- 13 Eylül 2015
- 21.653
- 68.203
Aynen öyle, olay yerinden bildiriyorum:) Ben zaten evlenmeden de cocuk seven ve kendi cocuklarımı kucaklamak isteyen biriydim, evlenince cok gecmeden ilk bebegim dogdu, 2 kişiliği oturtmadan 3 kişi olduk ve adapte olduk, bizi etkilemedi. 2ci geldiğinde zaten alışkındık.Yani öldümesede şöyle bir yokluyor en azından komaya sokuyor
Sonra tabii çocuk büyüdükçe unutuluyor, insan evladı malum akıllanmaz ve doyumsuz, bekli ikincide daha iyi olur diye ikinciyide yapiyor, sonra bakıyorki tek çocuk hiç çocuk iki çocuk çok çocukmuş. Toparlanmak biraz sürüyor ama sonra zamanla herşey tekrar eskiye dönüyor. Bizde uzun süre anne-baba olmak istememiştik, olunca bayağı bocalamıştık.
Benim gözlemdişim özellikle ilk yılları karı-koca baş başa geçirince (istyerek veya istemeyerek) bence daha çok zor oluyor, evlenir evlenmez hamile kalıp doğuranlarda okadar olmuyor. Ama tabii bilimsel bir açıklaması yok, tamamen kendi fikrim
Fakat ben kendimden de çok ödün vermedim, ornegin yatağıma hiç almadım, kendi yatağında uyudu, ben de dinlenebildim, eşimle ilişkimiz bozulmadı. . Sadece gündüz uykularında beraber uyuyorduk. Yemegini onden güzelce yedirip sofrada oyalanacak bir yiyecek veriyordum, yemegimi yiyordum. Fazla abartı cok yorar, ben de insanım, bu uzun soluklu bir koşu, neden en basında nefessiz kalayım?