Ebeveyn Olmaya Karar Vermek: Annelik içgüdüsü

Ya ben cok komik bisey söyleyeceğim.Ben genel olarak biraz sakar,biraz rahat bir insanimdir.Bebeğim ilk dogdugu zamanlar kafasını kapiya vurmustum.Sonra da içimden bu ne ya hevesim kacti.tekrar cocuk istiyorum.Ona daha dikkatli olacağım diyordum yasimda kucuk degil 27 idi yani.Nedense anlatasim geldi
Ama su bir gercek ki,çocuk buyutmek cok zooor.Annelik hep emek,sabir istiyor.Hamileyken dusundugum tatli seylerin yerini "ne kadar zor bir cocuk ya, her yere elini atmasan olmuyor dimii" sozleri aldı.Yinede iyiki ama iyiki varlar.Rabbim bütün isteyenlere de nasip etsin en kisa zamanda
 
Baştan söyliyeyim üzülecekler okumasın bunlar benim şahsi düşüncelerim. Umarım çocuklarınız çok mutlu olur demekten başka bir şey gelmiyor elimden ama olabilir mi pek sanmıyorum. (Kendimizden düşünelim hangimiz çok mutluyuz ki? Birkaç minik mutlu an dışında hep dert, tasa, iş, sıkılma, acı)

Böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemem.

Nüfus çok hızlı artıyor. Kaynak sıkıntısı da baş gösterdi. İlersi de pek parlak görünmüyor.

Bir canlının daha, hayatının çoğunu işte çalışarak geçirmesini (sabahtan akşama haftanın 5 günü) , 30'unda da depresyona girmemek ve hayatına renk katmak için bir canlı daha yapma ihtimali olan (onu da bir nevi derdine ortak eden) birini dünyaya getirmek istemem.


Bu düşünceler size çok karamsar gelebilir. Hamile adaylarını ve annelerini üzmek istemezdim ancak bunlar benim düşüncelerim. Elinizden geldikçe iyi imkanlar sunun çocuklara. Elinizden geldiğince mutlu edin onları.
 
Ya insanlar duygusal hepsi cok duygusal ya da ben cok odunum ya da dedigin gibi bazilari icindeki biseyleri bastirmak icin söyle guzel boyle hissettiriyor kendini vs diye yalan atiyorlar. 25 yasinda evlendim, 27 yasindayim. Hatta evlenirken ilk dusundugum korunma yontemleriydi. Cok korkuyordum ya kazara olursa diye. 2 sene hic dusunmedik. Sonra yakin bir arkadasim 1 sene deneyip hala olmamisti. Ya bizim de olmazsa bi sure, sonra dogdu vs diyene kqdr 30 u gecicez artik en azindan deneyelim gibi salak bi mantikla korunmayi biraktik. Hemen de oldu, kismet. Cok şükür buna da Allah yoklugunu gostermesin. Ama o testte pozitifi gordugum ilk an hissettigim tek sey pismanlikti, daha cok erken dedim. Kabullenemedim. Hala annem akrabalarim vs ile konusmuyorum bebek hakkinda kendime anne sıfatını yakistirmiyorum. Zaten ben cocuklari hic sevmiyorum. Caddede karsidan bi cocuk kosusturarak geliyosa yolumu degistirip irkilen cocuklardan kose bucak kacan bir insanim Nasil olucak napicam bilmiyorum. Oyle annelik hissiyati falan da gelmiyo yalan yani. Bunlari dusundukce de Allaha nankorluk etmis gibi olurum diye sucluluk duyuyorum. Ama dusunmeden edemiyorum. Rabbim hayirlisini versin, insallah o hissi bana da versin ne diyim Oh be itiraf ettim kurtuldum
 
Anne olmak enteresan bir hadise.. Benim de aklımda hiç yoktu, çocuk istediğimi bile bilmiyordum. Sonra bir gün adetim gecikti. Hamile olduğumu zannettim. Ve inanılmaz heyecanlandım. Elim ayağım titredi filan.. 2 gün sonra adet oldum, çok üzülmüştüm. Kendim bile şaşırdım kendime. Sonra eşime bebek istediğimi söyledim. Denemeler filan, 6 ay sonra hamile kaldım.

Hiç öyle ulvi duygular hissetmedim. Tabi ki heyecanlar vs oldu ama hamileliğin ilk 3 ayı aklıma lanet ettim. ikinci 3 ayda çok mutluydum. Son 3 ayda yine lanet ettim :)) Doğumum çok rahat oldu, doğum karşısında aslında büyülendim diyebilirim. Çok etkiledi beni. Adapte olmak zor oldu tabi biraz, ama işe başlayınca bu tempoya da alıştım. Kendime geldim.

O annelik denen ulvi duygu bana, bebeğim ilk ateşlendiğinde geldi. Başında ilk nöbetimi tuttuğumda.. E serde lohusalık da var tabi.. Hepi topu 38 derece oldu ateş diye içim söküldü resmen..
Hamilelikten ne kadar nefret etsem de, doğumu ve anneliği sevdim ben :) Zaten oğlum 14 aylıkken de kızıma hamile kaldım. Hamileliğim ve doğumum ikincide daha da rahat oldu. İki küçük çocuk, evet zor oldu ama iyi ki diyorum ben. İyi ki peşpeşe olmuş.

Şimdi biri 5 yaş 4 aylık, diğeri 3 yaş 5 aylık oldu. Onların olmadığı bir olasılık bana çok yavan ve anlamsız geliyor,hayal dahi edemiyorum.

Sizin durumunuza gelince.. Fikir kafanızı kurcalıyorsa, o zaman zamanı gelmiş demektir bence. Çünkü anneliğe tam anlamıyla hazırım dediğiniz hiç bir an olamaz bana göre.
 
Reactions: Z P
İnan çok isteyen insanlar bile o pozitifi gördüğü zaman afallıyor. Kendi adıma ben de hiç bir zaman çocukları sevmedim. Kendini didikleme, böyle hissetmen de yanlış değil. Kimse ulvi duygularla donanmak zorunda da değil :)

9 hafta zaten çok erken, neyini konuşacaksın.

Akışına bırak. Yalnız sana tek tavsiyem, lohusalık zamanında muhakka sana iyi gelecek birilerinden destek al. Lohusalık enteresan süreç, ne kadar destek alırsan o kadar iyi olur.

Bu destek illa bebek bakımı demek değil, sana getirilen bir tencere yemek, telefonda duygularını boşaltabildiğin bir konuşma.. eşine yarım saat bebeğini bırakıp yürüyüşe gitmek filan.. İnan bunlar kıymetli ve olursa süreci daha rahat atlatırsın.
 
Reactions: Z P
Ah o kadar dogru bi noktaya degindiniz ki, zaten su an en buyuk dertlerimden biri de o. Ya bebek gorucem bahanesiyle kayinvalidem lohusa halimle uzerime cikar gelirse. Onlarla ayni cati altinda rahat nefes alabilme ihtimalim bile yok. Simdiden bunu dusundukce darlaniyorum. Bence de o donem cok onemli bi eşik olacak. Sagolsun her konuda esim zaten cok yardimci olacaktir, ondan yana gonlum rahat cok sukur. Bi de o annelik hissi bence herkese gelmiyo, ya da nasil desem gelmese de oluyo. Herkes anaç anaç boyle sahiplenici saran sarmalayan bi anne olmayabiliyo bence, bazilari boyle yasiti gibi kardesi gibi yeri geliyo kavga gurultuyle de olsa cocuk büyütüyor. Nerden mi biliyorum :) Annemden. Hic bize anne gibiydi diyemem, 5 kardestik o da 6.mizdi sanki. Her seyde bizle kendini kiyaslar yaristirir Yas farkimiz yok gibi davranirdi. Kotu bi anne olmadi, ama oyle sefkatle de sarip sarmalamadi yani. Sanirim ben de ona cektim :) cıvıl cıvıl cocugumla yasitmis gibi buyuruz biz de. Neşemi cekip alan parazitler olmasin yeter ki
 
Reactions: Z P

Ben de şu an sizin gibiyim çevremde de bir yıldır bebeği olmayan arkadaşım var acaba denesem mi diye düşünüyordum ama sizin yazdıklarınızı okuyunca hazır olmadan denememeye karar verdim.
 
Reactions: Z P
Ben 24 yaşında 8.5 yıl süren ilişkinin sonunda evlendim. Daha evlenmeden önce ilk birkaç yıl yapmayalım diye anlaşmıştık her ilişkide de çok dikkat etmeme rağmen gereksiz yere ya olursa diye korkuyordum. Bir yıl böyle geçti bir gün adetim gecikti acaba deyip durdum ve o his beni aşırı heyecanlandırdı kafam karıştı. Ardından tabii ki regl oldum ama bir kere kafam karışmıştı. Ardından pandemi girdi yine o düşüncelerle erteledim. Geçen bahar doğum günümde bebek yapmaya karar verdim. Çevremde herkesin vardı instadan videolarını, fotolarını görmek bile beni imrendirmeye başlamıştı. Denemeye başladık ama hala olmadı 8 ay geçti. Bu sekiz ayda ne kadar hayal kırıklığına uğradım, ne kadar ağladım hiçbir zaman unutamam. Hiçbir problemde görünmüyor bakalım ne zaman gelecek diye bekliyorum. Bence tam anlamıyla hazır olunmaz. Ancak evlilik öncesinde aklında olan hayallerini gerçekleştirdiğinde, yapacak bir planın olmadığında akışına bırakıp denemek en mantıklısı gibi geliyor. Çünkü herkesin ilk denemede hamile kalma oranı %12 - 15 civarında ve filmlerdeki gibi ilk gecede hamile kalınır sanıyordum yaşadım gördüm hiç öyle değilmiş. Allah isteyen herkese hemencecik verir umarım
 
Denilene göre hamile kalınınca annelik içgüdüsü oluşuyormuş. Böyle bir dünyada çocuk dünyaya getirmek ne bileyim bana pek akıllıca gelmiyor. Acaba ben çocuğu koruyabilecek miyim diye düşünüyor insan kendince. Hamileliğin annede yarattığı psikolojik ve fiziksel etkilerinden hiç söz etmiyorum bile. Anne olmak isteyene ve olana saygım sonsuz ancak ben böyle düşünüyorum.
 
Ben bayağı anaçmışım
Mesajları okuyunca buna karar verdim

Benim motivasyonum ise şu oldu
Oturmuş bir ilişkim vardı
Bir insanı yetiştirme, gelişimine şahit olma fikri beni çok heyecanlandırıyordu
Ayrıca çocuklarla hep iyi anlaşırım
Beklediğim kadar da kolay olmadı süreç
 
Hamile ve çocuğu olan hanımlar sonuç nedir ? Yaşım küçük ama bebiş istiyorum
Yapayım mı yapmiyim mi ? Kafam karışık
 
Benim oglum suan 3 yaşında bebekken koydugum gibi beşige uyurdu. Yürümeye baaladıgından beri daha oturamadı hiç. Şimdi kızım da öyle. Beşige bırakıyorum kendi basına uyuyor. Karnı toksa, altını almışsam, gazı da cıkmıssa bazen öyle kendi kendine ses çıkarır heme n kucagıma almam. Kendi başına durmayı da bilmeli. Çünkü genel de oglumla ilgileniyor oluyorum. Kucaga alıstırmak istemiyorum hiç ama heptende yanlız bırakmıyorum. Gün içinde sürekli öpüp kokluyorum.
 
Anne olma duygusu bana hiçbir zaman gelmedi. Gelir mi bilmiyorum. Hamilelik ve doğum olayları.. Üzgünüm ama itici geliyor bana
 
Biz evlenmeden önce zaten karar vermistik beklememeye ve evliligin ilk ayinda hamile kaldim. Duygusallik zaten bende oldukca yogunken hamilelikte arşa çikti ama annelik bende bebeğimi görünce başladi, okadar miniktiki eşimle ikimiz ne bez baglamayi biliriz ne yikamayi emzirme filan ilk korkmustuk ama sanki hastane odasinda evrim gecirdik biz, o derece çabuk anne baba olduk resmen birden bire. Karar aşamasinda şunu söylemeliyim eş gercekten çok önemli, annelik + ev aşiri yipraticiyken birde kiymet bilmez bir eş gerçekten herseyi çikmaza sokar. Çok şükür eşim anlayişli bi insan ve yorulsam da buna değiyor.
 
owll .!.:
Bazi insanlara cok ozeniyorum hic dusunmeden catur cutur iki tane yapi veriyo. Isin sirri fazla dusunmemek sanirim. Korkmuyolar hayattan biz yine 40 kere dusunelim
Genişletmek için tıkla...
Bende çok araştırdım düşündüm didikledim de tam diyorum ayyy yapiyim hemen. Sonra bişey okuyorum vazgeçiyorum. Dediğin gibi düşündükçe işin içinden çıkılmaz
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…