Herkes kendi yaşadığını kendi bilir. Beni insan yerine koymayanlar benim evime de gelemezler. Ama öyle olmuyor. Ben gittiğimde bana yemeği ben yaptığım halde, mutfak masrafını ben yaptığım halde masa da yer olmuyorsa, gece yatarken sadece oğullarına yatak yapılıyor ben yokmuşum gibi davranılıyorsa. Bütün bulara rağmen benim evime yüzsüzce gelinmeye devam ediliyor ve benmim evimde misafirlerimin önünde üstüme yürünüp seni çatır çatır boşatacağım deniliyorsa, her geldiklerinde evimden bişeyler götürülüyorsa, cüzdanımdan para çalınıyorsa ki bunu ben de oğulları da gördü ve herşeye rağmen ben gene de onlar beni istemiyor sen git dediğimde eşim koşa koşa gidiyorsa ve ben bayramları yalnız geçiriyorsam, gitmekle kalmayıp mutfak masraflarını, kışlık odun kömür ihtiyaçlarını karşılıyorsa ve hala ben suçlu oluyorsam. Bebeğimi kaybederken ölümden döndüğüm halde hala gelin kısır deniliyorsa, gene de öyle bişey demeye hakkım yok öyle mi? Eski eşim bunlara fırsat vermeyecekti, bu saatten sonra ya onlar ya ben. Üstüne üstlük adam iş kurarken ben özel sigortamı bozup parasını veriyorsam, kredi çekiyorsam, yetmiyor diye senet imzalıyorsam, yetmeyince annem kredi çekiyorsa, annem evini ipoteklemeye kalkıyorsa sırf damadı iş kuruyor diye, eski eşimin benim ailem ile ilgili laf etmeye hakkı yoktur. Ve hala bunların ayrımına varamıyorsa eski eşim ona sadece seni kör şeytana havale ediyorum derim ben. Ben ona barışalım demedim, seni özledim demedim, pişmanım demedim. 9 yıl boyunca şart koşmamışım ama artık bitti demişim, yeni bir hayat kurmuşum şimdi herşeyi bırakıp o senin annen deyip aynı şeylere fırsat vermem. İşine gelmiyorsa gider, annesi yüzünden günaha giriyorsam o da atılan iftiralar yerine geçer. Doğurmakla ana olunmuyor.