Eşimle nasıl bu hale geldik?

Esiniz bosanma konusunda verecegi maddi destegi simdi versin yani yaniniza bir yardimci tutsun bence sizde biraz kuafor, biraz arkadaslarinizla gorusme, biraz bebek buyutme derken toparlayin iliskinizi ve lutfen ayrilmayin. Birde sey cok sevdigim birinin bi sozu var, git kendine cdki duzsn ver elin oglu yaptigi pilavdan cok sacina basina bakar, bu cok dogru. Yemek yapmayin o gunu corbayla gecistirin ama kapiyi duzgun bir tiple, guler bir yuzle acin. Allah yardimciniz olsun simdiden.
Haklısinız teşekkür ederim dikkate alacağım
 
Anne olmanın sorumluluğu ağır gelmiş size ve tepkinizi eşinize yönlendirmişsiniz. Belki de düzensiz uyku haliniz sinirlerinizi geriyor. Bebeğinizi bırakabileceğiniz kimse yok mu arada bir baksa sizde arkadaşlarınızla vs kendinize ufak programlar yapsanız masaja falan gitseniz. Ufak molalar belki iyi gelecektir.
Bir de öfkeniz geldiği zaman patlamayın, susun, sakinleşmeyi bekleyin , dinlendirici bi müzik eşliğinde ılık bi duş alın. Iyi gelir belki.
 
Teşekkür ederim zaten kötü olan ruh halime iğnelercesine yorum yaptığınız için. Evet eşimi bunaltmış olabilirim ama doğumdan öncesine kadar sorunlarımız yok denecek kadar azdı. Lohusalıkla zor bebeğimin olmasıyla hırcınlaştım ve bana destek olmak yol gösterebileceklerden yardım dilendim.

Yine de sağolun. Siz iyi kadınsınız hemcisinizin acısına destek oluyorsunuz...
Buranın adeti oldu zaten fikir vermek yerine iğneleyici yorumlar yapmak neyse bence konuşun eşinizle gerekirse özür dileyin inşallah herşey istediğiniz gibi olur
 
Kendinizi suçlamanıza gerek yok lohusa depresyonu normal bunlar.önemli olan bundan sonra dikkat etmemek. Düzenli olarak psikolojik destek alın ama lütfen aksatmayın. Bir de eşinize gerçekten sevdiğiniz insan eş olarak davranın ona kendini özel hissettirin ama bunun karşısında birden değişmesini beklemeyin yavaş yavaş olacak. Yani ee ben iyi davrandım o hala soğuk demeyin öyle birden düzelmez, zamana bırakın siz hatalarınızı düzeltin ona özel davranın gerisi gelir.o yüzden yok sarıldı ama görev gibi falan deyip ne kendinizi ne onu yıpratın, zamanla düzelir siz dikkat ederseniz.
 
Benim annem senin gibi. Kocasiyla sorunları yok masallah ama ben artik tahammul edemiyorum. Ne kadar kendini torpülese de yilda iki kere (eskiden daha coktu) buyuk ve gereksiz bir kavga cikariyor. Artik onun duzelecegine dair zerre umudum kalmadi. Duzelse duzelse 7 ay duzelir... bir sure sonra insana bikkinlik geliyor. Iyi halleri bile reklammis gibi geliyor. Biz yillardir ayni evin icinde yabanci gibiyiz. Son patlamasi bir bucuk ay onceydi, o gunden beri evi otel gibi kullaniyorum.
Bu saatten sonra duzelse neeeee duzelmese ne... bence esiniz de benim durumumda. Ya da bu duruma ramak kalmis.
 
Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Öncelikle şunu belirteyim hamilelik sürecinde erkeklerinde hormonları değişir ve onlar da hassaslasir evet bizim kadar olmasada etkilenmiyor diyemeyiz. Bence evliliginizi bitirmeyin tabiki madem durumun farkındasınız eşinizde çaba sarf ediyor o zaman cabalayacaksiniz. Ayrıca terapilere devam edin ve öfke kontrolü üzerine de çalışın .bu lafım herkes için olacak baktınız güzel bir cümle kuramayacagim sesim yükselecek lütfen susun .
 
Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Ben sizi çok iyi anladım. Bebekle birlikte hayatınızin bir daha asla eskisi olamayacağı düşüncesi. Bir daha hiç uyuyayamayacak, keyif yapamayacak, rahat rahat temizlik bile yapamayacak gibi gibi düşüncelere kapılıp, esinizin ise böyle sorunları olmadigini bilmek ve ne hissettiğinizin anlaşılmaması sizi hırçın hale getirmiş. Annelik hüznü dediğimiz şey siz de devam ediyor gibi. Değerlerinize de baktirin. Eksik varsa takviye alin
 
Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Sizinle hemen hemen aynı şeyleri yaşamışız. Lohusalik ve sonrası bende aynı şeyleri yaşadım o uyurdu ben 1 saat uykuyla dolanirdim üstüne üstlük ne yemek hazırlar ne de çocuğun bakımına yardım ederdi. Ben sizin kadar tepkimi gösteremedim ama içten içe sinir olurdum eşime. Sanırım biraz da yanımda yardım edenim olmadığı için ( anne kv vs.) ben birde univ. Okuyorum düşünün hem ev hem çocuk hem eş derken iyice bunalmistim ama dediğim gibi ben sizin kadar dışa vurmadım kendi içimde yaşadım zamanla eşim anladı beni ve artık evde olduğu günler oğlumla eşim ilgileniyor sabahları ben uyuyorum o bakıyor vs. Demem o ki hatanızı anlamışsınız eşinize de aynı burada yazdığınız gibi anlatin herseyi bağıra çağıra değil de daha sakin bir ses tonuyla bebeğiniz 1 yaşını geçtikten sonra hersey çok daha kolay olacak inanın. Herkes hata yapar önemli olan hatanın kendinde olduğunu anlamak. Umarım hersey duzelir
 
Bence eşiniz sizi seviyor sadece kırhın ve bıkkın. Sürekli alttan alıp ona iyi davranın değiştiğinizi kanıtlayın. O assa bilr suratını siz asmayın. Bence zamanla düzelecek.
 
Teşekkurler arkadaşim. Umarim birgün dengeniz şaşmaz ve allah sağlığınıza zeval vermez (Olurda birgün ruhsal bir rahatsızlığınız olursa ben size gücenmedim )
Ben zaten kanserim. Ama adamın burnundan getirmiyorum. Hatta kanser olduğum için beni el üstünde tutuyo ve beni bırakmadı diye adama hakettiği değeri veriyorum
 
Aslında bir çok boşanmaya götüren süreçde böyle başlıyor. Siz inkara yönelmek yerine farketmişsiniz ki asıl güçlü olan kendini eksiklerinide gören kişidir. Canım sevgi sonsuz değil belli bir zaman sonra azalır hatta yok olur. Yazdıklarına bakarak eşinde de bir şeyler bitebilir haksızlığa uğramışlık hissi olabilir. Burada yazdıklarını eşinle konuşarak hataların olduğunu elinde olmadan yaptığını sonra pişman olabildiğini söyleyip kendisinden destek olmasını isteyebilirsin. Sonuna bir de seni seviyorum dersen. Bence herşey düzelir. Umarım ailenle mutlu olursun.
 
Sizi tebrik etmeye geldim. Her şeyin o kadar farkındasınız ki. Demek ki yolun yarısını aşmışsınız,ne güzel. Buraya yazdığınız gibi eşinizle de konuşun yine. Konuşamayacağınızı veya kendinizi ifade edemeyeceğinizi hissediyorsanız bir not yazın eşinize.
Hem bireysel destek alın hem de bir aile terapistine gidin. Eşinizin sevgisinin bittiğini düşünmüyorum ama yorulmuş olabilir.
İnşallah bir an önce kurtarırsınız evliliğinizi.
 
İşe empati yapmakla başlayabilirsiniz. Kendinizi onun yerine koyun. Eşiniz "bu evlilik icin ben elimden geleni yaptım, artık top onda." Diye düşündüğü icin size karşı tepkisiz kalarak sizin tepkinizi ölçüyor olabilir. Değişmeyecekseniz degiseceginizi söylemeyin cunku bu onun size ve evliliginize olan inancini daha da olumsuz etkileyecektir.

Bu iliskide kabul ettiginiz uzere problemli taraf sizsiniz. Psikoloğa gitmeye devam edin. Esinizi seviyorsaniz yuvanizi yikmamak icin elinizden geleni yapin. Şu ego savaşları durumunu aşın. Eşiniz zaten anlayisli, sevgi dolu, kibar birisi. Bu zamanda boylesini bulmaniz gercekten cok zor. Bu forumda kocasindan bunca dert yanan insanlarin hikayelerini okursanız, ne kadar hata yaptiginizi anlarsiniz. Sizin de itiraf ettiginiz gibi siz şımarmışsınız Hepimizin şımardıgı zamanlar oluyor ama bunu abartmamakta fayda var. Zaten esinizi biraksaniz bile baska kimse sizi bu tribli, kaprisli ve hoşnutsuz halinizle kabul etmez. Bırakın eşi dostu azcık cekilmez biri oldugumuzda ailelerimiz bile offff evlende kurtalalım, seklinde serzenişlerde bulunmaya başlıyorlar.

Silkelenip kendinize gelin. Bu evlilik icin yapabilceklerinizi bir düşünün. Yaz geldi. Esinizle ufak bir tatile cıkın. Mumkunse cocugunuzla birlikte 3nuz cıkın. Aileniz artik 3 kişilik bunu bu sekilde kabul görün. Esinize ufak bir jest yapin. Mesela begendigi bir seyi ya da ona sizi hatirlatacak bir seyi hediye olarak alin. Bu hediyeyi vermeden önce biraz gozune girin (mutlu biri olarak gozukmeniz yeterli) gun sonunda da hediye vererek ve pismanliginizi dile getirerek onu duzeleceginize ikna edin. Tabi önce kendinizi ikna etmeniz gerekiyor. EsiniZ artik sizin onu sevmediginizi dusunuyor. seviyorsaniz sevginizi belli edin. Aranizdaki cinsel soguklugu aşın.

Bunları yapıp yapmamaya karar vermeden önce mutlu olmak için sebeblerinizi kendiniz icin bir sıralayın. Örnegin;
-saglilikli bir evlada sahip olmak - uzun yillar cocuk isteyip basaramayan ve bunun icin kahrolan insanlari dusunun.
- anlayısli bir eş
-saglikli bir beden
- gibi gibi mutlu olmaniz icin yeterli bir cok sebebinizin oldugu gercegini kabullenin.
 
Hatalarınızın farkındasınız.. Belki eşinize ufak sürprizler yaparak onu şımartabilirsiniz. Belki her zamankinden farklı bir sofra hazırlarsınız; ufak bir hediye alırsınız; gün içinde güzel bir iki mesaj atarsınız falan.. Belki eşiniz yorulmuştur; bu şekilde şeylerle farklı hissetmesiniz sağlayabilirsiniz. Açıkçası bebeğim olmadığı için; bebekle nasıl yapılır böyle şeyler zor olur mu onu bilemiyorum malesef
 
Benim de 8 aylik bebegim var. Uyuyan herkese gicik oluyorum. Surekli moralim bozuk, kavga edesim var. Cinsel hayat sifira yakin. Ama bu yasadiklarimiz cok normal ki. Ikinizin de dert etmemesi lazim. Eninde sonunda gececek. Bosanmanin esigine gelmemeniz lazim.
Zaten depresyona meyilliymissiniz. Ben de oyleyim. Boyle olmasi normal yani. Psikoterapi goruyorum su an. Ama bu uzun bir surec. Bir anda gecmiyor.
 
Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..


Bu da okuyanlara ders olsun. Sizi en çok seven, tahammülü had safhada olan adam bile bir gün yeter bıktım der. Kimse kendini vazgeçilemez görmesin. Sonra artık kafanıza dank ettiğinde bir bakmışsınız karşınızdaki size olan sevgisini kaybetmiş.

Yapmanız gereken çok basit ona mutlu olacağı bir yuva verin. Adam sizden ekstra bir şey istemiyor belli. Mutlu olmak istiyor sadece.

Yukarıda yazdıklarınızı yapmazsanız gayet de mutlu olabilirsiniz. Ama şimdi adamdan hemen eskisi gibi olmayı beklemeyin. Çünkü siz ona eğer hep alttan alırsan, kendinden ödün verirsen bu eşin bile olsa tepene çıkar diye bir ders verdiniz. Eşiniz düzelecektir zamanla ama eminim asla eskisi kadar yumuşak, kendinden ödün veren birisi olmayacak size karşı. Çünkü öyle olursa sizin tekrar eski halinize döneceğinizi düşünecek hep.

Sonuç olarak, kendiniz, çocuğunuz ve eşiniz için şu yukarıda yaptıklarınızı artık yapmayın ve mutlu olmaya çalışın...
 
Sorunu düzeltmek için tek gerekli olan şey sorunu bulmaksa siz onu halletmişsiniz zaten. Niye böyle olduğunun farkındasınız. Uzman desteği de alıyorsunuz buda büyük bir artı. Sakinleşmek için doğal çaylara başvurun, kesinlikle. Çünkü tavırlarınızın istemsizce olduğunu söylemişsiniz, bu sinir kaslarınızın gergin olması ile ilgili diye düşünüyorum. Onları yatıştırın öncelikle.

Eşinizle aynen burada anlattığınız gibi içten konuşmanızı yapın, düzeltme çabalarınız da karşı taraftan sevgiyi aldıkça pes etmeden ilerleyebilirsiniz. Bol bol sarılın. çok istemeseniz de cinselliği eski sıklıkta yaşamaya çalışın. Soğumanıza engel olacak, birbirinize yakınlaştıracak ve bu konuda daha fazla körelmemenizi sağlayacak.

Küçük bir haftasonu kaçamağı size iyi gelecektir ama bebeğiniz ufak olduğu için yapamazsınız. Aile desteği ile bir kaç saatlik başbaşa aktiviteler yapmaya çalışın. Empati yeteneğinizi geliştirin, misal eşinize kızdığınız bir durumda "böyle bir tavır görsem ben ne yapardım, aynı hatta belki daha büyük tepki verirdim" gibi. Ne kadar yorgun olursanız olun mümkün olduğu derecede bakımlı olmaya çalışın. Bakım sadece makyaj değildir, aynaya baktığınızda kendinizi beğenecek kadar. Aranızda ki güzel, tatlı sözleri artırmaya çalışın. Misal ben eşime bir şey soracağım yada yardım isteyeceğim zaman (adı Ali olsun), Ali diye değil "Alim" diye seslenirim. Konuya girmeden sevginizi gösteriyorsunuz yani.

Birde çocuklarım küçükken uykusuzlukla baş etme yöntemlerimden biridir. Belki size tuhaf gelebilir ama deneyin benim işime yaradı. Mesela bebeğim uyanmadan 2 saatlik uyku bana fazlasıyla yeter, dinlenmiş kalkabilirim diye motive olarak uykuya dalardım. Tekrar yatarken şu saate kadar uyursam, bana fazlasıyla yeterli olur, diye düşünerek uyurdum. Kendinize olumsuzu empoze etmeyin, her durumda olumluyu düşünün. Daha pozitif uyanacaksınız, ve ağır gelen uğraşlarınız gözünüzde daha da kolaylaşacak.
 
Hayırlı ramazanlar dilerim herkese iyi geceler.

3 yıllık evliyim. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Özünde iyi insandır. Ilk evlendiğimizde kıskançlıkları ve ettiğimiz kavgalarda birbirimizi derinden yaraladık. Zamanla kıskançlık sorunumuz pek kalmadı. 1 oğlumuz var 7 buçuk aylık.

Herşey oğlumun doğumuyla başladı. Dediğim gibi birbirimizi çok severdik uyurken bile elimi tutardı. Bende keza bir dediğini iki etmemeye çalışırdım. Ufak tefek sorunlarımız olurdu her evlilikte olduğu gibi ama ya o ya ben bir şekilde alttan alır büyük kavgalara yer vermez sorunların üstünü örterdik. Sanırım en büyük hatamız da bu hiç konuşmadık, sorunları hep örtük ve doğumdan sonra artık birbirimizin yüzüne vurur olduk hatalarımızı.

Uzatmadan hatalarımdan bahsetmek isterim. Doğumdan sonra eşime karşı tahammülüm hiç kalmadı. Sürekli bir afra bir tafra, trip atan, her dediğini iyi bile olsa yanliş anlayıp laf yetiştirin, en ufak hatasında laf sokmaya çalışan, kendimi üstün görmeye çalışan ve eşimi ezmeye çalışan biri haline dönüştüm.

Orta da sorun yokken surat asmaya başladım. Oğlum kök söktürdü özellikle ilk doğduğu dönemlerde sıfır uykuyla ayakta kalmaya çalıştım ve hep eşimi suçladım. Bana yardım ederdi. Gün içinde eve gelir (kendi dükkanı var esnaf) bebekle ilgilenir benim uyumam için. Sürekli çeşit çeşit yemek yapma bir çorba bir pilav yeter. Onuda yapamazsan ben miss gibi tost yaparım yeriz derdi. Bulaşık, çamaşır, temizlik elinden ne gelirse yardım etti ama ben şımardım. O yaptıkça tepesine çıktım hep dahasını istedim. Agresif, laftan anlamayan herseyi büyüten bir cadıya dönüştüm.
Bu dönemde benden tek istediği sabah erken kalktığı için gece uykusunu almak istemesiydi. Gündüz sen uyu gece ben uyuyayım derdi çocukla gece ben ilgilenirdim. Bu yüzden de yatakları ayırdık. Ben oglumla oğlumun odasında yatmaya başladım.

Gerek tartışmalarımız, gerek bahanelerim, gerekse triplerimle cinsel ilişkimizede zarar verdim. Bu önce 1 hafta sonra 15 gün derken biz birlikte bile olmamaya başladık aylarca.

Eşim en sonunda ayrılmak istiyorsan tahammülün yoksa kendine hayatı zehir etme dedi ve "elimden ne gelirse yaparım şan 20 bin veririm nafakada öderim evde de arabadada hakkınvar yavaş yavaş onlarıda veririm evini tutalım bi işe gir oğlumuzun bakıcı parasınada yardımcı olurum" dedi.

Tabi bana o zaman dank etti. Eşimi seviyorum ama neden böyle davrandığımı bilmiyorum. Bana önce bir destek alalım psikologdan ama sevgin bittiyse ikimize de hayatı zehir etme dedi.

Terapiye başladım herşey yavaş yavaş düzelmeye başladı. Pat iki hafta sonra şiddetli bie kavga. Evet yine sorun bende. Doyumsuzluğumda...

Eşim halime tavrıma anlam veremesede ilk başta bana destek olan adam gitti yerine ketum, konuşmayan,yüzüme bakmayan birine dönüştü.
Ben hatalarımı anladım elimden geleni yapmak istiyorum ama nasıl başarıcam bilmiyorum. Eşimin sevgisi bitti mi yoksa bana ders mi vermeye çalışıyor bilmiyorum.


Çok uzattım kusura bakmayın ama ne yapmalıyım bana bir akıl verin. Konuşmayı denedim. Eşime daha önce kac kez tamam değişicem dedim ama hep 1 2 hafta anca sürdü sonra eski moduma döndün haliyle bana inanci kalmadı.

Şuan arada gelir sarılır. Birlikte hava almaya çıkarız, bebeğimizle ilgilenir ama anlarsınız ya bakışlarından donuk. Bir görev gibi içinden gelmiyor biliyorum.

Neyse daha fazla uzatmayacağım sizce ne yapmalıyım? Bir süre sessiz kalıp kendi haline mi bırakayım gönlünü almak için mi uğraşayım?

Yada adamın yakasından düşmeli miyim?

Not: Doyumsuzluğum maddi yönden değil genel olarak o uyuyor ben uyuyamıyorum gibi basit ve saçma sebepler. Onun erkek oluşu kadınlara göre erkeklerin daha rahat yaşantısının olmasını kıskanıyorum ve bu beni hırşınlaştırıp doyumsuz isteklere yönlendiriyor.

Okuyan herkese teşekkürler iyi geceler..
Adam sana bayağı yardımcı olmuş sen hala adama kök söktürüyosun çok yüz verdiği için olmuş tüm bunlar seninde dediğin gibi.Biz de sürekli uykusuz kaldı hala da kalıyoruz ama kimseye sarmıyoruz
 
X