- 7 Mart 2024
- 186
- 425
- 29
-
- Konu Sahibi balliyal12
- #21
amcası kutladı zaten, özellikle benim kutlamıyor oluşum söylendi. ayrıca bir ay öncesinden ben hediyesini alıp evine yollamıştım. burada sorun neden mesaj atmadı, aramadı :)Amcası olarak neden kutlamadın aramadın demiş olabilirler buna karısamazsınız.
Ne güzel sizinle konuşmayan bir kv var. Keşke benimkide benimle tek kelime etmese mesela?Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.
Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.
Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?
Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Siz keşke arayıp kızınızın d gününü kutlamadığım için bana kırılmışsınız.Haklısınız unutmuşum gerçekten.Fakat d gününü unuttuğum zamanda eşimin işsiz olduğu sürekli evde bunu konuştuğumuz bizim gergin olduğumuz döneme denk geldi.Aklımızda her an bu konu vardı yine konuştuğumuz devamlı iş konuları ile ilgiliydi.Sizin de bizi bu nedenle anlayacağınızı umarım diye onlara top atacaktınız.amcası kutladı zaten, özellikle benim kutlamıyor oluşum söylendi. ayrıca bir ay öncesinden ben hediyesini alıp evine yollamıştım. burada sorun neden mesaj atmadı, aramadı :)
D günü kutlanmadığı sizin tarafınızdan size kim nasıl iletti.Siz keşke arayıp kızınızın d gününü kutlamadığım için bana kırılmışsınız.Haklısınız unutmuşum gerçekten.Fakat d gününü unuttuğum zamanda eşimin işsiz olduğu sürekli evde bunu konuştuğumuz bizim gergin olduğumuz döneme denk geldi.Aklımızda her an bu konu vardı yine konuştuğumuz devamlı iş konuları ile ilgiliydi.Sizin de bizi bu nedenle anlayacağınızı umarım diye onlara top atacaktınız.
Kv nin dediğiniz doğru ise çocukları arasında bu kadar ayrım yapıyor olması hiç hoş değil.
Ama sizde bir yıllık evlilikte biraz fazla gerilmişsiniz sanki.İş aramada öyle uzun zaman almamış.Siz de çalışan evi geçindirebilen maaş alıyormuşsunuz.Bir yılda da bu kadar gerilmeye kendinizi germeye gerek yok.Bu gerginlik eşe evinize yansır.Ama bu tavırları devam ederse nasıl olur bilemem ama onlara bunu hissettirmek iyi olur bana göre.Bu arada kv yim.İki çocuğum arasında farklı davranıyor olmak en korktuğumuz şeydir eşle.Çok dikkat ederiz inanın.Hele burada böyle konuları okudukça....
Hic konusmaya gerek yok. Kirilmissiniz ve cok haklisiniz. Bir surecten geciyorsunuz, bu sureci esiniz ile en az zarar ile atlatirsiniz insallah. Bu doneminiz bittikten sonra da kim yaninizda kim degildi unutmazsiniz insallah. Ona gorede insanlara davranisinizi degistirirsiniz.Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.
Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.
Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?
Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
hani böyle oluyor dediniz o zaman çatt diye yapıştırın lafıBir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir.
Sen sadece mesafe koy. Konuşmak isterse o konuşsun.Sonuçta onun anne babası ailesi siz hiç girmeyin bu toplaraMerhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.
Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.
Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?
Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
3 yaşında çocuk yengesinin doğum günümde aramamasına takacak kapasitede midir sizce, bu gayet yetişkinlerin tribi.Bu sıkıntılar içerisinde çocuğun doğum gününü unuttunuz mu yoksa sizi arayıp sormuyorlar diye bilerek mi aramadınız bu önemli. Küçücük çocuğun suçu yok çünkü anne babası size manevi olarak destek olmadı diye.
Eş ailesi maddi olarak destek olmak zorunda kalmamak için bilerek ilgilenmemiş olabilirler, günahlarını almayım ama...
Elti ve görümceye böyle değiller demişsin. Başka konularda nasıldı yaklaşımları? Normalde ilgi, alaka gösteriyorlar mı size?
Eşiniz ne düşünüyor ailesinin bu tutumu konusunda? Sizin gibi kırgın hissediyor mu ailesine karşı?
Konuşma konusuna gelince ise, konuşarak sağlıklı bir iletişim kurabileceğini düşünüyorsan konuş elbette.
Ben olsam sanırım ilgilenmeyen, aramayan, sormayan kayın aileye özellikle bunu dillendirmezdim "destek olmadınız, aramadınız" vs demezdim. Herkes yerinde sağ olsun diye düşünürdüm ve bundan sonra böyle beklentilere hiç girmezdim. Onların zor zamanları olduğunda ise insanlık vazifesi olarak minimum düzeyde ilgi alaka gösterirdim.