- 30 Eylül 2012
- 2.830
- 198
Merhaba,
On seneyi bitirdik evliliğimizde. İki çocuğumuz var. 3 sene kadar ayrı kaldık işimiz nedeniyle, hafta sonları görüşebiliyorduk sadece. O dönemde fazla sorun yaşamadık. 1 senedir beraberiz, ama şu son aylarda sürekli bir gerginlik var evde. sürekli mutsuz, kızgın. herşeyin sonucunu bana bağlıyor. oğlumuz 8 yaşında, o da çok etkileniyor tabi, bir de kardeşi oldu, onun da kıskançlığı var, onu da mutsuz ediyoruz. psikoloğa gittik aile terapisi alalım dedik, bize oğlunuz o kadar problem değil, sorun ikinizin arasında dedi. sanırım haklı. çünkü biz terapiye başladıktan sonra işler daha da çekilmez oldu. oğlum da artık kardeşini daha kabullendi, benimle zaten fazla problem yaşamıyor, ben alttan alıp güzel sözlerle anlaşıyorum onunla. ama babasıyla arasında fazla bir gelişme yok. hala ben otorite olmalıyım deyip bağırıp çağırıyor çocuğa.
Asıl sorun ikimizde olduğu için ben konuşmaya çalışıyorum, her seferinde konuşmayı, ya da tartışmayı bırakıp kaçıyor. çıkıp gidiyor evden. akşamları uyuyor. çocukların yanında konuşmak istemiyorum ama hep şahit oluyorlar
ben de izindeyim bebek için, zaten hep evdeyim, iş yerine 1 km uzakta, arabayı alıp gidiyor, bırak biz sıkılıyoruz arada çıkalım dolaşalım diyorum onu da yapmıyor. burada arkadaşım yok, ailem yok. eşimle de konuşulmuyor çıldırıcam. annem memesindeki kisti aldırdı, sonucu bugün alıcaz, birtek onunla konuşabiliyorum çok çok daralınca, ama ona da kıyamıyorum 
biliyor benim zaten kimsem olmadığını burda, iletişim kurmuyor, sürekli kaçıyor. beni delirtmeye çalışıyor galiba
Bir de zaten onun 10 senedir isteksizlik problemi vardı, ayda max 2-3 kez beraber olurduk, o da benim isteğimle. bunun için de beni suçlardı, normali bu, herkes abartıyor diye. sen başlatsan yapmıyormuyum ben diye. niye güzel şeyler giyinmiyorsun diye. ama sürekli kovala da bir yere kadar, insanda heves mi kalıyor. anlatamadım derdimi, o zaman bir güzelliği kalmıyor diye söyledim dinletemedim. bebekten sonra bende tamamen sıfırlandı bizde istek, ama yine bu böyle olmaz diye benim isteğimle 2 kez oldu, ona da oldu denirse. kk ya girince anladım bunun problem olduğunu. ısrarla dedim bunu çöz artık belki bundandır diye. 1 hafta önce bi gitti üroloğa testosteron seviyesi en alt 5% dilimde
ilaç filan kullandı, ona biraz faydası oldu, artık istiyor. ama benim için çok anlamsız artık. hiç istemiyorum. o da farkında, belli etmemeye çalışıyorum geçer diyorum. bir de ben problem çıkartmayayım diye düşünüp motive olmaya çalışıyorum.
terapistimize de söyle dedim, söylemedi. ben artık söyledim bir de bu var, siz biraz konuşsanız dedim. o da tamamen bu nedenle diildir ama bu da etkiler dedi.
Asıl sorun mutsuz olması dedi
ne yapıcam ben yaa. bıktım artık onun kaprislerinden. sürekli herşeye bana kabahat bulmasından. dedim ki sanırım sen beni sevmiyorsun, zaten istemiyorsun da dedim. yok öle bişi diyor. ama hareketleri tam tersi. güzel bir işi var, mutsuz. sonunda bir arada nispeten modern bir şehirdeyiz, mutsuz. çocuklarımız var, güzel bir evde oturuyoruz, mutsuz mutsuz mutsuz. bu sabah dedi ki bıktım ben senin beni cezalandırmandan dedi. ne için cezalandırıyorum dedim, evlendiğimizde çok problem yaşadık, ağırlıklı olarak onun ailesi kaynaklı, o yüzden beni cezalandırıyorsun dedi. arada bir diyormuşum ki bişi görsem tv de mesela, annen olsa şöyle yapardı bu ne ki falan gibi. farkındayım arada bir diyorum, ama bu ne bileyim haftada 1 olmuyordur bile. o da yapıyor bazen, boşver ya napalım takma sen babamı, huysuzdur o diyorum, alınmıyorum ki üstüme. napıyım babam öylr biri. eşimse sürekli bir eziklik içinde, hiç bişi denmicek onun anasına babasına. hem diyor bak ben onlarla görüşmüyorum çok kızgınım, hem de sürekli bir yaranma derdinde. geçen kardeşi bir mülakata gircekmiş önemli bir şirkette, referans için benim arkadaşımın eşini söylüyor. ben sevmem zaten bu tür şeyleri, ben zaten 2 senedir sadece telden konuşuyorum onla, beni zorda bırakıyor, emrivaki yapıyor. onun için ben arkadaşımı arıyorum vs vs uğraşıyorum, adamcağız telefonunu bile veriyor buna, kardeşi ise mülakattan sonra şöyle geçti diye bile aramıyor. hatta sonuc 2 haftada belli olcaktı onu haber ver diyoruz, onu bile yapmıyor. daha da hala diyor ki ben görüşmüyorum daha ne istiyosun. ama var işte derdin, silemiyorsun aileni, hala onları düşünüyorsun, silemezsin ki, zaten ben bunu istemiyorum ki senden. sanki ben ona görüşme dedim. ailenle düzgün iletişim kur, sevmediklerini söyle, herkes senin ne hissettiğini bilmiyor, anlat kendini diyorum, başka mevzulara kaydırıp duruyor, beni suçluyor, sonra da çekip gidiyor gene.
bıktım ya, resmen hayattan bıktırdı beni. çocuklarım için çekiyorum cidden, yoksa bırakırdım ne hali varsa görsün. çekilmez oldu iyice. çok yazdım kusura bakmayın ama artık bezdim ya, hergün ağlatıyo beni.
Ne yapayım ben ya, bi akıl verin nolur. çıkamıyorum bu işin içinden. deli olucam ben yoksa.
On seneyi bitirdik evliliğimizde. İki çocuğumuz var. 3 sene kadar ayrı kaldık işimiz nedeniyle, hafta sonları görüşebiliyorduk sadece. O dönemde fazla sorun yaşamadık. 1 senedir beraberiz, ama şu son aylarda sürekli bir gerginlik var evde. sürekli mutsuz, kızgın. herşeyin sonucunu bana bağlıyor. oğlumuz 8 yaşında, o da çok etkileniyor tabi, bir de kardeşi oldu, onun da kıskançlığı var, onu da mutsuz ediyoruz. psikoloğa gittik aile terapisi alalım dedik, bize oğlunuz o kadar problem değil, sorun ikinizin arasında dedi. sanırım haklı. çünkü biz terapiye başladıktan sonra işler daha da çekilmez oldu. oğlum da artık kardeşini daha kabullendi, benimle zaten fazla problem yaşamıyor, ben alttan alıp güzel sözlerle anlaşıyorum onunla. ama babasıyla arasında fazla bir gelişme yok. hala ben otorite olmalıyım deyip bağırıp çağırıyor çocuğa.
Asıl sorun ikimizde olduğu için ben konuşmaya çalışıyorum, her seferinde konuşmayı, ya da tartışmayı bırakıp kaçıyor. çıkıp gidiyor evden. akşamları uyuyor. çocukların yanında konuşmak istemiyorum ama hep şahit oluyorlar
ben de izindeyim bebek için, zaten hep evdeyim, iş yerine 1 km uzakta, arabayı alıp gidiyor, bırak biz sıkılıyoruz arada çıkalım dolaşalım diyorum onu da yapmıyor. burada arkadaşım yok, ailem yok. eşimle de konuşulmuyor çıldırıcam. annem memesindeki kisti aldırdı, sonucu bugün alıcaz, birtek onunla konuşabiliyorum çok çok daralınca, ama ona da kıyamıyorum biliyor benim zaten kimsem olmadığını burda, iletişim kurmuyor, sürekli kaçıyor. beni delirtmeye çalışıyor galiba Bir de zaten onun 10 senedir isteksizlik problemi vardı, ayda max 2-3 kez beraber olurduk, o da benim isteğimle. bunun için de beni suçlardı, normali bu, herkes abartıyor diye. sen başlatsan yapmıyormuyum ben diye. niye güzel şeyler giyinmiyorsun diye. ama sürekli kovala da bir yere kadar, insanda heves mi kalıyor. anlatamadım derdimi, o zaman bir güzelliği kalmıyor diye söyledim dinletemedim. bebekten sonra bende tamamen sıfırlandı bizde istek, ama yine bu böyle olmaz diye benim isteğimle 2 kez oldu, ona da oldu denirse. kk ya girince anladım bunun problem olduğunu. ısrarla dedim bunu çöz artık belki bundandır diye. 1 hafta önce bi gitti üroloğa testosteron seviyesi en alt 5% dilimde
ilaç filan kullandı, ona biraz faydası oldu, artık istiyor. ama benim için çok anlamsız artık. hiç istemiyorum. o da farkında, belli etmemeye çalışıyorum geçer diyorum. bir de ben problem çıkartmayayım diye düşünüp motive olmaya çalışıyorum. terapistimize de söyle dedim, söylemedi. ben artık söyledim bir de bu var, siz biraz konuşsanız dedim. o da tamamen bu nedenle diildir ama bu da etkiler dedi.
Asıl sorun mutsuz olması dedi
ne yapıcam ben yaa. bıktım artık onun kaprislerinden. sürekli herşeye bana kabahat bulmasından. dedim ki sanırım sen beni sevmiyorsun, zaten istemiyorsun da dedim. yok öle bişi diyor. ama hareketleri tam tersi. güzel bir işi var, mutsuz. sonunda bir arada nispeten modern bir şehirdeyiz, mutsuz. çocuklarımız var, güzel bir evde oturuyoruz, mutsuz mutsuz mutsuz. bu sabah dedi ki bıktım ben senin beni cezalandırmandan dedi. ne için cezalandırıyorum dedim, evlendiğimizde çok problem yaşadık, ağırlıklı olarak onun ailesi kaynaklı, o yüzden beni cezalandırıyorsun dedi. arada bir diyormuşum ki bişi görsem tv de mesela, annen olsa şöyle yapardı bu ne ki falan gibi. farkındayım arada bir diyorum, ama bu ne bileyim haftada 1 olmuyordur bile. o da yapıyor bazen, boşver ya napalım takma sen babamı, huysuzdur o diyorum, alınmıyorum ki üstüme. napıyım babam öylr biri. eşimse sürekli bir eziklik içinde, hiç bişi denmicek onun anasına babasına. hem diyor bak ben onlarla görüşmüyorum çok kızgınım, hem de sürekli bir yaranma derdinde. geçen kardeşi bir mülakata gircekmiş önemli bir şirkette, referans için benim arkadaşımın eşini söylüyor. ben sevmem zaten bu tür şeyleri, ben zaten 2 senedir sadece telden konuşuyorum onla, beni zorda bırakıyor, emrivaki yapıyor. onun için ben arkadaşımı arıyorum vs vs uğraşıyorum, adamcağız telefonunu bile veriyor buna, kardeşi ise mülakattan sonra şöyle geçti diye bile aramıyor. hatta sonuc 2 haftada belli olcaktı onu haber ver diyoruz, onu bile yapmıyor. daha da hala diyor ki ben görüşmüyorum daha ne istiyosun. ama var işte derdin, silemiyorsun aileni, hala onları düşünüyorsun, silemezsin ki, zaten ben bunu istemiyorum ki senden. sanki ben ona görüşme dedim. ailenle düzgün iletişim kur, sevmediklerini söyle, herkes senin ne hissettiğini bilmiyor, anlat kendini diyorum, başka mevzulara kaydırıp duruyor, beni suçluyor, sonra da çekip gidiyor gene. bıktım ya, resmen hayattan bıktırdı beni. çocuklarım için çekiyorum cidden, yoksa bırakırdım ne hali varsa görsün. çekilmez oldu iyice. çok yazdım kusura bakmayın ama artık bezdim ya, hergün ağlatıyo beni.
Ne yapayım ben ya, bi akıl verin nolur. çıkamıyorum bu işin içinden. deli olucam ben yoksa.
