Sevmeye devam ederim ve düzelmesi için her türlü yardımı, çareyi ararım. Ne gerekirse yapar doktor doktor gezerim. Kimse durduk yere problemli olmuyor. Benim abim dünyanın en sorunlu insanı mesela @so sorry hatırlatmış. Yok yere bu hale gelmedi. Çaresi arandı bulunamadı, annem mahvoldu vs.
Anne olmadan böyle yargılara varmayın derim. Her derdinde yanında olmak için varız çocuklarımızın
Yaşamadığınız bir duyguyu bilemezsiniz. İsterseniz çıkın tepinin bilemezsiniz. Ben de bilemem bu size özel değil.Hasta çocuklar ile saf kötü çocukları karıştırıyorsunuz. İstediğiniz kadar doktor gezin hiç bir doktor saf kötü çocukları düzeltemez. Zaten düzeltmesi için ortada bir hastalık olması gerekir bunlar hasta değil
Bir çok anne vijdani nedenlerle hasta olmayan, aslında kötü olan çocuklarının yanında olur ve seviyor gibi görünür. Sizin anneniz hangi nedenle yanında bunu ancak Allah bilir.
Birde annesiniz diye her şeyi bildiğiniz anlamına gelmediği gibi, benimde bilmediğim anlamına gelmez.
Çocuktan çok beklenti içine girmeyin (bana yardım etmeyi seçebilir demişsiniz)Gözden çıkartma demeyin lütfen.Tüm gün çalışıp,eve gelip gecenin 10'u 11 ine kadar da evde sürekli koşturan bir annesi var gözünün önünde.Ve o anneye yardım etmeyi de seçebilecekken görmezden gelip,onu ekstra üzüp bir de saygı sınırlarını aşınca insanın evladı bile olsa o an sıfırlanabiliyor.Ama bu anlık bir duygu,zaten kalıcı olsa hiç böyle düşünmeden 'yapamıyorum'deyip verirdim.Gerçekten iki ucu da kirli bu değneğin..
Ben de 33 yaşındayım nasıl liseli çocuğunuz oluyor kiBoşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Çok dar ve esnek olamayan bir bakış açınız var.Yaşamadığınız bir duyguyu bilemezsiniz. İsterseniz çıkın tepinin bilemezsiniz. Ben de bilemem bu size özel değil.
Saf kötü diye bir şey yoktur. Zihnimiz “tabula rasa”dır, zamanla işlenir. Kimse doğuştan kötü olmaz yani. Öyle olsaydı psikoloji diye bir bilime gerek kalmazdı. Bu iyi bu kötü der konuyu kapatırdık.
Ama hesaba göre konu sahibi 17-18 yaşında çocuk sahibi olmuş bilemedimKadınların kaderi bu maalesef. Bi pislik geliyor. Hayatının içine edip bide üzerine kendisine benzer çocuklar bırakıyor. Sonra anne uğraşsın dursun. Gencecik kadınsınız ve maalesef hayatınız artık çocuklarınızdan ibaret.mutlu olmaya bile hakkınız yok. Ben olsam vermezdim babaya. İyi bi ergen psikoğu bulun belki terapi ile düzelir. Allah yardımcınız olsun.
Küçük yaşta yanlış seçim sonucu işteBen de 33 yaşındayım nasıl liseli çocuğunuz oluyor ki
Kadın kocasından kurtulmuş, oğlundan dayak yiyor. Çok sevgi dolu olmaması normal. Ergenler çok problemli olabiliyorlar, pedagoga da götüremez zorla öyle bir çocuğu. Ayrıca anneye vurmak ne demek? Lise çağında bir çocuğun etik ve ahlaki değerleri olmalı kendi yürütebileceği bir aklı ve vicdanı olmalı. Hepimiz çocuk olduk ama ben çok uç örnekler dışında böyle şeyler duymadım çok şükür. Babasına versin bakalım ona vurabilecek mi? Oh ya hem çalışma hem anaya vur hem gitmiycem deBabasına vermek çözüm değil , daha fena olacak. Evladınızdan hemen vazgeçmeyin . Ne demek artık sevmiyorum olur mu hiç ? yerinizde olsam iyi bir yatılı okula veririm ki hayatına disiplin girsin . Madem babası da iyi kazanmaya başlamış. Linç is loading
Anne olmak yaşamadan bilinebilecek bir şey değil(miş). Ben de yeni öğrendim. İnşallah siz de tadarsınız.Çok dar ve esnek olamayan bir bakış açınız var.
Tuturmuşsunuz yaşamadığınız duyguları bilemesinizde de bilemediniz. Siz bilmediğimizi nerden bilyorsunuz. İçimizde misiniz?. Siz bazı şeyleri yaşayarak öğreniyorsunuz diye insanlarında yaşayarak öğreneceğini düşünüyorsanız o sizin probleminiz.
Teşekkür ederim iyi dileğiniz için. Ancak insanız bazı şeyleri yaşamasakta iç güdulerimiz sayesinde az çok anlayabiliyoruz.Anne olmak yaşamadan bilinebilecek bir şey değil(miş). Ben de yeni öğrendim. İnşallah siz de tadarsınız.
Çok zor süreçler yaşıyorsunuz..ama babasını kötü bilmesin diye bu sefer suçu sizde buluyor nefretini size aktarıyor bunu düşündünüz mü_? Kendi de görmesi lazım aslındaTüm yorumları okudum.
Bu zaten ' böyle bir ihtimal aklıma geliyor ama gönlüm el vermiyor,bunları bunları hissediyorum,nasıl düşünmeliyim'in cevabını bulabilmek için açılmış bir konuydu.
Her ergen mi böyle bizim yaşadıklarımız mı şiddetini artırıyor acaba idi özel hayatımı burda açıp fikir alma sebebim.
Ben oğlumla sık sık konuşuyorum,'Ben yetişemediğimi düşünüyorum,seninle ilgilenemiyorum,lütfen çalış,senin güzel ve rahat bir hayat sürmeni istiyorum,seni de kardeşini de çok seviyorum ama sürekli kavga etmekten yoruldum,tek isteğim zor bir hayatın olmasın'vs vs diye...
Sevmeme konusu da o anlık bir his,bana elini kaldırdığında yada karşımda bana annesi değil de sanki arkadaşı gibi bas bas bağırdığında hissettiğim duygu.Sadece ne hissettiğimi ifade etmeye çalışıyordum.
El kaldırma sorusunu soran arkadaş ise;telefonunu bırakmadığı için almaya yeltendiğim an ,o sırada vurmuştu.
Özetle çocuğumdan vazgeçtiğim falan yok.Babası gibi olması da son isteyeceğim şey ama yetersiz hissediyorum.
Okumayan biri değilim.Okuyorum da ergen psikolojisini de dinliyorum ama pratik hayat o kadar basit değil.
Sadece şimdikinden daha büyük sorun olur mu,takibini yapamazsam lisede iyice bağımsızlığını ilan edip kafasına göre takılır mı ?
Endişelerim bunlar.
Yorumlarınız için teşekkür ederim.Anlamak zorunda değil elbette herkes.Her insan kendi hayatının dinamiklerine göre değerlendiriyor.
Çocuğunuz olduğunda tekrar bu yorumunuzu gözden geçirin bence.Cocugun yok ama boyle yapandan evlat olmaz, size de hayir degil bela getirir.
Ben olsam evlatliktan filan sildirirdim naparsa yapsin babasi da almiyorsa yurda gitsin.
Ufak çocuğa bakmanın zor/kolaylığı değil ki konu. Ortada sürekli “babana veririm” diye tehdit edilen ve muhtemelen daha niceleri yüzünden şiddete meyilli hale gelen bir çocuk var. Bu istismardır, psikolojik şiddettir. Duygu sorgulamasını güzelleyecek yer değil bu konu. O çocukla empati yapınca anlıyor insan durumun vehametini. Annenin acilen destek alıp kendini toparlaması ve çocuğuna duygularını yönetmesi gerekiyor.Burada yaşamayanların sert linçlerine bakmayın konu sahibi. Bebek ufakken bakmak kolay, masum bir canlının altına kaka yapması şok uyanmasıyla, kendi çocuğundan şiddet görmen aynı şey değil. Biz ufak çocuklular sizi anlayamayız şu an.
Bu Kadın da uykusuz kaldı büyüttü neticede. O Faslı geçti. Bu bambaşka konu. Uykusuzluk diye sulandırılacak bir şey değil.
Ergenlik diye küçümsenecek bir şey değil. Anneye el kaldırmak ciddi anlamda zordur. Bunu yapması ruh sağlığının iyi olmadığını gösteriyor. Sizin de o hareketten sonra duygularınızı sorgulamanız normal.
Şiddet insanın sevgisini etkiler elbette.
Lütfen anne oğul destek alın. Özellikle ergen psikiyatristi arayın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?