Yalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de