Okadar haklısınızki.. hayal kırıklığım okadar fazlaki.
Biliyorum çocuğu kimse için doğurmadım ve ana sorumluluk bende ama etrafıma bakıyorum ve sadece ağlıyorum.
Senelerdir herkes için kendimi hep paraladım.
Maddi manevi herkese ve çocuklarına tek tek destek oldum.
Ama annemden bile duyduğum cümle tek doğuran sen değilsin toparlan.
Sürekli ilgilendiğim ablamdan duyduğum sende nekadar değiştin iyki bi çocuğun oldu.
Sanki iyiyken etrafımda olan herkes bi anda yok oldu ve ben gerçeklerle yüzleştim.
Eşime okadar güvenirdimki.. 10 sene birbirimize her konuda destek olduk. O kaza geçirdi altından aldım bir sene şükür toparlandı. Ben ameliyat oldum o bebek gibi baktı bana.
İlk aylarda o çok ilgilenirdi ama artık oda sen annesin toparlan demeye başladı.
Hala bakıyor ama istemeyerek olduğunun farkındayım.
Herkesten beklerdim ama eşimden asla.
Sanki herkes beni görmezden geliyor sırt çeviriyor gibi hissediyorum.
Çok ağlayan bi bebeğim var ve bazen tuvalete bile zor gidiyorum. Yemek yemek için insanlıktan çıkıyorum.
Bilmiyorum.. şükretmeliyim bebeğim sağlıklı ama çok zor geliyor herşey.
‘Sen annesin toparlan’ cümlesinin farklı versiyonlarını ben de duydum. ‘Anne olmak kolay değil’ , ‘eee annesisin’ , ‘cennet annelerin ayakları altındadır diye boşuna demiyorlar’ her seferinde afedersin büyük bi s…tir çekiyorum. Anne olduk diye insan olmayı bırakmış değiliz ve bu laflar destekten çok köstek oluyor.
Eğer bunu yapmalıydım şöyle olmalıydı diye düşünüyorsan bırak. Ben o kadar rahat bi insandım ki, ek gıdada marketten yoğurt alıp veririm onla mı uğraşcam sadece uykuları düzenli olsun bana vakit kalsın derdindeydim. Uyku diye kendimi yedim, bi güzel tuttu sonra bozulmaya başladı. Meğer çocuk alerjikmiş. Şuan 5 aylık neredeyse hala gaz sorunu yaşıyoruz. Ben hala gece adam gibi uyuyamıyorum, onunla öğlen uykuları yapıyorum çünkü üst üsteyiz, sıcak gazına iyi geliyor, diyete soktular beni de bütün enerjim dibe vurdu vitaminler ile ayaktayım, dışarı bile çıkamıyorum aç kalacağım korkusuna. E oldu mu rahat düşünce de buraya kadar. Şimdi bu çocuğa ek gıdada ne vereceğim, nasıl vereceğim diye kendimi yiyorum.
Diyeceğim o ki hiç bi şey planlandığı gibi olmuyor ve insanın canı çok sıkılıyor bu yüzden. Eğer beklediğin şeyle olan şey aynı değilse önce bunu bi kenara atmanı öneririm, o zaman rahatlamaya başlarsın.
Bi de bebekle kendine bi düzen oluşturman gerekiyor, ben aşırı kısıtlandım. İnsan boğazından da kısıtlanmaz artık diyor ama kısıtlandım işte. Destek zaten yok herkesten uzağım, istemiyorum da işime karışacaklar çünkü. Eşim ev içi destek atmıyor doğru düzgün. Bana bi keresinde ‘Bir sen çocuk bakıyor gibi davranma’ bile dedi
. Benimki de ilk zamanlar çok güzel baktı şimdi ben iş yaparken bile bana atmaya çalışıyor devamlı bebeği, darlanıyor. Bende eşim evde oldukça hazırlıyorum kendime atıştırmalık dışarı çıkıyoruz hep birlikte. Erkekler böyle maalesef, kabullenmek gerek sanırım…
Ben de çok sıkılıyorum bazen gerçekten sorumluluk ağır geliyor yalan yok. Bence bunu herkes yaşıyor,