Büyük mü konuşuyorum? ( Engelli çocuk sahibi olmak )

Soğuk kanlilikla kimse aldırmaz can gider etinden et kopar. Ben ikilemde kalacaktım az kalsın oğluma üçlü testte yüksek risk verdiler trisomie olacak diye. Hamile değilken aldırırım diyen ben aldırmam dedim sonra aldırırım dedim nedeni şu: aldırmam o benim yavrum.. Aldırırım çünkü ben ölürsem kimbakacak nasıl bakacak!! Amiosentez sonuçları çıkana kadar bu iki düşünce arasında kendimi yedim. Bunun yanısıra güzel yürekli anneler vardır amiosentez dahi yaptırmayan "ne olursa olsun bakıcam" diyen hayranım onlara! Ben insanlar nasıl bakarlar diye düşünmedim tek düşüncem ben yok olursam engelli yavruma kim ben gibi bakar. Kariyer yaşamak bahane inanki anne olunca karnında bebeğin olunca bambaşka dusunuyorsun
 
Kendi payımıza düşen kısmını yanıtladık, peki ya bebeğin payına düşeni.. Tam 4 aylıktı yavrumun hiç suyu kalmadığında, minnacık kıvrılmış dedi doktor.. O an hissettiğim tek şey acı çekmemesiydi bebeğimin.. Her kontrolde yaşama umudu biterken ama kalbi de atmaya devam ederken ben sadece o çok acı çekiyor diye acıyordum, kendime acıyacağım günler henüz gelmemişti.. Tabi ki sınavımız ama hiç kimse böyle bir kararı sağlıksızsa doğmasın şımarıklığı ile almıyordur, alan varsa da henüz ebeveyn olma zamanı gelmemiştir..
 
Konuyu okuyunca şu fıkra geldi aklıma:
Adamın biri evin önüne ağaç dikiyormuş. Karısı bunu görmüş ağlamaya başlamış. Adam sebebibi sormuş.
-neden ağlıyorsun hayatım?
-bizim çocuğumuz olacak.
-eeee???
-bu ağaç büyüyecek.çocuğumuz da büyüyecek.
-evet öyle olacak ??
-çocuğumuz bu ağaca çıkacak.
-ne var bunda?
-ya düşer de ayağını kırarsa yavrum....??? ühühü hühühüh...
 
ne zaman ölümü düşünsem, kızım kendi hayatını idame ettirecek yaşa gelmeden ölürsem diye kahrolurum... kimseye muhtaç olmayacak yaşa gelsin, öleceksem o zaman öleyim diye dua ederim.
ama ya bir ömür boyu bakıma muhtaç olacak çocukların anneleri ne hissediyor, düşünmek bile istemiyorum...
o yüzden kimseyi kararlarıyla ilgili yargılamam, sağlıklı bir birey de birdenbire çok önemli bir uzvunu ya da akıl sağlığını kaybedip bakıma muhtaç hale gelebilir, bunu önceden bilmek mümkün değil, ama bile bile ömür boyu bakıma muhtaç bir çocuğu dünyaya getirmek ve normal koşullarda ondan 20-30 sene önce öleceğini bilmek nasıl bir psikolojidir bunu sadece yaşayan anlar. o yüzden uzaktan ahkam kesmenin anlamı yok.
 
Hepsini okumadım ama hayvanlar bile sakat yavrularını boğarak öldürür kusurlu diye,hayvan kadar olamayanlar var genetik bir bozukluğu tanrinin bir sinavi olarak görmek çok saçma o ki tüm kainatı kusursuz yaratmış!
Sonradan kör olup bacağı kopan bilincini bir kaza sonucu kaybetmiş engellilerden bahsetmiyorum. Ama tanrım hepsine yardımcı olsun annesini babasını da islah etsin bu benim fikrim !!
 
biz insanlar bilmeden hep fikir sahibi gibi davranırız
en iyisi aklınıza böyle şeyler geldiğinde geçiştirmek
boşuna kedinizi huzursuz etmeyin
başkalarının yanında çok uç ifadeler kullanıp dikkatleri çekmeyin ve büyük konuşmamı olursunuz böylece :)
şaka bir yana çok huzursuz olduysanız Allahtan af dileyin samimi olarak, gönlünüzü ferah tutun
 
Söylediklerinize aynen katilmakla beraber bende şunu eklemek istiyorum,6 aylik bebeğim var bu 2.yavrum.ve onu öyle öpüp kolayıp severken içimden diyorum ki bazen allah sağlıkla vermiş yavrumu ya bi sıkıntı olsaydı napardim diye düşünüyorum. Ve o gözlerime öyle bir bakıp gulumsuyor ki o an içim gidiyor ve tabii diyorum ömrümün sonuna kadar sırtımda taşır hayatımı ona verirdim. 2 yavrum içinde. O evlat kokusu bambaşka.ne olursa olsun o parçan senin kiyilmaz.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…