- 3 Şubat 2009
- 9.950
- 17.213
- 773
- 44
Bu tiynetteki bir adamin cocugu uslu olsa şaşarım zaten. Ne demek anneye vurmak? Bu yasima kadar hic duymadim nasi yetistiriosunuz bu kadar yüz verirseniz 20 yasina gelince napacaksiniz? Nasi sahip olacaksiniz?
Bu tiynetteki bir adamin cocugu uslu olsa şaşarım zaten. Ne demek anneye vurmak? Bu yasima kadar hic duymadim nasi yetistiriosunuz bu kadar yüz verirseniz 20 yasina gelince napacaksiniz? Nasi sahip olacaksiniz?Babası onunla barışmam için çok çabalayan ve benden ümidi kesince de hayatımın zor olmasından haz alan bir adam.Ona her sıkıntımı söylediğimde 'ne oldu hani gerekirse aç kalırdın bakardın'diye geliyor.O kadar bilinçsiz ve karaktersiz ki,gece alemlerine verdiği paranın yarısını çocuklarına vermiyor.
Yasamadiginiz duygu uzerinden cok kesin yargilar bunlar. Insanlar oyle zannedermisAnnenin çocuğuna karşı sevgisi de koşulsuz değildir. Sadece insanlar öyle zanneder.
üreme iç güdüsünü ve annelik duygusunu tatmin etme ihtiyacını tatmin etmek için anne oluyor insanlar.
13 büyük bir yaş değil. Acil yardım alın. Psikolojik destek ile düzelme ihtimali yüksek. Lisede de aynı olursa işte o zaman işiniz zorlaşır. Yol yakınken psikolojik desteği bir an önce alması lazım.oğlum 13 yaşında.20 yaşında anne olmuştum.
Sizi anlıyorum benim de aynı yaşta oğlum var ama sanırım çocuk babasının ilgisizliği ve anne baba ayriligindan bu duruma gelmiş. Babaya verirseniz sizin tarafindan sevilmedigini ve dışlanmış olduğunu dusunebilir. En iyisi psikolojik destek almak.Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
HahahahahhaBabasına vermek çözüm değil , daha fena olacak. Evladınızdan hemen vazgeçmeyin . Ne demek artık sevmiyorum olur mu hiç ? yerinizde olsam iyi bir yatılı okula veririm ki hayatına disiplin girsin . Madem babası da iyi kazanmaya başlamış. Linç is loading
Çok üzüldüm durumunuza.Psikolog değil ama öğretmenim.Erkek çocukları için baba figürü gerçekten çok önemli.Babanın ilgisizliği onu bu hale getirdi muhtemelen.Lütfen biraz sabır ,zor tabi emin olun geçecek ,koşulsuz sevgi verin.Sabır ve sevgi ile bugünleri aşacağınıza inanıyorum .Uzmana danıştınız galiba,yine yardım alın, çocuğu babaya vermekle tehdit etmeyin.Daha da hırçınlaşacaktır.Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Merhaba,Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Buraya çok şey yazardım ancak anlayacağınız düşünmüyorum. O yüzden siz karşılıksız sevdiğinizi düşünmeye devam edin.Yasamadiginiz duygu uzerinden cok kesin yargilar bunlar. Insanlar oyle zannedermisvalla ben kosulsuz seviyorum yavrumu. Bu duyguyu yasadigim icin de cok mutluyum.
Asla sizi yargilamak degil amacim sakin yanlis anlamayin. bende 2 erkek annesiyim ve en korktugum sey ergenlik. Özellikle büyük oglumda cünki oglum otizmli ve beni nelerin bekledigini gercekten bilmoyorum. ama Artik sevmediigimi hissediyorum demek cok acimasizca degilmi. Oglunuz ergenligini biraz agir geciriyor belliki. Destek alin bu ona iyi gelicektir. Cocugunuzdan vazgecmeyin nekadarda size diklensede dalgada gecse vursada siz olmadan hicbirsey yapamaz. cünki hala ana kuzusu. Allah yardimciniz Olsun.Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Biraz da babası çeksin kahrını verin benceBoşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Evet o dünya tam olarak haberlerde izlediğimiz rezil ana babaların yaşadığı dünya. Ben kabul edemiyorum varlığını. Siz de koşulsuz sevgiyi kabul edemiyorsunuz ama var; tam olarak oğluma duyduğum şey o.Öyle bir dünya var siz kabul etmeseniz de. İnsanın içinde sevgi yoksa zorla koyamasınız.
Ayrıca koşulsuz sevgi diye bir şey de yok.
Tabi ki seviyor. Evladı onun, nasıl sevmeyebilir.Siizn problemli bir abiniz vardı. Anneniz onu seviyor mu?
Evet o dünya tam olarak haberlerde izlediğimiz rezil ana babaların yaşadığı dünya. Ben kabul edemiyorum varlığını. Siz de koşulsuz sevgiyi kabul edemiyorsunuz ama var; tam olarak oğluma duyduğum şey o.
Sevmeye devam ederim ve düzelmesi için her türlü yardımı, çareyi ararım. Ne gerekirse yapar doktor doktor gezerim. Kimse durduk yere problemli olmuyor. Benim abim dünyanın en sorunlu insanı mesela S so sorry hatırlatmış. Yok yere bu hale gelmedi. Çaresi arandı bulunamadı, annem mahvoldu vs.Tamam siz yarın çocuğunuz büyüdüğünde her halt yediğinde ve size pata küte dallıp şiddet gösterdiğinde siz çocuğumda çocuğum diye sevmeye devam edin. Ben sevemem.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?