Bilmem oğlunu çok pohpohluyor sureklı över anasıda babasıda kardeşleri de. Abicim şöyle yakısıklısın böyle iyisin bilmem ne... Ya düşünyorumda baya baya soğumuşum ben anlatırken bile irkiliyoruminanın kimse sevmez eşiniz daha aile kavramını anlayamamış eş ne demek bilmiyor. Ama şunu da söyleyeyim keşke kv niz aklı selim br insan olsaydı da eşinizi bu kadar kullanmasa ve kullandır masaydı. siz biraz geri çekirinde görsün baksın kıymetli anası ve kardeşleri kaç gün bakacaklar ona. Anlasın anyayı konya yı
eee şimdi sizin yanınızda kıymetli ama bir baş başa kalsınlar görün o zamanBilmem oğlunu çok pohpohluyor sureklı över anasıda babasıda kardeşleri de. Abicim şöyle yakısıklısın böyle iyisin bilmem ne... Ya düşünyorumda baya baya soğumuşum ben anlatırken bile irkiliyorum
Benim de aynı. Şuan büyük ölçüde değiştiler ama yaşanmışlıklar sürekli beynimi kemiriyor. Bana haketmediğim şeyleri neden yaşattılar diye kendimi yiyorum. Ne kadar iyi olursak olalım bu yaşattıklarının yanlarına kar kalmamasını diliyorum. Eşin senin için bir şeyler yapıyorsa çocuk yapmadan biraz daha dene. Yeni düzeni taşa gör. Ona göre karar ver.İşte nadir olsa sıkıntı yapmayacağım. Yani iki adım ötede bir yere gidecekler mesela. Yürüyerek 10 dk; hemen ararlar gel bizi götür diye. Çok konuştum bununla ilgili ama hiç birşey değişmedi. O yüzden gitme kararı aldı; bende gitmeliyim diye düşünüyorum; ama geçmişte olan olayları kavgaları da zihnımden atamıyorum bir türlü
Peki bir nebze olsun atlatabildiniz mi ? Açıkçası kendimi bir dönemeçte hissediyorum. Benım ailem de olanları biliyor ve eşimi hiç sevmiyorlar. Hatta onun en basında söylediği sözlerle davranışlarının bir olmadıgını sinsi oldugunu düşünüyorlar; bana bir kere bunu söyledilerde.. Ailemin de bu sekılde düşünüyor olması büyük bir eksi...Yaşanmışlıkları da atlatamıyorum. Bir insan nasıl ailesini bu kadar evinin içine sokar anlamıyorum.. Bilemiyorum kararsızımBenim de aynı. Şuan büyük ölçüde değiştiler ama yaşanmışlıklar sürekli beynimi kemiriyor. Bana haketmediğim şeyleri neden yaşattılar diye kendimi yiyorum. Ne kadar iyi olursak olalım bu yaşattıklarının yanlarına kar kalmamasını diliyorum. Eşin senin için bir şeyler yapıyorsa çocuk yapmadan biraz daha dene. Yeni düzeni taşa gör. Ona göre karar ver.
Tabiiki de bunları yapabilir. Yanındaysa gel oğlum oku, kombiye bak, bilmem masayı çek desin. Ama bazen ellerinden gelen şeyi bile sırf çocuğunu yanına çekmek hatta gelini sinir etmek için yapanlar var. Yoksa istisnalardan kimse şikayetçi olmaz. Bi insan kendi başına yapabileceği şeyleri başkasından beklememeli.Ya tamam eşiniz belli ki dengeyi kuramamış ama siz de aşırı yanlış bir tavır sergilemişsiniz bence. O da onun annesi, onu büyütmüş, onca emeği var; gidip kombiye baksa, prospektüsü okusa ölür mü yani? "Kardeşim yalnız, ben gidiyorum" dese ben gitmesin diye kavga çıkarmak bir yana, kardeşini bize çağırırdım, ya da ben de giderdim. Gece yataktan kalkıp gitti mesela, siz kavga çıkarınca otomatikman onları savunacaktır. Çünkü onlar onun ailesi yahu, kanı canı. Eminim eşiniz de yataktan kaldırılıp birini düğünden almaya gitmeye bayılmıyordur ama siz çıngar çıkarınca onu bu eylemlere daha çok itiyorsunuz farkında olmadan. Bekar zamanlarından daha çok bağlanıyorlar aileye sırf bu tavırlar yüzünden. Ama kavgalarınızı vs. anlatması, küsüp gidip oraya yerleşmesi falan çok büyük hatalar gerçekten.
Eşimden yana atlattım çünkü hep hak verdi hep yanımda oldu. Yeri geldi tamam görüşme dedi. Şuan bir çok problemi aştık eskiye göre ufak tefek problemler kaldı. Atanacağımı umud ettiğimden bazı şeyleri takmamaya çalışıyorum. Atanamazsam ona göre bir yok izleyeceğim. Ama onlarla dip dibe olmak istemediğim kesinPeki bir nebze olsun atlatabildiniz mi ? Açıkçası kendimi bir dönemeçte hissediyorum. Benım ailem de olanları biliyor ve eşimi hiç sevmiyorlar. Hatta onun en basında söylediği sözlerle davranışlarının bir olmadıgını sinsi oldugunu düşünüyorlar; bana bir kere bunu söyledilerde.. Ailemin de bu sekılde düşünüyor olması büyük bir eksi...Yaşanmışlıkları da atlatamıyorum. Bir insan nasıl ailesini bu kadar evinin içine sokar anlamıyorum.. Bilemiyorum kararsızım
Ayni sorunu kizkardesim evliliginde yaşadi ve eşi başka şehire gitti işini degiştirdi düzenini kurunca da kardeşimi de yanina aldi . Ve ilişkilerini tazelediler sorunlari kalmadi . Bazen uzaklaşmak iyi gelir. Kardesim kv çok uzaga gitti öyle pat diye çikip gidilecek mesafe degil 2 yildir hic gitmediler evine. sizinki ne kadar mesafede bilemiyorum. Esinize karsi kirginsiziniz bu kirginligi aşamam beni bu kadar inciten adam için işimi birakamam diyorsaniz sizin bileceginiz bir şey. Kendini ve sizi zorlamak adina da olsa bir adim atmiş evliligini sürdürmek mutlu olup edebilmek için. Denersen kaybedeceginiz pek bir şey olmaz gibi geldi bana. Belki de kazanirsiniz.Arkadaşlar;
Eşim evliliğimizin en başında beni çok ama çok zorladı. Nişanlılık dönemimizde, eşim kendisinin borçları olduğunu, bu nedenle eğer kirada oturursak çok zorlanacağını söyledi. Kredi borçları da ev yaptırmışlardı; ordan kalma.. Ailesine ait bir tane evi var, birkaç sene oturalım dedi; ben kendimi toparlıyım sonra kendi evimizi alırız dedi. Bende tabiki o sıralar aşk sarhoşu olduğumdan ve saçma sapan gözüm hiçbir şeyi görmediğinden kabul ettim. Oturduğumuz ev ailesine çok yakın. Yeni evlendik, balayından geldik çat kapı annesi geldi; ikide bir oğlunu arayıp eve çağırıyor. Gel ilacımın prospektüsünü oku, gel kombiye bak, kv ve kp bir yere gidiyorlar; kız kardeşlerin evde onlara göz kulak ol; yalnız bırakma vb..Bu arada kız kardeşleri de küçük değil; biri 25 diğeri 19 yaşında..
Mesela bir akşam evdeyiz; kız kardeşim evde yalnızmış ben onun yanına gidiyorum dedi. Ben sen gidince de ben yalnız kalıcam dedim. O kız da ben başka birsey miyim dedim ve burdan kavga çıktı. Bu olaylara en basında pek bir tepki vermezken; daha sonra ben birikme yaşadım. Eşimle çok kötü kavgalarımız oldu; çekti gitti ailesinin evinde kaldı. Annesi, kardeşleri bizim eve geldi saçma sapan kavga ettik. Yani kocam gitmiş kavgamızı onlara anlatmış, onlar da benim yanıma geliyor kavga etmeye falan.. Hepsini kovdum evden, siz karışamazsınız bizim kavgamıza diye. Kısacası benım eşim ailesi ve benım aramdaki dengeyi kuramadı. Ama evliliğin ilk yılları, oturacak; öğrenecek diye sabrettim. Keşke sabretmeseydim; şuanda çok pişmanım.
Neyse ben sürekli taşınmak istedim; oradan çünkü ailesi herşeye müdahildi. Eşim yeni iş değiştirmişti; altına araba verdiler ama arabayla 40-45 dk mesefade iş yeri. Bende dedim ki o zaman senın iş yerine yakın bir yerde ev bakalım dedim. Bunu kabul etmedi. Bence kabul etmemesinin sebebi, ailesi. Sonuçta altında araba var gidip gelebilirsin; bizim yanımızda oturmak istemiyorsun veya karın istemiyor o sebeple taşınıyorsun demeleri. Ben kalabalık yerde oturmak istemiyorum burdan gidip gelicem dedi. Bir süre de böyle idare ettik; ama ben her gün neredeyse ailesi yüzünden kavga çıkarıyordum yalan değil. Örneğin bir keresinde kardeşi düğüne gitmişti; onu bıraktı, eve döndü Eşimle birlikte olduk. Telefonu çaldı; abi gel düğün bitti benı al diye kardeşi aradı. Adam beni yatakta bırakıp kardeşini almaya gitti ya.. Kavga ediyorum yine değişmiyor; napıyım kardeşimi gece yarısı sokakta mı bırakayım diyor.
Bu kavgalar sonucunda eşim gidip başka bir şehirde iş buldu. Bulduğu şehir benım memleketime çok yakın.. Sırf ailesine ben başka yerde yaşamak istiyorum diyemediği için, şehir değiştirdi. Şuan farklı şehirlerdeyiz; o ordaki işini oturtmaya çalışıyor. İşlerim oturunca seni yanıma alcam diyor. Bende burda çalışıyorum. Kendi işimi çalıştığım yeri çok seviyorum. Ama bu sebeplerden dolayı belli bir süre sonra işten ayrılıp onun yanına taşınmam lazım.
Aslında sorunum şu; eşim ilk başta denge kuramaması; bu kavgaları; bu ailesine aşırı düşkünlüğü; adeta ailesinin uşaklığını, şoförlüğünü yapması (gece yarısı dahi); benım sinirlerimi çok bozdu. Kendimi ondan uzaklaşmış hissediyorum. Hatta çoğu kez evet onu seviyorum ama bu huyları yüzünden ailesi yüzünden keşke evlenmeseydim diyorum. Aynı şekilde sevdiğim işimi bırakmak zorunda olmak da benım psikolojii bozuyor. Adam aynı şehirden ailesi alınmasın diye onlardan uzağa taşınamıyor. Bazen acaba herseyi bırakıp; bütün bunlardan kurtulsam mı diye de düşünmüyor değilim. İşimi seviyorum, ailem her zaman destekçim, maddi durumum iyi; bir taraftan da acaba uzakta olsak nasıl daha iyi oluruz; orda iş bulup çalışabilirim diyorum. Çok kararsızım Siz olsanız nasıl davranırdınız.
Damdan peki neden abisi tamam biz de kal diyemediki
Biz arabayla 5 6 saatlik mesafeye gitcez. Suan da ben sadece eşimle gidiyorum o burdayken hafta bır kere falan... Onlar da ben çağırırsam eve geliyorlar ama bu raddeye gelene kadar ne cektim...2,5 yıl gectıAyni sorunu kizkardesim evliliginde yaşadi ve eşi başka şehire gitti işini degiştirdi düzenini kurunca da kardeşimi de yanina aldi . Ve ilişkilerini tazelediler sorunlari kalmadi . Bazen uzaklaşmak iyi gelir. Kardesim kv çok uzaga gitti öyle pat diye çikip gidilecek mesafe degil 2 yildir hic gitmediler evine. sizinki ne kadar mesafede bilemiyorum. Esinize karsi kirginsiziniz bu kirginligi aşamam beni bu kadar inciten adam için işimi birakamam diyorsaniz sizin bileceginiz bir şey. Kendini ve sizi zorlamak adina da olsa bir adim atmiş evliligini sürdürmek mutlu olup edebilmek için. Denersen kaybedeceginiz pek bir şey olmaz gibi geldi bana. Belki de kazanirsiniz.
Sorunlari çözdük ama yiprandik diyorsunuz siz. Içinize dert olmuş ona olan güveninizi zedelemiş sevginizi yipratmiş ,eskisi kadar sevgi de kalmamistir belki kimbilir. Kirginliklari bir kenara birakip sizin için yaptigi şeylere ha gayret diyerek son bi şans verseniz . Ama kirginliklarinizi bi kenara birakarak, aksi halde bir şey degişmez. Allah yardimciniz olsun.Biz arabayla 5 6 saatlik mesafeye gitcez. Suan da ben sadece eşimle gidiyorum o burdayken hafta bır kere falan... Onlar da ben çağırırsam eve geliyorlar ama bu raddeye gelene kadar ne cektim...2,5 yıl gectı
Siz çocuğunuzu özgüvenli ve bağımsız bir birey olarak, kararlarına saygı duyarak yetiştirmişsinizdir. Anlatılan konuda ki anne de bağımlı, sözünden çıkmayan, karar almasına izin vermeyen bir yapıda yetiştirmiştir. Her türlü sizin kızınız diyorum