eş ailesi neden böyle?

balliyal12

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
16 Ekim 2024
3
2
29
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Ben olsam konuşmam, mesafeni korurum lafı geçerse de gerekçelerini belirtir tavrimda net olurdum.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Konuşma mesafe koy, anlayan anlar zaten ...
 
Ben şu sözü çok seviyorum mesafeyi koy arayı acabildigin kadar aç orada dur bekle hala gelen soran arayan yokmu o zaman doğru yerdesin.Eger bilip de yaptıklarından yüzde yüz eminseniz eğer sizi basinin çaresine bakar bunlar ( siz çalışıyorsunuz ya hani bebek falan yoksa ) becerikli çift olarak görüp bunu yapmadıkları dan yüzde yüz eminseniz.Ben konuşmam konuşamam biraz burnumu eğilip almam gibiyim birde umduğum karşılığı alamazsam birde zor günleri atlatmissam birde yalandan sırtım sıvazlanacaksa yok ben o zaman Jüpiter gibi uzaklasirim sonra dönemem yani .
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?
Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Bu tarz konulara tek bir açıdan bakılmaz. Mesela gururlu bir karakterseniz eşinizin ailesi gururunuza dokunur diye size sormamış olabilir veya bu tarz bir durumla hiç karşılaşmamış ve nasıl davranacaklarını bilmiyor olabilirler ya da gerçekten kasıtlı olarak arayıp sormamış olabilirler bir çok seçenek var.
Size tavsiyem şu olabilir kendinizi tanımanız doğrultusunda eğer bu durumu sindirebilecekseniz hiç konuşmayın ama yapamam diyorsanız bir karşılığı olmayacağını göze alıp konuşun ve akabinde duruşunuzu sınırlarınızı tekrar çizin yanınızda olmayanların duyacakları noktayı onlara gösterin.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Konuşma. Dediklerini yapma yeterli, sorarsa 'bizi zor zamanımızda arayıp sormayanları aramaktan vaz geçtim' dersin. Arama bu saatten sonra kimseyi, oğulları arasın, bayramda seyranda görüşürsün, eşin konuşurken istersen selam yollarsın bitti gitti.
 
başka biri de olsa biz bu durumdayken dalga geçer gibi arayıp soruyorlar
üstelik ihtiyacımız varken yardım da etmiyorlar derdi
bu tamamen beklentilerle alakalı
ama zaten geçiniyorken ,eşiniz de sorumsuz değil düzgünce iş arıyorken ne alaka bi doğumgünü kutlu olsun demek çok mu zordu
bu piremses dertleri beni öldürecek
 
Eşiniz 1.5 ay işsiz kalmış, birkaç ay da maas alamamış. Bu süreçte de birkaç kez annesiyle birkaç kez babasıyla konuşmuş eşiniz. Yani bilmiyorum çok da anormal gelmedi bana. Maddi olarak çok da zorda değilmişsiniz, işsizlik süreci de çok uzun sürmemiş. Sizi arayıp ne diyeceklerdi ki?
Olayı fazla dramatik hale getirmeye gerek yok bence.
 
Yapacak bir şey yok. Herkes kendi insanlığı neyi gerektirirse onu yapıyor. Eş aileniz de o kadar insanmış işte deyip kabullenmek lazım. Yüzeysel şekilde merhaba merhaba görüşmek en güzeli böyle durumlarda
 
başka biri de olsa biz bu durumdayken dalga geçer gibi arayıp soruyorlar
üstelik ihtiyacımız varken yardım da etmiyorlar derdi
bu tamamen beklentilerle alakalı
ama zaten geçiniyorken ,eşiniz de sorumsuz değil düzgünce iş arıyorken ne alaka bi doğumgünü kutlu olsun demek çok mu zordu
bu piremses dertleri beni öldürecek
yok dalga geçerek konuşmak ve samimiyetle sormayı gayet ayırt edebilecek olgunlukta bir insanım. bu arama sorulmayı da komşudan değil aileden bekliyorum. bir insanın özellikle her ne olursa olsun bir erkeğin işsiz kalması hem de hiç haketmediği şekilde emeklerinin karşılığını alamadan sorunlar yaşaması zor zamanları gösterir. bu zor zamanlarda oğullarının yanında gelinlerine de destek vermeleri gerektiğini düşünüyorum, düşündüm. kırılmak ve beklenti içine girmek gayet doğal.
Ayrıca doğum gününün kullanılmasının beklenmesi daha “piremseslik” bana kalırsa.
ben nasıl beni kimse aramıyor, sormuyor, ben zor durumdayım diye reklam yapıp kimseden hesap sormuyorsam yaygara koparmıyorsam başkaları da doğum günü için söz konusu etmesin bir zahmet ya.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Evet insanın çok zoruna gidiyor. Sizi anlayabiliyorum… Ama umursamayın dahada kudursunlar. Denk gelirse konuşun. 10 günde bir arayın hal hatır sorun yeter.
 
Merhaba hanımlar, 28 yaşındayım ve bir yıldır evliyim. Eşim bir süredir iş nedeniyle sorunlar yaşıyor. Maddi olarak şükür ki bir sıkıntımız yok; ben de çalışıyorum ve maaşım bir evi geçindirebilecek durumda. Eşim, çalıştığı yerde büyük sorunlar yaşadı ve işi bırakmak zorunda kaldı. Yaklaşık 2-3 ay boyunca ne maaş alabildi ne de şu an geriye dönük maaşını alabiliyor. 1.5 aydır da işsiz ve iş arayışı birkaç gün önce bitti, çok şükür iş buldu.
Eşimin iş bulamama sebebi, yaşadığımız bölgedeki sektörel imkanların kısıtlı olmasıydı. Bu süreçte eşimle birlikte çözüm arayışındaydık, çokça konuştuk ama çıkış yolu bulmakta zorlandık. Bir süre kendi imkanlarımızla iş kurmayı bile düşündük, fakat bu süreçte beni asıl üzen, eşimin ailesinin bize hiç destek olmaması oldu. Maddi bir destekten bahsetmiyorum, manevi destek benim için önemliydi.

Bir kez bile beni arayıp "Bir ihtiyacınız var mı, nasılsınız, ne durumdasınız" diye sormadılar. Daha doğrusu bana bir kere bile sorulmadı.
Eşim sadece birkaç kez annesi ve bazen de babasıyla konuştu, Kendimi bu ailenin bir parçası gibi hissetmeyi bırakın sanki eşimden ayrı biriymişim gibi düşünmeye başladım. Sanki yok sayılıyorum, insan böyle bir durumda beden sadece çocuğuna sorar, biz evliyiz biz aileyiz. neden telefon açmak bu kadar zor. ayrıca eşim bu süreçte çok yıprandı, adam psikolojik olarak çöktü. her şeyi geçtim bana sorulamaz mıydı oğlumuz nasıl, bize söylemediği bir şey var mıdır diye.

Eşim, babasıyla yüz yüze konuşmak istediğinde, babası yazlıkta olmalarına rağmen yanımıza gelmedi. Bu süreçte yalnız bırakıldık. Üstüne üstlük, eşimin abisi kızının 3. yaş gününü kutlamadığımız için bize sitem etti. Biz bu kadar ciddi problemlerle uğraşırken, böyle bir eleştiri bana çok anlamsız geliyor. Biz neyin derdindeyiz, ne zorluklarımız var. Ne kv ne kardeşler olarak aramadınız sormadınız. Bir de kayınvalide böyle şeyleri bilmeyen bir kadın değildir. Görümcemin veya eltimin hastalıkları sorunları olsa arayın sorun gidin diye özellikle direktif verir. Konu bize gelince neden böyle?

Bu duruma ve kırgınlığıma dair kv ile konuşmayı düşünüyorum, fakat nasıl bir yol izlemem gerektiğinden emin değilim. Sizce konuşmalı mıyım? Konuşursam nasıl bir tavır takınmalıyım?
Eltin ve görümcene karşı bu kadar hassasken size neden değiller? Evliliğiniz istenmedi mi? Başka sorunlar mı oldu ? Bir anda ilgisiz olmamışlardır diye düşünüyorum.
Ben olsam açık açık konuşurum ki zaman geçip üstünden sular aktığında unutulup gidilmesin.
Bu arada yeğen doğum günü kutlanabilir sonuçta bu süreçte güldüğünüz eğlendiğiniz şeyler olmuştur muhakkak
 
yok dalga geçerek konuşmak ve samimiyetle sormayı gayet ayırt edebilecek olgunlukta bir insanım. bu arama sorulmayı da komşudan değil aileden bekliyorum. bir insanın özellikle her ne olursa olsun bir erkeğin işsiz kalması hem de hiç haketmediği şekilde emeklerinin karşılığını alamadan sorunlar yaşaması zor zamanları gösterir. bu zor zamanlarda oğullarının yanında gelinlerine de destek vermeleri gerektiğini düşünüyorum, düşündüm. kırılmak ve beklenti içine girmek gayet doğal.
Ayrıca doğum gününün kullanılmasının beklenmesi daha “piremseslik” bana kalırsa.
ben nasıl beni kimse aramıyor, sormuyor, ben zor durumdayım diye reklam yapıp kimseden hesap sormuyorsam yaygara koparmıyorsam başkaları da doğum günü için söz konusu etmesin bir zahmet ya.
Piremses dediğiniz 3 yaşında bir çocuk yalnız.
Amcası olarak neden kutlamadın aramadın demiş olabilirler buna karısamazsınız.
 
X