Korkmak değil aslında. Çocukluktan gelen bir kabuk görme mevzusu. Bir arkadaş narsist anne ile alakalı bir video paylaşmış. İzleyince daha iyi anladım durumumu. Ben hala umut ediyorum beni ne zaman anlayacak, hak verecek, duygusal ihtiyacımı karşılayacak diye. O umut beni tüketiyor. Videoda annenizin yakasından düşün diyor :) yok ki versin diyor. Doğru, olmayan bir şeyi istiyorum.
Ancak zor olan şu ki, kötü bir anneye ya da babaya rest çekip yok sayarsın. Bu zor olmaz. Ancak kötü mü iyi mi bilemediğin ebeveyne bunu yapamıyorsun. Bir şekilde damarlarından akan kana kadar nüfuz ediyor. Ne seni sarıp sarmalıyor, ne de rahat bırakıyor. Ben buradayım ve mükemmel bir anneyim, sen nankörsün diyor. O zaman yaramı sar dediğinde de, o kadar da değil açmasaydın yaranı diyor. Kabus gibi.
