Merhaba kızlar
Ben öğretmenim kamuda. 10 yıldır evliyiz.Eşim de öğretmen ancak o özel bir eğitim merkezinin ortaklarından devlette değil. Kazancı kamu personeline göre çok çok iyi. maaşıma dokunmaz, para hesabı yapmaz, istediğimi alır, oldukça güzel bir evim ve arabam var. içinde ortalama standartlarda yok yok diyebilirim. tabi bunlar benim öğretmen maaşımla olacak şeyler değil.eşimden kaynaklı.2 çocuğum var. hepimiz sağlıklıyız şükürler olsun.
diyeceksiniz ki e sorun ne? bize hayatını övmek için mi konu açtın? değil. çok mutsuzum ve bunu aşamıyorum. yorumlarınıza ihtiyacım var. Eşim araba kullanmayı bilmiyor bence fobisi var ve bana da geçti bu trafik fobisi.
evden çıkmayı sevmiyor( yoğun çalışıyor nadir boş zamanında da evde kalmak istiyor. tam bir ev kuşu)
ya ben eşimin yanına binip bir yere gidemiyorum. çocuklar küçük bana bağımlılar (emmek uyumak vs) artı onun da araba fobisi yüzünden ben de uzak mesafeye gidemiyorum çünkü korkuyor. ya her şeyimiz var ama otobüsle seyahat ediyoruz hala.sıradan her erkek işi olan araba kullanmak bir şey araştırıp almak( ev arsa vs) hiçbir şeyden anlamıyor. ( diyeceksiniz ki e nasıl para kazanıyor o işte çok iyi gerçekten hakkını yemeyim)zaten dışarı zorla çıkarıyorum. ya bi erkek olarak ona zerre saygı duymuyorum. bazen bu yönünden dolayı ondan nefret bile ediyorum. normalde çok seviyorum aslında. psikoloğa gidelim dedim yok. özel hoca bulalım dedim yok
beni en çok yoran da çocuklarımdan sonra bende de -muhtemelen eşimin korkuları da tetikledi- trafik fobisi başladı. babamı küçük yaşta trafik kazasında kaybettim. çok çok zor bi hayatım oldu bu yüzden.yoğun trafikte elim ayağım boşalıyor. ya kaza yaparsam ya ölürsem ya çocuklarım annesiz kalırsa. ama buna rağmen eşim bilmediği için bi yere gideceksek ya ben kullanmalıyım ya otobüse binicez. ki dediğim gibi çocuklar küçük olduğundan otobüs seçeneğini kullanıyoruz genelde ya da uzaksa uçak. ne zaman yolculuğa çıksak içimden ağlamak geliyor. neden diyorum ya neden bu kadar sıradan bir şey neden benim için bir lüks. niye ben bi
şey düşünmeden sağ koltukta oturamadım hiç. bu sebeplerden ona saygı duyamıyorum o da bunun farkında ve hem kırılıyor hem öfkeleniyor.
her şeyi geçtim. bu düşüncelerimden kurtulup en azından ben nasıl rahat trafiğe çıkabilirim artık. cidden çok üzülüyorum aşırı derecede canımı sıkıyor bu durum.
EK AÇIKLAMA: arkadaşlar ben araba kullanabiliyorum sadece çocuklardan sonra bende de fobi oluştu. babamı çocukken kaybettim trafik kazasında. ben de kaza yaparsam çocuklarım annesiz kalırsa korkularım başladı. bir de yanıma oturunca da aşırı panik. bizimle yolculuk edenler onunla nasıl kullanıyorsun arabayı insana kaza yaptırır diyorlar
EK AÇIKLAMA 2:aslında problem etmiyordum. ama beni de nerdeyse süremeyecek kadar gerdiğinden sanırım öfkem birikti. çünkü ona hep tamam sen kullanma ama evimizde biri kullanmalı beni destekle köstek olma senden sadece bunu bekliyorum dedim hep. fakat o nedense sürekli bir panik korku bilmiyorsun yapamazsın o kadar bilgiyle yola mı çıkılır diye beni de aşağıya çekti. Bir arkadaşın sorusuna cevap yazarken fark ettim. o nedenle bu kadar öfkelendim sanırım. beni de desteklemediği için
bir de eşimin maddi imkanlarını kullanmaktan falan bahsedilmiş. Eşimle evlendiğimde hiçbir şeyi yoktu arkadaşlar. Hepsinde ben destek oldum ona. bence önemsiz ve olması gereken bir detaydı ama çok üzerinde durulmuş o nedenle açıklamak istedim
şimdiden teşekkür ederim herkese