakasına kadar düşünülmüş bir karar var ortada.
siz de düşünün.
2.5 ay sonra hala eşiniz için hayal kırıklığı ise bu evlilik, yapacak bir şey kalmamış olur.
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Alıyorum sag olunda bu tespiti ben yaptım zaten çözüm sunacak tavsiyeler bekliyorum
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Şükretmem gerektiğinin biliyorum. Lakin dilime hükmedemiyorum bunu aşmak için tedavi görüyorum ve bu forumda yaşamış bilgiki kadınlarsan tavsiye arıyorum. Teşekkürler bu ve benzeri yorumlar beni kendime daha çok getiriyor.
- 4 Şubat 2017
- 2.097
- 1.538
Terapi alıyorum inşallah aşacağım emzirdiğim için ilaç tedavisi alamıyorum ama inşallah düzelir herşey
- 19 Nisan 2019
- 1.445
- 1.316
- 36
Aslinda bilakis tam tersine ben asla annem gibi olmayacağım oğlumu ailemi bırakıp gitmeyeceğim onlara sahip çıkacağım ve çok mutlu olacağım diye düşünseniz ❤
- 17 Ağustos 2011
- 1.015
- 932
Bence düzeltebilirsiniz ilişkinizi. Evet, insan bir gıcık oluyor uyuyamayıp da eşi uyuyunca. Ama bunlar geçici bir süreç. Ben de çok sinir olurdum uykusuz kaldığım gecelerde eşimin uyumasına. Bu sebepten kavga çıkardığımda çok olmuştur. Elinizdekinin kıymetini bilip bundan sonra iyi davranırsanız bence düzelebilirsiniz. Cinselliği de ikinci plana atmayın derim. Araya iyice soğukluk girmesin. İş sizde bitiyor yani.
