- 19 Mart 2019
- 516
- 446
- 36
-
- Konu Sahibi asyazeynep01
- #1
Arkadaşlar;
Eşim evliliğimizin en başında beni çok ama çok zorladı. Nişanlılık dönemimizde, eşim kendisinin borçları olduğunu, bu nedenle eğer kirada oturursak çok zorlanacağını söyledi. Kredi borçları da ev yaptırmışlardı; ordan kalma.. Ailesine ait bir tane evi var, birkaç sene oturalım dedi; ben kendimi toparlıyım sonra kendi evimizi alırız dedi. Bende tabiki o sıralar aşk sarhoşu olduğumdan ve saçma sapan gözüm hiçbir şeyi görmediğinden kabul ettim. Oturduğumuz ev ailesine çok yakın. Yeni evlendik, balayından geldik çat kapı annesi geldi; ikide bir oğlunu arayıp eve çağırıyor. Gel ilacımın prospektüsünü oku, gel kombiye bak, kv ve kp bir yere gidiyorlar; kız kardeşlerin evde onlara göz kulak ol; yalnız bırakma vb..Bu arada kız kardeşleri de küçük değil; biri 25 diğeri 19 yaşında..
Mesela bir akşam evdeyiz; kız kardeşim evde yalnızmış ben onun yanına gidiyorum dedi. Ben sen gidince de ben yalnız kalıcam dedim. O kız da ben başka birsey miyim dedim ve burdan kavga çıktı. Bu olaylara en basında pek bir tepki vermezken; daha sonra ben birikme yaşadım. Eşimle çok kötü kavgalarımız oldu; çekti gitti ailesinin evinde kaldı. Annesi, kardeşleri bizim eve geldi saçma sapan kavga ettik. Yani kocam gitmiş kavgamızı onlara anlatmış, onlar da benim yanıma geliyor kavga etmeye falan.. Hepsini kovdum evden, siz karışamazsınız bizim kavgamıza diye. Kısacası benım eşim ailesi ve benım aramdaki dengeyi kuramadı. Ama evliliğin ilk yılları, oturacak; öğrenecek diye sabrettim. Keşke sabretmeseydim; şuanda çok pişmanım.
Neyse ben sürekli taşınmak istedim; oradan çünkü ailesi herşeye müdahildi. Eşim yeni iş değiştirmişti; altına araba verdiler ama arabayla 40-45 dk mesefade iş yeri. Bende dedim ki o zaman senın iş yerine yakın bir yerde ev bakalım dedim. Bunu kabul etmedi. Bence kabul etmemesinin sebebi, ailesi. Sonuçta altında araba var gidip gelebilirsin; bizim yanımızda oturmak istemiyorsun veya karın istemiyor o sebeple taşınıyorsun demeleri. Ben kalabalık yerde oturmak istemiyorum burdan gidip gelicem dedi. Bir süre de böyle idare ettik; ama ben her gün neredeyse ailesi yüzünden kavga çıkarıyordum yalan değil. Örneğin bir keresinde kardeşi düğüne gitmişti; onu bıraktı, eve döndü Eşimle birlikte olduk. Telefonu çaldı; abi gel düğün bitti benı al diye kardeşi aradı. Adam beni yatakta bırakıp kardeşini almaya gitti ya.. Kavga ediyorum yine değişmiyor; napıyım kardeşimi gece yarısı sokakta mı bırakayım diyor.
Bu kavgalar sonucunda eşim gidip başka bir şehirde iş buldu. Bulduğu şehir benım memleketime çok yakın.. Sırf ailesine ben başka yerde yaşamak istiyorum diyemediği için, şehir değiştirdi. Şuan farklı şehirlerdeyiz; o ordaki işini oturtmaya çalışıyor. İşlerim oturunca seni yanıma alcam diyor. Bende burda çalışıyorum. Kendi işimi çalıştığım yeri çok seviyorum. Ama bu sebeplerden dolayı belli bir süre sonra işten ayrılıp onun yanına taşınmam lazım.
Aslında sorunum şu; eşim ilk başta denge kuramaması; bu kavgaları; bu ailesine aşırı düşkünlüğü; adeta ailesinin uşaklığını, şoförlüğünü yapması (gece yarısı dahi); benım sinirlerimi çok bozdu. Kendimi ondan uzaklaşmış hissediyorum. Hatta çoğu kez evet onu seviyorum ama bu huyları yüzünden ailesi yüzünden keşke evlenmeseydim diyorum. Aynı şekilde sevdiğim işimi bırakmak zorunda olmak da benım psikolojii bozuyor. Adam aynı şehirden ailesi alınmasın diye onlardan uzağa taşınamıyor. Bazen acaba herseyi bırakıp; bütün bunlardan kurtulsam mı diye de düşünmüyor değilim. İşimi seviyorum, ailem her zaman destekçim, maddi durumum iyi; bir taraftan da acaba uzakta olsak nasıl daha iyi oluruz; orda iş bulup çalışabilirim diyorum. Çok kararsızım Siz olsanız nasıl davranırdınız.
Eşim evliliğimizin en başında beni çok ama çok zorladı. Nişanlılık dönemimizde, eşim kendisinin borçları olduğunu, bu nedenle eğer kirada oturursak çok zorlanacağını söyledi. Kredi borçları da ev yaptırmışlardı; ordan kalma.. Ailesine ait bir tane evi var, birkaç sene oturalım dedi; ben kendimi toparlıyım sonra kendi evimizi alırız dedi. Bende tabiki o sıralar aşk sarhoşu olduğumdan ve saçma sapan gözüm hiçbir şeyi görmediğinden kabul ettim. Oturduğumuz ev ailesine çok yakın. Yeni evlendik, balayından geldik çat kapı annesi geldi; ikide bir oğlunu arayıp eve çağırıyor. Gel ilacımın prospektüsünü oku, gel kombiye bak, kv ve kp bir yere gidiyorlar; kız kardeşlerin evde onlara göz kulak ol; yalnız bırakma vb..Bu arada kız kardeşleri de küçük değil; biri 25 diğeri 19 yaşında..
Mesela bir akşam evdeyiz; kız kardeşim evde yalnızmış ben onun yanına gidiyorum dedi. Ben sen gidince de ben yalnız kalıcam dedim. O kız da ben başka birsey miyim dedim ve burdan kavga çıktı. Bu olaylara en basında pek bir tepki vermezken; daha sonra ben birikme yaşadım. Eşimle çok kötü kavgalarımız oldu; çekti gitti ailesinin evinde kaldı. Annesi, kardeşleri bizim eve geldi saçma sapan kavga ettik. Yani kocam gitmiş kavgamızı onlara anlatmış, onlar da benim yanıma geliyor kavga etmeye falan.. Hepsini kovdum evden, siz karışamazsınız bizim kavgamıza diye. Kısacası benım eşim ailesi ve benım aramdaki dengeyi kuramadı. Ama evliliğin ilk yılları, oturacak; öğrenecek diye sabrettim. Keşke sabretmeseydim; şuanda çok pişmanım.
Neyse ben sürekli taşınmak istedim; oradan çünkü ailesi herşeye müdahildi. Eşim yeni iş değiştirmişti; altına araba verdiler ama arabayla 40-45 dk mesefade iş yeri. Bende dedim ki o zaman senın iş yerine yakın bir yerde ev bakalım dedim. Bunu kabul etmedi. Bence kabul etmemesinin sebebi, ailesi. Sonuçta altında araba var gidip gelebilirsin; bizim yanımızda oturmak istemiyorsun veya karın istemiyor o sebeple taşınıyorsun demeleri. Ben kalabalık yerde oturmak istemiyorum burdan gidip gelicem dedi. Bir süre de böyle idare ettik; ama ben her gün neredeyse ailesi yüzünden kavga çıkarıyordum yalan değil. Örneğin bir keresinde kardeşi düğüne gitmişti; onu bıraktı, eve döndü Eşimle birlikte olduk. Telefonu çaldı; abi gel düğün bitti benı al diye kardeşi aradı. Adam beni yatakta bırakıp kardeşini almaya gitti ya.. Kavga ediyorum yine değişmiyor; napıyım kardeşimi gece yarısı sokakta mı bırakayım diyor.
Bu kavgalar sonucunda eşim gidip başka bir şehirde iş buldu. Bulduğu şehir benım memleketime çok yakın.. Sırf ailesine ben başka yerde yaşamak istiyorum diyemediği için, şehir değiştirdi. Şuan farklı şehirlerdeyiz; o ordaki işini oturtmaya çalışıyor. İşlerim oturunca seni yanıma alcam diyor. Bende burda çalışıyorum. Kendi işimi çalıştığım yeri çok seviyorum. Ama bu sebeplerden dolayı belli bir süre sonra işten ayrılıp onun yanına taşınmam lazım.
Aslında sorunum şu; eşim ilk başta denge kuramaması; bu kavgaları; bu ailesine aşırı düşkünlüğü; adeta ailesinin uşaklığını, şoförlüğünü yapması (gece yarısı dahi); benım sinirlerimi çok bozdu. Kendimi ondan uzaklaşmış hissediyorum. Hatta çoğu kez evet onu seviyorum ama bu huyları yüzünden ailesi yüzünden keşke evlenmeseydim diyorum. Aynı şekilde sevdiğim işimi bırakmak zorunda olmak da benım psikolojii bozuyor. Adam aynı şehirden ailesi alınmasın diye onlardan uzağa taşınamıyor. Bazen acaba herseyi bırakıp; bütün bunlardan kurtulsam mı diye de düşünmüyor değilim. İşimi seviyorum, ailem her zaman destekçim, maddi durumum iyi; bir taraftan da acaba uzakta olsak nasıl daha iyi oluruz; orda iş bulup çalışabilirim diyorum. Çok kararsızım Siz olsanız nasıl davranırdınız.