- 15 Nisan 2020
- 711
- 509
- 33
Hahahaha
HahahahaAllah razı olsun hepimizinkini inşallah
Benim de öyle geliyordu. Arkadaşım da 1 seneyi geçti uğraşıyor belki geç olur hemen olan bir süreç değil galiba dedim ama Allah nasip etti işte.
Vardır bunda da bir hayır diyorum.
Ben daha bekarken ben kesin kısırımdır diyordum nedense çocuğum olmamasına alıştırıyordum kendimi o her zaman öyle olmuyormuşşimdi eşim üstüne ceket artık hemen hamile kaldın diye dalga geçiyor benimle daha gezecektik diyor
Ben de öyle düşünüp kendimi hep erkeğe alıştırmaya çalışıyordum. Cinsiyeti ne olursa olsun sizi bekleyen, size muhtaç minicik bir bebeğe duygularınız bence boş kalmaz.Insallah Rabbimden hayirlisini diliyorum Ama erkek olursa hic isinamicam gibi geliyor
Bana soru soran 1 kez sorabilir Oyle bi lafı tıkarım ki agizlarina Agzini acip kimse akil veremez bi daha Cok net ve sert mizacli bir insanimKızlar şimdiden hazırlanmak lazım sorulara. Sütün geliyor mu ? Bebek aç galiba, bebek neden ağlıyor, doymamış bu vs vs
Bende aksine bir o kadar pasifim üzülsem bile gizli gizli ağlarım kimseye laf edemem..Bana soru soran 1 kez sorabilir Oyle bi lafı tıkarım ki agizlarina Agzini acip kimse akil veremez bi daha Cok net ve sert mizacli bir insanim
21. Haftaya giriyoruz daha dün baktım ben de 5. Ay bitmek uzereymis aboo dedim zaman çok hızlıHahahahaben kontrole de gittim bir sorun çıkmadı ama tabii dediğiniz gibi denesek belki bizimde olmaz. Denemeye korkuyorum şuan için. Kaçıncı ayınızdasınız ?
Benim eşim ile problemlerimde vardı biraz.Geçmişe dönme şansınız olsa kaç yaşında yapardınız bebişi ?
Ben de kimseye saygisizlik etmem ve kimseyi uzecek noktaya getirmem ama kimse de uuzlmesin boyle biseyde zaten Kimsenin isime karismasina da izin vermem Herkes kendi mutlulugu icin buna cabalamali Izin vermeyin insallahBende aksine bir o kadar pasifim üzülsem bile gizli gizli ağlarım kimseye laf edemem..bir gün sizin gibi olmak dileğimle..
Haydaaayapmiyim o zaman bi süre en iyisi. Eşimde çok istiyordu kısmet artık
Hangimizin annesi popolarımıza vurmadı kiHayırlı zamanda olsun insaAllah. Ben cocuklarımla eve kapanmayı daha cok sevdim. Dört dörtlük bir annemiyim asla. Yeri geliyor kızıyorum ogluma yeri geliyor poposuna vuruyorum sonra dayanamayıp barısıp oyunlar oynuyoruz. Baska anneler gibi dört dörtlük olmak isterdim hiç kızmayan hep sabırlı davranan biri olmak isterdim ama malesef. Benim de anneligim bu kadar. Umarım sen iyi anne olursun
İnşallaaahh benım gıbı bu yolda yıllarca bekleyen doktor doktor gezenlerede anne olmak nasıp olur. hayırlısıyla saglıkla.Anne olmak kolay değil,hele 2 saat bırakıp işinizi görebileceğiniz yada kendinize vakit ayıracağınız biri yoksa yanınızda daha da zor. Ama yine de ben en çok 2 çocuğumla hayatımı zor olsada seviyorum. Alıştım galiba heryere onları da canta gibi götürmeye. Kızım 9 yaşında oldu artık,onunla alışveriş yapmak ,sohbet etmek keyifli. Oğlum 3 yaşında oda evimin neşesi,dilli düdüğü,susmayan müziği.
Bilemiyorum evet zorlu ama bir o kadarda keyifli bir yol bu.
İstemeyene saygı duyarım,asla kimseye anne olmalısın ısrarında bulunamam tercihtir sonuçta ama benim açımdan durum böyle.
Seviyorum çocuklu,gürültülü,dağınık hayatımı.
amııınnnn,ınsalllaahhhBiraz uzun olacak ama bizzat bu kararsızlığı yıllarca yaşadığım için yazmak istiyorum.
Bekarlığımdan beri çocuk fikri beni hep korkuturdu. Sonra evlendim. Tesadüfen eşimin sperm kalitesinin kötü olduğunu doğal yolla çocuğumuzun olmayacağını öğrendim. Bu zamana kadar benim çocuğum olmalı mı diye hiç sormamıştım bile kendime. Ama çocuğumuzun olmayacak olmasını öğrendiğimde öyle dünyam falan başıma yıkılmadı umursamadım bile. Hatta belki başka biri benim yerimde olsa yana yakıla alternatif tedavi yöntemlerine yönelirdi.hemen çocuk sahibi olmaya çalışırdı. Bende hiç öyle olmadı. Doğal yolla çocuğumuz olmayacağı için korunmuyorduk. Bir gün hamile kaldığımı öğrendim. Hatta hamile olduğumu öğrendiğimde 6 haftalık hamileymişim. O kadar beklemiyorum ki bu olayı10. Haftada kürtaj olmak zorunda kaldım. Bu kadar çocuk istemiyor olmama rağmen öğrendiğim günden beri bebeğimi korumaya çalıştım. Gerçekten annelik hamilelikle başlıyormuş. İlk öğrendiğimde saatlerce ağladım ben nasıl anne olucam diye.kürtaj olmak ise beni yıktı resmen. O zaman anladım ben anne olmak istiyormuşum ama bunu hep bastırmışım. Sonra kendimi dinlemeye başladım neden böyle yapıyorum diye. Fark ettim ki o kadar da parlak geçmeyen bir çocukluğum var ailemden kaynaklı. Ve benim ödüm kopuyormuş çocuğuma bunları yaşatırsam diye.aslında siz de burda içinizde bir yerde bir şeyden korkuyor olabilirsiniz.
Şimdi tüp bebekle hamileyim. Sağlıkla gelir inşallah bebeğim. Hiç ağzıma sürmediğim yiyecekleri onun için yiyorum. Asla almam dediğim hormonları ilaçları onun için alıyorum. Artık hayatımızda o var ve çok güzel bir duygu.
Bir arkadaşım herkes anne olmamalı ama özellikle böyle sorgulayanlar anne olmalı. Çünkü onlar mükemmel anne olur demişti. Bence o herkesteki kasıt her isteyen anne olsun istemeyen olmasın değil. Vicdanı olan çocuğuna değer verecek herkes anne olabilir.
Amin inşallah, Rabbim herkesin gönlüne göre versin.İnşallaaahh benım gıbı bu yolda yıllarca bekleyen doktor doktor gezenlerede anne olmak nasıp olur. hayırlısıyla saglıkla.
Tesekkür ederim canım benim. Yorumun beni mutlu ettiHangimizin annesi popolarımıza vurmadı kiEminim ki harika bi annesinesiniz. Allah bağışlasın
10 yıllık birliktelik ve 1 yıllık evliliği tamamladık. Kendimi bildim bileli annelik içgüdüsü yok, böyle bir istek, arzu yok. Bunu hiçbir zaman paylaşmaktan da çekinmedim. Ailem, eşim ve onun ailesi farketmeksizin herkes en başından beri bilir. Anne olmam için hiçbir sebep bulamıyorum tek bildiğim hayatımın gayet neşe dolu olduğu, evimde 3. Bir kisi ve onun sorumluluklarını istemediğim, bir canlıya ömrümü, tüm sevgimi ve fedakarligimi adamak istemediğim, çocuklu yaşam şeklinin bana hep boğucu ve kısıtlayıcı gelmesi, çocuklara tahammulumun çok az olması ki aslına bakarsaniz sebep aramama bile gerek yok istemiyorum bu kadar basit neden bulmaya dahi gerek yok nasıl ki çocuk isteyen insanlara neden istiyorsun demiyorsak istemeyen de istemiyor . Aslında insanların çocuk düşünmüyor musun diye sormasından da rahatsız olmuyorum tek rahatsızlığım sorularına karşılık çocuk istemediğimi söylediğimde öcü gibi davranmaları, hiddetlenmeleri ve muhakkak değiştirilmesi bir kararmışçasına saçma bir şekilde ikna etmeye çalışmaları.kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?