- Konu Sahibi bernadatte
-
- #61
Hımm çalışıyorsunuz yani ben atanamadim deyince çalışmıyorsunuz sandim.
Hımm çalışıyorsunuz yani ben atanamadim deyince çalışmıyorsunuz sandim.Çocuğumla birlikte kuracağım bir hayat bize ait bir ev-iş -okul çevresi şu an ailemden uzakta olduğum için onların bulunduğu şehre dönerim ama kimsenin yanına sığınmam kendi ayakları üzerinde duramayacak bağımlı bir kadın değilim çok şükür.eşim 2 sene görevdeyken tek başıma çocuğuma da baktım evime de kimselere ihtiyacım yok ancak benim üzüntü ve çabam emeklerimin zayi olmaması içindir
Mesleğimi yapmıyorum ama internet üzerinden satış yapıyorum kazancım var aktif olarak bir işte öalışmıyorum ama o gerek olursa onu da bulurumHımm çalışıyorsunuz yani ben atanamadim deyince çalışmıyorsunuz sandim.
Iste bana gerek var gibi geldi. Eşiniz hiç güven vermiyor 1,5 senedir değişmemiş ve bu şekilde düzelir belki diyerek beklemek kendinize eziyet..neden kendinize böyle bir hayatı reva görüyorsunuz anlamadım orasını. Hala diyorum bir B planı yapın.Mesleğimi yapmıyorum ama internet üzerinden satış yapıyorum kazancım var aktif olarak bir işte öalışmıyorum ama o gerek olursa onu da bulurum
Şu an başk bir şehirdeyiz seneye de zaten tayin olacağız burda iş bakmıyorum o yüzden kalıcı bir durumda değiliz burada iş bulmam manasız olur boşnma gibi bir sürece girersek yerleşeceğim yerde tabiki hemen işe girerimIste bana gerek var gibi geldi. Eşiniz hiç güven vermiyor 1,5 senedir değişmemiş ve bu şekilde düzelir belki diyerek beklemek kendinize eziyet..neden kendinize böyle bir hayatı reva görüyorsunuz anlamadım orasını. Hala diyorum bir B planı yapın.
Gerçekten özelde iş bulmak öyle ha deyince olmuyor. Ben sadece atanmaya bakın demek istedim. Yoksa illa gidip ise girin demedim. Atanmak da şu an seneye girseniz sınava 2 seneyi bulur zaten.Şu an başk bir şehirdeyiz seneye de zaten tayin olacağız burda iş bakmıyorum o yüzden kalıcı bir durumda değiliz burada iş bulmam manasız olur boşnma gibi bir sürece girersek yerleşeceğim yerde tabiki hemen işe girerim
Psikiyatrik bir problemi olabilir mi askerde yaşadığı olaylardan dolayı?Yalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Ben de öyle olduğunu düşünüyorum ama destek almayı kabul etmiyorPsikiyatrik bir problemi olabilir mi askerde yaşadığı olaylardan dolayı?
Buna yönelik şimdiye kadar yapmadığım gibi davranmaya başldım bende bir şeylerin değiştiğini anlamaya başldı şaşkınlıpından farkediyorum.çocuğumu alıp tatile çıktım biz tatile gidiyoruz dedim ben dedi yok biz ikimiz gidiyoruz dedim aramıyorum da hiç.kendimi daha bir topladım diğer adımları da korkmadan atacağımBen tüm anlattıklarınızda en çok "boşanalım diyorum kabul etmiyor, istemiyor" kısmına takıldım.
Sevmiyorum sevemiyorum yapamıyorum diyen, koluna bile girmediğiniz bir adam var evinizde. E eş olmayacaksan, aile olamayacaksak, kadınlık onurumu hiçe sayıp" elimde değil seni sevemiyorum " triperi atacaksan, terapiyi reddedip düzelme ihtimallerini ortadan kaldıracaksan boşanmayalım nedir lütuf mudur acıma mıdır, zulüm müdür!?
Saksıdaki çiçek bile sevgi ilgi beklerken kanlı canlı, duyguları olan, sana çocuk vermiş bir kadına evdeki demirbaş eşyalardan biri ol, insan olduğunu unut,hiç bir beklentisi, duygusu ihtiyacı olmayan, hesap sormayan bir duvar ol mesela demek değil midir?
Kusura bakmayın ama eşiniz egosu ve bencilliği tavan yapmış, kendini dünyanın merkezi sanan pisliğin biri olmayı seçmiş. Sizden kopmamak değil maksadı, ona ait eşyalar olarak kalmanız. Boşanır özgür kalırsanız onsuz bir hayatınız olur, belki yeniden evlenirsiniz, ona aitlikten çıkar başkasına ait olursunuz bencilliği!
Aile de saçmalamış. Herkes bu yollardan geçmiyor, bu yolların sonu % 90 boşanma ile sonuçlanıyor , geri kalanı da köle olarak hayatını mahvetmeyi tercih etmiş insanlar oluyor
Üzülmeyi bırakıp gerçekleri görün lütfen. Hemen bir işe girin, hemen. Öyle üzgün bir ifadeyle değil, Karşısında dimdik durup bu durumda seninle evli kalamam, bir sorunun derdin varsa, ruhsal durumun bozuksa, önerin varsa oturup konuşalım, çözelim, sürdüreceksen uzman yardımı alalım. Ama ben seni sevmiyorum diyen bir yabancı ile karı kocacılık oynayamam. Kesinlikle boşanıyoruz deyin.
Bu durumda boşanmaktan korkacağınız ne kalmış ki zaten. Bekar hayatını yeni fark etmiş, belli biri yoksa da alemlere akarak mutlu olmayı mis gibi tertemiz ailesine tercih etmiş bu adam olamamış adamın hayatında bakıcısı olarak kalıp, muhtemelen o hayattan bıkıp yaşlanıp size muhtaç olacağı günler için sizi kenarda bekletmesine boyun eğip hayatınıza yazık etmeyin
İki gün sonra akıllanırsa diye de hiç endişeniz olmasın. Öyle çabuk akıllanırsa zaten dimdik ayakta durup boşanmış olmanızın katkısı büyük olmuş olacaktır ki iyice süründürür, burnunu sürter ve sizi yeniden ikna etmek için peşinizde koşmasının tadını çıkararak istiyorsanız yeniden evlenirsiniz. Ama lütfen şu an size bu yaptıklarıyla onun için bitmiş olan ama sizin için bitmesine izin vermediği bu evliliği sürdürmeyi kabul etmeyin
Çok iyi yapmışsınız. Çocuğunuzla başbaşa kafanızı dinleyip sakince yapın planlarınızı Ve kararlılıkla devam edin. Hiç korkmayın, korkmanızı gerektirecek hiç bir şey yok. Zeki eğitimli ve mesleği olan bir kadınsınız. Korkmadan uygulayın kararlarınızı. Güzel huzurlu mutlu ve onurlu bir yaşam hakkınızdır. Kimse uğruna size sunulmuş onurlu güzel yaşamdan vaz geçmeyin. Çocuğunuzun da büyüdüğünde bu haklarını savunan, koruyan, kendisine yeniden mutlu bir hayat kuran güçlü annesiyle gurur duyacağından eminim. O nedenle çocuğunuz için bir endişeniz olmasın.Buna yönelik şimdiye kadar yapmadığım gibi davranmaya başldım bende bir şeylerin değiştiğini anlamaya başldı şaşkınlıpından farkediyorum.çocuğumu alıp tatile çıktım biz tatile gidiyoruz dedim ben dedi yok biz ikimiz gidiyoruz dedim aramıyorum da hiç.kendimi daha bir topladım diğer adımları da korkmadan atacağım
Ne durumdasiniz merak ettim.Allah kolaylik versin hepimize.bende benzer bir durumdaydim aslinda.yani cok ii bir iliski iki tarfta mutlu gecen senelerin ardindan birden degisen es ve tabi uzakta ve yalniz yasama durumu kafa karisikligi tarzi hareketlerden suohelendim yeminler edildi falanYalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Konuya güncelleme getireyim bu kadar vakitten sonra, burdaki yorumlarınızdan sonra önce özel bir kolejde işe girdim çocuğumu da yanıma aldım, kocayı boşadım,ev tutup kendi hayatımı kurdum çok kolay olmadı zaman zaman ek işler de yaptım, akşamları örgü ördüm ördüklerimi sattım azar azar eşyalarımı aldım çok şükür şimdi güzel bir yuvam olduYalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Tebrik ediyorum siziKonuya güncelleme getireyim bu kadar vakitten sonra, burdaki yorumlarınızdan sonra önce özel bir kolejde işe girdim çocuğumu da yanıma aldım, kocayı boşadım,ev tutup kendi hayatımı kurdum çok kolay olmadı zaman zaman ek işler de yaptım, akşamları örgü ördüm ördüklerimi sattım azar azar eşyalarımı aldım çok şükür şimdi güzel bir yuvam olduama haklıyfınız insan içindeyken göremiyor uzaktan bakmak fikir almak daha iyiydi teşekkür ederim yazan herkese örnek olsun benim gibi olanlar varsa diye yazıyorum, çarenizi kendinizden arayın. Ve o görev yaptığı dağ başında başka bir memurla tanışıp kırıştırmış ve onunla da evlendi. Erkekler hiç şaşmıyormuş yani. Ama için vicdanım rahatladı. Kendimi şimdi çok daha iyi hissediyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?