Ebeveyn Olmaya Karar Vermek: Annelik içgüdüsü

Bende çok araştırdım düşündüm didikledim de tam diyorum ayyy yapiyim hemen. Sonra bişey okuyorum vazgeçiyorum. Dediğin gibi düşündükçe işin içinden çıkılmaz
Çok araştırmalık bir durum yok aslında bence
Gerçekçi beklentileriniz olunca pek bi sürprizle karşılaşılmıyor genel olarak
Tabi ki çok ekstra durumlar da olabilir
Onlardan bahsetmiyorum
Daha önce çevrenizde küçük çocuğu olan birini filan gördüyseniz fikir sahibi olmanızı sağlar süreç hakkında

Ama eşiniz çok istiyor diye yapılmaz
Orası kesin
 
Hiç gelınlık gayalı kurmadım cok da saxma geldi hep. Erken de evlenmek istememiştim. 28 de evlendim. Bebek istemedim hiç. Ikı dusuk yasadım . Sonra esım cok istiyordu ben kendımı haıze hıssetmezken, yasım ilerlesin istemedim anne olmak istedigimde.. tamam dedi . Kızım sekız aylık. Onsuz hayat bos olurdu,daha cok gezerdım belkı, daha cok uyurdum, daha cok kosturururdum arkadaşları la vs.. hangısı yerını doldurabılır hıcbırı. Cok yoruluyorum bitiyoruö resmen.ama kokladıgımda onu ne bıleyım..ezberlerımı bozuyor. Hayata dair bambaska türden bi umut verıyor.cok mucizevigelıyor yavas yavas buyumesı bır seyleri ogrenemsi..
Bence tadılması gereken bir his. ben tavsıye ederim
Ne güzel 🧿 ben de bu aşamaya gelirim inşallah bir gün. Bebeğimi çok seviyorum, Allah acısını hastalığını göstermesin. Ama hala onsuz hayat çok sıkıcıymış, kokladığımda her şey geçiyor seviyesine gelemedim. 😔 çok yoruluyorum çok yıpranıyorum. Hayattan zevk almıyorum şu an. Belki de bana göre değildi bilmiyorum. İnşallah geçicidir. Çünkü bebeğimin hiçbir suçu yok onu bu dünyaya biz getirdik. En iyi şekilde bakmak zorundayım.
 
Ya insanlar duygusal hepsi cok duygusal ya da ben cok odunum ya da dedigin gibi bazilari icindeki biseyleri bastirmak icin söyle guzel boyle hissettiriyor kendini vs diye yalan atiyorlar. 25 yasinda evlendim, 27 yasindayim. Hatta evlenirken ilk dusundugum korunma yontemleriydi. Cok korkuyordum ya kazara olursa diye. 2 sene hic dusunmedik. Sonra yakin bir arkadasim 1 sene deneyip hala olmamisti. Ya bizim de olmazsa bi sure, sonra dogdu vs diyene kqdr 30 u gecicez artik en azindan deneyelim gibi salak bi mantikla korunmayi biraktik. Hemen de oldu, kismet. Cok şükür buna da Allah yoklugunu gostermesin. Ama o testte pozitifi gordugum ilk an hissettigim tek sey pismanlikti, daha cok erken dedim. Kabullenemedim. Hala annem akrabalarim vs ile konusmuyorum bebek hakkinda kendime anne sıfatını yakistirmiyorum. Zaten ben cocuklari hic sevmiyorum. Caddede karsidan bi cocuk kosusturarak geliyosa yolumu degistirip irkilen cocuklardan kose bucak kacan bir insanim Nasil olucak napicam bilmiyorum. Oyle annelik hissiyati falan da gelmiyo yalan yani. Bunlari dusundukce de Allaha nankorluk etmis gibi olurum diye sucluluk duyuyorum. Ama dusunmeden edemiyorum. Rabbim hayirlisini versin, insallah o hissi bana da versin ne diyim Oh be itiraf ettim kurtuldum
25 yaşında bırak bebeği, asla evlenmem çok saçma bir şey diyordum. 29’da evlendim. Çocuk istemiyorum yapmam dedim. 31 yaşındayım şu an bebeğim var 😄 9 hafta çok ufak, ben ilk 3-4 ay hamile olduğumu bile unutuyordum. Plan yapıyordum birkaç ay sonrası için mesela sonra aa gidemem ki doğurcam ben diyordum :KK70: ilk aylar çok değişikti, garip bir şekilde ultrason fotoğraflarına bakamıyordum, eve gelir gelmez saklıyordum bir dolaba. Doğumum bazı sebeplerden çok travmatik oldu, hiç ağlamadım bebeğimini görünce, hiçbir şey yapamadım. Emzirip yerine koyuyordum ki hamilelikte bir sürü kitap okumuştum sürekli kucağımda tutucam güvende hissedicek bebeğim vs diyordum. Her şeye hazırdım, her zorluğu biliyordum güya. 1-2 fotoğraf dışında o güne ait hiçbir şey yok. Eve gelişimizi, evdeki ilk günümüzü hiç hatırlamıyorum. Hala alışamadım, hala bazen emzirirken bile bekarlık günlerimi düşünüyorum. Bebeğimi çok seviyorum, onun için canımı veririm. Ama ben anne olmak için yaratılmamışım onu anladım. Hamileliğim son aya kadar çok sıkıntısız geçti bu arada. Hiçbir sorunum şikayetim olmadı. Kusmadım bile. Doğum ve sonrası şok etkisi yarattı bende. Oh ben de itiraf ettim. 😌
 
25 yaşında bırak bebeği, asla evlenmem çok saçma bir şey diyordum. 29’da evlendim. Çocuk istemiyorum yapmam dedim. 31 yaşındayım şu an bebeğim var 😄 9 hafta çok ufak, ben ilk 3-4 ay hamile olduğumu bile unutuyordum. Plan yapıyordum birkaç ay sonrası için mesela sonra aa gidemem ki doğurcam ben diyordum :KK70: ilk aylar çok değişikti, garip bir şekilde ultrason fotoğraflarına bakamıyordum, eve gelir gelmez saklıyordum bir dolaba. Doğumum bazı sebeplerden çok travmatik oldu, hiç ağlamadım bebeğimini görünce, hiçbir şey yapamadım. Emzirip yerine koyuyordum ki hamilelikte bir sürü kitap okumuştum sürekli kucağımda tutucam güvende hissedicek bebeğim vs diyordum. Her şeye hazırdım, her zorluğu biliyordum güya. 1-2 fotoğraf dışında o güne ait hiçbir şey yok. Eve gelişimizi, evdeki ilk günümüzü hiç hatırlamıyorum. Hala alışamadım, hala bazen emzirirken bile bekarlık günlerimi düşünüyorum. Bebeğimi çok seviyorum, onun için canımı veririm. Ama ben anne olmak için yaratılmamışım onu anladım. Hamileliğim son aya kadar çok sıkıntısız geçti bu arada. Hiçbir sorunum şikayetim olmadı. Kusmadım bile. Doğum ve sonrası şok etkisi yarattı bende. Oh ben de itiraf ettim. 😌
Evlilikten yana fikrim hic oyle olmadi, bekarligi da hic ozlemedim. Zaten evlendigim adamla 18 yasindan beri beraberdik, gunleri yılları saydik. Biraz da ondan sanki, evlenince dunya cennet oldu benim icin. Evlilik cocuk gibi beraberinde bisuru sorumluluk getiren bisey de degil bana kalirsa, tam tersi sorumluluklarini paylasiyosun. Hafifledim, ozgurlestim, tamamlandim evlenince. Ama cocuk. Ne bileyim hic sanmiyorum ben de bir gun anaç ve sefkalti bi tarafim olabilecegini. Ihtimal de vermiyorum. Kotu bi anne olmam belki ama klasik anne modelinde olmayacagim kesin. Dogumum umarım travmatik olmaz. Cunku saplanip kalirsam, zor cikarim ben bunalimlardan. Kayinvalidemgilin bebek yuzunden daha yakin olma istegi olacak diye dusundukce cildiriyorum. Ben cocugum olsun istiyorum ama onlara torun vereyim istemiyorum. Torun bahanesiyle baglari sikilastirmaya calismalarini istemiyorum. Asiri korkunc geliyor daha simdiden tek bunu dusunuyorum Allahim yardim et of
 
Evlilikten yana fikrim hic oyle olmadi, bekarligi da hic ozlemedim. Zaten evlendigim adamla 18 yasindan beri beraberdik, gunleri yılları saydik. Biraz da ondan sanki, evlenince dunya cennet oldu benim icin. Evlilik cocuk gibi beraberinde bisuru sorumluluk getiren bisey de degil bana kalirsa, tam tersi sorumluluklarini paylasiyosun. Hafifledim, ozgurlestim, tamamlandim evlenince. Ama cocuk. Ne bileyim hic sanmiyorum ben de bir gun anaç ve sefkalti bi tarafim olabilecegini. Ihtimal de vermiyorum. Kotu bi anne olmam belki ama klasik anne modelinde olmayacagim kesin. Dogumum umarım travmatik olmaz. Cunku saplanip kalirsam, zor cikarim ben bunalimlardan. Kayinvalidemgilin bebek yuzunden daha yakin olma istegi olacak diye dusundukce cildiriyorum. Ben cocugum olsun istiyorum ama onlara torun vereyim istemiyorum. Torun bahanesiyle baglari sikilastirmaya calismalarini istemiyorum. Asiri korkunc geliyor daha simdiden tek bunu dusunuyorum Allahim yardim et of
Benimde 29 yaşındaki arkadaşım sırf görümcesi ve kayınvalidesi bebeği sevip sıkıp her şeye karışıp bunaltmasın diye inattan çocuk yapmıyor 😂 çünkü biliyorki bebeği olduğunda kv ve görümcesi hep ona gidicek ve her şeyine karışıcak
 
Daha çok gençsin. :) Bekle bence biraz. Kaçmaz annelik hayatını yaşa. :)
Herkes öyle diyor ama zaten evlenmeden önce rahattık gezebiliyorduk tatile gidebiliyorduk kimse karışmıyordu. Birde genç anne olma isteği var. Bilemiyorum kafam karışık 🥲
 
Ya insanlar duygusal hepsi cok duygusal ya da ben cok odunum ya da dedigin gibi bazilari icindeki biseyleri bastirmak icin söyle guzel boyle hissettiriyor kendini vs diye yalan atiyorlar. 25 yasinda evlendim, 27 yasindayim. Hatta evlenirken ilk dusundugum korunma yontemleriydi. Cok korkuyordum ya kazara olursa diye. 2 sene hic dusunmedik. Sonra yakin bir arkadasim 1 sene deneyip hala olmamisti. Ya bizim de olmazsa bi sure, sonra dogdu vs diyene kqdr 30 u gecicez artik en azindan deneyelim gibi salak bi mantikla korunmayi biraktik. Hemen de oldu, kismet. Cok şükür buna da Allah yoklugunu gostermesin. Ama o testte pozitifi gordugum ilk an hissettigim tek sey pismanlikti, daha cok erken dedim. Kabullenemedim. Hala annem akrabalarim vs ile konusmuyorum bebek hakkinda kendime anne sıfatını yakistirmiyorum. Zaten ben cocuklari hic sevmiyorum. Caddede karsidan bi cocuk kosusturarak geliyosa yolumu degistirip irkilen cocuklardan kose bucak kacan bir insanim Nasil olucak napicam bilmiyorum. Oyle annelik hissiyati falan da gelmiyo yalan yani. Bunlari dusundukce de Allaha nankorluk etmis gibi olurum diye sucluluk duyuyorum. Ama dusunmeden edemiyorum. Rabbim hayirlisini versin, insallah o hissi bana da versin ne diyim Oh be itiraf ettim kurtuldum
Ben de size çok çok benzer bir durumdayım.
Yaşım daha genç ama belki de olmaz deyip deneyelim dedik 2. Aydan sürpriz.
İlk an korktum ağladım ama bilmiyorum sonra çok heyecanlandım.

Dediğiniz gibi çocuklardan korkan birisiyim ben de sebebini de bilmem ama tedirgin oluyorum.

Bunu hissetmek için daha çok erken bir surectesiniz bence. Ben en çok karnimda zıpladığını gördüğümde çok farklı duygular hissetmiştim. Ultrason görüntüsüne hayranlıkla bakıyordum.
Şimdi hareketlerini tekmelerini de hissetmeye başladım. Cinsiyet öğrendik derken git gide benimsediğimi çok farklı bir mutluluk hissettiğimi fark ettim.
Kesinlikle siz de öyle hissedersiniz diyemem herkesin süreci farklı ilerler ama umarım hissedersiniz.
Her türlü duygu var hepsini de hissedebiliyoruz insanız nihayetinde
 
Herkes öyle diyor ama zaten evlenmeden önce rahattık gezebiliyorduk tatile gidebiliyorduk kimse karışmıyordu. Birde genç anne olma isteği var. Bilemiyorum kafam karışık 🥲
Tatile gitmenin ,gezmenin bir kotası yok ki. Ama çocuk olduktan sonra zorlaşacak bunlar. Veya çocuğa göre ayarlayacaksınız hep. Anne olma isteğini bilemem tabi onlar benim için hep hormon etkileri. 😂
 
Ben sizin gibiydim evlendikten 12 yıl sonra anne oldum.
Baştan söyleyeyim kesinlikle çok zor bir şey ama çokta değişik bir sevgi.
Zaten sevgisi tüm zorluğunu dengeliyor.
Ben artık 32 yaşına geldiğimde yine emin olmadan akışına bırakıp hamile kaldım.
Bu gelgitler hiç bitmeyecektir emin olun.
Ama tek söyleyebileceğim eğer gerçekten bir gün çocuk istiyorsanız çok geç kalmayın çünkü yaş ilerledikçe hem hamilelik zorlaşıyor ve riskleri artıyor hem de çocuk bakımına tahammül azalıyor.

Rabbim gönlünüze göre versin..
 
Ben sizin gibiydim evlendikten 12 yıl sonra anne oldum.
Baştan söyleyeyim kesinlikle çok zor bir şey ama çokta değişik bir sevgi.
Zaten sevgisi tüm zorluğunu dengeliyor.
Ben artık 32 yaşına geldiğimde yine emin olmadan akışına bırakıp hamile kaldım.
Bu gelgitler hiç bitmeyecektir emin olun.
Ama tek söyleyebileceğim eğer gerçekten bir gün çocuk istiyorsanız çok geç kalmayın çünkü yaş ilerledikçe hem hamilelik zorlaşıyor ve riskleri artıyor hem de çocuk bakımına tahammül azalıyor.

Rabbim gönlünüze göre versin..
Geçmişe dönme şansınız olsa kaç yaşında yapardınız bebişi ?
 
Benimde 29 yaşındaki arkadaşım sırf görümcesi ve kayınvalidesi bebeği sevip sıkıp her şeye karışıp bunaltmasın diye inattan çocuk yapmıyor 😂 çünkü biliyorki bebeği olduğunda kv ve görümcesi hep ona gidicek ve her şeyine karışıcak
Aynı ben. Düşüncesi bile delirtiyor. Bu kadar yapışkan olan insan o zaman benım evıme yerlesır.
 
Benimde 29 yaşındaki arkadaşım sırf görümcesi ve kayınvalidesi bebeği sevip sıkıp her şeye karışıp bunaltmasın diye inattan çocuk yapmıyor 😂 çünkü biliyorki bebeği olduğunda kv ve görümcesi hep ona gidicek ve her şeyine karışıcak
Ay demeeee Kabusum resmen cok korkuyorum
 
Ben de size çok çok benzer bir durumdayım.
Yaşım daha genç ama belki de olmaz deyip deneyelim dedik 2. Aydan sürpriz.
İlk an korktum ağladım ama bilmiyorum sonra çok heyecanlandım.

Dediğiniz gibi çocuklardan korkan birisiyim ben de sebebini de bilmem ama tedirgin oluyorum.

Bunu hissetmek için daha çok erken bir surectesiniz bence. Ben en çok karnimda zıpladığını gördüğümde çok farklı duygular hissetmiştim. Ultrason görüntüsüne hayranlıkla bakıyordum.
Şimdi hareketlerini tekmelerini de hissetmeye başladım. Cinsiyet öğrendik derken git gide benimsediğimi çok farklı bir mutluluk hissettiğimi fark ettim.
Kesinlikle siz de öyle hissedersiniz diyemem herkesin süreci farklı ilerler ama umarım hissedersiniz.
Her türlü duygu var hepsini de hissedebiliyoruz insanız nihayetinde
Insallah Rabbimden hayirlisini diliyorum Ama erkek olursa hic isinamicam gibi geliyor
 
Ben de size çok çok benzer bir durumdayım.
Yaşım daha genç ama belki de olmaz deyip deneyelim dedik 2. Aydan sürpriz.
İlk an korktum ağladım ama bilmiyorum sonra çok heyecanlandım.

Dediğiniz gibi çocuklardan korkan birisiyim ben de sebebini de bilmem ama tedirgin oluyorum.

Bunu hissetmek için daha çok erken bir surectesiniz bence. Ben en çok karnimda zıpladığını gördüğümde çok farklı duygular hissetmiştim. Ultrason görüntüsüne hayranlıkla bakıyordum.
Şimdi hareketlerini tekmelerini de hissetmeye başladım. Cinsiyet öğrendik derken git gide benimsediğimi çok farklı bir mutluluk hissettiğimi fark ettim.
Kesinlikle siz de öyle hissedersiniz diyemem herkesin süreci farklı ilerler ama umarım hissedersiniz.
Her türlü duygu var hepsini de hissedebiliyoruz insanız nihayetinde
Ay çok sevindim yaa Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin. Benimde hemen olmaz gibime geliyor nedense 🥲
 
25 yaşında bırak bebeği, asla evlenmem çok saçma bir şey diyordum. 29’da evlendim. Çocuk istemiyorum yapmam dedim. 31 yaşındayım şu an bebeğim var 😄 9 hafta çok ufak, ben ilk 3-4 ay hamile olduğumu bile unutuyordum. Plan yapıyordum birkaç ay sonrası için mesela sonra aa gidemem ki doğurcam ben diyordum :KK70: ilk aylar çok değişikti, garip bir şekilde ultrason fotoğraflarına bakamıyordum, eve gelir gelmez saklıyordum bir dolaba. Doğumum bazı sebeplerden çok travmatik oldu, hiç ağlamadım bebeğimini görünce, hiçbir şey yapamadım. Emzirip yerine koyuyordum ki hamilelikte bir sürü kitap okumuştum sürekli kucağımda tutucam güvende hissedicek bebeğim vs diyordum. Her şeye hazırdım, her zorluğu biliyordum güya. 1-2 fotoğraf dışında o güne ait hiçbir şey yok. Eve gelişimizi, evdeki ilk günümüzü hiç hatırlamıyorum. Hala alışamadım, hala bazen emzirirken bile bekarlık günlerimi düşünüyorum. Bebeğimi çok seviyorum, onun için canımı veririm. Ama ben anne olmak için yaratılmamışım onu anladım. Hamileliğim son aya kadar çok sıkıntısız geçti bu arada. Hiçbir sorunum şikayetim olmadı. Kusmadım bile. Doğum ve sonrası şok etkisi yarattı bende. Oh ben de itiraf ettim. 😌
Neden böyle hissettiniz sizce ? Nedeni neydi ? Bekarlığınızı düşünmeniz mesela ? Yeterince gezip tozamadığınızdan mı ? Ya da başka nedeni var mı ? ☺️
 
Ay çok sevindim yaa Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin. Benimde hemen olmaz gibime geliyor nedense 🥲
Allah razı olsun hepimizinkini inşallah ☺️

Benim de öyle geliyordu. Arkadaşım da 1 seneyi geçti uğraşıyor belki geç olur hemen olan bir süreç değil galiba dedim ama Allah nasip etti işte.
Vardır bunda da bir hayır diyorum.

Ben daha bekarken ben kesin kısırımdır diyordum nedense çocuğum olmamasına alıştırıyordum kendimi o her zaman öyle olmuyormuş :KK70: şimdi eşim üstüne ceket artık hemen hamile kaldın diye dalga geçiyor benimle daha gezecektik diyor :KK70: :KK70:
 
X