konuyu ben açtım zannettim bir an.Raporluyum evde otururken taktım bu konuyu kafama, ilk konum da bu olsun burada dedimFikir almak mı, sohbet esnasında aklımda bir şeyler belirir mi bilemiyorum ama konuyu açmak istedim. Biraz detaylı yazacağım.
Şimdi biz eşimle 10 senedir beraberiz, yurtdisinda yaşıyoruz, her şey yolunda, çok da mutluyuz, maddi bir sorunumuz da yok, kariyer sebepli ayrı ülkelerdeyiz ama haftada 3 4 gün beraberiz, yakında iş değişikliği ile aynı yerde yaşayabileceğiz. Şimdiye kadar çocuk fikrine çok çok kapalıydım, eşimse hep ilerde de olsa 1 tane istiyorum derdi. Tabi biz 23 yaşındayken bu konu bizim için hic önemli değildi ama geldik 33 yaşına ve artık masaya yatırma vakti geldi sanırım.
Hep anne olmak isteyen kişiler dışında, artık çocuk yapabilirim kısmına nasıl geçiş yaptınız? Düşünüyorum ve çok da mantıklı gelmiyor. Sürekli aklimda su sekilde artılar eksiler tablosu var; Uykusuz kalmak, çocuğu merkez almak, fedakarlık bana göre şeyler değil. Çok sabırlı da değilim, çok nadiren bir cocugu sevimli bulurum. Bir yandan da evcimen birisiyim, dışarı hayatımın azalması aşırı etkilemez, kendimi feda edip salacak birisi değilim dengeyi bulurum gibi geliyor. Yani yalan olmasın biraz da sıkıldım sanki, değişiklik olsun diye düşünüyorum. Sonra diyorum eşimle çok güzel bir hayatımız var ve eksikliğini hissetmediğim bir şey için riske atmaya değer mi? E ama şimdi böyle, 10 20 seneye iyice sıkılır mıyız bir uğraş mi olsaydı bize de? Ayy ama ailelerden çok kopuk bir hayatımız var, birden müdahil olma süreleri artacak, buna değer mi. Gerçi eşim çok hamarattır, tüm yükü omuzlar, zaten şimdiden eşit şartlarda iş yapıyoruz, destek olur. E yurtdisinda çocuğu 2 dk emanet edip ne spora ne akşam bir bira içmeye çıkabiliriz görüyorum arkadaş çevremden, hizmete ulaşmak çok çok zor, illa da perisan olacağız. Gibi gibi bir sürü git gellerim var.
Bu sorgulamalar normal mi? Biraz daha akışında olması gerekmez miydi? Anne olmayı içten istemek, hormonlara kapılmak gerekir diye bekliyordum hiç olmadı. Ama itiraf etmem lazım ki eskisi gibi tiksinme hissi gelmiyor çocuk düşününcesadece merak, korku, sorular.. Bir de her şey yoluna girmeden adım atamam, inanılmaz garantici birisiyim, aksilik yaşamaktan hic hoşlanmam. Yaşımın ilerlemesine rağmen bazı şeyler yoluna girmeden bu yola çıkamam. Eşimin iş değişikliği, aldığımız evin tamamlanması derken 34 yaşında olacağım. Evimin, eşimin tadını mi çıkarsam yoksa bu konuyu gündeme alsak mı artık emin değilim. Belki bu kadar düşünmemek lazımdır bilemiyorum ama yaşayacağım zorluklar ve kaybedeceklerim kazanacaklarıma gerçekten değecek mi emin olamıyorum. Kimse olamaz tabi ki. Ama yaşayacağım zorluklarda pişman olmaktan çok korkuyorum şimdiye kadar yaşadığım zorluklarda hep kararımın sorumluluğunu aldım, arkasında durdum, pişman olmak değil de bir şekilde regüle ettim. Ama bunların hiçbiri bir kere yaptıktan sonra bir daha yallah geri yollayamayacagin bir çocuk değildi.
Benim gibi hayatın rayına girdikten sonra, yaşla ve eşin istemesiyle, biraz da meraktan bu yola girenlerin fikirlerini ve son durumlarını merak ediyorum.
Ben siz olamam çünkü maşallah birkaç ayda daha karar vermeden korunmayı bırakmışsınızSiz ben misiniz? 3 yıllık evliyim 30 yaşındayım. Bir kaç aydır eşime söylemediğim ama çocuğum olsa nasıl olur diye düşündüğüm bir evredeydim ki eşimle paylaştım bu durumu sanırım artık korunmayı bırakacağız ve yolda karşılacağım başıma gelecek her şeye razıyım. Eminim uykusuzluk evlat sevgisinin yanında hiç bir şey ifade etmiyor olacak. Varsın gelen ondan gelsin..
Bırakmadım bırakmayı düşünüyorum dedim aslında bende çok garanticiyim 8 sene beraberlik 3 sene evlilik sonrasında anca yani :)Ben siz olamam çünkü maşallah birkaç ayda daha karar vermeden korunmayı bırakmışsınızben 10 sene düşündüm hala karar veremedim ajajaj siz zorlanmazsiniz bence ya, böyle hızlı karar alanlar bir şekilde şu akıyor yolunu buluyor. Ha ben de garanticiyim onun da kendi içinde artıları var ama kolay mı değil.
Yani evet tabi ki yanlıştı ama rahatmışBence eskiyle hiç kıyaslamayın. Eskiden yapılan şey daha hatalı geliyor bana.
Çoğumız ruhsal açıdan ihmal edildik.
Eşim mesela ödevlerini takip eden olmadığını hel kendi yaptığını söylüyor. Evet sorumluluk sahibi olduğu için o yapmış ama bak büyük abi okumamış harcanmış. Belki daha ilgi olsalar daha başka bir yerde olurdu.
Yada oturuş diş fırçalamamak takip eden yoktu diyor. E dişleri çok sıkıntılı ondan.
Yani bir çocuk yapıyorsak takip edip ilgileneceğiz tabiiki.
Eskiden çocuklar ziyan oluyordu bence.
Türkiye için bence çok haklısın ama turkiyede yaşamıyormuş.farklı olur mu bilmem.Dünyaya getirdiğiniz çocuklarınız mutsuz, gençlerde intihar vakaları çok arttı. Sosyoekonomik durumlarınızı bilmiyorum ama gerçekten iyi bir gelir, sahip olunan rahat bir hayat yoksa gerek yok aksiyona. Ki neden bir insan illa bir canlıya gerek duyuyor? Üreme yetisini kullanmaktan önce üreTseydik çok gelişmiş bir ülke olurduk. Toplumun ortalama zeka düzeyi, analitik düşünme sistemi ve muhakeme yeteneği oldukça düşük olduğu için sağlıklı bir taban ve nesil inşa edemiyorlar bir de bunun farkında bile değiller diğer trajik tarafı bu. Yeni nesil bizler gibi değil ailesini sevmiyor, sizleri sevmiyor üzgünüm %90ınız onların bazı kritik dönemlerinde ve ileride üzüntüden epeyce yıpranacaksınız. (Mesleğim gereği bununla her gün karşılaşıyorum ve giderek kötüleşiyor)
Siz ben misiniz? 3 yıllık evliyim 30 yaşındayım. Bir kaç aydır eşime söylemediğim ama çocuğum olsa nasıl olur diye düşündüğüm bir evredeydim ki eşimle paylaştım bu durumu sanırım artık korunmayı bırakacağız ve yolda karşılacağım başıma gelecek her şeye razıyım. Eminim uykusuzluk evlat sevgisinin yanında hiç bir şey ifade etmiyor olacak. Varsın gelen ondan gelsin..
Ah ah ben hamileyken çok cool bir anneydim. Memede uyutmam demiştim hamileyken kayınvalideme, o da neden uyursa uyandıracaksın ki demiştiYani evet tabi ki yanlıştı ama rahatmışyani seni ve merveyi okuyunca biraz ben de konudan soğudum tekrar. Bebeklik de bir yere kadar ama bu okul işleri falan bana göre değil sanırım. Sürekli kafayı çocuğun okulu dersiyle bozmuş insanlar oluyor ya onları hatırladım şimdi iyice soğudum. Öyle de olmam gibi geliyor gerçi ama bilemiyorum ki.
Nerede olmalıyım:)) şubat ayı için gebelik planı yapanlarda mısen çok yanlış adrese gelmişsin gibi duruyorsun şu anda.
Nerede olmalıyım:)) şubat ayı için gebelik planı yapanlarda mı
En büyük korkum da bu. Muhakkak sever insan çocuğunu ama ya hoşlanmazsa. Huyundan suyundan, fikirlerinden.. bilemiyorum o konuda kendimden çok farklı düşünen insanlardan hiç hoşlanmam ve görüşmem mesela. Çocukta bu imkansızKerkenes bence iki tip kadın var annelik güdüsü çok yüksek olanlar ve olmayanlar. Bu nasıl bir anneyle büyüdüğüne göre de değişiyor bence. Anlattıklarına göre ikimizin anneleri çok benziyor. Bizim gibi insanlardan "oy ben sana hayran ben sana kurbaaaaaan yavruummm" tipi annelik kolay kolay çıkmıyor toplum bunu kabullenmekte zorlanıyor anneliğin yargılanınca dur ya kötü bir anne miyim ben diye düşünüp sorguluyosun. Dün gece uyumadan düşündüm kızım sürpriz bebek planlamamıştık. Şuan babasının ona duyduğu sevgide bir "çocuk" sevgisi onun babası olmasından kaynaklanıp coşan bir sevgi var, kızımız öz kızı olmasa bu kadar duygu dolu olmazdı. Ama ben annelik güdüsüyle değil de kızımın haline, tavrına ısındım peki ya ısınamasaydım ne olacaktı bu duyguyla Allaha sükredip uyudum ama koca gece kabuslar gördüm. Ben bu çocuğa ısınamadım alın mıdiyecektim, postunu görünce yakın hissettim dertleşmek istedim. Belki bir pencere de ben açmış olurum beyninde.
Çok şükür ki çocuğa ısınamama bende olmadı ama olma ihtimali bile ürpertti. Ben bunun olma ihtimalini sıfır olarak görmüyorum. Muhakkak yaşayan vardır ama gelip de buraya yazamaz belki kendine bile itiraf edemiyordur. Böyle bir durum anneye zor, çocuğuna da zor. Enine boyuna düşünmek lazım. Bir kere yapınca vazgeçtim ya geri alın bana göre değilmiş denilemeyecek..
En büyük korkum da bu. Muhakkak sever insan çocuğunu ama ya hoşlanmazsa. Huyundan suyundan, fikirlerinden.. bilemiyorum o konuda kendimden çok farklı düşünen insanlardan hiç hoşlanmam ve görüşmem mesela. Çocukta bu imkansızdüşünsene gelip 'yol yaptı' diyormuş
Sizin gibi gerçekçi insanlara ihtiyacımız var.Kerkenes bence iki tip kadın var annelik güdüsü çok yüksek olanlar ve olmayanlar. Bu nasıl bir anneyle büyüdüğüne göre de değişiyor bence. Anlattıklarına göre ikimizin anneleri çok benziyor. Bizim gibi insanlardan "oy ben sana hayran ben sana kurbaaaaaan yavruummm" tipi annelik kolay kolay çıkmıyor toplum bunu kabullenmekte zorlanıyor anneliğin yargılanınca dur ya kötü bir anne miyim ben diye düşünüp sorguluyosun. Dün gece uyumadan düşündüm kızım sürpriz bebek planlamamıştık. Şuan babasının ona duyduğu sevgide bir "çocuk" sevgisi onun babası olmasından kaynaklanıp coşan bir sevgi var, kızımız öz kızı olmasa bu kadar duygu dolu olmazdı. Ama ben annelik güdüsüyle değil de kızımın haline, tavrına ısındım peki ya ısınamasaydım ne olacaktı bu duyguyla Allaha sükredip uyudum ama koca gece kabuslar gördüm. Ben bu çocuğa ısınamadım alın mıdiyecektim, postunu görünce yakın hissettim dertleşmek istedim. Belki bir pencere de ben açmış olurum beyninde.
Benim bı görümcem var,oda 30 yaşında çocuk yapmadı,yada olmuyor bilemiyorum.Ama sürekli çocugu olanları yerer böyle,ben çocuk yapsaydım çok düzgün büyüdüm,sizin çocuklar şımarık,şöyle böyle..Dünyanın en güzel duygusu evet. Bunu tattıktan sonra anlayabilirsiniz sadece. Evet iyiki de olmuş kızım ve oğlum. Onlar olmadan da ben tamdım şimdi de tamım. Tamlamaların konumu değişti sadece. Ebeveyn sorumluluğunu bir kenara bıkarsak elbetteki iyiki de olmuşlar. Kadınları yoran evlatla beraber gelen ebeveyn sorumlulukları. Bunu insanın evladına olan sevgisiyle karıştırmamak gerekli. Dediğim gibi kadını yıpratan ebeveyn sorumluluğu. Yoksa benden bir can bir yoldaş bir sırdaş tabikide olsun hatta beş tane on tane olsun. Aradaki ayrımı gözardı etmemek lazım. Alaya almamak lazım. Sığ bakmamak lazım.
Zaten ebeveynleriyle anlaşamayan insan, anlaşanlardan fazla.sevgi seviyesini ise bilemiyoruz..
En büyük korkum da bu. Muhakkak sever insan çocuğunu ama ya hoşlanmazsa. Huyundan suyundan, fikirlerinden.. bilemiyorum o konuda kendimden çok farklı düşünen insanlardan hiç hoşlanmam ve görüşmem mesela. Çocukta bu imkansızdüşünsene gelip 'yol yaptı' diyormuş
Eee niye hesetlik olsun istese yapardı, olmuyorsa da ek yöntemlere falan başvururdu.genel sorun insanoğlunun kendinden farklı hayat görüşüne sahip insanlara gıcık olması bence.Benim bı görümcem var,oda 30 yaşında çocuk yapmadı,yada olmuyor bilemiyorum.Ama sürekli çocugu olanları yerer böyle,ben çocuk yapsaydım çok düzgün büyüdüm,sizin çocuklar şımarık,şöyle böyle..
Sorsan ne bireysel farklılıklardan haberi var,ne gelişim dönemlerinden,ne sendromlardan.
Oda aynı böyle konuşur.
Hissetmediği yaşamadıgi bir duygu için nasılda ahkam kesiyorlar değil mi.
Evet zor ama hiç bir anne evladından vazgeçmez,
Sanıyorlar ki onlara özeniyoruz,sürekli ben rahatım,ben söyleyeyim böyle özgürum.
Evet eskisi gibi özgür değiliz ama mutlu olmak için bin tane sebebin oluyor çocukların olunca.
Bunu anlayamazlar,anlamazlar.
içten içe hasetlik olduğunu bile düşünüyorum bu tarz konuşanların.
Burdaki bakış yönü önemli aslında. Sevgi ile sorumluluğu her iki tarafta karıştırıyor. İnsan sahiplendiği bir kediyi bile nasıl sevebiliyor, içine sokabiliyor. Evladı nasıl sevmesin delirmesin onun için. Ama sorumluluk kısmına gelince sorumluluğu çok ağır evet. Tüm hayatı kökten değiştirecek. Ben bekarlık ve çocukluk hayatımda da özgürdüm şimdi de ebeveyn olarak özgürüm. Dönüşüyorum her evrede. Çocuk tüh pis kaka diyen zaten düşünmesin. Veya çocuklu annelere bu şekilde bakan.Benim bı görümcem var,oda 30 yaşında çocuk yapmadı,yada olmuyor bilemiyorum.Ama sürekli çocugu olanları yerer böyle,ben çocuk yapsaydım çok düzgün büyüdüm,sizin çocuklar şımarık,şöyle böyle..
Sorsan ne bireysel farklılıklardan haberi var,ne gelişim dönemlerinden,ne sendromlardan.
Oda aynı böyle konuşur.
Hissetmediği yaşamadıgi bir duygu için nasılda ahkam kesiyorlar değil mi.
Evet zor ama hiç bir anne evladından vazgeçmez,
Sanıyorlar ki onlara özeniyoruz,sürekli ben rahatım,ben söyleyeyim böyle özgürum.
Evet eskisi gibi özgür değiliz ama mutlu olmak için bin tane sebebin oluyor çocukların olunca.
Bunu anlayamazlar,anlamazlar.
içten içe hasetlik olduğunu bile düşünüyorum bu tarz konuşanların.
Sorun farklı görüşler değil, yasamadigin bir şey üzerinden konuşmak.Eee niye hesetlik olsun istese yapardı, olmuyorsa da ek yöntemlere falan başvururdu.genel sorun insanoğlunun kendinden farklı hayat görüşüne sahip insanlara gıcık olması bence.
Benim bı görümcem var,oda 30 yaşında çocuk yapmadı,yada olmuyor bilemiyorum.Ama sürekli çocugu olanları yerer böyle,ben çocuk yapsaydım çok düzgün büyüdüm,sizin çocuklar şımarık,şöyle böyle..
Sorsan ne bireysel farklılıklardan haberi var,ne gelişim dönemlerinden,ne sendromlardan.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?