Dikkat ediyor oldukça. Ama yine fe korkumu yenemiyorum bu şekilde dikkat etse bile başıma bir şey gelcek gibi düşünüp kötü hissediyorumTip 1 diyabet yani unsilune bağımlı diyabet olarakta anılıyor.
Ömrü boyunca insülin kullanmak zorunda.
Bu hastalığın kötü sonuçlar doğurmaması için sağlıklı beslenme , spor ve stressiz yaşam üçlüsünü hayatına pelesenk yapmalı.
Vücut ağırlığını gerekli forma getirdikten sonra bunu korumak zorunda.
Bu şekilde bir yaşam sürdürdüğü sürece sağlıklı bir yaşamı olur inşallah.
Aslında hayatına dikkat ederek devam edeceği için bir çok insandan daha sağlıklı yolculuk yapıyorlar.
Eğer bunlara dikkat eden biri değilse , fütursuz bir insansa hiç yola bile çıkmayın derim..
Dikkat ediyor oldukça. Ama yine fe korkumu yenemiyorum bu şekilde dikkat etse bile başıma bir şey gelcek gibi düşünüp kötü hissediyorum
Ben de 9 yaşından beri tip1 diyabetliyim. Ergenlik çağlarımda çok takardım bu konuyu, daha sonra hayatıma ciddi anlamda aldığım, güvendiğim tüm erkek arkadaşlarıma konuyu anlattım, bana destek olmasını istedim. Eğer istemezse beni bırakabileceğini bunun onun en doğal hakkı olduğunu daha yolun başındaykeb anlatmışımdır. Çok şükür ki hiçbir problem çıkmadı şimdiye kadar, bazen iğne i hatırlatırlardı. Bazen spor yapardık.. Velhasıl bu idare etmesi zor bir hastalık değil, kanser değil. Ki kanser de olabilirdi, ani hipoglisemi hiperglisemi riski var elbette ama hangimizin hayatı risklerle dolu değil ki?? Siz bilirsiniz tabi ama eğer bilinçli bir diyabetliyse içinizi rahat tutun, belki hep birlikte sağlıklı bir beslenme, hayat stili bile oluşturabilirsinizArkadaşlar merhaba daha evvelde bu konu hakkında konu açtığımdan dolayı bana kızacak arkadaşlar olacaktır . Şimdiden kusura bakmayın.
Daha evvel bahsetmiştim şimdi özet geçeceğim. Bir çocukla tanıştık 6-7 ay oldu . Başta mantıklı şekilde düşündüğüm için her şeyi uygun diyerek başladım. Fikirler görüşler yaşam tarzı her şey aynı sayılır . İyi bir insan olduğuna da inandım hissettim artık.
Tip 1 diyabet rahatsızlığı var 12 seneden beri, başlarda mantıklı açıdan düiündüğüm için evlenince neler yaşarım neler olur diye düşünüyordum. Şimdi ise onu çok özlüyorum ve sürekli vakit geçirmek istiyorum . Birlikte çok keyifli vakit geçiriyoruz . O yüzden onunla devam etmeye ve bu şekilde iyi giderse evlenmeyi düşünüyorum . Buna engel bir durumumuz yok çünkü maddi manevi bir pürüz yok şimdilik.
Ama şimdide bende kaybetme korkusu oluştı. Aslında hastalığını aşmıştım. Ama son bir haftadır ne olduysa uyuyamaz oldum sürekli aklıma kötü şeyler gelmeye başkadı. İleride daha da alışırsam ve allah korusun kaybedersem nasıl dayanırım gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemirmeye başladı . ( evet hastalık olmasa da üç gün sonra ne olacağını bilemeyiz bunun da farkındayım ama hastalık olunca kaygılarımı tetikledi sanırım)
Bu arada bilmeyenler için söyleyeyim tip 1 diyabet sürekli şeker ölçüp yediklerine dikkat etmesi gerekşyor. İnsülin kullanıyor ve ömrünün sonuna kadar bu şekilde devam edecek .
Ben kesinlşkle onunla devam etmek istiyorum , ama korkularım yüzünden kendimi çok fazla mutsuz ediyorum ve bununla başa çıkamazsam onu da mutsuz edeceğim . Kısaca bir örnek vereyim mesela, instagramda tesadüfen bir kadının paylaşımını gördüm eşini kaybetmiş küçük bir şocığu var . Profilini inceledim eşi vefat etmedn önce nasıl mutlu olduklarına baktım şimdi nasıl üzgün olduğuna baktım ve tüm gece ağladım sanki aynı şey benimde başıma gelecekmiş gibi hissedip iki gün kendime gelemedim. Mesela güzel mutlu evli çiftleri görünce bir anbizde böyle olabilecek miyiz o hep yanımda olacak mı diye düşünmeye başkıyorum. Umarım anlıyorsunuzdur..
Sizce bu korkularım abartılı ve yersiz mi? Ve bunun için ne yapabilirim? Psikolojik destek diyeninizde olscaktır evet araştırıyorum bir haftaya halledeceğim kaygı problemim için destek alacağım. Sizler ne düşünüyorsunuz acsba ? Benim gibi olanınız var mı? ( bu arada ailem henüz bilmiyor ve onların ne düşüneceğini demkafamda kötü şekilde kurgulayıp kendimi üzüyorum. Ve sürekli erteliyorum anlatma durumunu ) . Bu arada 28 yaşında iş güç sahibi ailesine bağımlı olmayan biriyim . Elbette kimse karışamaz hayatıma böyle bir konuda . Ama ailem konusunda o kadar hassasım ki en ufak kötü yorumları bile beni epey üzer ve bu yüzden erteliyorum . Takımtılıyım ve kafama fazlasıyla takarım, bu halime bir de onun mutsuzluğı eklenir. Lütfen yardımlarınıza ihyacım var
Teşekkür ederim yorumunuz için ve geçmiş olsun. Kaç yaşındasınız acaba ? Ben mi büyütüyorum acaba ? İnternette falan kötğ şeyler yqzoyor ama insanlar bilinçlenip dikkat etsinler diye miBen de 9 yaşından beri tip1 diyabetliyim. Ergenlik çağlarımda çok takardım bu konuyu, daha sonra hayatıma ciddi anlamda aldığım, güvendiğim tüm erkek arkadaşlarıma konuyu anlattım, bana destek olmasını istedim. Eğer istemezse beni bırakabileceğini bunun onun en doğal hakkı olduğunu daha yolun başındaykeb anlatmışımdır. Çok şükür ki hiçbir problem çıkmadı şimdiye kadar, bazen iğne i hatırlatırlardı. Bazen spor yapardık.. Velhasıl bu idare etmesi zor bir hastalık değil, kanser değil. Ki kanser de olabilirdi, ani hipoglisemi hiperglisemi riski var elbette ama hangimizin hayatı risklerle dolu değil ki?? Siz bilirsiniz tabi ama eğer bilinçli bir diyabetliyse içinizi rahat tutun, belki hep birlikte sağlıklı bir beslenme, hayat stili bile oluşturabilirsiniz
Ben 27 yaşındayım, hayatımın büyük kısmını bu hastalıkla geçirdim. Otoimmün bir hastalık, bağışıklık hücreleri yanlış çalışıp pankreas hücrelerini öldürüyor ve dışardan iğneyle insülin almak gerekiyor. Egzersiz ve diyet, düzenli ölçüm şart. Uzun yıllar boyunca dikkat edilmezse elbette tehlikeli ama bu tehlike astım hastası için de geçerli, kalp hastası için de geçerli.. Yani kimse sapasağlam değil ki zaten herkes dikkat etmek zorunda, insan vücudunun da bir ömrü var nihayetindeTeşekkür ederim yorumunuz için ve geçmiş olsun. Kaç yaşındasınız acaba ? Ben mi büyütüyorum acaba ? İnternette falan kötğ şeyler yqzoyor ama insanlar bilinçlenip dikkat etsinler diye mi
tabi o hastalıklar için de geçerliBen 27 yaşındayım, hayatımın büyük kısmını bu hastalıkla geçirdim. Otoimmün bir hastalık, bağışıklık hücreleri yanlış çalışıp pankreas hücrelerini öldürüyor ve dışardan iğneyle insülin almak gerekiyor. Egzersiz ve diyet, düzenli ölçüm şart. Uzun yıllar boyunca dikkat edilmezse elbette tehlikeli ama bu tehlike astım hastası için de geçerli, kalp hastası için de geçerli.. Yani kimse sapasağlam değil ki zaten herkes dikkat etmek zorunda, insan vücudunun da bir ömrü var nihayetinde
Sanırım sizde anksiyete var, hayat böyle geçmez boş verin anın tadını çıkarın. Ama bir psikologla profesyonel destek alsanız hayat kaliteniz daha da artar eminimtabi o hastalıklar için de geçerli
Adamdan ayrılın ki kendisini gerçekten seven hastalığıyla kabul eden destek olan gerçek bir sevgilisi ve eşi olsun. Önemli bşr hastalığı da yok ama vesveselerinizle hasta olur mutlu olmak yerineEvet haklısınız . Önceki ilişkimde de ailesi biraz baskıcı gelmişti bana ve kafamda baya büyütüp kötü senaryolar çizip hergünümü zehir ediyordum . En kötüsünü düşünüyordum. Evet sorun bende onu anladım
Yani tanıdık doktor arkadaşlarıma danıştım. Riskleri var ama dikkat etmezse. Dikkat edilmezse çok ağır sonuçları olabiliyormuş . Bende en kötüsünü düşinüyorum işte. Kenei kendime kuruyorum ya tartışırsak ve üzülüp insülinini kullanmazsa ve kötü bi şey olursa. Ya dikkat etmeyi bırakırsa vs gibi
Ayy ruhum sıkıldı okurken bile. Nasıl bir ilişki bu? Şartlı şurtlu . Adam hasta değil hasta olan başkasıAblacım kendi kendine saçma sapan şeyler kurup onlara inanıyorsun.. neden adam sen gittin diye intihar etsin?? Dünyada milyonlarca kadın, erkek var çıkar başkasını bulur son kadın sen misin? Belki
iyi, zaten takıntılı mızmız bir tipti çekti gitti işte kurtuldum kafa ütüsünden
diyecek, ertesi gün sosyal medyada karı kıza yazılacak, belki aklı başkasına hemen kayacak, belki ailesinin bulduğu kzıla buluşacak ne intiharı?
Adamın şekeri düzgün gidecekse de stresten yükselir böyleAyy ruhum sıkıldı okurken bile. Nasıl bir ilişki bu? Şartlı şurtlu . Adam hasta değil hasta olan başkası
Evet en önemlisi moral ve yaşam sevinci ben de 40 ıma yaklaşırken ağır bir hastalığa yakalandım eşim çok destek oldu 2 yıl sonra iyileştim tekrarda olabilir başka hastalıklar ama gülüp eğleniyoruz konu sahibi o kadar karamsar ki az hastayı bile çok hasta ederAdamın şekeri düzgün gidecekse de stresten yükselir böyle
Eşimin şeker kampından arkadaşları var. Bazıları diyabetli olduğunu saklıyordu. İğne yapmaları gerekince bir bahaneyle kalkıp gidip gizlice yapıp geliyormuşlar. Bir anlam veremiyorduk bunda utanılacak ne var diye... İşte konu sahibi gibi insanlar, diyabetli insanları buna sevk ediyor demek ki.
+1Gereksiz kaygılar. Evlendim 2. Senemizde eşim lenfoma oldu. Elhamdülillah iyileşti.
Ondan önce evlat istedik, Rabbim bekletmedi verdi, ancak düşük oldu elhamdülillah.
Evlenmeden önce evin tek oğlu annesine babasına sen bakmak zorunda kalırsın dediler, dedim bunları kurgulayarak mı evlenicem, kim bilebilir ki geleceği Allah'tan başka.
Ve yine elhamdülillah..
Hayatımızla ilgili falcılık yapamayız, endişeli bir hayatta her türlü zor. Zihninizi faydalı şeylerle besleyin, kuruntularla değil.
Ben sana babamın hastalıklarını anlatsam bu adam bir dk bile yaşamaz dersin. Bak ciddi söylüyorum. 16 yıldır çok ağır hasta. Yaşı 76, günde en az 4 kez insülin alıyor, 380 şekerle torunuyla oyun oynuyor.Arkadaşlar merhaba daha evvelde bu konu hakkında konu açtığımdan dolayı bana kızacak arkadaşlar olacaktır . Şimdiden kusura bakmayın.
Daha evvel bahsetmiştim şimdi özet geçeceğim. Bir çocukla tanıştık 6-7 ay oldu . Başta mantıklı şekilde düşündüğüm için her şeyi uygun diyerek başladım. Fikirler görüşler yaşam tarzı her şey aynı sayılır . İyi bir insan olduğuna da inandım hissettim artık.
Tip 1 diyabet rahatsızlığı var 12 seneden beri, başlarda mantıklı açıdan düiündüğüm için evlenince neler yaşarım neler olur diye düşünüyordum. Şimdi ise onu çok özlüyorum ve sürekli vakit geçirmek istiyorum . Birlikte çok keyifli vakit geçiriyoruz . O yüzden onunla devam etmeye ve bu şekilde iyi giderse evlenmeyi düşünüyorum . Buna engel bir durumumuz yok çünkü maddi manevi bir pürüz yok şimdilik.
Ama şimdide bende kaybetme korkusu oluştı. Aslında hastalığını aşmıştım. Ama son bir haftadır ne olduysa uyuyamaz oldum sürekli aklıma kötü şeyler gelmeye başkadı. İleride daha da alışırsam ve allah korusun kaybedersem nasıl dayanırım gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemirmeye başladı . ( evet hastalık olmasa da üç gün sonra ne olacağını bilemeyiz bunun da farkındayım ama hastalık olunca kaygılarımı tetikledi sanırım)
Bu arada bilmeyenler için söyleyeyim tip 1 diyabet sürekli şeker ölçüp yediklerine dikkat etmesi gerekşyor. İnsülin kullanıyor ve ömrünün sonuna kadar bu şekilde devam edecek .
Ben kesinlşkle onunla devam etmek istiyorum , ama korkularım yüzünden kendimi çok fazla mutsuz ediyorum ve bununla başa çıkamazsam onu da mutsuz edeceğim . Kısaca bir örnek vereyim mesela, instagramda tesadüfen bir kadının paylaşımını gördüm eşini kaybetmiş küçük bir şocığu var . Profilini inceledim eşi vefat etmedn önce nasıl mutlu olduklarına baktım şimdi nasıl üzgün olduğuna baktım ve tüm gece ağladım sanki aynı şey benimde başıma gelecekmiş gibi hissedip iki gün kendime gelemedim. Mesela güzel mutlu evli çiftleri görünce bir anbizde böyle olabilecek miyiz o hep yanımda olacak mı diye düşünmeye başkıyorum. Umarım anlıyorsunuzdur..
Sizce bu korkularım abartılı ve yersiz mi? Ve bunun için ne yapabilirim? Psikolojik destek diyeninizde olscaktır evet araştırıyorum bir haftaya halledeceğim kaygı problemim için destek alacağım. Sizler ne düşünüyorsunuz acsba ? Benim gibi olanınız var mı? ( bu arada ailem henüz bilmiyor ve onların ne düşüneceğini demkafamda kötü şekilde kurgulayıp kendimi üzüyorum. Ve sürekli erteliyorum anlatma durumunu ) . Bu arada 28 yaşında iş güç sahibi ailesine bağımlı olmayan biriyim . Elbette kimse karışamaz hayatıma böyle bir konuda . Ama ailem konusunda o kadar hassasım ki en ufak kötü yorumları bile beni epey üzer ve bu yüzden erteliyorum . Takımtılıyım ve kafama fazlasıyla takarım, bu halime bir de onun mutsuzluğı eklenir. Lütfen yardımlarınıza ihyacım var