Ne sıcacık yorum çocuk bakımını evliliği bilmeden empati yaparak anlamak büyü meziyet ❤
Ne sıcacık yorum çocuk bakımını evliliği bilmeden empati yaparak anlamak büyü meziyet ❤bence sizin psikolojik bir desteğe ya da rahatlamaya ihtiyacınız var. öncelikle eş kişisini bir uyarın size yardım etsin evde. daha sonra kv gidebilirsiniz bi 3 5 gün, bence size de iyi gelir eğer kv iyi anlaşıyorsanız. direkt olarak çocuğu göndermeyin bence siz de gidin ya da o gelsin. bu kadar bunalmanızın nedeni tek sizin ilgileniyor olmanız. eşinizle konuştunuz mu bu konuyu? ona söyleyin ve hastaneye gidip bir kan testi yaptırın belki değerlerinizde eksik vardır. yaşınızın küçük olması bu bunalımı tetikliyor olabilir. Ben 29 yaşındayım ve bir çocuk bir eş bir aile sorumluluğu almayı hala kendimde göremiyorum ve bu işlere girişmiyorum. Bir hatadır olmuş ama sonucunda oluşan şey sizin için dünyanın en kıymetli şeyi kendinizi toparlayın ve o çocuğu en güzel şekilde yetiştirin inşallah ben size inanıyorum bence yapabilirsiniz
Yollayın bence
Onu sevmeyen ilgisiz ondan bıkmış annesi yerine ondan ilgisini sevgisini esirgemeyen babaannesiyle yaşasın.
Evliliği evcilik sanan, gelin olcam diye amuda kalkan kızlarada örnek olsun bu kon
Bende destek almayı düşünüyorum siz neler yaptınız nasıl almalıyım pek bilmiyorum kendinizden örnek verirmisinizKesinlikle. 7 aylık bebeğim var ara ara hala lohusa depresyonu gibi düşüyorum. Bazen gidip ağlıyorum banyoda sonra mecbur toparlanıp kalkıyorum çocuğumla ilgileniyorum . Anne olmak çok zor ve evet dışarıya bu kadarı yansıtılmadığı için kendin anne olana kadar tam olarak anlamıyorsun. Yine de onları doğurmayı biz seçtik, onların hiçbir şeyden haberi yok masumca dünyaya alışmaya çalışıyorlar sadece. Sadece bebek ve çocuklar onlar, doğalarının gereği gibi davranıyorlar. O yüzden ben terapiye başlıyorum haftaya, konu sahibi sana da yarım gün kreş+ psikolojik destek öneriyorum. Çocuğunun sağlıklı bir karakter geliştirmesi için senin sağlıklı olman lazım
Haklısınız vallaKusura bakmayın yada bakın umrumda değil ama hiç pozitif konuşamayacağım. İnsanlara empati diyeceğinize önce kendiniz mi empati yapsanız acaba? Çocuğunuzun yerine kendinizi mi koysanız mesela? Yada kocanız biraz kendi dünyasından çıkıp kendi çocuğuna baksın siz ders çalışın. Siz o çocuğu kayınvalidenize gönderirseniz o çocuğu birdaha almazsınız. Üniveristesi sınavı sonra dersleri sonra vize final, uzar gider bu.
Çocuk okula başlar ve almak zorunda kalırsınız. Sonra bu çocuk bana anne demiyor, kayınvalidem çocuğu vermiyor. Olan çocuğa olacak.
Doğururken annenizi suçladınız, evlenmek için kocayı suçlarsınız, yaşayamadıklarınız için de çocuğu. Sonra da ben size anne mi diyicem, hiç sanmıyorum.
Oha çocuğu başka ile mı yollayacaksınız dogurmasaydın arkadasım b.k mu vardı evlilikte. Çocuğun suçu ne . Gerçi kv aklıbasında ise sizden iyi bakabilir
unutulmuş,konuşmayı ,insan yüzü görmeden günlerce evden çıkamayan,hayatla bağı kalmamış ,uyuyamayan , stresten yemek yiyemeyen , yorgun yetişkinide şıklara koysaydınız keşkeYetişkin misiniz çocuk mu önce ona karar verin, bazı kararları alırken yetişkin, sonuçlarına katlanmaya gelince çocuk olamazsınız.
Size muhtaç bir canlı varken, sizin yaşayamadığınız(!)hayatınız,hayalleriniz biraz daha bekleyebilir acelesi yok bence.
Şu an öncelik çocuk,lütfen artık yetişkin gibi davranıp sorumluluk alın, şurada kaç kadın kendi doğurduğunuza bakın diye yalvaracak
Güzel tavsiyeleriniz için teşekkür ederim kitap konusunu araştırıcam eşimede yapabileceğim bişey kalmadı ne tatlı dille konuştuğum kalmadı neden boşanma aşamasına gelecek kavgalarımız kalmadı yoruldum onunla uğraşmaktan ben kendime bakıcam neler yapabilirim diyeZaten çok kızmışlar, zaten anlayışlı yorum yapmışlar söyleyeceğim hiçbişey yeni olmayacak o yüzden bu kısmı geçiyorum. Bence herhangi bir karar vermeden önce terapiye başlamalısınız. Seans saatlerini uyku saatine denk getirirsiniz, bebek arabasında uyuyabilir. 23 aylık olmak üzere bi bebeğim var. Bugün o çok uyumlu, arabayı gördü mü esneyen çocuğu otokoltuğuna oturtmak için 5 dk ikna ettim, pardon edemedim, 15 dkdan fazla ağladı. Derdi de gezmek, halbu ki uykusu geldi uykuya direniyor. Bi de o anlarda bana bi gülme geliyor sormayın stresim böyle yansıyor. Bunalmışlığınızı anlıyorum, yardım almıyorum, hastaneye bile bebekle gidiyorum yalnız. Eşim çalışma saati sebebiyle uyurken çıkıyor uyurken geliyor,arada eve geliyor mola vermeye çoğunlukla uyku saatine denk geliyor, gelmese de uykudan uyanıyor yemek yiyoruz ve gidiyor, vakit geçiremşyorlardı şimdi dükkana bir saatliğine de olsa götürmeye başladı derdi vakit geçirmek. evde olsak hiç değilse duşuma tuvaletine rahat giderim yemeğimi rahat yaparım bu bile bi lüks. Bazı dönemler duş alasımın gelmediği oluyor bırakın evi temizlemeyi, hele eşimle aram bozuksa iyice, çocuğumla ilgilenecek kadar hareket ediyorum. Sonra bu halimin çocuğuma haksızlık olduğunu hissediyorum. Sürekli bu döngüdeyim. Dünyaya getirmeyi biz seçtik, mutlu ve iyi bir anneyi hakediyorlar. İyi bi anne olup olmadığınızı sorgulamak benim haddim değil ama mutlu olmadığınız kesin. Yoksa bebeğinizi kvye göndermeyi düşünmezdiniz. Ben sizin ne düşündüğünüzü anladım ömrü boyunca bırakayım demiyorsunuz ama burda boşanmış kadınların çocukları babaya gidince yaşanan şeyleri okuyoruz ki bu bi mecburiyet çocuk perişan oluyor. Çocuğunuz yanınızdayken de çözebileceğiniz sorunlar için uzun vadeli bir kalma planı bana doğru gelmiyor. Yarım gün kreş araştırın, İstanbul'da nerdesiniz bilmiyorum ama belediyeye ait kreşler var. Yarım gün bile gidiyor olsa, size bi kaç saat alan açsa kendinizi toparlayabilmeniz için çok yardımcı olur. Bi süre ev işi gibi şeyleri kenara atıp olabildiğince vaktinizi kendiniz için harcamanız gerektiğini düşünüyorum. Eğer bebeğiniz bahsettiğiniz problemleri yaşamıyor olsa akranlarınıza imrenmezdiniz. Ama her anne ve bebek bu süreçten geçiyor, her bebek 2 yaşında oluyor sonuçta. Biraz yetişkin biraz çocuk psikolojisi hakkında kitap okumanız ya da bilgi edinebileceğiniz yollar bulmanızı tavsiye ederim. Sadece kendinizi anlamak yetmez çocuğunuzu da anlamalısınız.
Bi diğer ve aslında kilit nokta eşiniz. O dünyada ne yapıyor da çocuğundan daha değerli? Bence bi cesaret boşansanız daha mutlu bi anne olursunuz. Kv ile aranız iyiyse bu konuyu güzelce konuşmayı deneyin. Tabii yapmadıysanız o konuşmayı önce eşinizle yapın. Hissettiğiniz yorgunluğu anlatın, bi saat kendime vakit ayırabilmem kafamı toplamaya yeticek desteğe ihtiyacım var diye anlatın. En önemlisi de çocuğunuzun babasına ihtiyacı olduğunu hatırlatın, hakkına giriyor yavrunun. Ben o vakti kendime ayırabilmek için bu saate kadar ayakta kalıyorum, yoksa benimde kendime ayırıcak vaktim yok yatakta uzanıp telefonla rahatça ilgilenmek bile kafamı boşaltıyor, ekrana boş bakıyorum arka planda beynim uyuyor. Ben kendime biraz uykudan feragat etmekle çözüm buldum, bi de bebeğim arkadaş ortamımı seviyor, çok rahat ediyorum. Bebeğinizle bile ols arkadaşlarınızla görüşün. Ya da akran bebekli annelerle tanışın parkta falan. Eminim bu da iyi gelir.
AynnHerkes üremek zorunda değil!