Sizin mesajınızı okuyunca epey rahatladım :) çevremde tam tersi örnekler var ve onları gördükçe hamileliğimin büyük bir bölümünde bende annelik güdüsü yok diye kendime çok yüklendim. Iyi ki paylaştınız :)
Ve sunu da soyleyeyim ilk oglum tam aciklikla beni 5 saat bekletti 5 saat o son yasanan dogum agrilarini cektim dogdugunda birakin duygusal olmayi cocuga gicik olmustum :)))
Ikinci de de aglamadim
Karnimdalarken oyle konusup muzik falan dinletmedim ya da elbiselerini koyup hayal mayal kurmadim
Ama suan ilk oglum 32 digeri 16 aylik tek basima aslanlar gibi bakiyorum kimseden bisey beklemiyorum kimseye birakmiyorum
Yani illa bence oyle mic mic bi anne olmak gerekmiyor bilemiyorum:))
Ben en son sorudan başlayayım . Bebek öncesine dönme şansım olsa donmezdim. Peki hayatım kolay mı böyle hayır çok zorlanıyorum eşimin işi gereği yıllardır yalnız bir ebeveyn olarak yetistirmek zorundayım. Kendime ait hiç alanım kalmadı. Depresyondan depresyona girip çıkıyorum. Eskiden spor yapardım, türlü etkinliklere katilirdim, farklı alanlarda eğitimler alırdım... Şimdi hiç birini yapamıyorum bu benim kendim olmamı engellediği için ve hayatımda kendim olmaya dair hiç alanım olmadığı için beni çok zorluyo. Saçma şeylere oturup aglayabiliyorum ama artık oglumsuz da yapamam ondan önceye dönmek istememe nedenim onu çok ama çok seviyo olmam. Belki eşim yanımızda olabilse az çok bana alan açar her şeyi yapamasan kısa anlarda kendim olabilme imkanı bulabilseydim daha mutlu bir insan , mutlu bir anne olabilirdim. Şimdi anlıyorum ki ebeveyn olmak için kararsız kalanlar eşlerine baksınlar , eşleri onlara destek olavilecekse hayat güzelleşir yoksa hayat yeterince zor zorluğu katlamış olursunuzkimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
Benim ekonomik durumum var ama çocuklar çok hızlı büyüyor o yüzden ben nerdeyse her şeyi ikinci el alıyorum ve bu da çok normal.Ben çocuk sahibi Olmayı düşünüyor ve istiyorum . Beni yek korkutan şey maddi olarak ona yetememe
Telaşlı bi hamile gördüm sanki
Aslında o kadar çok hazırım ki kendimi ana bırakmaya. Tabi bebeyi elime verdiklerinde ne olur bilmem. Evet ilk evet bu bebe için çok uğraştım.Telaşlı bi hamile gördüm sanki
Bende aynı böyleydim. Hem çok istiyordum hemde korkuyordum. İlk zamanlar zor geçti benim için 0-3 ay cidden zorluyor. Ama şimdi 7 ayı bitti ve çok şükür düzenimiz oturdu, her şey yine zor ama ben alıştım. İlk bebek mi senin de ?
Güzel düşün , çok daha güzel olsun. İlk görüşte ben çok bişey hissedememiştim. Daha doğrusu benim doğumum acil sezaryen olmuştu ve ben 4 gün hastanede sürekli serum yiyerek yattım. Ondan dolayı da sonrasında bir çöküş yaşadım. Ama sonra geçti gitti.Aslında o kadar çok hazırım ki kendimi ana bırakmaya. Tabi bebeyi elime verdiklerinde ne olur bilmem. Evet ilk evet bu bebe için çok uğraştım.
Konu sahibinin gebeliği fazla spontan olmuştu da o yüzden sordum aslında böyle bi konusu olduğunu da bilmiyordum. Sonucu gerçekten merak ettim.
Doğunca yetersiz hissedebilirsin, lohusa depresyonuna bedenin adapte sürecine dikkat et sağlıklı beslenip kendine güveni Kimseye kulak asma, kulak asacağın tek ses bebeğinin sesi olsun. Sen bir bebek doğuracaksın, bir anne doğuracaksın, bebek insana anne olmayı öğretiyor. İçgüdüsel olarak hepsinin hakkından geliyorsun. Bebekle başbaşa kalmak en kestirme yol oldu benim için. Nasıl hamileliğim dönem dönem zorlukları varsa ve bitince aklımıza gelmiyorsa bebek de öyle. Her saniyesi eşsiz her saniyesi kıymetli zorluğu da geçici, sadece ona odaklanmak her zorluğu unutturuyor. Kucağından indirmek istemeyeceksin, oda değiştirince özleyeceksin. Gelecek kaygım tam gaz devam ediyor tabi bu konuda yapacak bir şey yok. Evliliğin boyutu değişiyor, benim tahammülüm azaldı eskiye göre.
Cansın. Samimiyetin ve vakit ayırıp yazdığın için çok çok teşekkür ederim. Sağlıklı huzurlu mutlu bir ömür diliyorum bebeğine de sana da.Doğunca yetersiz hissedebilirsin, lohusa depresyonuna bedenin adapte sürecine dikkat et sağlıklı beslenip kendine güveni Kimseye kulak asma, kulak asacağın tek ses bebeğinin sesi olsun. Sen bir bebek doğuracaksın, bir anne doğuracaksın, bebek insana anne olmayı öğretiyor. İçgüdüsel olarak hepsinin hakkından geliyorsun. Bebekle başbaşa kalmak en kestirme yol oldu benim için. Nasıl hamileliğim dönem dönem zorlukları varsa ve bitince aklımıza gelmiyorsa bebek de öyle. Her saniyesi eşsiz her saniyesi kıymetli zorluğu da geçici, sadece ona odaklanmak her zorluğu unutturuyor. Kucağından indirmek istemeyeceksin, oda değiştirince özleyeceksin. Gelecek kaygım tam gaz devam ediyor tabi bu konuda yapacak bir şey yok. Evliliğin boyutu değişiyor, benim tahammülüm azaldı eskiye göre.
Kısacası gel gitli bir hormon deryası içinde uykusunda bile özlediğin ağlayınca içinin parçalanacağı minik bir insan yolda, doğurunca inanamıyor insan ben nasıl yaptım bunu diyebin şükür Allah isteyen herkese nasip etsin.
HA Bİ DE BU İŞLER PLANLA DÜŞÜNMEYLE OLMUYORMUŞ kervan yolda düzülüyor gerçekten. Daha önce doğursaymışım diyorum. Bazen de az daha keyif sürseydim dediğim de oluyor. Sonra bebişiiiiim anneeeem diye yavruyu kucaklayıp her şeyi unutuyorum.
Analık tam bir delilik. Deli gibi seviyorum.
Bu arada aklına gelen herhangi bir şeyle ilgili istediğini sorabilirsin elimden geldiğince deneyimlerimi seve seve paylaşırım
Ben karar veremedim, sıkıntılıkimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
valla bazen dısarıda yagmur yagıyor ondan bile haberim Olmaya biliyorBen karar veremedim, sıkıntılı
Gezemicem edemicem uyuyamicam amaaan
Bide millete düşen kenara atsan orada uyuyan bebekler var onu nasıl yapıyorlar acaba tarifini alsak da biz de yaparken öyle yapsak yani, gece gündüz kuran da okurum doğurana kadar karnındavalla bazen dısarıda yagmur yagıyor ondan bile haberim Olmaya biliyor