- 17 Şubat 2015
- 7.537
- 19.834
istemeyen birini baskıyla anne yapamazlar. Bebeğin büyük yükü annede, hamilelikle başlıyor göbek bağı hiç kesilmiyor. İstemek kadar istememek de normal.
istemeyen birini baskıyla anne yapamazlar. Bebeğin büyük yükü annede, hamilelikle başlıyor göbek bağı hiç kesilmiyor. İstemek kadar istememek de normal.10 yıllık birliktelik ve 1 yıllık evliliği tamamladık. Kendimi bildim bileli annelik içgüdüsü yok, böyle bir istek, arzu yok. Bunu hiçbir zaman paylaşmaktan da çekinmedim. Ailem, eşim ve onun ailesi farketmeksizin herkes en başından beri bilir. Anne olmam için hiçbir sebep bulamıyorum tek bildiğim hayatımın gayet neşe dolu olduğu, evimde 3. Bir kisi ve onun sorumluluklarını istemediğim, bir canlıya ömrümü, tüm sevgimi ve fedakarligimi adamak istemediğim, çocuklu yaşam şeklinin bana hep boğucu ve kısıtlayıcı gelmesi, çocuklara tahammulumun çok az olması ki aslına bakarsaniz sebep aramama bile gerek yok istemiyorum bu kadar basit neden bulmaya dahi gerek yok nasıl ki çocuk isteyen insanlara neden istiyorsun demiyorsak istemeyen de istemiyor . Aslında insanların çocuk düşünmüyor musun diye sormasından da rahatsız olmuyorum tek rahatsızlığım sorularına karşılık çocuk istemediğimi söylediğimde öcü gibi davranmaları, hiddetlenmeleri ve muhakkak değiştirilmesi bir kararmışçasına saçma bir şekilde ikna etmeye çalışmaları.
Merhaba,Bütün yorumları okudum, böyle bir konuya ve cevaplara ihtiyacım vardı. Planlı ama az istekle denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Şu an 9 haftalık ama içimde hiç his yok.O kadar üzülüyorum ki millet nasıl seviniyor, cinsiyet partileri yapıyor, ultrason fotoları havalarda uçuşuyor İnsta’larda. Ben çok eksiğim bende sorun var diyorum.Çocuksuz hayatımı özleyeceğimi, sorumluluktan bıkacağımı, psikolojimin bozulacağını düşünüyorum. Bu hisler beni mahvediyor, boğazımda bi düğüm dolanıyorum öyle..Doğumdan sonra ne olur bilmiyorum ama hamile kalmak için çok çok çok iyi düşünülmesi gerektiğini acıyla farkettim. Birazcık bile tereddütünüz varsa bekleyin derim.Çok istemek lazım
Şu an kendinizi nasıl hissediyorsunuz merak ettim? Ben de sizinle aynı fikirdeyim, siz epey yol katetmişsiniz gerçi az kalmışYa insanlar duygusal hepsi cok duygusal ya da ben cok odunum ya da dedigin gibi bazilari icindeki biseyleri bastirmak icin söyle guzel boyle hissettiriyor kendini vs diye yalan atiyorlar. 25 yasinda evlendim, 27 yasindayim. Hatta evlenirken ilk dusundugum korunma yontemleriydi. Cok korkuyordum ya kazara olursa diye. 2 sene hic dusunmedik. Sonra yakin bir arkadasim 1 sene deneyip hala olmamisti. Ya bizim de olmazsa bi sure, sonra dogdu vs diyene kqdr 30 u gecicez artik en azindan deneyelim gibi salak bi mantikla korunmayi biraktik. Hemen de oldu, kismet. Cok şükür buna da Allah yoklugunu gostermesin. Ama o testte pozitifi gordugum ilk an hissettigim tek sey pismanlikti, daha cok erken dedim. Kabullenemedim. Hala annem akrabalarim vs ile konusmuyorum bebek hakkinda kendime anne sıfatını yakistirmiyorum. Zaten ben cocuklari hic sevmiyorum. Caddede karsidan bi cocuk kosusturarak geliyosa yolumu degistirip irkilen cocuklardan kose bucak kacan bir insanim Nasil olucak napicam bilmiyorum. Oyle annelik hissiyati falan da gelmiyo yalan yani. Bunlari dusundukce de Allaha nankorluk etmis gibi olurum diye sucluluk duyuyorum. Ama dusunmeden edemiyorum. Rabbim hayirlisini versin, insallah o hissi bana da versin ne diyim Oh be itiraf ettim kurtuldum
Daha bugün esimle konusuyordum. Ona da dedim. Evet bi tatli telas var, alisverisler yapiliyor hayaller kuruluyor. Esime dedim ki, hani diyorlar ya babalar kucagina alana kdar hissetmiyor bir sey diye, anneler de ne hissedebiliyor ki, tekmeler faln tatli geliyo arada tamam da, yine de herkes fazla romantize ediyor bence. Anne de en cok kucağına alinca hissediyor bence, hatta en onemli sey kendinden bir parça olduğunu hissetmene sebep olan sey, karakterini sekillendirdigin bir birey yetisirmek. Yani o büyüdükçe daha cok baglaniyorsun bence. Su an tatli bazi hisler heyecanlardan ote bir sey ok bende. Hicbiri de abartilacak seyler degil. Koca gobegimle sık sık hamile olduğumu unutuyorum hala bile. Insanlar her duyguyu gercekten bu kadar mi doruklarda yasiyor, yoksa etrafa mi abartili süslü laflar konusmayi seviyorlar bilmiyorum. Ama ben hala bir bebegi hayatimin odağı, merkezi, her şeyim, benden benligimden önemli, öncelikli falan degil de, rabbimin emaneti, armagani, hayatimiza bir renk yeni bir tat olarak goruyorum sadece.Şu an kendinizi nasıl hissediyorsunuz merak ettim? Ben de sizinle aynı fikirdeyim, siz epey yol katetmişsiniz gerçi az kalmış
İnsan tabi ki kendine bu soruları soracak. Sonuçta daha önce hiçbi şekilde yasanmamış, deneyimlenmemiş bi şey. Bazen yorumlar ilginçSize tek diyeceğim şey kendinize bu soruları soruyorsanız bebek yapmayın.Dünyaya geldikten sonra ikilemde kalmanın bi anlamı kalmıyor çünkü.Yeri geliyor hep kendinden önce onu düşünmek zorunda kalıyorsun.Bir yere giderken bile bebeğine göre seçiyorsun.Bebekle de gezilir,eğlenilir fakat eşinizle tek başınıza yaptığınız etkinliklerin çoğunu yapamayacaksınız.
Evet bizim de her gün gündemimiz bu. Anneliğe insanlar tam nasıl hazır oluyor olmayan bir canlının hayalini kurup onu dünyaya getirmek için canımı bile veririm diyorlar. Çok büyük kaygılar var içimde bu duyguları yaşayanlara imreniyorum belki de bu duyguyu yaşamaktan korkuyorum anne olmak beni korkutuyor. Sanki eşimle evliliğimiz düzenimiz herşey sekteğe uğrayacakmış ve tek bir canlıya hayatımı adayarak kendimi yaşlanmış halde bulacakmışım hayatımı yaşayamayacakmışım gibi geliyor. Sanırım içimde halen bir çocuk var onu öldürüp anne olmak içimi sızlatıyor..Daha bugün esimle konusuyordum. Ona da dedim. Evet bi tatli telas var, alisverisler yapiliyor hayaller kuruluyor. Esime dedim ki, hani diyorlar ya babalar kucagina alana kdar hissetmiyor bir sey diye, anneler de ne hissedebiliyor ki, tekmeler faln tatli geliyo arada tamam da, yine de herkes fazla romantize ediyor bence. Anne de en cok kucağına alinca hissediyor bence, hatta en onemli sey kendinden bir parça olduğunu hissetmene sebep olan sey, karakterini sekillendirdigin bir birey yetisirmek. Yani o büyüdükçe daha cok baglaniyorsun bence. Su an tatli bazi hisler heyecanlardan ote bir sey ok bende. Hicbiri de abartilacak seyler degil. Koca gobegimle sık sık hamile olduğumu unutuyorum hala bile. Insanlar her duyguyu gercekten bu kadar mi doruklarda yasiyor, yoksa etrafa mi abartili süslü laflar konusmayi seviyorlar bilmiyorum. Ama ben hala bir bebegi hayatimin odağı, merkezi, her şeyim, benden benligimden önemli, öncelikli falan degil de, rabbimin emaneti, armagani, hayatimiza bir renk yeni bir tat olarak goruyorum sadece.
Benim de bu yaşadığım diger insanlarin duygusuzluk diye adlandırdığı şey, kaygidan degil kaygisizliktan. Acikcasi ben cocuguna kendini adayan, kendi benliğini silip atan annelerden olmayi düşünmüyorum . Bu konu üzerine cok fazla dusunmeyi de istemiyorum. Esimle ilişkimin etkilenmesini istemem, sosyal hayatimin bozulmasini istemem. Butun bunlari da kaygisiz bir anne olarak basarabilecegimi düşünüyorum. Cocugun uzerine titreyen, her saniye onun icin kaygilanjp, yediğine içtiğine her şeyine titizlenen, her an sadece cocugunu düşünen insanlarin, hayattan kopmaso cok normal. Ben , cocuk bu, büyüyor, buyuyecek, biz sadece taniklik edeceğiz diye dusunuyorum. Akışına bırakıyorum.Evet bizim de her gün gündemimiz bu. Anneliğe insanlar tam nasıl hazır oluyor olmayan bir canlının hayalini kurup onu dünyaya getirmek için canımı bile veririm diyorlar. Çok büyük kaygılar var içimde bu duyguları yaşayanlara imreniyorum belki de bu duyguyu yaşamaktan korkuyorum anne olmak beni korkutuyor. Sanki eşimle evliliğimiz düzenimiz herşey sekteğe uğrayacakmış ve tek bir canlıya hayatımı adayarak kendimi yaşlanmış halde bulacakmışım hayatımı yaşayamayacakmışım gibi geliyor. Sanırım içimde halen bir çocuk var onu öldürüp anne olmak içimi sızlatıyor..
Neresi ilginç anlamadım ?? İki çocuk annesiyim ve zamanında kendime bu soruları sormuş olsaydım bende ikinci bebeğimi yapmazdım.Çok güzel varlıklar iyi ki varlar ama sorumlulukları bazen o kadar ağır geliyor ki özellikle özel bi çocuğun varsa daha da ağır oluyor.O yüzden yaşadığım bildiğim yerden anlattım.Olmayan tecrübemle konuşmadımİnsan tabi ki kendine bu soruları soracak. Sonuçta daha önce hiçbi şekilde yasanmamış, deneyimlenmemiş bi şey. Bazen yorumlar ilginç
kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
Etiketlere baktım da durum vahim valla..
Ben de ne çocukken ne de bekarken evlilik, çocuk cinsiyeti, isim düşünen programlanmış bir insan değildim.
Ama en az 2 sene diye konuştuğumuz konuda 1 buçuk yıl sonra bebek demeye başladım. Biyolojik dürtüm ele geçirdi bedenimi ve ruhumu..
Hatta kendimi hazırlarken eşimin beynini yedim bitirdim ona kalmadı. Zira pek düşünmeden "hallolur aşkım büyür bir şekilde" lafından başka bir şey demezdi..
Ve senin de yaşadığın "bak şimdi nasıl geniş geniş yatıp çekirdek çitleyip sevdiğim diziyi izliyorum. bebek olsa böyle rahat olamam" diye düşünmeler hikaye oldu..
Evet bazen işten çıkıp eve gidince elim kolum boş hiç bir şey yapmadan, oğlumun ısrarla oyuna çağırmaları olmadan bomboş oturmak istiyorum. Ama 1 dakika sonra oğlumun dibinde buluyorum kendimi..
Annelik delilik delilik valla bak..
Ne güzel delirdik ayol ohh
Herkeste sizin gibi olacak diye bi kanun yok kiNeresi ilginç anlamadım ?? İki çocuk annesiyim ve zamanında kendime bu soruları sormuş olsaydım bende ikinci bebeğimi yapmazdım.Çok güzel varlıklar iyi ki varlar ama sorumlulukları bazen o kadar ağır geliyor ki özellikle özel bi çocuğun varsa daha da ağır oluyor.O yüzden yaşadığım bildiğim yerden anlattım.Olmayan tecrübemle konuşmadım
Aynen, ben bile doğurdum o arada. Bi şekil olup gidiyor, zorluğu da güzelliği de pakete dahil. Yeni episodları merakla ve uykuya aşırı hasret olarak bekliyorum. Özgürlüğüne düşkün bireyler bebe yapmasın, bebeden ayrı hareket etmek imkansız. Hem içiniz rahat etmez hem de bebek izin vermez (gece dahil)Eski konu hortlatılmış yine
Hayırlı uğurlu olsun güzelce büyütmek nasip olsunAynen, ben bile doğurdum o arada. Bi şekil olup gidiyor, zorluğu da güzelliği de pakete dahil. Yeni episodları merakla ve uykuya hasret olarak bekliyorum
Amin çok teşekkür ediyorum Allah isteyen herkese nasip etsin, olanları Allah bağışlasın. Anne olmadan anne olmak üzerine düşünmenin hç bir anlamı yokmuş, olmadan anlaşılacak bir şey değil. Sadece maddi olarak kendini sağlama almak şart.Hayırlı uğurlu olsun güzelce büyütmek nasip olsun
Kesin konuşmadım dediğim gibi kendimden örnek verdim sadeceHerkeste sizin gibi olacak diye bi kanun yok kiinsan kafasında ölçüp biçiyor doğal olarak. Sonradan da zaten genelde "iyi ki" diyorlar. Bunu sorguladı diye kötü anne olacak ya da anne olmamalı gibi bi kanı yanlış
Bence de isabet olur hoşçakalınKesin konuşmadım dediğim gibi kendimden örnek verdim sadeceAnlatmaya çalıştığım şeyi anlamadığınızı düşünüyorum o yüzden size daha fazla yazmacağım