Zaten çok kızmışlar, zaten anlayışlı yorum yapmışlar söyleyeceğim hiçbişey yeni olmayacak o yüzden bu kısmı geçiyorum. Bence herhangi bir karar vermeden önce terapiye başlamalısınız. Seans saatlerini uyku saatine denk getirirsiniz, bebek arabasında uyuyabilir. 23 aylık olmak üzere bi bebeğim var. Bugün o çok uyumlu, arabayı gördü mü esneyen çocuğu otokoltuğuna oturtmak için 5 dk ikna ettim, pardon edemedim, 15 dkdan fazla ağladı. Derdi de gezmek, halbu ki uykusu geldi uykuya direniyor. Bi de o anlarda bana bi gülme geliyor sormayın stresim böyle yansıyor. Bunalmışlığınızı anlıyorum, yardım almıyorum, hastaneye bile bebekle gidiyorum yalnız. Eşim çalışma saati sebebiyle uyurken çıkıyor uyurken geliyor,arada eve geliyor mola vermeye çoğunlukla uyku saatine denk geliyor, gelmese de uykudan uyanıyor yemek yiyoruz ve gidiyor, vakit geçiremşyorlardı şimdi dükkana bir saatliğine de olsa götürmeye başladı derdi vakit geçirmek. evde olsak hiç değilse duşuma tuvaletine rahat giderim yemeğimi rahat yaparım bu bile bi lüks. Bazı dönemler duş alasımın gelmediği oluyor bırakın evi temizlemeyi, hele eşimle aram bozuksa iyice, çocuğumla ilgilenecek kadar hareket ediyorum. Sonra bu halimin çocuğuma haksızlık olduğunu hissediyorum. Sürekli bu döngüdeyim. Dünyaya getirmeyi biz seçtik, mutlu ve iyi bir anneyi hakediyorlar. İyi bi anne olup olmadığınızı sorgulamak benim haddim değil ama mutlu olmadığınız kesin. Yoksa bebeğinizi kvye göndermeyi düşünmezdiniz. Ben sizin ne düşündüğünüzü anladım ömrü boyunca bırakayım demiyorsunuz ama burda boşanmış kadınların çocukları babaya gidince yaşanan şeyleri okuyoruz ki bu bi mecburiyet çocuk perişan oluyor. Çocuğunuz yanınızdayken de çözebileceğiniz sorunlar için uzun vadeli bir kalma planı bana doğru gelmiyor. Yarım gün kreş araştırın, İstanbul'da nerdesiniz bilmiyorum ama belediyeye ait kreşler var. Yarım gün bile gidiyor olsa, size bi kaç saat alan açsa kendinizi toparlayabilmeniz için çok yardımcı olur. Bi süre ev işi gibi şeyleri kenara atıp olabildiğince vaktinizi kendiniz için harcamanız gerektiğini düşünüyorum. Eğer bebeğiniz bahsettiğiniz problemleri yaşamıyor olsa akranlarınıza imrenmezdiniz. Ama her anne ve bebek bu süreçten geçiyor, her bebek 2 yaşında oluyor sonuçta. Biraz yetişkin biraz çocuk psikolojisi hakkında kitap okumanız ya da bilgi edinebileceğiniz yollar bulmanızı tavsiye ederim. Sadece kendinizi anlamak yetmez çocuğunuzu da anlamalısınız.
Bi diğer ve aslında kilit nokta eşiniz. O dünyada ne yapıyor da çocuğundan daha değerli? Bence bi cesaret boşansanız daha mutlu bi anne olursunuz. Kv ile aranız iyiyse bu konuyu güzelce konuşmayı deneyin. Tabii yapmadıysanız o konuşmayı önce eşinizle yapın. Hissettiğiniz yorgunluğu anlatın, bi saat kendime vakit ayırabilmem kafamı toplamaya yeticek desteğe ihtiyacım var diye anlatın. En önemlisi de çocuğunuzun babasına ihtiyacı olduğunu hatırlatın, hakkına giriyor yavrunun. Ben o vakti kendime ayırabilmek için bu saate kadar ayakta kalıyorum, yoksa benimde kendime ayırıcak vaktim yok yatakta uzanıp telefonla rahatça ilgilenmek bile kafamı boşaltıyor, ekrana boş bakıyorum arka planda beynim uyuyor. Ben kendime biraz uykudan feragat etmekle çözüm buldum, bi de bebeğim arkadaş ortamımı seviyor, çok rahat ediyorum. Bebeğinizle bile ols arkadaşlarınızla görüşün. Ya da akran bebekli annelerle tanışın parkta falan. Eminim bu da iyi gelir.