eş ailesi neden böyle?

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?
Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Dante .!.:

başka biri de olsa biz bu durumdayken dalga geçer gibi arayıp soruyorlar
üstelik ihtiyacımız varken yardım da etmiyorlar derdi
bu tamamen beklentilerle alakalı
ama zaten geçiniyorken ,eşiniz de sorumsuz değil düzgünce iş arıyorken ne alaka bi doğumgünü kutlu olsun demek çok mu zordu
bu piremses dertleri beni öldürecek

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

balliyal12 .!.:

yok dalga geçerek konuşmak ve samimiyetle sormayı gayet ayırt edebilecek olgunlukta bir insanım. bu arama sorulmayı da komşudan değil aileden bekliyorum. bir insanın özellikle her ne olursa olsun bir erkeğin işsiz kalması hem de hiç haketmediği şekilde emeklerinin karşılığını alamadan sorunlar yaşaması zor zamanları gösterir. bu zor zamanlarda oğullarının yanında gelinlerine de destek vermeleri gerektiğini düşünüyorum, düşündüm. kırılmak ve beklenti içine girmek gayet doğal.
Ayrıca doğum gününün kullanılmasının beklenmesi daha “piremseslik” bana kalırsa.
ben nasıl beni kimse aramıyor, sormuyor, ben zor durumdayım diye reklam yapıp kimseden hesap sormuyorsam yaygara koparmıyorsam başkaları da doğum günü için söz konusu etmesin bir zahmet ya.

Genişletmek için tıkla...