Tek çocuk annesi olarak söylüyorum, tek çocuk hem anne baba, hem çocuk için zor. Bunu çocuk 3-4 yaşındayken değil, 8-9 yaşlarındayken anlayacaksınız.
Benim eşim de bana çok baskı yapmıştı 2. İçin. Çok büyük kavgalar ettik. 25 yaşında genç bir anneydim o zamanlar, ve geçim sıkıntımız vardı.3 yaşındaydı oğlum da. 28 yaşına, ev araba alana kadar erteledim ve şimdi olmuyor 4 yıldır. Sağlık sebepleri vs.
Oğlum için pişmanım, çünkü tek çocuk olmak karakterini değiştiren bir şey oldu.
Oğluma da tek çocuk olarak verebileceğimin en iyisini veriyorum ama devamlı kardeşim olduğundayla ilgili hayaller kuruyor.
Küçükken oyuncaklarını kendine kardeş yapardı, şimdi de kuzenlerini o konuma oturtmaya çalışıyor ama tabi ki kuzenlerin hep kardeşi olduğu için, elle gelen yelle gidiyor. Oyunlarının, kavgalarının bir yerinde hep yalnız kalan taraf oluyor.
Ya da anne sen ölürsen ben ne yaparım gibi garip duygulara kapılıyor.
Ben ona hep birbirimize yeteriz imajı veriyorum. Tedavilerimden haberi yok.
Ama emin olun, iki küçük çocuk içeride oynarken, anne babanın kendi hallerinde bir çay içebilmesi büyük lüks. Ya da tatilde oynayacak çocuk bulmak.çünkü 9 yaşında bir çocuk sosyalleşmek için artık anne baba değil, kendi boyutlarında birilerini istiyor.saatlerce oturup dünyanın en önemli meselesi olarak Lego kahramanlarının analizini yapmak istiyor, 1 saat oymadıktan sonra hadi şimdi iş yapmam lazım diyen anne babayı değil.
3 çocuk ve ötesi lüks olabilir ama bir aile ortamının oluşması için araları çok da uzun olmayan 2. Bir çocuk Gerekliymiş diye düşünür oldum ben kendi tecrübemden ötürü. Eskiden aynı sizin gibi düşünürdüm.
2. Çocuk kolejde okutmaktan daha önemli bir destek çocuk için.
Bunlar benim fikirlerim tabi ki. Ama yıllar içinde, yaşananlarla düşünceler çok değişiyor. 5 yıl öncesi sizinle konuşsam size hak verirdim. 5 yıl sonra yaşanmışlıkla eşinize ve kendi eşime hak veriyorum.
anlatamadım şu an. tek çocuk olmayı kesinlikle istemezdim.
