İşte küsüz ya, kendimi de hatalı buluyorum, kafamdan türlü türlü şey geçiyor.
İki gün bu dertle gitti ömrümüzden afedersiniz b*ktan yere.
Ama hep ben mi çabalayayım, hep ben mi dürteyim? hep ben mi tamir etmeye çalışayım?
Hep geri adım atan ben mi olayım.
Hiç mi haketmiyorum "sadece sevilmeyi"
Ben konuda haklı olup tepkidr haksız olduğum durumda sadece verdiğim tepki için özür dilerim. Mesrla sizin olayınızda her ne kadar işleri savsaklayıp benim üzerime bırakman beni çok üzse de sinirlendirse değil üzse de öyle bir tepki vermemeliydim özür dilerim der geçerim. Ama hiç sırnaşmam. Kendi gelirse de uzatmadan yumuşarım. Ama ne olursa olsun yatak ayırmayın dönün arkanızı yatın daha iyi.Hah işte arkadaşım bizim taşınmadan önceki halimizle aynı bu anlattıkların.
Sonra biz ailelere yakın olmaktan usandık. Sanki onlara muhtaçmışız gibi imalarından usandık. Oturduk hesap kitap yaptık. Ödeyebilir miyiz, biraz zorlanırız ama öderiz dedik. Evi çevirebilir miyiz; işleri bu düzende yaparsak çeviririz dedik. Bak ama bana yardım edeceksin dedim tamam dedi. Uzak bir yerden ev aldık taşındık. birkaç aydır iyi kötü gidiyordu. Şimdi adam yavaş yavaş eskiye döneceğinin sinyalini vermeye başladı.
Sen kocadan bıkmışsınSanki içimde bir öküz oturuyor şuan. İlgisizliğinden, gamsızlığından, kabalığından dolayı boşanmayı bile sık sık düşündüğüm kocamla iki gündür konuşmuyoruz. Akşamları ben varım diye yemek yemiyor, yataklar ayrı, gün içinde telefonlaşma yok... Zaten telefonlaşan insanlar değildik de günde bir kere -genelde ödemelerden dolayı- haberleşirdik.
İşin ilginç yanı "boşanalım dese sevinçten boynuna sarılacağım!" adam küstü diye içime oturan öküz !!
Bu seferki kavganın suçlusu benim diye mi bu kadar dertleniyorum, yapım mı bu, yoksa hala aşık mıyım, geri adım atmadan bu gidişatı nasıl değiştireceğim bilemiyorum.
Bir kaç ay önce radikal bir karar alıp ailelerimize yakın çevrede olan evimizden uzağa taşındık. Hafta içi kısmen aileler tarafından doyrulan sulanan çocuklar ve biz kendi sorumluluklarımızla başbaşa kaldık. İnce ince planını yaprık bunun, iş bölümü yaptık. Mesela çamaşır yıkama işi bende, asma toplama onda, yerleştirme bende. Yemek önce geldiği için o hazırlıklara başlıyor masa salata vs bende... Bulaşık bende süpürge onda vs vs gibi. Fena değildi birkaç gün öncesine kadar. Bu kadar keskin hatlarla olmasa bile kısmen planladığımız gibi gidiyordu. Son günlerde eşim savsaklamaya başladı. Yemeği dışarda yiyelim demeler, işleri görmezden gelmeler, söylediklerimi duymamalar vs... Olabilir, anlıyorum, bazen benim de canım istemiyor.
İki gece önce ben biraz abartılı tepki verdim. Çamaşırları makineye atmıştım, ona da asarsın demiştim. Çocukları uyuttuktan sonra yeni başlamış bir diziye takıldık. (Burada parantez açıp konuyu dağıtacağım. O gün yine önceden konuştuğumuz gibi yemek hazıklarına başlanmamıştı ben işten gelince yapmıştım ama probleme dönüştürmedim. dizi izliyoruz ama o ayrı koltukta ben ayrı koltukta. o kadar saat olmuş eve geleli hiç bir fiziksel temas yok. Ah karıcım kocacım bişey yok yok yok) Bir kaç kere hatırlattım "makine durmuştur çamaşırları asacaktın kırışmasınlar" diye. Espri ile söyledim, tehtidle, söyledim duymazdan geliyor. Bir öfke ile kalktım burnumdan soluyarak astım çamaşırları. döndüm eski yerime oturdum diziye devam etmeye. Biraz sonra benim koltuğuma geldi beni öpmeye kalktı (çünkü öbür ihtiyacı geldi aklına-sadece yatarken aklına gelen ihtiyacı) Hiç o tarafa dönmeden sağımdaki kırlenti soluma, onunla arama aldım. Çok bozuldu. Şişirdi kendini. Bir yandan da aptal dizide anne çocuk ayrılık sahnesine gözyaşlarım akıyor, eşime öfkemin de etkisiyle. Çocuğun okulundan aileleriniz yapsın diye bişey istemişler, tel vs ile yapılıyor. Kalktım aldım malzemeleri onu yapmaya başladım. Ver ben yapayım dedi, kükredim " ben yaparım" diye. İyice sinirlendi, montunu giydi çıktı gitti. Sigara almaya gitmiş, gelince de hiç konuşmadan yattı. Ben de salonda yattım...
Dün işten geldim, çorba-makarna yapmış. Masayı hazırladım. çocuklarla biz güzel güzel yedik o teşrif etmedi. Kek yaptım gece, pişmesini bile beklemeden gitti yattı, sabah baktım hiç tadına bile bakmamış. Kavga yok evde. Ben salonda yatıyorum o odada. Konuşmuyor, aramıyor, sormuyor, bişeyleri değiştirmek için hiç bir adım atmıyor.
15 senedir bişeyleri değiştirmek için hiç bir adım atmıyor. Evet bu seferki olayda ben abartılı tepki verdiğim için hatalıyım ama bir kadın olarak hiç mi çabayı haketmiyorum. Boşanılacaksa ben mi başlatmalıyım, barışılacaksa ben mi barışmalıyım. Bu içime oturan öküz bi kalksın gitsin yaa. Konuşmazsa konuşmasın işimi de yaparım keyfime de bakarım. O da dank ederse gelir. Gelirse düşünürüm barışıp barışmamayı. Diyorum. Diyorum ama bu içimdeki öküz beni rahatsız ediyor.
Uzun iç döküş için özür diler, bana yardımcı olacak fikirlerinizi paylaşırsanız teşekkür ederim.
bu ne hadsiz bir mesaj boyle?Bence problemli sensin siz calisiyormusunuz ki is bolumu var camasirlari aşamasında aşırı sinirlenmissiniz bence komik
Erkeklerin kafası böyle şeylere basmıyor arkadaşlar boşuna sinirlenip kendinizi yormayinHiç abartmışsınız demeyeceğim.
Sizi çıldırtan nedeni iyi biliyorum.
Yere bir çöp düşse ben alana veya söyleyene kadar kalır orda.
Onu bile söylemem lazım.
Yapmaz değil, yapar.
Ama tek tek söyleyince, bazen 3 kez hatırlatınca yapar.
Çamaşırları katlar, söyleyince.
Makinayı boşaltır, söyleyince.
Yerdeki yastığı kaldırıyor artık Allahtan ama giydiği terliği kaldırmaz, 3 ay halının ortasında terlik dursa alayım demez.
Bir iş söyleyip arkanı dönüp gidemezsin.
Ev süpürür, nereyi süpürdüğünü unutur, tek tek şurayı şurayı diye sormayınca ev bitmez.
Her şeyi söylemekten sinirlerim bozuluyor.
çok tatlış normal bir aile profili .Barışırsınız merak etmeyin asla boşanmazsınız siz .Bence kocanızı seviyorsunuzSanki içimde bir öküz oturuyor şuan. İlgisizliğinden, gamsızlığından, kabalığından dolayı boşanmayı bile sık sık düşündüğüm kocamla iki gündür konuşmuyoruz. Akşamları ben varım diye yemek yemiyor, yataklar ayrı, gün içinde telefonlaşma yok... Zaten telefonlaşan insanlar değildik de günde bir kere -genelde ödemelerden dolayı- haberleşirdik.
İşin ilginç yanı "boşanalım dese sevinçten boynuna sarılacağım!" adam küstü diye içime oturan öküz !!
Bu seferki kavganın suçlusu benim diye mi bu kadar dertleniyorum, yapım mı bu, yoksa hala aşık mıyım, geri adım atmadan bu gidişatı nasıl değiştireceğim bilemiyorum.
Bir kaç ay önce radikal bir karar alıp ailelerimize yakın çevrede olan evimizden uzağa taşındık. Hafta içi kısmen aileler tarafından doyrulan sulanan çocuklar ve biz kendi sorumluluklarımızla başbaşa kaldık. İnce ince planını yaprık bunun, iş bölümü yaptık. Mesela çamaşır yıkama işi bende, asma toplama onda, yerleştirme bende. Yemek önce geldiği için o hazırlıklara başlıyor masa salata vs bende... Bulaşık bende süpürge onda vs vs gibi. Fena değildi birkaç gün öncesine kadar. Bu kadar keskin hatlarla olmasa bile kısmen planladığımız gibi gidiyordu. Son günlerde eşim savsaklamaya başladı. Yemeği dışarda yiyelim demeler, işleri görmezden gelmeler, söylediklerimi duymamalar vs... Olabilir, anlıyorum, bazen benim de canım istemiyor.
İki gece önce ben biraz abartılı tepki verdim. Çamaşırları makineye atmıştım, ona da asarsın demiştim. Çocukları uyuttuktan sonra yeni başlamış bir diziye takıldık. (Burada parantez açıp konuyu dağıtacağım. O gün yine önceden konuştuğumuz gibi yemek hazıklarına başlanmamıştı ben işten gelince yapmıştım ama probleme dönüştürmedim. dizi izliyoruz ama o ayrı koltukta ben ayrı koltukta. o kadar saat olmuş eve geleli hiç bir fiziksel temas yok. Ah karıcım kocacım bişey yok yok yok) Bir kaç kere hatırlattım "makine durmuştur çamaşırları asacaktın kırışmasınlar" diye. Espri ile söyledim, tehtidle, söyledim duymazdan geliyor. Bir öfke ile kalktım burnumdan soluyarak astım çamaşırları. döndüm eski yerime oturdum diziye devam etmeye. Biraz sonra benim koltuğuma geldi beni öpmeye kalktı (çünkü öbür ihtiyacı geldi aklına-sadece yatarken aklına gelen ihtiyacı) Hiç o tarafa dönmeden sağımdaki kırlenti soluma, onunla arama aldım. Çok bozuldu. Şişirdi kendini. Bir yandan da aptal dizide anne çocuk ayrılık sahnesine gözyaşlarım akıyor, eşime öfkemin de etkisiyle. Çocuğun okulundan aileleriniz yapsın diye bişey istemişler, tel vs ile yapılıyor. Kalktım aldım malzemeleri onu yapmaya başladım. Ver ben yapayım dedi, kükredim " ben yaparım" diye. İyice sinirlendi, montunu giydi çıktı gitti. Sigara almaya gitmiş, gelince de hiç konuşmadan yattı. Ben de salonda yattım...
Dün işten geldim, çorba-makarna yapmış. Masayı hazırladım. çocuklarla biz güzel güzel yedik o teşrif etmedi. Kek yaptım gece, pişmesini bile beklemeden gitti yattı, sabah baktım hiç tadına bile bakmamış. Kavga yok evde. Ben salonda yatıyorum o odada. Konuşmuyor, aramıyor, sormuyor, bişeyleri değiştirmek için hiç bir adım atmıyor.
15 senedir bişeyleri değiştirmek için hiç bir adım atmıyor. Evet bu seferki olayda ben abartılı tepki verdiğim için hatalıyım ama bir kadın olarak hiç mi çabayı haketmiyorum. Boşanılacaksa ben mi başlatmalıyım, barışılacaksa ben mi barışmalıyım. Bu içime oturan öküz bi kalksın gitsin yaa. Konuşmazsa konuşmasın işimi de yaparım keyfime de bakarım. O da dank ederse gelir. Gelirse düşünürüm barışıp barışmamayı. Diyorum. Diyorum ama bu içimdeki öküz beni rahatsız ediyor.
Uzun iç döküş için özür diler, bana yardımcı olacak fikirlerinizi paylaşırsanız teşekkür ederim.
Yorum yapmadan önce okusak daha iyi olmazı?Konu sahibi çalışıyormu ev hanımımı anlayamadım üşendim okumaya. Eğer ev hanımı ise adama bu kadar iş yüklemek saçma olmuş yeri gelince yardım eder tabiki o ayrı eğer çalışıyorsa ve ev Işlerine yetişmiyorsa maddi acıdan çok sıkışmayacaksa çıksın işten evine baksın. Eşinle aranı güzel bir sofra kurup güzel giyinip düzeltebilirsin bence erkek aklı sonuçta öyle bir ilgi görünce sanmıyorum soğuk davransın. Evlilikte yapıcı taraf genelde kadınlar olur yapacak bir şey yok maalesef
Belli canimbütün ağır işleri eşine yükle sonra yan gel yat
Evlilikte her zaman eşitçiyim. Ama o an kim musaitse o yapmali işleri. Siz dizi izlerken esinize kalk camasirlari as demen saçmalık. Madem goruyorsunuz kalkip yapin. Sizin ev işleri olmaz gitmez yani bu kafayla.
Iki durum içinde yorumumu yaptım farkettiysenizYorum yapmadan önce okusak daha iyi olmazı?
Çalışıp çalışmadığı bayağı başlarda yaziyor lakin
Acaba iş bölümünde biraz daha hafif işler mi verseniz ona? Mesela bizde de var gibi ama şöyle süpürge benim toz onun. Bulasık kirlileri dizmek benim temizleri yerleştirmek onun. Camasır asmak onun toplayıp kaldırmak o yoksa benim varsa ikimiz sohbet ederek katlıyoruz. Yemeğe geliince o an kim uygunsa o yapıyor bazen oğlum rahat veriyor yemek yetişiyor bazen yetişmiyor arıyorum gelirken yemek yok diyorum girip o yapıyor.Bilmiyorum ki işte. Bazı arkadaşların da yazdığı gibi çok fazla beklentiye girdiğimi düşünüp suçu kendime atıyorum galiba.
İşte akşam ben barışma atmaya çalıştım, tepildim:)Suçluyum demişsin değilsin .Ama bu sebeplerden boşanılmaz .Güya yemek hazırlayarak kapalı bir özür dilemiş .
Devam et konuşma.
Düzelir düzelir
Valla bu işleri kolay diye seçtim. Mesela süpürge (bir kere yaptı) yaparken ben önden dağınıklık topluyorum o süpürüyor. Dağınıklığı topla desem ona, her şey sehpaların üstüne konur toplanmış olur çünkü :)Acaba iş bölümünde biraz daha hafif işler mi verseniz ona? Mesela bizde de var gibi ama şöyle süpürge benim toz onun. Bulasık kirlileri dizmek benim temizleri yerleştirmek onun. Camasır asmak onun toplayıp kaldırmak o yoksa benim varsa ikimiz sohbet ederek katlıyoruz. Yemeğe geliince o an kim uygunsa o yapıyor bazen oğlum rahat veriyor yemek yetişiyor bazen yetişmiyor arıyorum gelirken yemek yok diyorum girip o yapıyor.
Anladım aslında sizin sıkıntınız bu işleri yapıp yapmaması da cok değil. Siz de calısıyorsunuz üstelik cocuklar anneye her zaman daha düskün daha cok istekle geliyor sadece cocuk bakmak bile zorken bir de işe gidiyorsunz. Sen yorgunsundur diyip gün sonunda bir bardak su bile getirmeyi düşünmediğinden hırçınlaşıp böyle davranıyorsunuz. Sucu kendinizde aramayın ama onda da aramayın bence maalesef erkek anneleri hic buna alıştırmıyorlar cocuklarını, oda bildiğini öğrendiğini yapıyor maalesef. Sonradan ite kaka da bukadar oluyorValla bu işleri kolay diye seçtim. Mesela süpürge (bir kere yaptı) yaparken ben önden dağınıklık topluyorum o süpürüyor. Dağınıklığı topla desem ona, her şey sehpaların üstüne konur toplanmış olur çünkü :)
Çamaşır konusunda o sadece çamaşırlığın önünde asma işini yapıyor. O da kuvvetli kollarıyla pantolonları öyle bir çırpıyor ki ütüye gerek kalmıyor diye biraz. Makineyi sen doldur desem ona ne var ne yok tek seferde tıkıştırıyorÇamaşırları yerlerine yerleştirmek yine bende çünkü o düzgün koymaz kırışırlar.
Yemek işi de mecburiyetten ben gelene kadar hazırlıklar için, üstelik pratik şeyler yediklerimiz genelde.
Yapmasın hiç bir iş, ben gene de problem etmem. Bize tatlı dil güler yüz gösterse ben yine idare ederim. Görsem ki cıvıl cıvıl çocuklarla oynuyor ondan mutfakta hazırlıklara başlamamış, ben yemeği seve seve kendim yaparım. Ama eve geliyorum sakat gibi uzanmış koltuğa almış kumandayı telefonu. Çocuklar beni görünce anne anne anne bırakmıyorlar. Çocukların mı gönlünü eyleyim, yemeği mi düşüneyim, kendi üstümü mü değiştireyim, tuvalete mi gideyim. Yoksa onun bu haline mi sinir olayım şaşırıyorum.