25 yaşında bırak bebeği, asla evlenmem çok saçma bir şey diyordum. 29’da evlendim. Çocuk istemiyorum yapmam dedim. 31 yaşındayım şu an bebeğim var
9 hafta çok ufak, ben ilk 3-4 ay hamile olduğumu bile unutuyordum. Plan yapıyordum birkaç ay sonrası için mesela sonra aa gidemem ki doğurcam ben diyordum
ilk aylar çok değişikti, garip bir şekilde ultrason fotoğraflarına bakamıyordum, eve gelir gelmez saklıyordum bir dolaba. Doğumum bazı sebeplerden çok travmatik oldu, hiç ağlamadım bebeğimini görünce, hiçbir şey yapamadım. Emzirip yerine koyuyordum ki hamilelikte bir sürü kitap okumuştum sürekli kucağımda tutucam güvende hissedicek bebeğim vs diyordum. Her şeye hazırdım, her zorluğu biliyordum güya. 1-2 fotoğraf dışında o güne ait hiçbir şey yok. Eve gelişimizi, evdeki ilk günümüzü hiç hatırlamıyorum. Hala alışamadım, hala bazen emzirirken bile bekarlık günlerimi düşünüyorum. Bebeğimi çok seviyorum, onun için canımı veririm. Ama ben anne olmak için yaratılmamışım onu anladım. Hamileliğim son aya kadar çok sıkıntısız geçti bu arada. Hiçbir sorunum şikayetim olmadı. Kusmadım bile. Doğum ve sonrası şok etkisi yarattı bende. Oh ben de itiraf ettim.