Çocuk sevmeyenlerin çoçuğu olunca....

derinsu06 .!.:

Bence pişman olmamak için hemen harekete geçmelisiniz, yalnızlığı şimdi değil ileriki yaşlarda hissedersiniz ben 27 yaşındayım 26 yaşında anne oldum fakat cok iyi gözlemci olduğuma inanıyorum tanıdığım varlık içinde büyümüş sosyetenin göbeğinde yaşamış bir büyüğümün yaşlılığın getirdiği unutkan halindeki yalnızlığı, evinde tek ölmesi beni çok etkilemiştir. Bu bakış açısı umarım size korkunç gelmez çünkü hayatın gerçekleri bunlar. Diğer sorunuza gelince ben hayatım boyunca sorumluluktan hoşlanmayan bi insan olarak, bebeğin getireceği sorumluluktan hep korkmuşumdur. Bebeği resmen bir yük gibi görürdüm hatta seyahatlerimizi engelliyceğini, (uyku seven bi insan olarak) uykusuz geceleri düşünmek bile istemiyordum, bir de iş hayatı vardı tabi aldığım eğitimde öğrendiğim bir şey varsa o da bebeğin en az 2 yıl anneye çok ihtiyacı olduğuydu. Evde derdini bile anlayamadığım ağlayan bi bebekle en az 2 yıl düşündükçe vazgeçiyordum. Sonra bir şekilde orası karışık hamile olduğumu öğrendim evliliğimizin 1. yılını doldurmak üzereydik çok erkendi herşey için ama birden anaç yanım devreye girdi 9 ayın ilk aylarını bulantılar ki en nefret ettiğim şeydi kabus gibi geçirdim ama enterasan bi şekilde iyimserdim ve o an doğum anı çok mucizevi bi an..... Daha sonrası işte bütün gerçekliğiyle korkularımı yaşamaya başladım kış ayı evcimen biri olduğum halde bunalıyor eve sığamıyordum ama küçük mucizemi de kimseye bırakamıyordum sanırım lohusa depresyonu denilen şeyin başını bende bebeğime bişi olursa korkusu almıştı onun dışında eşimle hiçbir sorun yaşamadım tam tersi resmen varlığına şükrediyordum öncesinde de evine eşine düşkün kültürlü ve vicdanlı bir erkeğin karısına daha da çok bağlanacağına inanıyorum bebeğim şuan 10 aylık kolay değil hiç kolay değil özelliklede ilk aylar çünkü ilk aylar bütün düzeninizi ona göre şekillendireceksiniz ama akabinde size olan ihtiyacı azaldıkça yeniden kadın olduğunuzu sizinde ihtiyaçlarınız olduğunu hatırlar kendinizi kasmazsanız yani şu sosyal medyada sadece annelikleriyle varolan kadınlardan olmazsanız herşey yoluna girecektir. Şu an o düzenli salonunum ortasında bir yığın oyuncakla yuvarlanan bebeğime bakıyorum da hiçbir güç onun bana yaptırdıklarını yaptıramazdı bu delisaçması duyguyu tatmalısınız....

Genişletmek için tıkla...

tr_lelli .!.:

Yolda herkesin cocugunu sevebilen ,öpebilen insanlar bunu nasıl yapıyolar hic anlayamiyorum.

Bir hikaye vardi ben o hikaye tam beni anlatiyo

Kadinin biri baska bir kadina şu beslenmeyi okulda cocuguma verirmisin demis.
Kadinda ben sizin cocugunuzu tanimiyorum ki nasil vericem bulucam demis.
Beyaz guzel bir cocuk bakinca tanirsin demis.
Kadin verdin mi? Demis
Digeride valla baktim baktim kendiminkinden daha guzel bir cocuk göremedim demis.

Benimkide o misal bencillik yada baska bisi.
Herkesin kuzusu kendine güzel.
Oglumun sinifinda arkadaslarimin cocuklari var okulda da var.
Mic mic öpmem ama onlarin dillerinden konusmayi iyi bilirim

Okulun bahcesinde gelir bulurlar beni.
Sarilirlar.
Seviyorum onlari onlarin yasina inebiliyorum.

Kız bak eltimi hic sevmiyorum cocuklarinida sevmiyorum böylede cinsim.

Anasini sevmedigimin danasinida sevmem ben.

Genişletmek için tıkla...

tr_lelli .!.:

İyi kuzum konunu görunce ben dalmasam olar mi?
Keyfine saglik diyelim
Hersey gönlünce olsun.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

yok canım malesef daha yeni ev aldık :))
10 yıl baglıyız o eve
iş yerımle annemın evı cok yakın o benım ıcın bı avantaj

Genişletmek için tıkla...

triskadan nagmeler .!.:

Annen mi bakıcak bebiş olunca ?
Süt iznin olacağı için daha erken çıkıcaksın 1 yıl bunuda gözönünde bulundur.
Canım evine kedi alıp ona bakan biri kendi canına çok daha iyi bakar.
Anne olmak için güzel bi yaştasın 20 li yaşlar 30 ların başı bebek olunca bana hayattan çalınıyomuş gibi oluyo.
Olgunluk olmadığı için herşeyde pimpirikşeniyo insan şimdi çok daha sakin bakarsın

Genişletmek için tıkla...

Beyaz gelinciim .!.:

Çocuk mutluluk..
İkiz çocuklarım var 2 yaşında. valla ister inanın ister inanmayın eşimle hala başbaşa vakit geçirebiliyoruz.

Önceleri akşam 7de uyurdu bebeklerim, büyüdükçe saatler arttı şimdi 9da uyuyorlar. 9dan sonrası bize ait.
Evden çıkamıyorsun tabii ama olsun.
Film izliyoruz, dizi takip ediyoruz veya başka şeyler.. Yani ben mutluyum, biz mutluyuz..çocuksuz çift gibi her akşamımız.

Herkesin kendi tercihi tabii ama ben de aman aman düşkün değildim çocuklara.. Şimdi canım feda, seviliyor evlat!

Genişletmek için tıkla...

triskadan nagmeler .!.:

Annen mi bakıcak bebiş olunca ?
Süt iznin olacağı için daha erken çıkıcaksın 1 yıl bunuda gözönünde bulundur.
Canım evine kedi alıp ona bakan biri kendi canına çok daha iyi bakar.
Anne olmak için güzel bi yaştasın 20 li yaşlar 30 ların başı bebek olunca bana hayattan çalınıyomuş gibi oluyo.
Olgunluk olmadığı için herşeyde pimpirikşeniyo insan şimdi çok daha sakin bakarsın

Genişletmek için tıkla...

ShannonAshton .!.:

bende çocukları sevmiyorum, benimde çocuğum olmuyor. bir yandan çocuğum olur diye korkarken, bir yandan da çocuksuz aile nasıl olacak, en azından eşim istiyor diyorum. tüp bebek, aşılama gibi birşeyler yapmamız lazım ama içim yapmak istemiyor.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

ya ben hep kötü örneklerle karsılastım sanırım
çevremdekı cocuklu ınsanlar hep offf pofff modunda
senın bebeklerın de duzenlı uysal sanırım , maşallah size de

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

evet bunu da düşünuyorum sürekli
annem babam hayatta olmasa ve Allah korusun eşime birsey olsa bu hayatta yapayanlız kalacagım
evladın da hayırlısı iyisi olması önemli tabiki de

kendi annem babama bakıyorum bir sıkıntıları olsa iki kardes bız yanındayız desteğiz
ya biz olmasa idik ne yapacaklardı diye düşünuyorum hep

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

Beyaz gelinciim .!.:

Biz nasıl alıştırırsak bebekler de onu benimsiyor.
Etrafımda tek çocukla perişan olanlar var, ben iki çocukla gayet iyiyim. Düzenliyiz biz fazlaca, ikiz olunca sistemli çalıştık :)
Yaşınızdan, evliliğinizin oturmasından ötürü diyorumki siz de prensipli, düzenli ebeveynler olursunuz, kediniz de varmış, aciz bir varlığın bakımından haberdarsınız, sorumluluk sahibisiniz... Bebek işini de becerirsiniz evvelallah

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

Herkese selam;
Bir konuda fikir almak istiyorum.
36 yaşındayım , 3 senelik evliyim.
Evde bir kedimiz var ,4 yıldır bizimle yasıyor ve ben ona resmen aşığım , çocuğum gbi seviyorum ilgileniyorum.
Eskiden çocukları çok sever iken , kedimiz gelince benim cocuklara olan ilgim , sevgim azaldı bakıs acım değişti.

3 yıldır hiç korunmadık ve çcouk da çok istemedık eşimle.
Zaten çocugumuz olmadı, ya aşılama ya da tüp bebek yöntemi ile olabilecek gibii görünüyor.
Bir yandan cocugu olanlara özenirken , bir yandan da çocugum olmadığı için nasıl bir rahatlığın içindeyim buna sevınıyorum.
Eşimle aramız çok iyi, eşim de ben de duygusal merhametli, aile bagları güçlü olan evcimen insanlarız.
Eşim de benimle yaşıt , o da bana ve evine çok bağlı.
Çocuk konusunu kendı aramızda bile çok gündeme getirmedik , onun da bende oldugu gbi korkular vardı sanırım.
Bu hafta sonu benimle konustu ve artık bizim de cocugumuz olmasını istediğini, evde pıtır pıtır bir yavrunun dolanmasını görmek istediğini belirtti.
Günde 10 saat çalışıyorum , günde 2-3 saat yakın bir zamanım yolda geçiyor işe gidip gelirken,
Eve gidince yemekten snr keyfime bakıyorum , evimiz sessiz sakin , huzur verici.
Bebek bir yandan istiyorum , anneliği tatmak istiyorum , ikimizin bir parçası olan evladımız olsun istiyorum ama bir yandan da düzenımızın bozulacagı korkusu var içimde, rahatımız kaçaçak , artık hiç boş vakt,m olmayacak , sürekli bebekle ilgilenmek zorunda kalacağım , eşimle başbasa olan zamanlarımız kısıtlanacak ,gibi gibi gibi....
Bu düşünceler beynimi yiyiyor resmen.
Arkadaslarım kendı cocugun olursa seversın , alışırsın kediye bile bakıyorsun dıyorlar.
Bundan ben de eminim ama benim sormak istediğim şu; bu korkuları benım gbı yasayan kişiler anne olunca ne gibi duygular oluştu sizde.
Bu korkularınız geçti mi?
Bir de burada okuyorum çocuktan snr bazı eşler olumsuz anlamda çok fazla değişiyorlar, evden uzaklaşıyorlar , eşlerinden uzaklaşıyorlar,evde cocukların sesine , hastalığına , zor zamanlarına falan tahammül edemeyen erkekler var.
Bunlar da beni çok korkutuyor.
Fikirlerinizi alabilir miyim bu duygulara sahip olan anne olmuş kişilerden.

Genişletmek için tıkla...

eceezgi .!.:

evet ben de yetiştirme ile alakalı dıyorum ama bana kıızyorlar
bu cocukla alakalı dıye
umarım bnm de olursa cocugum sizinkiler gbi olur

bnm kuzenım balkona dahı cıkmıyor
cocukla cıkamıyorum dıyor mesela bana cok garip gelıyor

evde ekmeği olmuyor kahvaltı edemedım dıyor
e çık al dıyorum
cocukl a nasıl cıkayım dıyor
ıkı yasında kızı var diğeri zaten okulda
bana cok enteresan gelıyor

ve iyı bır evlılıklerı vardı
ıkı cocuktan snr kocası evden tamamen koptu
alkol almayan adam alkole basladı, kadın kıza düşkünlüğü basladı
eve sadece yatmaya gelıyor suanda adam ((

bunlar benı hep korkutyor

Genişletmek için tıkla...

morsevdam5 .!.:

Cok istememe rağmen bende bazen bu korkulari yaşıyorum esimle baglanmak yerine uzaklasirmiyz anne olurken esligimi yapamazsam diye esime güveniyorum yinede korkuyorum korunmuyoruz ikimizde yapamiyoruz ben ilac kullanmak istemiyorum esim malum şeyden ee bu durumda olma ihtimali var istiyorum ama bir yandan cesaretimde yok bazen geliyor gidiyor bu duygu son zamanlarda böyle dusunmeye başladım aslinda cozemiyorum kendimi pazar test yaptm negatif çıktı biraz üzüldüm sonra geçti falan ama ben yeni evliym 10ay bitti sizinki az değil iyi düşünmek lazım kusura bakmayin kendimden anlattm hep yardımcı olan bir mesaj olmadi

Genişletmek için tıkla...