Çocuk sevmeyenlerin çoçuğu olunca....

Ve anne olma yaşını geciktirmemenizi öneririm. Ileri anne yaşında çocukların konjenital hastaliklara sahip olma olasılığın artıyor. Bknz:down sendromu gibi gibi..

Felix_Felicis .!.:

Bence çocuğunuz olunca ona da cok baģlanacaksınız eminim. :)

Ve kendi isinizde çalıştığınız için de bebek olduktan sonra çalışma sartlarını esnetebilirsiniz bence ailenizle oturup konusunca.

Hakkınızda hayırlısı :)

Genişletmek için tıkla...

çalışma sartlarını esnetmem mumkun değil
doğum oncesı ve snrası iki ay ızın bıle yapamayacagım
benım yerıme bakabılecek hıckımse yok , hemen işe donmek durumundayım ve son ana kadar da calısmak ((

aile değim kardesım ve ben yürütüyoruz işleri

24 yaşındayım, hiçbir zaman çocuk seven bir insan olamadım, sokakta, oturduğum kafede, parkta bebek görünce öyle çıldıran aman da aman yapan tiplerden de değilim. Oysa bir kedi görsem çıldırırım sevinçten, ki tombul bir oğluşum var çok sevdiğim İlerde ne hissederim bilmiyorum ama şuan için bebek yapmak bana kendimi kısıtlamak, hayattan geride kalmak, kendimden vazgeçmek gibi geliyor, yaşın ilerledikçe değişir bu düşüncelerin diyorlar ama bilemiyorum, çocuk işi yaş gibi, ona dökeceğim parayı ben yerim bence

Ben çocukları sevmiyorum, sadece ses çıkarmayanlara karşı nötrüm. Yaramazlık yapan, orada burda koşturan ve laf dinlemeden etrafa çarparak yapan, ağlayan,çığlık atan bebek-çocuk görünce kaçıyorum sinirle hemde. Şimdi düşünüyorum, bir çocuğum olsa severim tabi sevmesine de pişman olup depresyona girersem -ki var böyle kadınlar-, ne olacak? Mesela zaman zaman bebeği bırakabileceğim, nefes alabilmemi sağlayacak zaman dilimi bırakabilecek çok güvendiğim biri olacak mı? Delirme noktasına gelir miyim? Uykusuz kalınca çok asabi sinirli oluyorum çocuğa karşı asabileşir miyim?
Şunu biliyorum olur da çocuğum olursa kesinlikle profesyonel yabancı dil bilen bakıcı tutup yükü hafifletecek olmam. bir nevi dadı diyelim hatta. Bu en mantıklısı gibi geliyor bana.

Anna de Boullan .!.:

24 yaşındayım, hiçbir zaman çocuk seven bir insan olamadım, sokakta, oturduğum kafede, parkta bebek görünce öyle çıldıran aman da aman yapan tiplerden de değilim. Oysa bir kedi görsem çıldırırım sevinçten, ki tombul bir oğluşum var çok sevdiğim İlerde ne hissederim bilmiyorum ama şuan için bebek yapmak bana kendimi kısıtlamak, hayattan geride kalmak, kendimden vazgeçmek gibi geliyor, yaşın ilerledikçe değişir bu düşüncelerin diyorlar ama bilemiyorum, çocuk işi yaş gibi, ona dökeceğim parayı ben yerim bence

Genişletmek için tıkla...

Yaş ilerledıkce daha da zor gelıyor
ben sizin yasınızdayken sokaktakı cocukları sıkıstırırdım hep sevmek için
:))

iyivegucluol .!.:

Ben çocukları sevmiyorum, sadece ses çıkarmayanlara karşı nötrüm. Yaramazlık yapan, orada burda koşturan ve laf dinlemeden etrafa çarparak yapan, ağlayan,çığlık atan bebek-çocuk görünce kaçıyorum sinirle hemde. Şimdi düşünüyorum, bir çocuğum olsa severim tabi sevmesine de pişman olup depresyona girersem -ki var böyle kadınlar-, ne olacak? Mesela zaman zaman bebeği bırakabileceğim, nefes alabilmemi sağlayacak zaman dilimi bırakabilecek çok güvendiğim biri olacak mı? Delirme noktasına gelir miyim? Uykusuz kalınca çok asabi sinirli oluyorum çocuğa karşı asabileşir miyim?
Şunu biliyorum olur da çocuğum olursa kesinlikle profesyonel yabancı dil bilen bakıcı tutup yükü hafifletecek olmam. bir nevi dadı diyelim hatta. Bu en mantıklısı gibi geliyor bana.

Genişletmek için tıkla...

benim düşüncelerım de bu yonde:))))
arada aneme bırakır kaçarım dıye dusunuyorum haftasonları falan
cocugu olanlar da kesınlıkle bırakamaz özlersın dıyor:))

Hayatımın eskisi gibi olması için bir 5 yıl daha olduğunu düşünüyorum.
Çok zor geliyor. Etrafımdaki rahat annelere özeniyorum. 2 çocukla otobüse atlayıp gezmeye gitmek nasıl bir durumdur arkadaş? Zorunlu olsa hadi neyse de gezme yaw gezme. Arabayla bile gitmek bana zulumken otobüsle .ksen kımıldamam yerimden..
Benim çocuklarımı dışarıda öpücüğe boğanlaraysa şaşırıyorum. Ben kimsenin çocuğunu öyle içten öpüp koklayamam yeğenlerim haricinde..
Çöp konteynırında karnını doyuran kedileriyse kucaklayıp sevmek istiyorum.
Bir ragdollla Angelina Jolie'nin güzel kızını yanyana koysalar "yolu kapatma sümüklüü,daha ragdollu sevecem" derim.
Çocuklarımı deli gibi seviyorum lakin anneliği sevmiyorum.
Yeter mı bu kadar? Daha yazarım ama okuduğunu anlamayan kutsal anneler gelir şimdi lince başlarlar..

eceezgi .!.:

benim düşüncelerım de bu yonde:))))
arada aneme bırakır kaçarım dıye dusunuyorum haftasonları falan
cocugu olanlar da kesınlıkle bırakamaz özlersın dıyor:))

Genişletmek için tıkla...

Sen işini garantiye al anneni ayarla hamile kalmadan :)) Herkes bir değil, ağır geldiğinde destek arayabilirsin. O zaman gelir kimseyi istemezsin o ayrı ama şimdiden ağız ara bence.

Ben de çocuk yapmayı düşünmeyenlerdenim. Sebepleri çok fazla. Ben de bir zamanlar çocuktum ve şimdi de yetişkinim, her aşaması zordu, okul, eğitim, iş, geçim sıkıntısı, toplum baskısı bunları yaşadım yaşıyorum, aynı dertleri bir çocuğa yaşatmak istemiyorum, geleceğimin ne olacağını ben kestiremezken onu da bu bilinmezliğin içine atmak çok akıllıca gelmiyor . Şimdiki çocuklar da bizim eskiden olduğumuz gibi rahat değiller, dışarı çıkıp oyun oynayamıyorlar rahatça, okul dışında mutlaka gitmeleri gereken bir kurs vs oluyor, hep bir yarış halindeler yazık. Ve çoğu zaman adil bir yarış değil, parası ve gücü olanın kazandığı, imkanı olmayanın ise çok çalışsa bile kazanamayacağı bir yarış. Bu kadar çabalamanın sonunda olacakları şey de bizim şu anki hayatımızla 3 aşağı 5 yukarı aynı olacak. Çocuğumun engelli olması ihtimalinde ise onları toplumdan soyutlayan neredeyse yaşam imkanı vermeyen bir ülkedeyim, imkanlarım ve çevrem düzelmedikçe bir ışık görmedikçe çocuk yapmayı düşünmüyorum.
Ayrıca hayatı biraz da kendim için yaşamak istiyorum, günde işten kalan 1-2 saatimi kendime ayırmak, tatilimi keyifle geçirmek istiyorum, ne olacak bu çocuğun okulu, geleceği, sağlığı diye düşünmek istemiyorum.
Belki biraz fazla dramatik ve abartı gelecek yazdıklarım ama böyle, çoğu insan çocuk yapmamayı bencillik olarak görürken ben de bu şartlarda annelik duygusu ve ya yalnız kalırsam korkusu için çocuk yapmayı göze alamıyorum E herkes böyle düşünürse insan nesli tükenir diyenler olacaktır,böyle düşünen hem çok az hem de ona çok var gibi :) belki sayı az olursa insana verilen kıymet artar.

Başkasının çocuğunu sevmekle kendininkini sevmek asla aynı olamaz. Bebeğin anne ve babada büyüleyici bir etkisi oluyor. Benim eşim hiçbir zaman hazır hissetmedi kendini, hiç istekli olmadı. Bir yaşında oğlumuz var. O yokken hayatımız ne kadar bomboşmuş. O geldi evimizi kalbimizi her şeyi doldurdu. Çok geç kalmışız diyor.

Evet hayatınız eskisi gibi başınıza buyruk olmayacak ama sevgisi her şeyi kaldırabilecek güç veriyor insana.

Loch Ness Canavari .!.:

Hayatımın eskisi gibi olması için bir 5 yıl daha olduğunu düşünüyorum.
Çok zor geliyor. Etrafımdaki rahat annelere özeniyorum. 2 çocukla otobüse atlayıp gezmeye gitmek nasıl bir durumdur arkadaş? Zorunlu olsa hadi neyse de gezme yaw gezme. Arabayla bile gitmek bana zulumken otobüsle .ksen kımıldamam yerimden..
Benim çocuklarımı dışarıda öpücüğe boğanlaraysa şaşırıyorum. Ben kimsenin çocuğunu öyle içten öpüp koklayamam yeğenlerim haricinde..
Çöp konteynırında karnını doyuran kedileriyse kucaklayıp sevmek istiyorum.
Bir ragdollla Angelina Jolie'nin güzel kızını yanyana koysalar "yolu kapatma sümüklüü,daha ragdollu sevecem" derim.
Çocuklarımı deli gibi seviyorum lakin anneliği sevmiyorum.
Yeter mı bu kadar? Daha yazarım ama okuduğunu anlamayan kutsal anneler gelir şimdi lince başlarlar..

Genişletmek için tıkla...

ahaha aynı benım kafadansınız yaaa
bana bır de dıyorlar ki
siz ne zaman aile olacaksınız
pardon da biz neyız suanda dıyorum
bize evlenırken araba ruhsatı mı verdıler , aile cüzdanı değil miydı o dıyorum:))))

Loch Ness Canavari ay ne güzel yorumlamissiniz.

Mutlu evliliğin var ve çocuk olunca bozulmaz.
Mutsuz evliliğe çocuk yapınca o evlilik zorunku ev arkadaşlığına dönüşüyo.

Sürekli herşeyden şikayet eden bir kadın çocuk olunca şikayet edicek daha çok şey buluyo . " Ahmet offf bu emmiyo , saçımı tarıyamıyorum hep senin yüzünden, annen su ver diyo doktor verme diyo. Bla bla uzuyo

Bu adam niye gelsin ki eve tabi uzaklaşır.

Senin iyi bi anne olacağına inanıyorum 12-13 saat evde yoksun ama taşınma şansın yolu kısaltma ihtimalin yok mu ?

tr_lelli .!.:

Loch Ness Canavari ay ne güzel yorumlamissiniz.

Genişletmek için tıkla...

naber :)

triskadan nagmeler .!.:

Mutlu evliliğin var ve çocuk olunca bozulmaz.
Mutsuz evliliğe çocuk yapınca o evlilik zorunku ev arkadaşlığına dönüşüyo.

Sürekli herşeyden şikayet eden bir kadın çocuk olunca şikayet edicek daha çok şey buluyo . " Ahmet offf bu emmiyo , saçımı tarıyamıyorum hep senin yüzünden, annen su ver diyo doktor verme diyo. Bla bla uzuyo

Bu adam niye gelsin ki eve tabi uzaklaşır.

Senin iyi bi anne olacağına inanıyorum 12-13 saat evde yoksun ama taşınma şansın yolu kısaltma ihtimalin yok mu ?

Genişletmek için tıkla...

yok canım malesef daha yeni ev aldık :))
10 yıl baglıyız o eve
iş yerımle annemın evı cok yakın o benım ıcın bı avantaj

eceezgi .!.:

daha fazla erteleyecek zamanım kalmadı zaten
37 yasıma gireceğim :)
tek korkum bu

Genişletmek için tıkla...

Bence pişman olmamak için hemen harekete geçmelisiniz, yalnızlığı şimdi değil ileriki yaşlarda hissedersiniz ben 27 yaşındayım 26 yaşında anne oldum fakat cok iyi gözlemci olduğuma inanıyorum tanıdığım varlık içinde büyümüş sosyetenin göbeğinde yaşamış bir büyüğümün yaşlılığın getirdiği unutkan halindeki yalnızlığı, evinde tek ölmesi beni çok etkilemiştir. Bu bakış açısı umarım size korkunç gelmez çünkü hayatın gerçekleri bunlar. Diğer sorunuza gelince ben hayatım boyunca sorumluluktan hoşlanmayan bi insan olarak, bebeğin getireceği sorumluluktan hep korkmuşumdur. Bebeği resmen bir yük gibi görürdüm hatta seyahatlerimizi engelliyceğini, (uyku seven bi insan olarak) uykusuz geceleri düşünmek bile istemiyordum, bir de iş hayatı vardı tabi aldığım eğitimde öğrendiğim bir şey varsa o da bebeğin en az 2 yıl anneye çok ihtiyacı olduğuydu. Evde derdini bile anlayamadığım ağlayan bi bebekle en az 2 yıl düşündükçe vazgeçiyordum. Sonra bir şekilde orası karışık hamile olduğumu öğrendim evliliğimizin 1. yılını doldurmak üzereydik çok erkendi herşey için ama birden anaç yanım devreye girdi 9 ayın ilk aylarını bulantılar ki en nefret ettiğim şeydi kabus gibi geçirdim ama enterasan bi şekilde iyimserdim ve o an doğum anı çok mucizevi bi an..... Daha sonrası işte bütün gerçekliğiyle korkularımı yaşamaya başladım kış ayı evcimen biri olduğum halde bunalıyor eve sığamıyordum ama küçük mucizemi de kimseye bırakamıyordum sanırım lohusa depresyonu denilen şeyin başını bende bebeğime bişi olursa korkusu almıştı onun dışında eşimle hiçbir sorun yaşamadım tam tersi resmen varlığına şükrediyordum öncesinde de evine eşine düşkün kültürlü ve vicdanlı bir erkeğin karısına daha da çok bağlanacağına inanıyorum bebeğim şuan 10 aylık kolay değil hiç kolay değil özelliklede ilk aylar çünkü ilk aylar bütün düzeninizi ona göre şekillendireceksiniz ama akabinde size olan ihtiyacı azaldıkça yeniden kadın olduğunuzu sizinde ihtiyaçlarınız olduğunu hatırlar kendinizi kasmazsanız yani şu sosyal medyada sadece annelikleriyle varolan kadınlardan olmazsanız herşey yoluna girecektir. Şu an o düzenli salonunum ortasında bir yığın oyuncakla yuvarlanan bebeğime bakıyorum da hiçbir güç onun bana yaptırdıklarını yaptıramazdı bu delisaçması duyguyu tatmalısınız....

Yolda herkesin cocugunu sevebilen ,öpebilen insanlar bunu nasıl yapıyolar hic anlayamiyorum.

Bir hikaye vardi ben o hikaye tam beni anlatiyo

Kadinin biri baska bir kadina şu beslenmeyi okulda cocuguma verirmisin demis.
Kadinda ben sizin cocugunuzu tanimiyorum ki nasil vericem bulucam demis.
Beyaz guzel bir cocuk bakinca tanirsin demis.
Kadin verdin mi? Demis
Digeride valla baktim baktim kendiminkinden daha guzel bir cocuk göremedim demis.

Benimkide o misal bencillik yada baska bisi.
Herkesin kuzusu kendine güzel.
Oglumun sinifinda arkadaslarimin cocuklari var okulda da var.
Mic mic öpmem ama onlarin dillerinden konusmayi iyi bilirim

Okulun bahcesinde gelir bulurlar beni.
Sarilirlar.
Seviyorum onlari onlarin yasina inebiliyorum.

Kız bak eltimi hic sevmiyorum cocuklarinida sevmiyorum böylede cinsim.

Anasini sevmedigimin danasinida sevmem ben.

Herkesin annelik duygusu farklı olur kimisi daha hamile olduğunu öğrendiği gibi başlar kimisi doğduktan sonra kimisi çocuk büyüdü günde kimisi ise annelik duygusunu hiç yaşayamaz isterse ontane çocuğu olsun endişelerin korkularin akıl karışıklığın hepsi sen hamile kaldıktan sonra netleşecek hem öyle insanların dediği gibi kendi çocuğun olunca seversin yaparsın kelimesinede bakma banada öyle demişlerdi şimdi dört aylık kızım var lahusa depresyonu geçirdim kızıma bağırmalar el kaldirmalar ciimdiklemeler ilk üç ayında çok çekti yavrum benden sürekli ağlayan uyumayan bir bebek ve bendede tahammül yok psikoloğa gitmeye karar verdim bu hafta şiddet uygulamiyorum ama bagirmaya devam ediyorum hala kendime engel olamıyorum kısacası herkes aynı anneligi yaşamıyor sen belki tam tersi olacaksın çok iyi bir anne

eceezgi .!.:

naber :)

Genişletmek için tıkla...

İyi kuzum konunu görunce ben dalmasam olar mi?
Keyfine saglik diyelim
Hersey gönlünce olsun.

eceezgi .!.:

Allah inşallah nasip eder
Belki bizim de olmayacak bunları göze alıyorum zaten
sizdeki sıkıntı nedir ?

Genişletmek için tıkla...

hiç bir sıkıntı yok diyor doktorlar yapılabilecek tüm testler yapıldı sonuç normal ama stres ve takmayla alakalı diyor herkes allah hayırlısını nasip etsin napalım