Hic annelik duygusu gelismedi bendede.
Okudum, Almanya gibi bir yerde dis hekimligini bitirdim. Hayatimda nereye el atsam basardim ve sunu cok iyi biliyorumki dogursaydim, cok iyi bir annede olabilirdim aynen burda cocuk istemiyorum diyen arkadaslardada emin oldugum gibi ama hic bir gün keskelerim olmadi.
Her zamanda iyiki yapmamisim diyorum. Herkese saygim büyük, herkes bir degil olmamalida ama demekki yanliz degilmisim buda beni biraz daha rahatlatti.Cok hassas, mükemelliyetci ve hayati yasamayi cok seviyorum, onun icindirki bir gün bile eksikligini hissetmedim. Olmayan birseyin tabikide eksikligi olmaz, ama dünyaya gelirse tabikide cok sever ve canindan cikan cani korursun.
Dogrusunu söyliyeyim, kiz cocugu oldugum icin anne ve babadan hic ilgi görmedim, varsa yoksa hep ogullarini düsünen bir aileye sahiptim, belki buda bir faktördür belki, ikinciside kiyamiyorum böyle bir dünyaya cocuk getirmeye, kiyamiyorum elimde degil.
Allah`tan benim gibi düsünen bir esim var, ikimizde hayatin tadini cok iyi cikariyoruz, olaki gercekten bir gün cocuk özlemi olusa, evlat edinmekde cok güzel bir sey, kendim dogurmama gerek yok. Esimde ayni benim gibi düsünüyor.
Tabiki nerdeyse her gün neden cocugunuz yok, olmuyormu gibi sorularla karsilasiyorum ama o soran insanlarada kizamiyorum, herkesin hayata bakis acisi degisik, bende cocuksuz mutluyum.
Ilk zamanlar olmuyor diyordum simdi artik istemiyoruz diyorum. Eksotmusuz gibi bakanlar cok, ne yapalim Allah herkese annelik duygusu vermiyor belkide, yüce Allahiminda bir bildigi vardir.
benim birçok nedenimden biri de aslında, alnımın akıyla, başarıyla sonlandırabileceğim işlere giriştim hep. okul hayatım, iş hayatım... ama bir çocuk, bir birey, çevremizde görüyoruz ne kadar düzgün insanlar olsa da anne-baba çocuğun karakterini bir yere kadar etkileyebiliyor. Bu kadar acımasız, birbirinin hakkını saygı duymayan, aptal ya da aklını hep kötülükten yana kullanan insanların arasında nasıl bir birey yetişecek, ya kendi eserimden pişman olursam... ya da onu mutlu edebilecek miyim?
ama hepsinden önemlisi, bu hayatta herkesin farklı öncelikleri vardır, genel bir yönde yoğunlaşsa da. ben kendimi hatta biz kendimizi bir çocuğun/bireyin sorumluluğu altına sokmak istemiyorsak, başka çeşitli hedeflerimiz/önceliklerimiz varsa, bu da saygıyla karşılanmalı! tabii türkiye'de bu seviyeye ne zaman ulaşacak insanlar merak etmiyor değilim.
Evet canım ben de aynen katılıyorum, biliyorumusun biz gerçekten çok ama çok şanslıyız ki bizim gibi düşünen eşlere sahibiz... Düşünsenize ya bu fikrimize saygı duymaya erkeklerle karşılaşsaydık? Hoş o zaman büyük ihtimalle evli olmayacaktık ya...
insan beraber olduğu insanla aslında ne kadar büyük bir kararda hemfikir olduğunu unutabiliyor. böyle bir toplumda erkekler de bizler de sevgili kullarız aslında.
Buna benzer başka başlıkla bir konu açılmıştı geçmiş zamanlarda.Bir arkadaş şuna benzer şeyler söylüyordu.
"Ben kimseyi sadece insan olduğu için sevmedim bugune kadar. Yaradılanı yaratandan ötürü sevme meziyetim olmadı, sevdiklerimin mutlaka elle tutulu gözle görülü, ya da hissedilir bir yönü olmalı. Ya akıllı olmalı, ya güzel olmalı, ya zeki olmalı, ya birlikte çok eğlenmeliyiz vs. Eğer benim çocugum olacak kişide de benim seveceğim özellikler yoksa, ya da sevmediğim davranışlar oluşursa, ben yine de o benim çocugum diye sevemem. ılla ki benim sevdiğim arkadaşlık etmek isteyebilecegim tarzda bir insan olmalı. Onun da garantisini veremeyecegime göre, ben çocuk yapıp sevmeyecegim davranışlara sahip bir insana anne olma zorunluluğunun riskine girmek istemiyorum"
Bu da anlaşılır geliyor mesela benim açımdan. Bi çok anne bu arkadaşı taşa mı tutmuştu, kedide köpekte bile varolan ama onda olmayan (!) annelik duygusundan mı bahsetmişti tam hatırlamıyorum ama, ben bu arkadaşa çok katılıyorum. Kendi annem için bile çok dediğim olmuştur, annem değil de bi arkadaşım olsaydı, kesinlikle ilişkimi bitirirdim dediğim. Şimdi rolleri değişip aynı şeyleri düşünmekten de çok korkuyorum açıkçası.
çok çok güzel açıklamış o arkadaş. kan bağına hiç önem vermedim hayatımda. hep demişimdir, anneme bile ; senle kafalarımız uyuşmasaydı bu paylaşımların hiçbiri olamayacaktı, ya öyle olsaydı yazık olmayacak mıydı onca emeğine diye... o zaman zaten kararımda haklı olduğumu kabul ediyor.
Tabiki arkadaslarimda evlendiler cocuk sahibi oldular, ama bir gün bile bir saniye aklimdan gecmedi, hicde bir gün eksikligini hissettirecek bos zamanim olmadi. Arkadaslarimi mutlu görünce onlar icin seviniyorum, ama o his hani benimde keske olsa YOK.
Eskiden bana cok kizanlar, simdi iyiki yapmadin, sen cok kurnaz kadinsin diyorlar, aslinda kurnazliklada alakasi yok. Sadece hayat o kadar güzel ama bir o kadarda zorki, bir mesluliyet daha alamam.
Ya gercekten dogursaydim, cocugumu kimseye birakamazdim, yani bu benim annem bile olsa birakamazdim, madem dogurdum ben bakmaliyim, kimsenin üzerine atamam cocugumu.
Bir cocugu evliligim iyi gitsin diye doguramazdim, benim cocugum arac olmamali buna.
Cocugumu dogurup, baska problemlerle ilgilenmezdim, cünkü o dogduktan sonra baslarim kayanana problemlerine, görümce problemlerine, benim icin cocugum ilk ve en önemlisi olurdu. vs. vs.vs.
bu böyle devam ediyor iste.
Anne olmak cok özel ve kutsal bir sey, Allah gercekten anne olmayi hak edene versin diyorum, ben ve benim gibi cocuk istemeyen arkadaslarim kesin bir bildiklerinin oldugunu düsünüyorum.
İfade gücün çok iyi arkadaşım. Aynen katılıyorum mavi işaretlediğim bölümlere özellikle, ben yazsam bu kadar iyi anlatabilirdim kendimi:)
ya tatlım çok güzel yazmışşında,sorun senın eşin gibi düşünen erkeklerın tr de bulunmaması:)çok mutlu ol,daha akşam annem ablm komşu konuşuyoduk,bana beddua eder gibi kadın ellerini açtı,allah sana çocuk versin gör falan gibilerınde,ha bırde evli mutlu çocujları olna herkes benı kıskanıyo,en iyisi sensın diyor,sakın evlenme doğurma diyor,ama kendılerı dönüp tekrar doğuruyor:)bu çelişkiyi anlyamadım kızlar ben:)
arkadaşım bana da oluyor öyle; şöyle sanırım: kendilerini kaptırdıkları hayatta boğulduklarından, kendilerine zaman ayıramadıklarından samimi anlarında kalplerinden geçeni söylüyorlar. ama diğer yandan da evlendilerse zaten gördüğümüz gibi çoğu çocuk planıyla evlenmiş oluyor, 1. çocuğu olanlar da çocuğu yalnız kalmasın, ya da arkadaş olsun kendileri de bir şekilde nefes alabilsin -böyle 2. yi düşünen arkadaşlarım var da- diye düşünerek 2. leri yapıyorlar.
ben 35 oldum bana hala istersin diyorlar
menapozda doğuracam sanırım
kaydirigubbakcemile3 ya ben de bu cümleyi duymaktan bıktım. bir de ben eskiden çocuk isteği olan, zamanla hayatın getirdikleri ve olgunlaşmayla bu kararı alan biriyim. ayrıca erkek arkadaşım da bu fikir de, ne yani ben çocuk istiyorum hadi eyvallah mı diyeceğim sanki, ben ne zaman kulaklarıma filtre takabileceğim acaba :bbo:
