Belki şu an yazılanlar boş gelecek ama inan bende dahil bir çok kişi aynı duygularla sınandı.Bir ara delirdiğimi düşünmüştüm hatta,bende paikolojik destek aldım,inan bir süre sonra bu yaşadıkların rüya gibi gelecek sadece,pişman değilsin sadece adapte olamadım henüz 14 hafta demişsin daha çok erken,vucudun hormonların bile düzene girmedi ,duyguların depreştiğinde bebeğine bak ve sağlıklı oldugunuz için sadece şükret,hepsi geçecek garanti veriyorumSadece yazıp rahatlamak istiyorum.
Çocuk yaptığım için çok pişmanım ve her gün ağlıyorum.
Allah affetsin ama hiç yaşama hevesim sevincim kalmadı. Yaşayan ölü gibiyim.
Acilen psikolojik destek alın, lohusa depresyonu yaşıyorsunuz ve bu çok tehlikeli hem bebek için hem de sizin için, tüm bunlar geçecek buna emin olun , ben de ağır depresyon yaşadım doğum sonrası, sakın evde bebekle uzun süre yalnız kalmayın lütfen...İnan bende Inanamiyorum kendime.
Senelerdir maddi manevi bir sürü çocukla ilgileniyorum. Gönüllü faaliyetler kurslar vs.
Bebeğimi kucağıma almak için sabırsızlıkla bekledim, doktor doktor gezdim ona kavuşmak için ama şuan kocaman bi boşluk hissediyorum.
Sürekli ağlıyorum ve mutsuzum.
Eski benden eser yok.
Allahtan korkmasam ve vicdan yapmasam bi saniye durmadan intihar ederdim.
No no nooo. Bebeğinizin daha çok küçük ve daha çok çok yeni annesiniz. Böyle hissetmeniz çok normal. Bakın size kısacık bir şey anlatayım. Benim doğumumm çok zor oldu 2 saatte normal doğum yaptım ve oğlum doğarken öldü sonra yeniden yaşadı elhamdülillah. Uzun bir süre ilaç falan kullanmak zorunda kaldı 1 ay yoğun bakımda kaldı. Ben daha çocuğu yoğun bakımdan alamadan hem annem gitti hem kv. Eşim de işe gitti. Benim sağlık desen elden gitti. Oğlum aldım eve geldim sağlıkçı olmama rağmen ilaçlarını veremedim eşimi suçladım. Kaç gece ben artık uyumak istiyorum diye ağladım. Kaç gece kendimi dövüp kendime zarar verdim hatırlamıyorum. Yemek yerken bir anda durup ağlama krizleri olmuyor diye isyanlar derken 4 ay doldu 5. Aya girdik bende bütün dünya değişti. Her şey tık diye yerine oturmaya başladı. Bakın yol ne kadar uzun olursa olsun ne kadar meşakkatli olursa olsun alışıyorsunuz. Kolay yada Zor doğum fark etmez bu bir süreç 2 kişiyken hop bir anda 3 kişi oluyorsunuz. Korkularınız var endişeleriniz var yetemem korkusu var ki bu yetemem korkusu büyünce bile devam ediyor. Ya koruyamazsam var ya bir şey olursa yetişemezsem vsvs. Ama inanın bana geçiyor kendinize zaman tanıyın . Bakın durumu kabullenmeye çalışın eğer bunu kabullenmeye çalışıp da kendinizi adapte ederseniz hayatınız bir anda %200 daha kolay oluyor. Bebeğinizin suçsuz günahsız minicik bir şey bakın size muhtaç babasına yada bir başkasına değil size. Ağzı var dili yok ne verseniz yer ona zarar vereni anlamaz. Bebeğinizin size , sizin korumanıza sevginize ve kocaman gülüşünüxe ihtiyacı var. Lütfen kendinize bunu yapmayın sadece 2-3 hafta sonra her şey daha da güzel olacak ve siz hayretle izleyeceksiniz emin olun.Sadece yazıp rahatlamak istiyorum.
Çocuk yaptığım için çok pişmanım ve her gün ağlıyorum.
Allah affetsin ama hiç yaşama hevesim sevincim kalmadı. Yaşayan ölü gibiyim.
Ya keşke bebeği bırakabilecek bi tanıdığınız olsa en azından biraz nefes alırdınız. Ben şu an ailemin yanındayım ve çok fazla yardımcı oluyorlar ona rağmen aşırı zorlanıyorum, her gün 2 saat dışarı çıkıyorum yürüyorum, geziyorum ama yok yine de fayda etmiyor daralıyorum. Eş desteği kesinlikle çok önemli bu dönemde ne şanslıyız ki destek veren eşlerimiz varYa şöyle bizim gaz problemimiz hala geçmedi öyle olunca pek keyifli değilizbir de benim duygusal durumum zaman geçtikçe kötüleşmeye başladı ilk aylar daha iyiydim ben. Eşimle birlikte bakmak zorunda olduğumuz için yorgunluk vurmaya başladı sanırım. Hafta sonu 1 saat bile bırakacak kimsemiz yok
Benim bağ açısından bir problemim yoktu bu arada sadece bebek bakımı ile ilgili beklentilerim gerçekçi değilmiş onun acısı çıkıyor sanırım benden
Eşimle konuşuyoruz duygularımın normal olduğunu zorlanmamın normal olduğunu ondan duymak rahatlatıyor mesela beni. Bende zorlanıyorum, sen elinden gelenin en iyisini yapıyorsun birlikte halledeceğiz demesi çok iyi geldi bana. Çünkü insan bebeğime haksızlık edeceğim korkusu ile kendine haksızlık ediyor bence
Bu arada şimdiden söyledim asla ikinci çocuk istemiyorum benim sınırım birmiş diye
Kaçıncı ayda geçti o karanlıkBen ikizlerle ölücem sanmıştım o aylarda. Şuan yaşadıklarınızı iki ile çarpın öyle bir beterin beteri.
Annem yok , kocam sürekli işte. Tanıdık nefes alacak kimsem yok lohusa depresyonu binmiş üstüme şeklinde bir hayat. Dedim ben böyle bir hayatı hayal etmemiştim. O kadar uğraşla olmasına rağmen. Hiç geçmez sandığım bir karanlığın ortasındaydım ama geçti.
Yerine başka dertler geldi. Bu iş böyle bir zorluğu atlatıp diğer levele geçiyorsun. Hayatta bizzat bu değil mi zaten.
Katılıyorum ilk 2 ay kabus gibiydi gaz sancıları kolik vs ama şimdi benim bebeğimde 5 buçuk aylık kendi halinde etrafı seyreden mutlu bir bebeğe dönüştü.‘Sen annesin’ ‘büyüyünce daha çok zorluğu olacak’ diyenlere inanmayın dinlemeyin. Büyüdükçe rahatlıyorsun, ilk 3 ay dedim ki heralde bu çocuk büyüyecek ama ben delirecem. Şimdi 6 aylık olmak üzere ve her şey daha rahat büyüdükçe daha da rahat olacak ben buna inanıyorum ve öyle de oluyor.
Katılıyorum ilk 2 ay kabus gibiydi gaz sancıları kolik vs ama şimdi benim bebeğimde 5 buçuk aylık kendi halinde etrafı seyreden mutlu bir bebeğe dönüştü.
Sürekli dediğiniz şeyler tedavi de görüyorsunuz yavrulara üzülüyorum belki o da sizden doğmak istemezdi. Biz de 4 ay çektik huysuz ağlayan bebek durumlarını her gün söylenip durmadık Allah sağlıkla vermiş şükret kardeş.
Daha çok küçük, hepsi geçecek merak etme. Ben de böyle hisler içindeydim nereden gittim de bebek yaptım diyordum kendime kızıyordum. 5-6 aydan sonra yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım. Çok iyi anlıyorum. Güzel bir annesin sen, gerçekten pişman da değilsin büyük ihtimalle sadece lohusasın, yorgunsun, uykusuzsun. Yürümeye başladıktan sonra en rahatladığım döneme girdim, büyüdükçe kolaylaşıyor bence. 18 aylık oldu oğlum o kadar güzel anlıyor ki beni, oynuyoruz dışarı çıkıp koşuyoruz, parka gidiyoruz, kedileri seviyoruz, bana öpücük veriyor, sarılıyor. Tabii ki zor yanları hala var ama asla yenidoğan dönemi gibi değil. Sen de kendine geleceksin o büyüdükçe, en iyi arkadaşın olacak çok güzel anılarınız olacak. Sadece biraz sabır
Geçecek inşallah bugünler… diyeceğim de eminim yeterli gelmeyecek.
Eşinizle aşk evliliği yaptığınızı varsayarak söylüyorum eşinize bol bol sarılın. Çünkü sizin de sevgiye ihtiyacınız var,benim öyle olmuştu çünkü.
Eşiniz size sarıldıkça siz de yavrunuza daha içten sarılacaksınız. Belki de bebeğin istediği arabayla gezmek değil sadece sakin annesinin koynudur.
Allahım sağlıkla mutlulukla analı babalı büyütmeyi nasip etsin inşallah arkadaşım.
Allahım korusun inşallah.Amin çok teşekkür ederim.
Birsürü kadın geçiyor yazıp hatta ikinci ve daha fazlasını yaptığına göre geçiyodur ama işte ona ben şuan inanamıyorum tam ortasında olduğum için sürecin. (Veya başında)
Eşimle birbirimizi çok seviyoruz ve söylediğin gibi sarılarak çok şeyin üstesinden geldik.
Ama bu bebek olayı okadar farklı bir şey ki. Yaşadığım hiç bir zorluğa benzemiyor.
Keşke dursa kucağıma alıyorum sarılıyorum bazenn saatlerce. İzi çıkıyor artık koluma uyuşuyor ama yinede uyumuyor ve ağlıyor.
Şimdi umudum 4 ay uyku gerilemesinden sonra daha iyi olacağı. Yani en fazla bir kaç ay daha diye teselli etmeye çalışıyorum kendimi.
Tabi ozamanda diş veya başka şeyler var ama onuda ozaman düşünürüz diyorum. Yani umarım bukadar ağlamaz.
Bazen ya nefessiz kalırsa diye çok korkuyorum
Kesinlikle öyle eşle sorumlulukları paylaşmak çok önemliYa keşke bebeği bırakabilecek bi tanıdığınız olsa en azından biraz nefes alırdınız. Ben şu an ailemin yanındayım ve çok fazla yardımcı oluyorlar ona rağmen aşırı zorlanıyorum, her gün 2 saat dışarı çıkıyorum yürüyorum, geziyorum ama yok yine de fayda etmiyor daralıyorum. Eş desteği kesinlikle çok önemli bu dönemde ne şanslıyız ki destek veren eşlerimiz varbende eşime diyorum asssssssla ikinci çocuğu yapmam, eşim de diyor bikaç ay sonra görücem ben seni hemen ikinciyi isteyeceksin şimdi tecrübeli de oldun neler yaşayacağını biliyorsun
Bu söyleyeceğim şeyi iyi bir etkisi olması amacıyla söylüyorum. Eğer fiziksel bir sıkıntısı yoksa sizin duygularınızın, ruh halinizin yansıması olabilir ağlamaları, zor sakinleşmeleri..O sizin aynanız. Duşa girememe, sürekli emzirmeye hazır halde olma, yemek yeme ile ilgili zorluklar, bebek ağlayınca elinin ayağının dolaşması vs. bunu hemen hemen herkes yaşıyor. Sizi duygusal durumlar ekstra zorluyor. İnşallah en kısa zamanda bu zorlukları aşabilirsiniz. Siz iyi olduğunuzda bebeğiniz de daha iyi olacak.Çok sevindim sizin adınıza. Umarım bizdede öyle olur ve geçer. Bazen gerçekten kafamı duvarlara vurmak istiyorum veya dünyanın bir ucuna gitmek herşeyden uzaklaşmak ama bebeğime karşı suçluluk duygusu sarıyor hemen beni.
Kendimi okadar çirkin yetersiz ve yanlız hissediyorum ki tarifi yok.
Bazenn saatlerce sebepsiz susmadan ağlıyor.
Gitmediğimiz doktor kalmadı. Hepsi fiziksel olarak gayet sağlıklı sadece atakları var diyor.
Daha iyi olacakken gün güne daha beter oluyor herşey.
Yeni doğduğunda en azından emerken uyuyordu kucağımda.
Şimdi asla uyumuyor ve sürekli ağlıyor.
Öyle iğrenç bi döngüdeyimki..
Yemek yemeye fırsatım yok. Yemezsem sütüm kesilecek diye suçluluk duygusu var. Birde tek sakinleştiren emmek o yüzdende korkuyorum.
Duş alırken hızlı alıyorum. Üzerimde sürekli emzirmeye müsait birşeyler.
Eşim ilgileniyor ilk bir ay evde kaldı ama şuan işe sabah 7de gidip akşam geç saatte geliyor işleri çok yoğun. Duş alması felan sekizi buluyor.
O bebeğe bakarken ben yemek yapıyorum veya tam tersi.
Yiyip emzirip hemen arabaya atıyoruz kendimizi sadece arabada sustuğu uyuduğu için.
Oda hergün bi işkence. Uyuyacakmı ağlayacakmı
Hem o hem ben ağlayarak yemek yiyorum tuvalete gidiyorum. İnsanlıktan çıkmış gibi hissediyorum.
Böyle zor olacağını asla tahmin etmemiştim asla
Destek alıyorum. Haftada iki gidiyorum ama faydası anlık oluyor veya bebeğim ağlayana kadar.
Tek dileğim bı günlerin bi an önce bitmesi
O kadar benzer şeyler yaşıyorum ki yalnızlık çaresizlik hissi ağlama krizleri psikiyatriye gidip ilaç tedavisine başlamayı düşünüyorum bebeğim iki buçuk aylıkİnan bende Inanamiyorum kendime.
Senelerdir maddi manevi bir sürü çocukla ilgileniyorum. Gönüllü faaliyetler kurslar vs.
Bebeğimi kucağıma almak için sabırsızlıkla bekledim, doktor doktor gezdim ona kavuşmak için ama şuan kocaman bi boşluk hissediyorum.
Sürekli ağlıyorum ve mutsuzum.
Eski benden eser yok.
Allahtan korkmasam ve vicdan yapmasam bi saniye durmadan intihar ederdim.
Daha çok yeni annesiniz lobusalık bilinenin aksine 40 gün süren bir olay değil bence bir yerde duymuştum bir anne emzirdiği süre boyunca lohusa sayılır deniliyordu kendinize zaman ayırın yardım istemekten çekinmeyin lütfen14 haftalık
Tabii ki yalnız değilsin arkadaşım.Kızlar yorumlarınız için çok teşekkür ederim.
İnan yanlız olmadığımı bilmek ve başka kadınlardan yorumlar okumak bana iyi geliyor.
En yakınındakı insanlar böyle acımasızken hiç tanımadığım kadınlardan destek görüyorum.
Hepinize çok teşekkür ederim.
Umarım hepimiz en yakın zamanda çok daha iyi hisseder ve bebeğimizle keyifli vakit geçirebiliriz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?