Bir insanın kendi çocuğuna bakması ya da kendi hayatı için çabalamasi ovulecek birşey değil ki zaten . Ben yolda yürürken yemek yediğim için kendini öven birini görüyorsam insanların yüzyıllardir yaptığı şeyler için de ovmemesi lazım . Çocuk bakmak zordur bakmak zorundasındir. Yok şöyle olunca böyle oldu da ben annem evlen dedi diye evlendim de. Kreş olmazmış çünkü güvenilmezmiş. En güvenilir yol kendinden kilometrelerce uzağa atmak . Ama bunu anlayışlı olarak engellemeliyiz.Mevzu övgü ya da yergi değil Papatya. Konu sahibini yerdiğim de yok. Ama çocuğunu bırakmak gibi bir seçeneği olmadığını da söylemek lazım.
Ne diyelim yani şimdi? Yorulduysan dinlen bir süre gibi bir şey nasıl denir ki?
Kreş falan demiş üyeler, en olabilecek şekli bu.
İnsanın kendi çocuğundan molası veya tatili nasıl olur ki, bilmiyorum ben bunu. Bilen varsa da yazsın neymiş bu işin oluru.
Benim yazdiklarimdan bana verdiginiz cevabi mi cikardiniz gercekten?! Beni anlamadiginiz gibi sizi destekleyen kullaniciyi da anlamamissiniz. Sarkastik yaklasmis konuya... hatta bana laf atmis aslinda :)Mevzu övgü ya da yergi değil Papatya. Konu sahibini yerdiğim de yok. Ama çocuğunu bırakmak gibi bir seçeneği olmadığını da söylemek lazım.
Ne diyelim yani şimdi? Yorulduysan dinlen bir süre gibi bir şey nasıl denir ki?
Kreş falan demiş üyeler, en olabilecek şekli bu.
İnsanın kendi çocuğundan molası veya tatili nasıl olur ki, bilmiyorum ben bunu. Bilen varsa da yazsın neymiş bu işin oluru.
Hayatta hiç kolay bir şey yok Papatya. En kolayı yemek yemek, onu da çiğnemek zorundasın derdi bir hocam.Bir insanın kendi çocuğuna bakması ya da kendi hayatı için çabalamasi ovulecek birşey değil ki zaten . Ben yolda yürürken yemek yediğim için kendini öven birini görüyorsam insanların yüzyıllardir yaptığı şeyler için de ovmemesi lazım . Çocuk bakmak zordur bakmak zorundasındir. Yok şöyle olunca böyle oldu da ben annem evlen dedi diye evlendim de. Kreş olmazmış çünkü güvenilmezmiş. En güvenilir yol kendinden kilometrelerce uzağa atmak . Ama bunu anlayışlı olarak engellemeliyiz.
Bu Papatya ile benim aramda geçen bir sohbet. Ki kendisi beni tanır, ben de onu tanırım. O yüzden biz birbirimizin ne demek istediğini biliyoruz, merak etmeyin.Benim yazdiklarimdan bana verdiginiz cevabi mi cikardiniz gercekten?! Beni anlamadiginiz gibi sizi destekleyen kullaniciyi da anlamamissiniz. Sarkastik yaklasmis konuya... hatta bana laf atmis aslinda :)
Evet kesinlikle öyle . Çünkü bir insanın hayatını annesi şekillendirir .Hayatta hiç kolay bir şey yok Papatya. En kolayı yemek yemek, onu da çiğnemek zorundasın derdi bir hocam.
Mevzu açılmışken ben anneliği kutsal olarak falan da görmüyorum. Bana baktı diye melek olmuyor ama bakmadığında kötü anne derim. Annesini sevmeyenlerle dolu bu forum. Benim annem olması gerektiği gibiydi diyeyim kısacası, bu yaşa kadar hep yanımdaydı şükür. Ama olmayan, olmadığı gibi zararı dokunan bir sürü kişi var, konularda görüyoruz işte.
Hem çalıştım hem çocuk baktım hem KPSS ye hazırlandım hem temizlik yaptım hem yemek yaptım22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.
Yollayın bence22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.
Kesinlikle. 7 aylık bebeğim var ara ara hala lohusa depresyonu gibi düşüyorum. Bazen gidip ağlıyorum banyoda sonra mecbur toparlanıp kalkıyorum çocuğumla ilgileniyorum . Anne olmak çok zor ve evet dışarıya bu kadarı yansıtılmadığı için kendin anne olana kadar tam olarak anlamıyorsun. Yine de onları doğurmayı biz seçtik, onların hiçbir şeyden haberi yok masumca dünyaya alışmaya çalışıyorlar sadece. Sadece bebek ve çocuklar onlar, doğalarının gereği gibi davranıyorlar. O yüzden ben terapiye başlıyorum haftaya, konu sahibi sana da yarım gün kreş+ psikolojik destek öneriyorum. Çocuğunun sağlıklı bir karakter geliştirmesi için senin sağlıklı olman lazımNe öveceğiz ya hu?
Bir insan normal olarak beklenen ne varsa onu yaşıyor ben ve benim gibi üyeler. Çocuğa bakamayacağını hsseden ben doğurmuyorum. Doğuran üyeler de doğurdukları çocuklara bakıyorlar. Bunun için kimse madalya falan hak etmiyor.
Yapman gerekeni yapmıyorsan işte o zaman eleştiriyi de hak edersin. Olay tam olarak bu.
Ne olursa olsun benden sebeple dünyaya gelmiş bir canlıya sırtımı dönemem, böyle bir hakkım yok. Kimsenin yok.
Her çocuk iyi bir anne babayı hak eder, bunun aması fakatı yok. Olamaz da. İstistası falan da yok.
Doğurduğun anda en iyi ihtimalle 22-25 sene elin üstünde olacak, iyi veya kötü her gününde yanında olacaksın o çocuğun. Çünkü annesisin, babasısın. Şimdi eğer gözümüz kesmiyorsa bunu, çocuk yapmamak gerekiyor. Bunun neresi anormal?
Hani saniyesine yumurtadan çıkmıyor ki bu çocuklar. Uzun bir prosesi var aslında düşünmek için.
Seni anlıyorum ilk çocuk baya zor oluyor benim kızımda çok hareketliydi bir keresinde halası gelmişti ağladı tuturdu bende gidicem onunla bir türlü ikna edemedim tamam dedim ama gittikten yarım saat sonra özlemeye başladım öncesinde de hep diyordum ah biraz uyusa biraz yalnız kalsam falan ama gidince de yine mutlu olamiyorsunuz evde birşey eksik gibi mutsuz oluyorsunuz ev işlerinizi yaptıktan sonra Park falan yakınsa parka gitseniz orda yaşıtlarıyla oynar sizde oturup dinlenirsiniz eve gelince de yorulup uyur kesin 2 yaş en zor dönem 3 yasina gelince durulur merak etmeyin bunlar en zor günleriniz geçecektir ama mutlaka korunun başka çocuk olmasın esinizede bir çıkışın bu çocuğu ikimiz birlikte yaptık seninde yardımcı olman gerekiyor sadece sevmekle babalık olunmuyor ev işlerinde de size yardımcı olması için uğraşın ilk önce mizlanir siz sürekli soylerseniz mecbur bir işin ucundan tutar diye düşünüyorum22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.
O zaman çocuk yerine kocanı gönder anasının evine. Daha mutlu olacağına yemin edebilirimVitaminleri iyi 2 ay önce baktırdım bağzıları düşüktü ilaçları içtim ama mesle o değil psikolojik olarak yorgunum tahammülüm kalmadı eşimde anlamıyor naparsam yapim hep aynı
Ben anne değilim ve sizinle empati yapacak, size akıl verecek konumda değilim ama bir gün Allah nasip ederse bu duyguyu tatmayı çok istiyorum. Çocuğunuz tam anne ilgisi görmesi gereken yaşlarda. Doğru bağlanma olması ve çocuğunuzun psikolojisi için çok çok önemli sizinle beraber vakit geçirmesi. Mutlaka çok yorulmuş, çok bunalmışsınızdır. Kafanızda geleceğe dair planlarınız vardır elbette ama bunlar bir süre daha ertelenebilir şu an çocuğunuz çok çok daha önemli. Onlar sizlerin gözlerinizin içine bakıyor, en ufak hareketinizden, ses tonunuzdan etkileniyor. Kanatsız melekler adeta22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.
22 yasindaki kucucuk cocuksa 2 yasindaki ne oluyor? Konu sahibine cok kizdim. Hic empati yapamayacagim. Belki dusundugu seyin sacmaligini fark eder de kendine gelir.Cogu yorumu okudum ve herkes ne kadar acimasiz dedim. Cok sinirlendim. Konu sahibi 22 yasinda. Kucucuk cocuk. Evet 18 yas resit olma yasi ulkemizde ama pratikte oyle degil bu isler. Ailesinin zoruyla bu yola girmis, kendisi de karsi cikamamis veya gorememis neyse ne.. ve su an 2 yasinda bir cocuk sahibi. Bebegi cope aticam demiyor ki kiz. Olmaz ama yorgunlugun, bezmisligin getirdigi hisle aklinca boyle bi cozum bulmus iste. Bu kiz bunalmis yani bunalmis. Soyle hemen herkesin ustune gitmeyin ya. Herkes kendinden ornek vermis ne guzel anneyim falan diye. Iyi aferin size.. keske biraz empatik de davranabilseniz ama.
Canim bu dusuncelerin seni kotu bir insan, kotu bir anne yapmiyor oncelikle. Ama baska sehir fazla 2 yasinda bir cocuk icin. Hani 12 olsa, gonder sana da bi nefes alma arasi olsun derdim. Ama 2 yas bebegi gonderilmez oyle. Bi kullanici, kayinvaliden gelsin demis. O secenek guzel mesela. Ayni evde olursun ama biraz ara vermis olursun tempoya. Onun disinda maalesef bi secenegin daha yok. Bebek cok kucuk.
Ama su kocani da devreye sok. Bu sekilde kenara cekilemezsin de. sen de sorumluluk alicaksin de. Psikologa gitmek istedigini de soyle. Sen calismadigin icin mecbur ondan para isteyeceksin diye dedim. Veya kenarda paran varsa git bi psikolog bul, bi sure terapi al.
Ve mutlaka calismaya basla bir sekilde. Maddi guvencen olsun. 19 yasindaki kizlarinin aklina otur evinde cocuk buyut fikrini sokan aileden hayir gelmez sana olasi bir yalniz kalma durumunda. Maalesef kocan da umut vaadetmiyor cunku.
Kisacasi, kayinvalideni evinize davet et, cocuguna bi sure baksin.
Psikologa gitmeye calis.
Sekreterlik falan gibi guzel bi yerde bi is bulmaya bak kendine.
Bence yollamayin o daha bebek senden kopar anne kokusunu unutur ya birşey olsa Allah korusun vicdan azabı duyarsın bi anne için en büyük azap bu. Belkide doğumdan sonra herkes sizi yanlız biraktiysa duygusal olarak o yüzden de psikolojik olarak çökmüş olabilirsiniz çocuğunuzla çıkın parka falan iyi gelir okulada bebeğiniz biraz daha büyüyünce devam edin daha yaşınız küçük evlat herşeyden önce gelir.Haklı olduğunuz yanlar var çevrenin yanlış yönlendirmesiyle bilinçsizce olduğunu şuan farkediyorum yeni evlendiğim andan beri cahil annemin çocuk yap evinde otur sözleri beni çok etkiledi sanırım ben ozamanlar 19 yaşında ve çalışıyordum bi süre baksamı diye düşüyorum ömür boyu demedim bilmiyorum yanlışmış düşünüyorum öfkenize değil fikrinizi ihtiyacım var
Oha çocuğu başka ile mı yollayacaksınız dogurmasaydın arkadasım b.k mu vardı evlilikte. Çocuğun suçu ne . Gerçi kv aklıbasında ise sizden iyi bakabilir22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.
yaparken düşünseydiniz sınavı meşguliyeti sakamisiniz siz???? 20 yaşında yapmayı biliyorsun bakması mı ağır geldi yapma deyince yapıyormuş bak sen neden acaba22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.