22 yaşındayım 2 yaşına giricek bir oğlum var çok kötüyüm psikolojim alt üst bedenimde ona göre sürekli yorgun hiçbirşeyden zevk alamıyorum artık. eşim desen kendine ayrı dünya kurmuş orda çok mutlu kimse bana ellemesin diyor . kimsem yok konuşacak gülücek kimsem yok evde hayatım bitiyor sanki benim yaşımdakiler okuyor ,şehir geziyor hayatı tanımaya başlıyor ben neden böyle büyük bir yükün altında girdim diye hep sorguluyorum ünü sınavına hazırlanmaya çalışıyorum olmuyor çocuk bırakmıyor uyuduğu zaman çalışim diyorum yemekmi yapim, çamaşırlamı uğraşim, dinlenim mi o saat yetmiyor uyanıkken çok hareketli çok inatçı yapma diyorsam inadıma yapıyor kaynanam bakarım diyor ama başka şehirde yaşıyor arabayla 4 5 saat sürüyor önceden istemedim yapamam dedim ama şuan ciddi ciddi göndersem nasıl olurdu hayatım diye sorguluyorum çalışıcam bu süre içerisinde izin günlerimde görmeye giderim diyorum biliyorum ben doğurdum bakmak zorundayım ama yapamıyorum artık.