- 7 Ekim 2013
- 948
- 1.555
- Konu Sahibi alwaysnforever
- #1
Merhabalar herkese,
Bazılarının bu da dert mi diyeceği ama benim içimi kemiren bı konuyla geldim. Sorun benim eşimin ailesi ve babaannesi.
29 yaşında, iyi bı üniversiteden mezun olmuş, gayet iyi işi olan 3 yıllık evli bir kadınım. Beni tanımanız için bunları söyledim konuyla alakası yok. 4 ay önce çocuğum oldu şu anda ona baktığım için izindeyim. Eşimle evliliğimiz sırasında hiç bir zaman büyük problemlerimiz olmadı. Ta ki çocuğumuz olana kadar. Oğlumun doğmasıyla çok büyük sorunlar başladı.
Şöyle ki benim eşimin ailesi bana göre çok birbirine bağımlı insanlar. Örnek vermek gerekirse annesiyle her gün mutlaka telefonda konuşur bazen gün içinde 2 3 kez konuşurlar. Ben ailesine karşı hep mesafeli olmaya çalıştım. Çünkü o mesafeyi bir adım aştığım anda onların koşarak o mesafeyi ihlal ettiğini gördüm. Vıcık vıcık ilişkileri hiç sevmem, eşimin ailesine de eşim hatrına saygı sınırlarını aşmadan görüşmeye çalışıyorum. Onlar da bu mesafeyi hissetmiş olacaklar ki beni pek sevmediklerini düşünüyorum, muhtemelen hayallerindeki gelin ben değildim.
Oğlumun doğmasıyla bu mesafeyi koruyamaz oldum. Doğum yaptığım gün hastaneye gelip gece 12ye kadar başımda dikildiler. Dikişlerim acıyor yorgunluktan ve uykusuzluktan ölürken odadan çıkmadılar bu kız da dinlesin demediler. Doğumdan sonra aynı şekilde devam etti. Her gün gelmeye devam ettiler bazı günler sabahın 9undan akşam geç saatlere kadar kaldılar. Ben birileri varken uyuyamıyorum daha kötü oluyo dememe rağmen sen git yat uyu çocuğa biz bakarız dediler. Ben sizin benim çocuğuma bakmanızı istiyor muyum bakalım? Tek isteğim yalnız kalıp dinlenmek ve çocuğumla vakit geçirmekti. Sözde yardım adı altında eziyet gibi günler geçirdim. Eşimle bu dönemde çok fazla kavga ettik tabi. Ailen gitsin istemiyorum her an tepemdeler dinlenemiyorum çok anlayışsızlar vs. Dedim. Haklısın ama onlar benim ailem napayım onlar da böyleler dedi hep. Bir de yeni doğmuş bebeğime ellerini yıkamadan dokunmalar, buram buram parfüm ya da sigara kokarak oğlumun yanına gelmeleri var. Sinirden kuduruyordum. Bir ara boşanmanın eşiğine geldik. Bu arada küçük bir yerde yaşıyoruz benim ailem de eşimin ailesiyle de 5-10 dklik mesafeseyiz. Benim ailem geldiklerinde hiç o kadar uzun kalmadılar her gün gelmediler. Kardeşim gelmeden önce abla müsait misiniz diye sorardı hep. Bazı günler bı bugün yalnız kalıp dinlenmek istiyoruz diye reddettim. Yani onun ailesini istemeyip kendi ailem sürekli bizdeydi diye anlaşılmasın diye yazıyorum bunu.
Neyse 1.5-2 aydan sonra bu durum biraz düzeldi her gün gelmez oldular. Ama ben bu yapılanlardan o kadar irrite oldum ki artık eşimin ailesinden nefret eder oldum. Hiç onları görmek gitmek istemiyorum.
Şu anki asıl sorunuma gelecek olursak eşimin babaannesi. 90 küsur yaşlarında. İstiyor ki sürekli ona gidelim. X(eşim) gelsin X niye gelmiyor Xin çocuğunun fotoğraflarını gösterin. Eşim gece çalıştığında falan alwayanforever gelsin bizde kalsın eve yalnız napiyo falan filan.. o kadar darlaniyorum ki size anlatamam. Çocuk olduktan sonra 5 katına çıktı diyebilirim bu durum. Şimdi Çarşamba günü bize gelecekmiş. Zaten çocuk olduktan sonra 2 kere gelmişti. Hiç bir yere çıkamayan kadın son 4 ayda 3 kere bize gelmiş olacak. O kadar istemiyorum ki öğrendiğimden beri içime öküz oturdu. Eve girerken ayakkabılarını 2 metre ötede çıkarıp yürüyüp öyle giriyor eve, nefret ediyorum. Geçen sefer o gittikten sonra halıları yıkamaya vermiştim. Bu hassasiyetmi eşim ve ailesi de biliyor ve eve girmeden kapının dışına basmazlar asla.
Ben şimdi ne yapayım zaten sevmediğim insanlar bir de evim yine leş olacak. Dışarı basılıp eve girince ben o evde rahat yaşayamıyorum. Yoksa başka her türlü kirlensin hiç umrumda değil eşyaya değer veren biri değilim ama yine mı halıları yıkamaya vereceğim
çok mu abartıyorum. Edit: 4 ayın birikimiyle çok uzun yazmışım kusura bakmayın.
Bazılarının bu da dert mi diyeceği ama benim içimi kemiren bı konuyla geldim. Sorun benim eşimin ailesi ve babaannesi.
29 yaşında, iyi bı üniversiteden mezun olmuş, gayet iyi işi olan 3 yıllık evli bir kadınım. Beni tanımanız için bunları söyledim konuyla alakası yok. 4 ay önce çocuğum oldu şu anda ona baktığım için izindeyim. Eşimle evliliğimiz sırasında hiç bir zaman büyük problemlerimiz olmadı. Ta ki çocuğumuz olana kadar. Oğlumun doğmasıyla çok büyük sorunlar başladı.
Şöyle ki benim eşimin ailesi bana göre çok birbirine bağımlı insanlar. Örnek vermek gerekirse annesiyle her gün mutlaka telefonda konuşur bazen gün içinde 2 3 kez konuşurlar. Ben ailesine karşı hep mesafeli olmaya çalıştım. Çünkü o mesafeyi bir adım aştığım anda onların koşarak o mesafeyi ihlal ettiğini gördüm. Vıcık vıcık ilişkileri hiç sevmem, eşimin ailesine de eşim hatrına saygı sınırlarını aşmadan görüşmeye çalışıyorum. Onlar da bu mesafeyi hissetmiş olacaklar ki beni pek sevmediklerini düşünüyorum, muhtemelen hayallerindeki gelin ben değildim.
Oğlumun doğmasıyla bu mesafeyi koruyamaz oldum. Doğum yaptığım gün hastaneye gelip gece 12ye kadar başımda dikildiler. Dikişlerim acıyor yorgunluktan ve uykusuzluktan ölürken odadan çıkmadılar bu kız da dinlesin demediler. Doğumdan sonra aynı şekilde devam etti. Her gün gelmeye devam ettiler bazı günler sabahın 9undan akşam geç saatlere kadar kaldılar. Ben birileri varken uyuyamıyorum daha kötü oluyo dememe rağmen sen git yat uyu çocuğa biz bakarız dediler. Ben sizin benim çocuğuma bakmanızı istiyor muyum bakalım? Tek isteğim yalnız kalıp dinlenmek ve çocuğumla vakit geçirmekti. Sözde yardım adı altında eziyet gibi günler geçirdim. Eşimle bu dönemde çok fazla kavga ettik tabi. Ailen gitsin istemiyorum her an tepemdeler dinlenemiyorum çok anlayışsızlar vs. Dedim. Haklısın ama onlar benim ailem napayım onlar da böyleler dedi hep. Bir de yeni doğmuş bebeğime ellerini yıkamadan dokunmalar, buram buram parfüm ya da sigara kokarak oğlumun yanına gelmeleri var. Sinirden kuduruyordum. Bir ara boşanmanın eşiğine geldik. Bu arada küçük bir yerde yaşıyoruz benim ailem de eşimin ailesiyle de 5-10 dklik mesafeseyiz. Benim ailem geldiklerinde hiç o kadar uzun kalmadılar her gün gelmediler. Kardeşim gelmeden önce abla müsait misiniz diye sorardı hep. Bazı günler bı bugün yalnız kalıp dinlenmek istiyoruz diye reddettim. Yani onun ailesini istemeyip kendi ailem sürekli bizdeydi diye anlaşılmasın diye yazıyorum bunu.
Neyse 1.5-2 aydan sonra bu durum biraz düzeldi her gün gelmez oldular. Ama ben bu yapılanlardan o kadar irrite oldum ki artık eşimin ailesinden nefret eder oldum. Hiç onları görmek gitmek istemiyorum.
Şu anki asıl sorunuma gelecek olursak eşimin babaannesi. 90 küsur yaşlarında. İstiyor ki sürekli ona gidelim. X(eşim) gelsin X niye gelmiyor Xin çocuğunun fotoğraflarını gösterin. Eşim gece çalıştığında falan alwayanforever gelsin bizde kalsın eve yalnız napiyo falan filan.. o kadar darlaniyorum ki size anlatamam. Çocuk olduktan sonra 5 katına çıktı diyebilirim bu durum. Şimdi Çarşamba günü bize gelecekmiş. Zaten çocuk olduktan sonra 2 kere gelmişti. Hiç bir yere çıkamayan kadın son 4 ayda 3 kere bize gelmiş olacak. O kadar istemiyorum ki öğrendiğimden beri içime öküz oturdu. Eve girerken ayakkabılarını 2 metre ötede çıkarıp yürüyüp öyle giriyor eve, nefret ediyorum. Geçen sefer o gittikten sonra halıları yıkamaya vermiştim. Bu hassasiyetmi eşim ve ailesi de biliyor ve eve girmeden kapının dışına basmazlar asla.
Ben şimdi ne yapayım zaten sevmediğim insanlar bir de evim yine leş olacak. Dışarı basılıp eve girince ben o evde rahat yaşayamıyorum. Yoksa başka her türlü kirlensin hiç umrumda değil eşyaya değer veren biri değilim ama yine mı halıları yıkamaya vereceğim
çok mu abartıyorum. Edit: 4 ayın birikimiyle çok uzun yazmışım kusura bakmayın.
bende hiç sevmiyorum koskoca adamı da nasıl uyarayım bilemiyorum çok sinir bozucu evet.
biz en sonunda çareyi yalan söylemekte bulduk. Bebeğin yüzünde bişeyler çıktı alerjisi varmış doktor dışardan gelince mutlaka ellerinizi yıkayın dedi dedik. Eşim şimdi hep uyarıyor ailesini geldiklerinde ellerinizi yıkayın çok eline yüzüne dokunmayın diye... Yalan söylemek zorunda bırakanlar utansın napiim
