Çocuk yapmaya karar verme aşaması ve kafa karışıklığı

Yani tabi ne niyetle yazdın bilemem ama şu yorumdan sonra postu kapatabilirim tüpleri baglatmaya gidiyorum
Romantikler seni kandırmasın diye yazdım. Çünkü hemem ardı lohusa deoresyonu cart curt olabilir. Hep örneğini veririrm burda da bahsedeyim 3 aylıkken bebesi kuzenim oturmaya gelmişti annemlere hiç emzirmedi eşi 3 saat filan oturdular mızırdandı kalktılar eve gittiler emmek istiyo diye. Ben o sürede belki 5 6 kez emzirirdim. her çocuk başka.
 
Bir de bu konu var. Maneviyata hiç düşkün olmadığım gibi duygusal da değilim, duygularla da hareket etmem, çok soğukkanlıyım vs vs. O sebeple de bu aşırı sevgi yüklenir mi emin olamıyorum. Gerçi mesela eşimi çok seviyorum bilemedim
 
Bi de anne olunca artık bambaşka biri oluyoruz. Süperkahramana filan dönüşüyoruz. Bir saatte hazırlanırdım bi yere gideceksek şimdi on dakikada ben de çocuk da hazır. Gözler elf gözlerine dönüşüyo girdiği ortamdaki zararlı 10 şeyi 30 saniyede zararsız/etkisiz hale getirebiliyoruz ışık hızında.
 
Aşkım o seni şekillendircek
 
Gerçekten birebir aynı düşünüyorum. Ben yeni evli sayılırım ve birkaç sorunlarımız var o yüzden şu an çocuk düşünme yükünden bu sayede kurtuluyorum gibi hissediyorum. Ama bir iki sene sonra her şey yolunda olursa da sizinle birebir aynı şeyleri düşüneceğimden eminim. Bence hayatı çok fazla etkiliyor, gerçekten o kadar sabırlı mıyım ona en az 5 sene hayatımı tamamen adayabilir miyim bilmiyorum çok ürkütücü geliyor. Dediğiniz gibi yurtdışında olmak da zorlaştırıyor durumu, ben de yurtdışındayım. Annemin her seferinde vize ile yanımda bulunması çok mümkün olmayacak vs vs. Bence oturup kendinizi gelecekte hayal edin. Mesela 10-20 sene sonra hayatınızda neler görmek istiyorsunuz. İyice odaklanın, o hayalde çocuğunuzu görüyor musunuz ve onun varlığından mutlu musunuz?
 
Ben sevdikleri konusunda anksiyetesi olan biri olarak korumacı olmaktan da çok korkuyorum mesela. Eşim eve geç gelsin ve cevap vermesin, kesin ölmüştür benim için mesela başka açıklaması olamaz sürekli aklim ondayken yeterince zor, bir de çocuk çıkacak başıma. İyice korkularım artar sanırım
 

Korkularınız yersiz değil. Eşinizle ilişkiniz yıpranabilir. Hatta bence yıpranır. Burada kritik olan ne kadar yıpranacak. Yani kimi cift bir birim, kimi cift 10 birim. Ve onarım yeteneklerinizi nasıl. Yani açık iletişimle hislerinizi, zorlandiğınız yerleri konuşabilecek misiniz? Çözüm için iki taraflı çaba gösterebilecek misiniz? Gerekirse profesyonel destek almaya açık insanlar mısınız?
Makul bir zorlanma her cift için aşılabilir sonuçta ve çocuk büyüdükçe zaten annenin kendine gelmesi, ise dönmesi, eski hayatına benzer şeyler yapmaya başlamasıyla süreç de kolaylaşıyor.

Ailelere gelince, orası benim epey şanslı olduğum bir yer. Açıkçası kayinvalidemin istisna bir kişilik olduğunu düşünüyorum. Sizin de eğer eş ailesi ve kendi ailenizle çok büyük problemleriniz yoksa onları destekçi olarak görmeye çalışırsınız. Onlar geldikçe siz eşinizle alemlere zaten ilk iki yil kişisel alan falan hak getire. Eğer çok sıkıntılı insanlar değillerse varsın onlar da olsun. Hem bence anane babaanneye alışkın çocuk iyidir. 3-5 sene sonra çocuğu emanet edip 3-5 gün tatlie gidersiniz falan. Yatırım olarak düşünün

Çocuğunuzu bence ne olursa olsun seversiniz. Esas sorun evleneceği/beraber olacağı kişi
 

ben pek inanmıyorum duygusal olarak sınırlı insanların bir çocuğa yeterli duygusal besini verebileceğine ki çocuk sevgiyle ilgiyle büyür bu en önemlisi onlar için eğer manevi olarak yeterli gelemem diyorsanız bence çocuk düşünmemeniz en iyisi, herkes yapacak diye bir şey yok.
 
Vallahi gezmek benim için abartılmış bir balon. Herkes gezmeye bayılacak diye bir şey yok. Bana göre herseyin fazlası fazla. Evi seven biriyim ben.
 
Ay bir damadı takmadığım kalmıştı kafama teşekkürler ya es ailesi ile sıkıntım yok ama şöyle bir sorunum var, ben birinin bana bir şey yapmamı söylemesini sevmiyorum. Kendi fikirlerime güvenirim, kimseye akıl sormadiysam verilmesini sevmem, yorum yapılmasını sevmem. E aileler de illa yapıyor bunu, yapmayan var mıdır bilemem. Kendi anne babamı bir şekilde idare ederim he he der gidiklar oyalar gecistiririm mesela ama es ailesiyle içimden gelmiyor. Uzak olsunlar istiyorum. Ama tabi onlar da görmek isteyecek falan. Eşim o konularda salak diyemem ama ben sınır koymasam neşeli günler gibi beraber güle oynaya yaşayalım nolcak modunda biraz
 
Manevi olarak tatmin edemem demedim, dini ya da ruhani açıdan manebiyatim yok. Şükür vs vs gibi. İkisi farklı seyler
 
Yani malesef yapacak bir şey yok buna. Belki biraz siz torpuleneceksiniz biraz etrafinizdakiler. Belki de gelsinler yalnız kalmayayım isteyeceksiniz.
Benim kayinvalideme soru sormazsaniz konuşmaz bile misal. Belki de beklediğiniz kadar dahil olmayacaklar. Tabi bu zamana kadar verdikleri sinyallerden de belli olur. Sınır tanımayan insanlar olsalardı bence bu kadar mesafe koyamayabilirdiniz.
 
Amannn paran varsa yap gitsin
İçinde kalmasın
Baba evinde bolluk içindeyim evlenincede zenginsem 10 tanede yaparım.
Yap tabi ki...anne olmayı doğurmak olarak algılıyorsan 20 tane bile olabilir. Ama gerçek annelik çok farklı bir şey.
 
.
Yani 20 sene sonra kendimi büyümüş bir çocukla asla hayal edemiyorum. Ya da ergen bir çocukla ama belki küçük çocuk vs düşününce rahatsız olmuyorum. Ama zaten çocuğu olmayan biri ergen çocuk hayal edip sevebilir mi sanmıyorum
 
Yoooo... coğu ugraş olsun diye yapiyor. 17-25 yaş arasi yapanlar neye ve kime güvenerek yapiyorlar sence?

Kendimden örnek vermek istemistim
30 Yaşında anne oldum son yıllara kadar herkes anne olsun böyle bir duyguyu herkesin yaşaması gerek diye düşündüm (o zamana kadar birilerine besledigim sevgi duygu hiç bir şeymiş dedim)

Ta ki bir arkadaşım kazara hamile kalıp doguruyum yaaaa normalde çok sıcak değilim ama dur bakalım değişiklik olur diyene kadar

Tabii dogurduktan sonra anladı ama çok geçti

Ve günden itibaren

Herkes anne olmasın demeye başladım
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…