- 30 Kasım 2019
- 11.957
- 38.099
- 598
- Konu Sahibi bernadatte
-
- #21
Çalışıp atanın sonra da boşanın.
Evet terapide o da bekarlığa çok alıştım sanırım sorumluluk ağır geliyor demişti.çocuğum kreşe başlayacak bu sene ben de artık işe ağırlık verebilirim.Çok gençken başlayan bir ilişki olduğu için muhtemelen neyin ne olduğunu anlayamadan evlenmişsiniz göreve gidince de daha 20’li yaşlarında yine muhtemelen bekarlık hayatının tadına varmış e bu sırada hazır çocuk da var ne güzel uzakta bakan var büyüyor işte de diyerek bekarlığın tadını çıkarmış. Bu illa aldattı demek değil ki bekarlık hayatı bambaşka. Sonra bir araya gelince de ev aile hayatına alışamamış. Sizin tek yanlışınız fazla anlayışlı olmuşsunuz ve ‘çalışmanın’ peşini bırakmıssınız. Ne yapın edin gerekirse uykudan feragat edin çalışın atanın. Kendi hayatınız olsun, sonrası Allah Kerim. Ben eşimden çok memnunum çok şükür ama (ücretsiz izin aldım 2 yıl) şunu farkettim ki erkeklerin çalışan-çalışmayan kadına tavırları gerçekten farkediyor. Maddi olarak her şeyi soran danışan insan gitmiş yerine bazen kafasına göre danışmadan iş yapan, yeri gelince yine bazen çocuk bakmak sanki benim işimmiş gibi davranan biri gelmişti. Açık açık söyleyince kendi farketmişti ancak. Annem de öğretmen hala çalışıyor ve hep der ki gerekirse her şeyini sat kız çocuğunu okut ve mutlaka bir meslek sahibi yap erkek çocuğu bir şekilde iş bulabilir ama kız çocuğu asla başkasına muhtaç olmamalı. Dünyanın en mükemmel eşi bile sürekli geçim kaynağı kadar güvence veremez. İnsanoğlu beşer şaşar yarın öbür gün aldattı (ya da Allah korusun hadi diyelim öldü) tutunacak bir dalınız olmazsa hayattan soğur, içinize kapanırsınız. Çalışmamak da tabi ki bir tercih saygı duyuyorum. Ama kadının kendi hayatı açısından elinde imkanı varsa çalışması gerektiğini düşünüyorum. Bakın benim kuzenim hırs yaptı 7 sene sonra atandı
Evet ben de son zamanlarda bunu daha çok düşünür oldum ailem de çok sevgi dolu bir aile değildi sanırım küçük yaştan itibaren sevilmenin ğeşindeydim biraz sevgi alaka görünce her şeyi serdim önüne uzun süre çok sevildim de ama şimdi böyle direk söyleyince psikolojim alt üst olduSevginin olmadığı yerde durmayın. Yaptığı psikolojik şiddet siz farkında olmasanızda. Kabul edip başka yol çizin kendinize.
Haklısınız belki de öyleÜzgünüm ama sandığınız gibi değil, muhtemelen aklını karıştıran biri var. Bunun ne kadar yaralayıcı olduğunun farkındayım ama eşinizin davranışları başka bir şeyi işaret etmiyor. Aldatan erkek aldatıyorum diye bağırmıyor, kanıt bırakmıyor zaten. Siz de bir şeyler anlamışsınız da kendinize itiraf etmek zor İşte. Umarım hakkınızda hayırlısı olur.
Yakalamadim değil yakalayamadim.Ona bu kadar düşkün ve bağımlı gibi duruyorsunuz poposunu kaldirmissinizYalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Size ' sevemiyorum' başkasına da 'senden başka kimseyi sevemiyorum' işlerini çağrıştırdı. Hatta niyeyse aklıma hemcinssel şeyler geldi töbe bismillah. Çok üzücü tabi ki sizin için,hissedip konduramadıgınız şeyler de olmştur. inşallah hakkınızda hayırlısı olsunYalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Aldatılıyorsun. Elle tutulur bir şeyler bulamadığına göre duygusal bir ilişkisi yok, kadınlar yüzüne bakmaya başlayınca bi özgüven gelmiş, seni beğenmemiş, aldığın nefes bile batar olmuş. Şimdi doymuş durulmuş olsa gerek, belki de artık eskisi kadar bakanı yoktur, oturmuş yerine. Neden boşansın ki, yemeğini yapan donunu yıkayan, +1 maaşı eve sokan kadını neden bıraksın?Yalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Durum basit değil. Eşinizin sizi geçişdirmeye hakki yok. Madem sevmiyor boşanmaya razilik versin. Guzelce sakin bir zamanda ya disarida ya evde goruşun. Ama televizyona bakarak, bebek ağlamasi eşliğinde değil. Sadece ikiniz. Unutmayin iletişimsizlik ihanetden şiddetden daha çok yuva yikmişdir. Konuş bana duygularini anlat, yanimda nasil hissediyotsun, bu evliliği devam ettirme amacin ne diye sor. Hepsine cevap versin. Seni sevmiyorum, çocuğum için devam ettiriyorum derse geriye bir tek yol kaliyor ki onu da biz onermemeliyiz sana. Kendiniz o karari vermelisiniz. Ayrilmasaniz bile bir birinizde uzaklaşin bir sure. Ne istediğini anlasin. Uzaklaşmadan sonra ayrilma ya barişma karari onun için de kesinleşecekdir. Sevgisiz çok zor olur. Bu hem size hem cocuğuna yansir. Zamanla yuzunuzdeki guluş solar. Haset, kiskançlik başlar başka çiftlere. Sinir artar ve bunu çocuğunuzdan çikarirsiniz. Belki de bu kadar şeye razi olmakdansa durumu kabul edip yeni bir duzen kurmaniz gerekliYalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
Erkeklerin genelinde şu algı oluyor bana muhtaç benm maaşıma ihtiyacı var.nasılsa hep evde çevresi dar ne yapabilir ki.İlk soyleyecegim şey: çalış arkadaşım.kendi paranı kazan.ayaklarin üstünde dur.sonra klasik, çocuk için evlilik devam eder ya da etmezse de senin de arkadaşların olsun kimsem yok deme.erkekler gözden çıkarırlar da gözden çıkarılınca damdan düşmüş gibi olurlar.sen değerlisin.hayatin değerli.
Erkeklerin genelinde şu algı oluyor bana muhtaç benm maaşıma ihtiyacı var.nasılsa hep evde çevresi dar ne yapabilir ki.
bu olmasın kadın ne olursa olsun çalışmalı çocuk için işten çıktım ya o zaman uygun şartları sağlayıp çocuk yapın arkadaslar nolur ya neden erkek çalışmayınca ortalığı ayağa kaldırıyoruzda kadın çalışmayınca hak veriyoruz bende bunu birtürlü çözemedim.
Hem sevmiyorum hem de boşanmayı kabul etmiyor..Yalnızlıktan delirmemek için yazıyorum.. merhaba eşimle 2007 senesinde üniversiteye başladığımızda tanışıp aşık olduk ve hiç birgün bile birbirimizi kırmadan sevgimiz hep artarak 2014 senesinde evlendik bu süreçte çok şeyler yaşadık birbirimiz için çokça fedakarlıklar yaptık eşim askeri okulda okuyordu bense iletişim fakültesinde daha ilişkimizin başlarındayken eşimin babası "benim oğlum doğuya gidince sen ne yapacaksın" diye sormuştu "çalışmayacak mısın?oğlum sakın çalışmayan bir kadınla evlenme" dediği için okulumu bırakmış ve eğitm fakültesini kazanmıştım sonra öğretmen oldum(tabi 19-20 yaşındaki cahilliğimin kurbanıyım) sonra atanamadım bir süre özel kurumlarda çalıştım ama çok verimli bir çalışma hayatım olamadı sonra hamilelik sonra çocuğum oldu işi bıraktım çocuğum 8 aylıkken eşime görev çıktı 2 sene evden uzak kalacaktı.tası tarağı topladık ailelerimizin olduğu şehirde ev tuttuk çocuğumla yerleştik,eşim gitti 3-4 ayd bir 10 günlüğüne geliyor onun harici yanımızda değildi.2 sene birbirmizi çok özleyerek geçti yani ben öyle düşünüyordum görevin bitme tarihi yaklaştıkça eşim daha fazla oradaki arkadaşlıklarına vakit ayırır olmuştu benim halimi hatrımı hiç sormuyor çocuğu gördükten sonra ayıp olmasın beni bekliyorlar diyip konuşmuyordu.Zor yerlerde çalışıyorlar diye bir şey demiyordum sevgisinden hiç şüphe etmediğim için üzerinde durmadım.sonra nihayet eşimin geldiği gün atladım sarıldım boynuna kavuştuk ben kabıma sığmazken eşim bi mutsuz anlam veremedim sonra alışcaz falan diye konuyu geçiştirdi sürekli sinirleniyordu basit şeylere bile sonra yeni tayin yerimize evi taşıdık eşim düzeleceğiz diyordu aonra senden soğudum sevemiyorum artık içinden gelmiyor diyerek benden uzaklaştı.öyle günler haftalar geçirdik ki tek kelime konuşmadan.hasta halde beni bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıktı mesela,bir şey söyleyince cevap vermiyordu,terapi alalım dedim terapiye başladık 3 kere gittik daha sorunun tespitini bile yapmadan bıraktı terapiyi kabul ediyor sen haklısın diyor kavga bile etmeye tenezzül etmiyor,paylaşacak akıl danışacak kimsem yok herkesten uzaktayım,uzakta olmasam da kimsem yok zaten o da ayrı bir konu...hayatında kimse olmadığına yemin ediyor,öyle bir şey de yakalamadım zaten ama anlam veremiyorum.çocuğuna çok düşkün o mutlu olsun diye bana katlanıyormuş gibi davranıyor benimle alakalı umrunda olan bir şey kalmamış gibi davranıyor.böyle olduğu için çok üzgünmüş ama sevemiyorum diyor başka bir şey demiyor 1,5 senedir böyle...boşanalım diyorum kabul etmedi zaten boşanalım desem de ben de psikolojik açıdan hazır mıyım emin değilim .hazır olunuyor mu onu da bilemiyorum ...çok uzun yazdım ama bir fikir,dışardan dinleyen bir olarak bir yoruma ihtiyacım var belki de
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?