- 5 Haziran 2013
- 5.803
- 2.444
- 163
hm22 esinle nasil olduda böyle bir karar aldiniz ? Yani tesadüfenmi olustu, yoksa sende benim gibi, kücüklügünden beri istemeyenlerdenmisin ??? Görüyorsun iste cokta merakliyimdir ...
Ben, yemin ediyorum kücüklügümden beri hic sevmiyordum anneligi, yani kiz arkadaslarim evcilik oynarlardi, ben kedi, köpek, böcek, kertenkele, kocabaslarin pesindeydim......ablalarim eve bir gün bit getireceksin diye bana kizarlardi.
Hic bir zaman bebek oyuncak sevmedim, hatta insana benzeyen her oyuncakdan korkuyordum, hep ayicigim, falan oldu....
Büyüyünce evlenmeyi bile düsünmüyordum ki, esimle tanistim ve ayni pencereden bakan bir insanla hayati paylasmak ne kadar güzelmis. Ikimizde fotograf cekmeyi cok seviyoruz, ikimizde, ikimizde gülmeyi cok seviyoruz, ikimizde hayvanlari cok seviyoruz vs vs.....ha tabiki insaniz bazen kavgalarimizda oluyor ama 99 % hayatin tüm güzelliklerini beraber yasamayi cok seviyoruz...iste böyle...
Olivia, benim de senin gibi oldum olası hiç çocuk hayalim olmadı.
Etrafımdakiler çocukları severken, ahh bir gün benim de olsa diye severdi.
Bense; sırf gözlerindeki parıltıyı görüp, onlarla zaman geçirmek hoşuma gittiği için ilgilenirdim.
Aslında, bana kalsa evlilik de şart bir şey değil.
Sanırım biraz aman ne uğraşacaksın başta aile ve başkalarının düşünceleri ile düşünerek evlilik mantıklı geldi.
Yoksa; eşimle bir resmiyet olmadan beraber yaşamış olsam da benim için pek bir şey fark etmezdi.
Sonuçta, bizi asıl bağlayan hissettiklerimiz mantığındayım.
16 yaşından beri beraberiz ve sadece eşim değil, hayatımdaki pek çok şey olmayı başardığı için mutluyum.
Pek öyle normların, ön yargılarım vs yoktur.
Tek takıntım; saygıdır. Tüm düşüncelere saygı duyarım ama benim düşünceme saygı duyulmayınca da sinirlenirim.
Bu arada, benim de hayvanlara karşı acayip bir ilgim var.
Deli gibi köpek istiyorum ama hala olamadı.