Merhaba arkadaşlar , belki okuyanlara basit gelebilir ama beni günden güne tüketen bi derdim var . 2,5 yıldır evliyim 27 yaşındayım 18,aylık oğlum var. Eşim hiçbirseye yardımcı olmuyor yardım etmediği gibi savaş alanına çeviriyor evi . Bebeğim doğduktan sonra işten ayrıldım 10 yıldır aralıksız çalışıyodum haliyle ev işleriyle haşır neşirliğim yoktu ama kısa sürede alıştım. eşim bir bardak suyu almaya tenezzül etmeyen biri küveti doldur, çorap getir , sigaramı getir , havlumu getir 32 yaşında adam banyoya giderken bir kere bile havlusunu aldığını görmedim. Lanet olsun kendimi hizmetci gibi hissediyorum çok basit yapması alması gereken şeyleri bile benden istiyor . Güzellikle konuştum olmadı küstüm olmadı 2 gün istemeyi bırakıyor 3 gün kaldığı yerden devam ediyor . Çöpünü bile kaldırmayan biri afedersiniz kulak çubuğunu bile çöpe atmıyor. oğlumda hiperaktif bi çocuk sürekli hareket halinde gerçekten gün içinde yarım saat kalkmadan oturmusluğum yok çok yoruluyorum . istediği yemeği yapıyorum elim lezzetlidir illa bi kusur bulur gece yarıları yemek ister . Evde yemek varken bile canım çekti şunu yap diyor bazen sırt bana eziyet etmeye çalıştığını düşünüyorum. Bebeğimde kolikti akşam 8 den sonra durmazdı ağlaması o hallerde lohusa halimle kahvaltı isterdi. Çocuklada canı isteyince oynar sadece banyosunu yaptırır başka bi yararı yok. Doğuma gitmeden bi hafta önce evim komple temizlenecekti kimseyi istemedi biz yaparız gelmeyin dedi hem kendi annesine hem benim anneme.bir hafta boyunca oyaladı beni yarın yapıcam diye yapmadıı son gün karnım burnumda 3 +1 evi temizledim ertesi gün sezeryanla doğurmaya gittim kendisi balkonda oturdu en son gelip kapıları sildi bu nasıl bi vicdan bilmiyorum madem yapmıcaktın yardıma gelecekleri engellemeseydin. Sorsanız benim için ölüp biter bensiz yaşayamaz beni çok sevdiğini söylüyor. Sevgi böyle acımasız bisey mi ? Bıktım usandım artık dayanamıyorum bunları yazarken bir yandan ağlıyorum köle gibiyim , değersiz hissediyorum kendimi konuşmaya çalıştığımda ben haksız oluyorum çok iyi manipüle ediyor insanı. İşe gitmesini dört gözle bekliyorum attık gitsin yalnız kalayım benden bişey istemesin diye. Evliliğimizin başlarında eşim tabiki yapmak gerekir diyordum ama benim yaşadığım çok farklı bi boyuta ulaştı hizmeci gibi hissediyorum kendimi. Bazen istediği şeyi unutmuş gibi davranıyorum bin kere söyleyip yaptırıyor . Eşim dışardan bakıldığında hiç böyle birine benzemiyor iş pozisyonu falan iyi bilgili zeki birisi. kuzenlerime anlatıyorum şok oluyorlar. Boğuluyorum psikolojim kalmadı artık nasıl çıkıcam bu işin içinden gerçekten çok mutsuzum o kadar vicdansızlıkları varken kalbim açıyor düşündükçe ...önerilerinize açığım derdimi okuduğunuz için teşekkür ederim
