Seni okdr iyi anlıyorumki canm hepsni yasadım yasıyorum ailemden destek alıyorum ben ona ragmen hala bi tuhafım sıfır makyaj sac besgune bir yıkanır kokuyorum kendşmden tiksindim ama bebegim icin herseye deger zor bir gebelk gecirdim esim anlayıslı hergun bana igne yapıp canımın nasıl yandıgını gordu cnkuHerkese hayırlı günler dilerim.
Nerde başlasam bilmiyorum ama bu bir iç dökme. Elbette tavsiyelerinize açığım benim de hatalarım varsa görmek isterim.
3 buçuk ay önce doğum yaptım. 2 yıllık evliyim. Doğuma kadar eşimle ufak tefek sorunlarımız olurdu ama hep konuşarak ve tatlıya bağlayarak çözerdik şiddetli kavgalarımız neredeyse olmadı. Ne zamanki doğum yaptım eşimde de bende de tahammül kalmadı birbirimize karşı. O kadar uzağız ki aynı evde yaşayan iki yabancı gibiyiz.Konuşarak halledemiyoruz direk ya kapılar çarpılıp odalar terk ediliyor ya da karşı taraf duymamazlıktan geliniyor. Ikimizde böyleyiz.
Birkaç örnek vereyim. Loğusalığı zor atlattım ya da henüz hala atlatamadım. Kaprisim hiç bitmedi eşime karşı. Sürekli herşeyden memnun olmayan biri haline dönüştüm. Sürekli eşime yakınıyorum midem ağrıyor diye. (3 aydır geçmek bilmeyen mide ağrım var. ) Doktor doktor geziyoruz ne hikmetse bir sorun bulamıyorlar. Psikologa gittim sorun sarınım benim. Çok nazlıyım. Oğlum çok zor sürekli ağlayan kucakta sakinleşen benden başkasında durmayan bir bebek. Çok yoruldum arkadaşlar tükendim resmen elim kolum kalkmıyor artık. Bende öfkemi eşimden çıkarmaya başladım. Yemek yetişmiyor, kıyafetler ya geç yıkanıyor ya da günlerce ütü bekliyor dayanamayıp eşim yapıyor. Ama öyle bir suratı var ki anlatamam size. Sanki ben zorla yap diyorum. Bir iş yapar kendi isteyerek sonra da başa kalkıyor. Evi süpürür şaka yaptığını sanarak ahh ahh ben de olmasan kim yapacak ki falan der. Veya alttan alttan annem 5 çocuğu ne güzel büyütmüş der. Oysa ben ondan iş beklemiyorum. Belki 4 4 lük değil ama herşeye yetişmeye çalışıyorum. Herkesin kapasiteside bebeğide bir degil ki. Ben de sinirlenip söyleniyorum. O da şaka yapıyorum der güler pişkin pişkin. Zoruma gidiyor sanki keyfimden işler birikiyor gibi davranıyor. Birbirimizi bir kaşık suda boğacak gibiyiz. Konuşmaya çalıştım ama sonu hep git odana istemiyorsan evden gidebilirsin ben buyum diyerek bitirdim. Artık sabredemiyorum. Sürekli eleştiriyor. Eskiden böylr değildi gerçekten ne oldu anlam veremiyorum. Siz eğer anladıysanız açıklar mısınız?
Dediğim gibi son zamanlar da iyice uzaklaştık. Eve gelir ya tv izler ya telefon oynar asla laf atmaz konuşmaz suratı beş karış bende laf atmam o yok gibi davranırım. Bazen ayna da kendime bakıyorum her yerim kusmuk, kokuyor bazen saçlarım yağlanmış ve birbirine girmiş oluyor. Oturup ağlıyorum geceleri ben eskiden bu değildim. Eşim eve gelir gelmez sarılır iltifatlar ederdi. Sürekli benimle ilgilenirdi. Ben daha bakımlıydım. Şimdi mecburiyetten yüzüme bakıyor sanki.
Acaba artık beni sevmiyor mu diyorum. Dırdırlarım, gereksiz yakınmalarım, sürekli hastayım deyişlerim onu da mi yordu ondan mı uzak davranıyor bana diyorum. Sürekli bi soğuk savaş halindeyiz. Birbirimizle pek konuşmayız konuşursak da tersleyerek soğuk bir şekilde. Evde herkes sessiz sedasız kendi görevini yapıyor. Yataklarıda ayırdık ben daha sıcak olduğu için ve oğlum her saat uyandığı için oğlumun odasında yatıyorum. Eşimin uykusu hassas uyanırsa da uyuyamaz sabah işe gidecek diye doğumdan beri ayrı yatıyoruz. Burda mı hata yaptım acaba?
Bi de utanarak söylüyorum birliktede olmuyoruz. Ben genelde hep bir bahane halindeyim. Aslında bahane değil ama o öyle sanıyor. Tüm gün yoruluyorum. Akşam olunca tek istediğim uyumak oluyor. Oğlum gece 12 buçuktan önce uyumuyor beş dakika da bir uyanır uyusada, 12 buçuktan sonra düzenli uyuyor. Eşim de o saatten sonra hiç olmazsa 1 saatimi ayırmamı istiyor yani benim uyumam 2 yi buluyor bu da beni yoruyor ve malesef reddediyorum. Şimdi çok pişmanım artik eşimde iyice soğudu belki de bundan kaynaklı.
Çok karışık yazmış olabilirim bebeğimle ilgileniyorum bir yandan. Bir de kafamı toplayamiyorum. 4 kez yazıp yazıp sildim bundan öncesi destan gibiydi kimseyi yormak istemiyorum en kısa hali bu. Ayrıntıya pek girmedim aslında.
Not. Bebeğimle ilgilendiğim için geç yazabilirim. Yine de tüm yorumları okuyacağım. Herkese teşekkür eder ve önerileriniz beklerim. Benim gibi zor bebeği olanlar nasıl yetişiyorsunuz herşey lütfen yol gösterin.
Cocuk insanin tum enerjisini aliyor ama o masumiyete suc dahi bulamiyoruz. Ama elimizde zaten potansiyel bir suclu var :) o cocugun yapiminda fazlaca emegi gecen baba konu cocugun bakimina gelince hep bir adim geride duruyor. Ve bu anneyi daha da hirslandiriyor. Size en buyuk tavsiyem yataginizi odanizi asla ayirmayin. Uyaniyormus da uyuyamiyormus da esiniz de gorsun uykusuz kalmayi. O da gorsun bakalim tam ohh uyudu deyip de basini yastiga koydugun anda kopan yaygarayi. Valla biz esimle sadece 1 gece hastanede ayri yattik. Onun haricinde hep beraberdik. Hatta ilk dogum zamanlari odamiz soguk oluyor diye oturma odasindaki kanepeyi acip yatiyorduk bebegin ufak besigi vardi zaten onu da tasiyorduk oraya. Siz cocukla bir odada yatip esiniz ayri odada yatinca ayri bir dunya kurulur gibi geldi bana. Ayrica kapi carpmak falan cok yanlis o evde artik her ani hisseden bir bebek var ve siz madem anne baba olarak onu dunyaya getirdiniz onun mutlulugunu da dusunmek zorundasiniz.Uyumayan bebekse ben anlarım. Yardım etmeyen bir baba varsa daha iyi anlarım. Eskiler 5,6 çocuğu tabi büyütür. Koy yatağa uyusun sabaha kadar kalkmasın bebeleriydi hepsi. Öyle cocuk olsun 8 bebeye de bakılır. Ama gece saat başı, yarım saatliğine kalk bakalım. Psikoloji mi kalıyor, yaşama isteği mi kalıyor?
Damdan düşenin halini yine damdan düşen anlar. Simdiki çocuklar cok zor. Uyumuyor gerçekten. Haliyle anne de dinlenemiyor. Enerjisi kalmıyor. Her önüne gelen suçlusun demiş. Ama ben seni anlıyorum. Sarkan meme de olunca tadından yenmiyor annelik. Cok kutsal, cok degerli. Rabbim elimizden almasin. Fakat coooook cooook yorucu, yıpratıcı
Odanızı ayırmanız büyük hata olmuş ve bebeginizz 14 aylık ben ilk kızımı 14 aylıkken ayrı oda yaptim
İsler yetiştiği kadar yapın kendinizi yıpratmayın evliliginizide
Giyinin suslenin eşinizle ilgilenin onu yeniden çok kolay kazanirsiniz ve bu hataları tekrarlamayın
Ayrıca esiniz elinden geleni yapıyor adam eve kadar süpürüyor sadece sizden güler yuz ilgi bekliyor
Bebeğiniz 14 aylık olmuş artık toparlanmanız gerekir. Doğumdan sonra hormonlar yüzünden olur böyle. Oturup sohbet edecek vakit bile bulamamanız normal ama sizinki çekişmeye dönüşmüş artık surat yapmayın yatakları birleştirin. Düzenli yaşamaya çalışın sizdeki isteksizlik normal olabilir hala emziriyor ve adet görmediyseniz bunu eşinizle konuşun.
hepimiz geçtik bu yollardan tabiki geçecek bu günler Allah ın izniyleHerkese teşekkür ederim. Tüm yorumları okudum aksam eşimle oturup konuştuk daha doğrusu gece çocuk anca uyudu.
Anlattım zorlandığımı, alındığımı ondan destek beklediğimi. Çünki annem yok kayınvalidem şuan grip ayni zamanda diğer torunlara bakıyor arada ve kendide çalışıyor onun da durumları karışık. Ne kadar zorlandığımı yetişemedikçe hırsımı ondan çıkardığımı anlattım. Sanırım işe yaradı sabahtan beri daha güler yüzlüyüm.
Birçok üye yataklari birleştir demiş bizde bu karari aldık. Eşim benden birşey beklemediğini gerekirse ev batsın ben hallederim sadece surat yapma venimde zoruma gidiyor dedi.
Haftada 2 gün bir abla gelicek temizlik ve utü için gerisi yavaş yavaş eşmle bende olucak herkesten allah razı olsun.
Eşinizle konuşup uzlaşabilmenize çok sevindim.Herkese teşekkür ederim. Tüm yorumları okudum aksam eşimle oturup konuştuk daha doğrusu gece çocuk anca uyudu.
Anlattım zorlandığımı, alındığımı ondan destek beklediğimi. Çünki annem yok kayınvalidem şuan grip ayni zamanda diğer torunlara bakıyor arada ve kendide çalışıyor onun da durumları karışık. Ne kadar zorlandığımı yetişemedikçe hırsımı ondan çıkardığımı anlattım. Sanırım işe yaradı sabahtan beri daha güler yüzlüyüm.
Birçok üye yataklari birleştir demiş bizde bu karari aldık. Eşim benden birşey beklemediğini gerekirse ev batsın ben hallederim sadece surat yapma venimde zoruma gidiyor dedi.
Haftada 2 gün bir abla gelicek temizlik ve utü için gerisi yavaş yavaş eşmle bende olucak herkesten allah razı olsun.
Lohusalık depresyonu diye bir durum var belki biliyorsunuzdur ama hatırlatmak istedim..Herkese hayırlı günler dilerim.
Nerde başlasam bilmiyorum ama bu bir iç dökme. Elbette tavsiyelerinize açığım benim de hatalarım varsa görmek isterim.
3 buçuk ay önce doğum yaptım. 2 yıllık evliyim. Doğuma kadar eşimle ufak tefek sorunlarımız olurdu ama hep konuşarak ve tatlıya bağlayarak çözerdik şiddetli kavgalarımız neredeyse olmadı. Ne zamanki doğum yaptım eşimde de bende de tahammül kalmadı birbirimize karşı. O kadar uzağız ki aynı evde yaşayan iki yabancı gibiyiz.Konuşarak halledemiyoruz direk ya kapılar çarpılıp odalar terk ediliyor ya da karşı taraf duymamazlıktan geliniyor. Ikimizde böyleyiz.
Birkaç örnek vereyim. Loğusalığı zor atlattım ya da henüz hala atlatamadım. Kaprisim hiç bitmedi eşime karşı. Sürekli herşeyden memnun olmayan biri haline dönüştüm. Sürekli eşime yakınıyorum midem ağrıyor diye. (3 aydır geçmek bilmeyen mide ağrım var. ) Doktor doktor geziyoruz ne hikmetse bir sorun bulamıyorlar. Psikologa gittim sorun sarınım benim. Çok nazlıyım. Oğlum çok zor sürekli ağlayan kucakta sakinleşen benden başkasında durmayan bir bebek. Çok yoruldum arkadaşlar tükendim resmen elim kolum kalkmıyor artık. Bende öfkemi eşimden çıkarmaya başladım. Yemek yetişmiyor, kıyafetler ya geç yıkanıyor ya da günlerce ütü bekliyor dayanamayıp eşim yapıyor. Ama öyle bir suratı var ki anlatamam size. Sanki ben zorla yap diyorum. Bir iş yapar kendi isteyerek sonra da başa kalkıyor. Evi süpürür şaka yaptığını sanarak ahh ahh ben de olmasan kim yapacak ki falan der. Veya alttan alttan annem 5 çocuğu ne güzel büyütmüş der. Oysa ben ondan iş beklemiyorum. Belki 4 4 lük değil ama herşeye yetişmeye çalışıyorum. Herkesin kapasiteside bebeğide bir degil ki. Ben de sinirlenip söyleniyorum. O da şaka yapıyorum der güler pişkin pişkin. Zoruma gidiyor sanki keyfimden işler birikiyor gibi davranıyor. Birbirimizi bir kaşık suda boğacak gibiyiz. Konuşmaya çalıştım ama sonu hep git odana istemiyorsan evden gidebilirsin ben buyum diyerek bitirdim. Artık sabredemiyorum. Sürekli eleştiriyor. Eskiden böylr değildi gerçekten ne oldu anlam veremiyorum. Siz eğer anladıysanız açıklar mısınız?
Dediğim gibi son zamanlar da iyice uzaklaştık. Eve gelir ya tv izler ya telefon oynar asla laf atmaz konuşmaz suratı beş karış bende laf atmam o yok gibi davranırım. Bazen ayna da kendime bakıyorum her yerim kusmuk, kokuyor bazen saçlarım yağlanmış ve birbirine girmiş oluyor. Oturup ağlıyorum geceleri ben eskiden bu değildim. Eşim eve gelir gelmez sarılır iltifatlar ederdi. Sürekli benimle ilgilenirdi. Ben daha bakımlıydım. Şimdi mecburiyetten yüzüme bakıyor sanki.
Acaba artık beni sevmiyor mu diyorum. Dırdırlarım, gereksiz yakınmalarım, sürekli hastayım deyişlerim onu da mi yordu ondan mı uzak davranıyor bana diyorum. Sürekli bi soğuk savaş halindeyiz. Birbirimizle pek konuşmayız konuşursak da tersleyerek soğuk bir şekilde. Evde herkes sessiz sedasız kendi görevini yapıyor. Yataklarıda ayırdık ben daha sıcak olduğu için ve oğlum her saat uyandığı için oğlumun odasında yatıyorum. Eşimin uykusu hassas uyanırsa da uyuyamaz sabah işe gidecek diye doğumdan beri ayrı yatıyoruz. Burda mı hata yaptım acaba?
Bi de utanarak söylüyorum birliktede olmuyoruz. Ben genelde hep bir bahane halindeyim. Aslında bahane değil ama o öyle sanıyor. Tüm gün yoruluyorum. Akşam olunca tek istediğim uyumak oluyor. Oğlum gece 12 buçuktan önce uyumuyor beş dakika da bir uyanır uyusada, 12 buçuktan sonra düzenli uyuyor. Eşim de o saatten sonra hiç olmazsa 1 saatimi ayırmamı istiyor yani benim uyumam 2 yi buluyor bu da beni yoruyor ve malesef reddediyorum. Şimdi çok pişmanım artik eşimde iyice soğudu belki de bundan kaynaklı.
Çok karışık yazmış olabilirim bebeğimle ilgileniyorum bir yandan. Bir de kafamı toplayamiyorum. 4 kez yazıp yazıp sildim bundan öncesi destan gibiydi kimseyi yormak istemiyorum en kısa hali bu. Ayrıntıya pek girmedim aslında.
Not. Bebeğimle ilgilendiğim için geç yazabilirim. Yine de tüm yorumları okuyacağım. Herkese teşekkür eder ve önerileriniz beklerim. Benim gibi zor bebeği olanlar nasıl yetişiyorsunuz herşey lütfen yol gösterin.
güncelleme sayfa 9 da
teşekkürler daha önce psikologa başvurdum özellikle hiçbir sonuç bulunamayan mide ağrılarım psikolojimin bozuk olduğu gerçeğini yüzüme vurdu.Lohusalık depresyonu diye bir durum var belki biliyorsunuzdur ama hatırlatmak istedim..
Bence sizin durmunizd eşinize yansımış...
Bende doğum yapalı 7 ay oldu, bir türlü kendime gelememiştim....öfke nöbetleri yoğun bir şekilde...3 aylık lohusa iken çamaşır makinasi servisinin gelip yerinden söktüğü dolap kapağını "neden geri taktirmadin" diye eşime firlattim ve eşim elini tuttu kendine gelmesin diye ama eli incindi...ve o gun bana depresyonda oldugum dank etti, koşa koşa psikiyatriye gittim ve ilaç başlandı, şu an gayet iyiyim....
Size de psikiyatriye gitmenizi öneriyorum, emzirdiğiniz için en hafif grup ilaç ile tedavi verirler...