Sen de haklısın ne diyim.kendim çok yaşamayı sevmediğim için herkesin öyle olacağını düşünüyorum.belki o gamsız biri olacak.ya da ufacık şeylerle
Hayir, sadece ben cocuk istemiyorum demek akilci bir sebep degil, ben istemiyorum sen cocuk istiyorsan yollarimizi ayiralim demek, benle olmak istiyorsan cocuk isteginden kesin vazgececeksin diye bencilce baski kurmaktir.
O yuzden evet ben boyle bi adami yuzustu birakir, daha bu egoist cümleleri kurarken arkami donerdim kendisine, haliyle hayatıma onunla ve cocuksuz devam edeceksem hakli bir gerekce isterim, ben hayatimi onun istegine gore duzenleyeceksem benden bunu bekliyorsa bana bu aciklamayi borcludur.
Biraz sert dille yazdim ama size karşı degil bu, konu sahibinin erkek arkadasini bencil bulduğum icin kizdim.
Aslında sorumluluk almak istememek falan değil mesele. Ben bir çocuğum olursa kafayı yerim geceleri nefes alıyor mu diye başında beklerim yaşamaktan vazgeçer kendimi ona adarım ne yapsam yeterli hissetmem, 38 yaşındayım geldim 40 yaşına ne kadar yaşayacağım belli değil ben babasız çok kötü şartlarda büyüdüm hayatımdan çok vazgeçtim bu yaştan sonra tekrar bunları yaşamak istemiyorum hayatım biter diyor. Durumum çok iyi değilse de yapmam mesele çocuk yapmak değil ona çok iyi şartlar sağlayabilmek diyor. Ayrıca dünyada savaş çıktı çıkacak napacağız o çocuk ne olacak falan diye düşünüyor. Aslında videolar izliyorum çok hoşuma gidiyor ama bu düşüncelerden kendimi alamıyorum diyor.
ilişkinin böyle uzun süreceğini nereden bilsin?.Hiçbir zaman çocuk delisi olmadım, hayallerimi süslemedi, keyfine ve sınırlarına düşkün, hatta hedonist, rahatsız edilmekten hoşlanmayan, özgür ruhlu, bağımsız olmayı seven biriyim.
Çocuk fikri, yani sana muhtaç, hayatının en güzel yıllarını ona adapte olarak yaşamak zorunda olduğun ve büyük bir sorumluluk, özveri, sabır getiren bir canlıyı dünyaya getirme, ona hayatını adama fikri çoğu zaman korkutucu bile gelmiştir. Sonuçta bir kedi bakmak gibi değil, özellikle anneye yapışık büyüyorlar. Ayak bağı olarak gördüğüm de olmuştur. Kesinkes çocuk istemiyorum demedim hiçbir zaman; ama olmasa da olurdu. Çocuğum olmasa çok da üzülmezdim sanırım. Hamile kaldığımda ilk algılayamadım, çok karmaşıktı duygularım; ama baskın olarak çok mutlu hissettim. Deli gibi bir gülüp bir ağlıyordum.
AdChoices
ADVERTISING
Şimdi çok zor günler geçiriyorum, o kadar yoğunum ki, eşim sayesinde oturup yemek yediğim, kahve içtiğim anlara şükreder oldum. Dünyanın en zor, aynı zamanda en güzel şeyi annelik; senden olan, can parçanın büyüdüğüne şahitlik etmek, büyüdükçe kime benzediği tartışmaları, kendinden ve eşinden yansımalar görmek çok özel.
Çocuk istememek de bir tercih, ben saygı duyardım; ama yukarıda betimlediğim karaktere sahip biri olarak bile, bana bu açıklamayı yapan bir erkekle nedense devam etmek istemezdim. Böyle şeylerin en başta konuşulması gerekmiyor mu? Neden üç sene sonunda bu kadar net bir açıklama yapıyor, ultimatomlar veriyor; bana sizin onunla evlenme fikriniz varsa, vazgeçin diye böyle davrandığını düşündürdü. Ya da ayrılmaya çalışıyor olabilir mi?
Bomboksa niye birilerini getiriyorsunuz o zamanBak hayvanlarda bu bir içgüdü. Biz hayvan olamadığımız için bundan vazgeçebiliyoruz. Bu kirli dünyaya bir çocuk getirmek istemiyorum ay bu çağ fena diye bir şey yok. Dünya zaten hep bomboktu. Dümdüz ben beceremem var. Üşenirim var. Ayrıca herrrrkesin de anksiyetesi var ne hikmetse. Herrrrrkes aşırı düşünceden üremiyor.
Yeter bea gelsin linçler. Cevap veremicem ama işim var. Öptüm herkesi kib bye aeo
Aşkom anlamicaksın boşverelimBomboksa niye birilerini getiriyorsunuz o zaman
Refleks değil zaten, annesini görmüş olmanın verdiği huzur oİki gün önce ağlayarak uyandı, ben günaydıın diyince yüzüme bakıp bi gülüşü var. Kimse beni refleks olduğuna inandıramaz
Ağzınıza sağlık valla, bizzat yaşanıyor...Eee böyle artık zamane erkekleri sorumluluk almayayım, zora gelmeyeyim, yiyip içeyip yatayım...babalarımızın dedelerimizin zamanındaki gibi aile babası olayım, coluk çocuğa sahip çıkayım diyen erkek çok az artık. Normal bir zamane erkeği işte, özel bir durumu yok.
Herkese merhaba,
Neredeyse 31 yaşındayım. Hayatımda hiç bir zaman çocuğum olsun diye diye hayaller kurmadım. Hayallerimde hep dünyayı gezmek, yeni insanlar tanımak, değişik deneyimler yaşamak vardı. 3 senedir bir ilişkim var. Erkek arkadaşım kesinlikle çocuk istemediğini ve istemeyeceğini, eğer bir çocuk istiyorsam düşünüp taşınmam gerektiğini, çocuk istemediğimi düşünüyorsam belki onu sevip ondan etkilendiğim için böyle düşünüyor olabileceğimi ve isteklerimi tartmamı istedi. Eğer ileride çocuk istiyorsam hayatımdan çıkacağını benim çok iyi bir insan olduğumu bu hakkı benden almak istemediğini her kadının çocuk isteyeceğini vs söyledi. Bu konulara da çevremizdeki kişilerin çocuk yapmaya başlamasıyla girdik bir süredir konuşuyoruz. Ben çocuk isteyip istemediğimi bilmiyorum. İleride pişman olmak istemiyorum. 35 yaşından sonra daha zor diyorlar; vaktim daralmaya başlamış gibi artık bu konuda fikirlerimi oturtmaya başlamam gerekiyormuş gibi geliyor. Çocuk yapmaya karar vermek nasıl oluyor bu kararı nasıl verebilirim? Bu konuları konuşabileceğim bir annem yok maalesef o yüzden sizden değerli yorumlarınızı bekliyorumteşekkür ederim.
Bir kadın için çocuk istemiyorum demek çok ama çok extrem bir durum. Henüz gençsiniz ve ilerleyen yaşlarda hormonların etkisi, değişen fikirleriniz ve düşünce yapınızla, menopoza girene kadar çocuk isteme ihtimaliniz var.
Sen de kendini böyle avut.Bomboksa niye birilerini getiriyorsunuz o zamanve evet aşırı düşünen elit, kaliteli insanlar üremiyor. Bir tane bile sosyo ekonomik durumu yerinde olmayan, eğitim seviyesi üniversiteden aşağıda olan birinin bu düşüncede olduğunu görmedim.bu da demek oluyor ki her üreyen kişi eğitimsiz ve kalitesiz değildir ama her üremeyen kişi kaliteli ve eğitimliler.ve demek ki bu tarz bir düşünceye sahip olabilmek için bana baya üst tabakadan olman gerekiyor.
31 yaşında hala çocuk isteyip istemediğinizi bilmiyorsanız, demekki istemiyorsunuz. İsteseydiniz zaten isterdiniz bence. Sevgilinde açıkça demiş. Ben ikinizi uygun buldum.Herkese merhaba,
Neredeyse 31 yaşındayım. Hayatımda hiç bir zaman çocuğum olsun diye diye hayaller kurmadım. Hayallerimde hep dünyayı gezmek, yeni insanlar tanımak, değişik deneyimler yaşamak vardı. 3 senedir bir ilişkim var. Erkek arkadaşım kesinlikle çocuk istemediğini ve istemeyeceğini, eğer bir çocuk istiyorsam düşünüp taşınmam gerektiğini, çocuk istemediğimi düşünüyorsam belki onu sevip ondan etkilendiğim için böyle düşünüyor olabileceğimi ve isteklerimi tartmamı istedi. Eğer ileride çocuk istiyorsam hayatımdan çıkacağını benim çok iyi bir insan olduğumu bu hakkı benden almak istemediğini her kadının çocuk isteyeceğini vs söyledi. Bu konulara da çevremizdeki kişilerin çocuk yapmaya başlamasıyla girdik bir süredir konuşuyoruz. Ben çocuk isteyip istemediğimi bilmiyorum. İleride pişman olmak istemiyorum. 35 yaşından sonra daha zor diyorlar; vaktim daralmaya başlamış gibi artık bu konuda fikirlerimi oturtmaya başlamam gerekiyormuş gibi geliyor. Çocuk yapmaya karar vermek nasıl oluyor bu kararı nasıl verebilirim? Bu konuları konuşabileceğim bir annem yok maalesef o yüzden sizden değerli yorumlarınızı bekliyorumteşekkür ederim.
Sende taktın Filistindeki çocuklaraBence de çok sağlıklı.filistinde çocuk yapanları haklı buluyorsunuz o zaman?
O ölen çocuklardan biri olduğunu düşün.o zaman da düzen böyle ne yapalım diyebilecek misin? Ya da o çocuğun annesi olduğunu.Sende taktın Filistindeki çocuklaradünyanın bir düzeni var. Savaşlar, toplu ölümler neden hep orta doğu da? Ve doğum oranları neden en fazla orta Doğu'da? Denge meselesi
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?