Elbette büyük geniş bir aile olmak isterdim ama nasip değilmiş. Ben evlenmeden önce hep bunu diledim aslında. Çünkü babamı daha liseyi bitirdiğim sene kaybettim. Kopuk ilişkileri olan bir aileydi bizimki. İki abimden birisi aşırı sorunluydu, psikolojik, tanısı konmuş rahatsızlıkları vardı. Diğer abimle bana çok eziyetler etti. Annem bizi koruyacak kadar güçlü değildi, çok travmatik süreçler geçirdim. Bu yüzden çok istedim eşimin ailesinde bu sıcaklığı yaşayabileyim. Ama onlar bizimkilerden beter çıktı.
Hani diyorsunuz ya çok zaman geçince iyice yabancılaşacaksınız diye. Biz hep yabancıydık birbirimize. Görüştüğüm 6 yıl boyunca bana bir kez bile kızım demediler, ben de onlara anne- baba demedim. Böyle birşey beklemediler de zaten. Aile olarak ilişkimiz sıfıra yakındı. Eşime ihtiyaç ve yardım isteklerini ilettiler, biz de yerine getirdik. Bana direkt hiçbirşey söylemediler. Misal, evi taşıyacakları zaman kızı getir, evi toplamaya yardım etsin dediler, ben de gittim. Okudunuz mu bilmiyorum, görüştüğümüz 6 yıl boyunca 1 kez telefon görüşmesi yaptık, o da kızım doğduğunda eşimin zoruyla. Yani demek istediğim zaten yabancıydık, daha ne kadar yabancılaşabiliriz ki?