He bide zamanında konuşmama izin vermedi susturdu düğün mevzularını atamadıkça konuşmak bağırmak istedim izin vermedi sonra içime atmaktan olacak ki haşimato oldum bu hastalığım hayatımın dönüm noktası oldu ben kendime ne yaptım dediğim yerdi
bende de haşimato var sinir yapar doktorun verdiği ilaçları düzenli kullanmanızı öneririm.
Biz kızım küçükken özellikle annemleri istiyırduk yanımızda…gece çocuğu onlara bırakıp dışarı kaçıyorduk,sabahlara kadar gidip eğleniyorduk…çoğu tatilime onlarla gittim diyebilirim bana yardımları dışında bişeyleri olmadı..koskoca insanlar dipdibe takılmadık asla..mesela biz tüm gün yayılıp güneşlenirken onlar çoğu zaman hotel dışunda takıldılar,gittiğimiz şehri keşfetmeye çıktılar.akşam bi saatten sonra çocuğu alıp dinlenmeye çekildiler biz rahatça takıldık…çocuk yokkende aynı şekilde gidip herkes rahatça tatilini yaptı..ben şanslıyım bu konuda eşim asla sorun etmez ailemi biliyor çünkü ama sözkonusu kendi ailesi olunca benim gitmek istemediğmi biliyor,çünkü kayınvalidem böyle bi tatile asla görümcemsiz gelmez ki onlarda 4 kişiler sürekli cümbür cemaat olmamızı ister,gece için plan yapsak benden önce hazırlanır çıkar..
Yorumunuz için çok teşekkür ederim. Kendi hatalarımın farkına burada insanlar duyunca varmıyorum sadece ama kafama tabi daha çok işliyor bak hatalıyım işte düzelt gibisinden. Bi yardım almaya ihtiyacım olduğunu ben de hissediyorum üstelik üç senedir. Düğün mevzuları, değersizleştirilmek gibi konulardan ilk evlendiğim Dönemden altı yedi ay sonra psikiyatriye gitmiştim doktor seni hastaneye alalım bi süre demişti. Fakat sorun şu ki hamileydim. Boşanırsam bunu çocuğu almak için kullanacaklarını düşündüğüm için yatmadım. İntihara vs meyilim yok. Ama sürekli ağlayıp sürekli düşünmek yemekten içmekten kesilmekten dolayı doktorum böyle söylemişti. İzleyecek, konuşacaktı onun tabiriyle. Sonra dua ederek başka şeylere yönelerek bu durumu aştığımı sandım ama yeniden yangın yerinde buldum kendimi ve psikiyatriye yine gidemedim ve yine sebep çocugun benden alınma korkusuydu. Kaldı ki bunu yapacak kadar vicdansız bir aile
Ben de kendi ailem ve eşimin ailesi ile gezmeyi seviyorum ya çocuğu onlara postalayıp basbasa kalıyoruz eehehe
Psikoloğa gidin hatta aile terapisi alın o zaman.
Aşkı ve cinselliği öğreneceğiniz yaşlardasınız. Sadece siz değil eşinizle birlikte çift terapisi alın. Ama işinin ehli birinden alın. Geçmişi temizlemek için ikinizin de çaba harcaması lazım.
Başınız sağ olsun Allah size de en tez vakitte ve en doğru an da nasip etsin Çifter Çifter gelsin hem de inşallah. Hepimiz ayrı ayrı şeylerden imtihan oluyoruz. Ve hepimizin imtihanı kendine ağır geliyor. Ben biraz şükürsüz ve doyumsuzumda galiba. Ama geçecek umut ediyorum...
ikinizin davranışı da çocukça geldi. aslında ailenize o kadar saygı duyduğunuzu düşünmüyorum. o kadar laf, kavga falan olmuş ve siz evlenmiş ,devam etmişsiniz. ayrıca madem o kadar ailenizi düşünüyordunuz evlenmeden önce ailenizle planlar yapabilirdiniz. şehir şehir tatil yapabilirdiniz. eşinizi neden mecbur bırakmaya çalıştınız ? hoş onun cevabı da çocukça. sizin bu yüzden boşanmayı düşünmeniz, konuşmalarınız da gösteriyor ki evlilik ,anne baba olma sorumluluğuna sahip değilsiniz. boşanmadan önce ilişki danışmanına gitmenizi öneririm
niye en başta gitmediniz ? eşinizi seviyor musunuz yoksa gerçekte ayrılmaktan korkuyor musunuz ?
Bu konudaki bencil taraf sizsiniz kusura bakmayın. Adam ailenizle beraber tatil yapmak istemeyebilir. Ben olsam ben de istemem ki eşimin ailesi de iyi insanlar. Ve siz bu sebepten evi terk ediyorsunuz hiç çocuğunuzu düşünmüyor musunuz?
hiç uzamadan ,zaman geçmeden destek alın. çocuk istiyorsanız tedaviden sonraya bırakın. toparlanmayı beklemeyin çünkü asla o beklediğiniz gün gelmez.
Korku
Tek çocuğum var kesinlikle ikinciyi istemiyorum. Hiç bir koşulda
Burda herkese saygıyla cevap verdim. O kadar saygı duyduğunuzu düşünmüyorum cümleniz benim kırmızı çizgimdir.
saygı duymasam kendime eziyet eder miydim dört sene Hayatlar farklı, yaşantılar, duygular. Mecburiyetler var. Hamilelikte ayrılmayı çok istedim. Doğumda bile. Cesaret bulamadım. Çocuğu bırakıp gitmeyi bile düşündüm. Henüz üç dört günlük doğum yapmış biriyken. Sağ olsun annesiyle oğlu canıma yetmişti. Lohusalıkta bile.
saygı duymak farklı minnet duymak farklıdır. anne babanız elbette değerli olacaklar. ama bu her zaman en önde gelecekler demek değildir. öyle yada böyle sizin kendi aileniz var. çocuğu bırakarak kimden kurtulmak istediniz ? annesi olmadan nasıl büyüyecekti hiç düşündünüz mü ? yada annenizin yaşadıklarını siz yaşıyor olabilir misiniz ? yorumlarınızdan okuduğum kadarıyla kendinizi etrafınıza karşı çok borçlu hissediyorsunuz . minnet, savunma, sevmek , sevmemek , istemek, istememek , bir yandan eş ailesiyle sorunlar... hepsinin arasında kalmışsınız. hassas olmanızı anlıyorum ama ailenize duyduğunuz saygıyı kendinize ve eşinize duymuyorsunuz. gerçekten düşünün cevap verin, tatile ailenizi de dahil etmek istediniz. eşinizle başbaşa kalmamak için mi, eşinizle kavga edebilmek için mi, ailenize karşı borçlu hissettiğiniz için mi.
