Çalışan anneler daha küçükken bile vermek durumunda kalıyor, araştırması lazım 2-3 saat boşluk bile şu kafadan çıkartır onu. İster ders çalışır ister kendine ait zamanı olur. Yaşı çok genç kocasında iş yok. Sorumluluktan kaçmak yerine sorumluluklarını yönetmeyi öğrenmesi lazım.
unutmadim ama bunlar geçmişte kaldi.tekrar hatirlatmasaniz çok iyi olur. lütfen konuyu gündeme getirmeyin.
Yaşadıdıklarınızı iyi bir şeymiş gibi yazmasaydınız durduk yere hatırlatmazdım elbette.
Çocuğunuzun babanneye değil anneye ihtiyacı var. Daha bebek yaşta. Bunalmış olabilirsiniz, kendiniz için bir şeyler yapmak isteyenilirsiniz bu çok normal. Ama bunun çözümü çocuğunuzu uzaklaştırmak, ilginizi sevginizi ondan esirgemek değil. Lütfen kendinizi düşündüğünüz kadar çocuğunuzu da düşünün. Empati kurmak istedim ama ben bir geceliğine bile gönderemem. Değil kaynanama, en güvendiğim insan olan anneme bile. Yine empati kuruyorum eğer kendim için birşeylrr yapmak istiyorsam ben olsam hiç değilse bir sene daha bekler öyle sınava hazırlanırdım ki en azından çocuğum kreş yaşına gelsin o kreşteyken ben ders çalışanileyim diye
18 yaşımda nasıl iş sahibi olabilirim diye düşünüyordum... Nasıl ayaklarımın üstünde dururum. Lise birden beri de yazları çalıştım. Ki çevremde çalışan kadında pek yoktu.
Herkesin kişiliği ailesi yaşamı tecrübesi olgunlaşması farklı.. yolumuz biricik.. güzeli meslek sahibi olmak özgür bağımsız güçlü olmak hayatı doyasıya yaşayıp istenirse hazır olunca cocuk yapmak ama olmuş işte.. benim kuzenim 17 de evlendi 19 da cocuk . 30 a gelmeden 3 cocugu oldu. Mesleği yok bosanamıyo. Ama ailesi cok baskıcı be fakirdi babası alkolikti vs yiyecek ekmekleri yoktu evden cıkıs yolu gördü.. pişman mutsuz vs.. kzıkardeşi mesela naptı etti okudu ama durumları daha iyiydi ve diğer çocukların evden gidip sorumluluğun azalması buna vesile oldu .
Çocuk anneden uzakta olmaz , bakamayacaksan ne diye doğurdun!
Yani şimdi tüm üyelere sorsak benzer hikayeler çıkmaz mı? Ben bilmiyor muydum o yaştaki manyak sevgilimle evlenip evde oturmayı sizce?
Su mesajin konu sahibine faydasi var mi? Yok. Niye buraya gelip kendinizi ovuyorsunuz, sozum sadece size degil; baskalari da var bu sekilde davranan bu konuda. Tamam bu kizin da basina bu gelmis oyle ya da boyle. Cok garipsiniz ya, kendinizi baska yerde tatmin edin; karsinizda caresiz hisseden, ne kocasindan (ki o da cocuk muhtemelen, degilse daha fena gerci), ne ailesinden destek goren, bunalmis, belli ki artik saglikli dusunemeyen biri var.Bu konu çok su götürür. Herkes bir şeyler yazmış, herkes bir yönden haklı görüyor kendini. Kimisi cidden haklı kimisi duyar kasıyor.
Şimdi şöyle bir gerçek var, hepimiz 18-20 yaş aralığında uçarı değildik. Büyük bir çoğunluğumuz o yaşlarda üniversite derdindeydik. Hepimiz bol bol paralarla, mükemmel ailelerle mi okuduk? Hadi üniversite bitirmiş bütün üyelerimize soralım, hepimizin kök ailesinden boy boy travmaları, maddi zorluklar çıkar.
18'imde ben ne yapıyordum? 11 saat vardiyalı bir işte çalışıyordum. Ailemin durumu iyi değildi. Neler çektim neler, yolda zaten 2 saat geçiyordu. Eve gelince uyusam mı duş mu alsam, tercih yapıyordum.
Yapmadım ama, dişimi sıktım, sonra dershaneye yazıldım gittim. Üniversite kazandım. Konu sahibinin evlendiği yaşlarda ben vize final derdindeydim. Ki üniversite okuyan biri de her gün parti kıvamında yaşamıyor hayatı.
Kitap parası, giyimi, yemesi içmesi hep para. Çok da ekonomik sıkıntı yaşadım. Çoğumuz yaşadık.
Demem o ki her şey bir seçim, tercih meselesi. Ben bambaşka seçimler yaptım, zorluklarıyla başa çıktım.
Konu sahibi de seçimler yapmış. Ama onun seçimleri başka birini daha bağlıyor, 2 yaşındaki bir bebeği. Bu öyle az buz bir mesele değil. Herkesin dediği gibi geri dönüşü olmayan bir şey bu.
32 yaşındayım, hiç çocuğum yok. Neden yok sizce? Çocuk yapmak zor olduğu için mi? Çünkü biliyorum doğurduğum anda başıma gelebilecek şeyleri. Yüzde bir bile şüphe varsa doğurmamak lazım bana kalırsa. Düşünmeden verilebilecek bir karar değil. Düşünmeden verilen kararların sonuçlarını görmek istiyorsanız çocuk yuvalarına bakın derim.
Bu çocuklardan bir tanesi de benim yeğenim. Düşünmeyen biyolojik ailesi yüzünden yenidoğan bir bebekken ailesiz kaldı çocuk. Bir günlükken yurtta tek başına annesiz uyudu. 1 aylıkken ailemize katıldı. Ama o bir ayı nasıl geçirdi miniğim, bilemiyorum.
Vallahi okumayı bırakıp erkek peşinde koşan kızlarımız açıp okusa keşke bu konuyu, kamu spotu gibi konu.
Ne öveceğiz ya hu?
Yok canım okumak çok kolay . Ergenken duygularini kontrol altına almaya çalışıp çevrendekiler gibi sadece kafana göre yasamayip bir hayat kurmaya çalışmak ., sabahlara kadar ders çalışmak en kolayı . Zor olan evlenmek ve çocuk yapmak . Lütfen kendini övme . Senin ödediğin bedel bedelden sayılmaz . Anne olmak = kutsal olmak demektir. O yüzden anne olmuş birine bekar ve çocuksuz biri olarak yorum yapma . Hayat sana güzel . Sen çocuklunun derdini anlamazsın . Çünkü sana toplumsal baskı yok , sen belirli bir yere gelmek için okumadın . Sen ömrünün bu zamana kadar ki kısmını kendi konforundan kismadin . Üreyebilme büyük yetenektir.Bu konu çok su götürür. Herkes bir şeyler yazmış, herkes bir yönden haklı görüyor kendini. Kimisi cidden haklı kimisi duyar kasıyor.
Şimdi şöyle bir gerçek var, hepimiz 18-20 yaş aralığında uçarı değildik. Büyük bir çoğunluğumuz o yaşlarda üniversite derdindeydik. Hepimiz bol bol paralarla, mükemmel ailelerle mi okuduk? Hadi üniversite bitirmiş bütün üyelerimize soralım, hepimizin kök ailesinden boy boy travmaları, maddi zorluklar çıkar.
18'imde ben ne yapıyordum? 11 saat vardiyalı bir işte çalışıyordum. Ailemin durumu iyi değildi. Neler çektim neler, yolda zaten 2 saat geçiyordu. Eve gelince uyusam mı duş mu alsam, tercih yapıyordum.
Yapmadım ama, dişimi sıktım, sonra dershaneye yazıldım gittim. Üniversite kazandım. Konu sahibinin evlendiği yaşlarda ben vize final derdindeydim. Ki üniversite okuyan biri de her gün parti kıvamında yaşamıyor hayatı.
Kitap parası, giyimi, yemesi içmesi hep para. Çok da ekonomik sıkıntı yaşadım. Çoğumuz yaşadık.
Demem o ki her şey bir seçim, tercih meselesi. Ben bambaşka seçimler yaptım, zorluklarıyla başa çıktım.
Konu sahibi de seçimler yapmış. Ama onun seçimleri başka birini daha bağlıyor, 2 yaşındaki bir bebeği. Bu öyle az buz bir mesele değil. Herkesin dediği gibi geri dönüşü olmayan bir şey bu.
32 yaşındayım, hiç çocuğum yok. Neden yok sizce? Çocuk yapmak zor olduğu için mi? Çünkü biliyorum doğurduğum anda başıma gelebilecek şeyleri. Yüzde bir bile şüphe varsa doğurmamak lazım bana kalırsa. Düşünmeden verilebilecek bir karar değil. Düşünmeden verilen kararların sonuçlarını görmek istiyorsanız çocuk yuvalarına bakın derim.
Bu çocuklardan bir tanesi de benim yeğenim. Düşünmeyen biyolojik ailesi yüzünden yenidoğan bir bebekken ailesiz kaldı çocuk. Bir günlükken yurtta tek başına annesiz uyudu. 1 aylıkken ailemize katıldı. Ama o bir ayı nasıl geçirdi miniğim, bilemiyorum.
Mevzu övgü ya da yergi değil Papatya. Konu sahibini yerdiğim de yok. Ama çocuğunu bırakmak gibi bir seçeneği olmadığını da söylemek lazım.
