merabalar, burayı uzun zamandır takip ediyordum ve kızım hakkında konu açmak destek almak için üye oldum. ben kendisiyle baş edemiyorum yoruldum. kızım 21 yaşında bir genç. bilgi sahibi olmanız için biraz bilgi veriyim en başta. kendisi zeki, güleryüzlü, sorumluluk sahibi, temizliğe dikkat eden, hayvan sever bir genç kız. uzun zamandır ne gece uykusu var ne de sabah kalkması. tam tersi bir insan oldu sanki. kızımı liseye başlarken dinini öğrenmesi için kursa verdim, altı yıl kadar kaldı. ama o zamandan beri eski kızıma ulaşamıyorum sanki. evet gitmek istemedi ama bu onun iyiliği içindi. manevi gelişimi içindi. en başta gitmek istemiyorum ben okumak istiyorum diye diretince ona o zaman okuldan da alırım dedim, mecbur okudu. ama hem liseyi bitirdi hem gittiği yeri. imamhatip lisesine gitti çünkü sadece oraya göndermeye izin veriyorlardı, orayıda istemedi. memnun edemedik hiç. daha sonra mezun oldu ama hemen almadık biraz daha okusun diye. alın beni ben üniversiteye gideceğim okuyacağım diyip durdu. biz zaten onun okumasına karşı değildik ama eğitimini tamamlasın istiyorduk. sonunda bir gün tamamen çıktı. eşim çok kızdı nasıl kendi kafasına göre iş yapar diye. kızım kocaman bir kız olduğunu ve geleceğini bizim yüzümüzden karatmayacağını, başına ne gelirse gelsin okuyup kendini kurtaracağını söyledi. inanamadım duyduklarıma. kendini kurtarmak, kaçmak bunlar ne? biz senin aileniz senin için yaptık diyince de ağlamaya başladı ve bu saatten sonra bana ailem gibi davranmayın o zaman dedi. babasıyla araları o zmandan beri bozuk.
normalde kızım böyle değildi. daha sosyal, konuşkan ve mutluydu. geçenlerde çekmecesinde antidepresan gördüm. araştırdım biraz. en ağırından kullanıyor üstelik 100 miligram. ilaç kullanmadan önce babsını zorla ikna edip birkaç seans psikologa gitmişti. o dönemler daha iyiydi ama babası boşuna gittiğini düşündüğü için daha fazla para vermedi. kızımın ingilizcesi iyidir o yüzden ders vererek parasını kazanmaya başladı, babsından para almıyor. şimdi de tutturdu üniversite için başka şehire gideceğim, hayatımı kazanacağım diye. sanki biz kaybettirdik. okuyacakmış, akademik alanda çalışma yapacakmış, güçlü olacakmış e bunları buradada yaparsın diyorum gülüyor sadece. keman çalmak istiyorum diyor. biz kızı nereye verdik o ne dyor. bazen kendi kendine notalardan birşeyler çıkarıyor, fazıl say dinliyip duruyor ve babası çok kızıyor. o adam bizim görüşümüze ters diye ama dinlemiyor. asilik yapıyor. beni bırakın artık allah gibi davranmayın diyor. nasıl böyle konuşur aklım almıyor. kızımın matematik ve fizik alanında temeli hiç yoktu. gönderdiğin yer sayesinde lisem korkunç geçti hep uyuyordum yorgunluktan diyor ama yapan yapıyor. sayısalı kötü olduğu için istediği okula gidemez diye düşünüyordum. ama eve gelir gelmez ders çalışmaya başladı. her sabah saat yedide matematik çalışmaya başlıyordu akşama kadar. odasından hiç çıkmıyordu. yemek yemeye bile gelmezdi midem almıyor içimden kusmak geliyor derdi bana. yapabileceğini düşünmüyordum onada dedim insanlar ne liseler okuyor yine yapamıyor diye. ama ben kendi çizgimden gideceğim kendi yolumdan sorumluyum diyip duruyor. bu şekilde neredeyse tüm dersleri yaptı. arada çalışarak kendine özel öğretmen tutuyordu çünkü hiç bilgisi yoktu. sınava az kalmışken bir anda kusmaları başladı. kafaya takma rahat ol diyordum ama elimde değil diyordu. bazen olduğu yerde kalıyordu banyoya giremiyordu. gece hep uyanıktı. kızım niye yatmadın diyorum kalbim beni uyandırıyor damarlarımda elektrik geziyor dedi. korktum bayağı. bana söylememiş ama doktor ona majör depresyon ve anksiyete tanısı koymuş. biraz daha ibadetlerine yönelsen aşarsın belki ilaçlar sana zarar verir belki dedim. çünkü çok ani kilo verdi. sınava giremedi çünkü tüm vücudundan iltihaplı yaralar döktü. doktora götürdüm psikolojik dedi. ben çalışmayı bırakır sandım ama kitap almış yeniden başlamış. sabah saat beş gibi kalkıyor ve sporunu yapıp dersin başına oturuyor. ama bunları ağlayarak yapıyor. diyorum kızım böyle üzülüyorsan yapma oda bunu bana söyleyecek insan sen değilsin anne seninle tartışmak istemiyorum kalbini kırmak istemiyorum diyor. hiç sesini yükselttiğini duymadım saygılıdır ama bazen böyle dik dik konuşuyor sanki ergen gibi. günlük on saat ders çalışıyor.
kağıdına yazdığı yazıları buldum hedeflerim diye. mühendis olacakmış, sağlıklı olacakmış, kendinden nefret etmeyecekmiş. iyide kendinden nefret edecek ne var. geçenlerde bunu ona söylediğimde artık suçlunun ben olmadığımı anladım duygularımı günah gibi kendimden kaçırmıyorum dedi. değişik değişik konuşuyor. yabancı yazarları okuyor. özellikle rus bir adam var. posterlerini asmış. birde aziz nesin posteri asmış. babası yırtmış çöpe atmış. buda ağlamaya başladı sonra bana bu yüzden ders çalışıyorum dedi. bazen bana düşmanıymışım gibi davranıyor. çok düzenli bir kızdır. ama odası çok dağınık. toplamak yerine odada yatmıyor. koltukta yatıyor. diyorum kızım odanı toplasana diye bana ağır geliyor anne artık toplayamıyorum diyor. o böyle dedikçe içim daralıyor çaresiz hissediyorum. bu sene yine sınava girecek yaşın geçti sanki dedim oda bana yaşım hiçbirşey yapmasamda geçecek önemli olan vaktimi deyerlendirmem dedi. kararlı yani. okusun istiyorum ama manevi değerlerinden geçsin istemiyorum. resim çiziyor ve yetenekli ama sürekli değişik insanların portrsini çiziyor. biraz hat sanatına yönlendirmeye çalıştık kabul etmedi. boya parasını kendi çıkarıyormuş karışmayın dedi. rimel kullanmaya başladı. kontrolü kaybediyorum galiba. ne yapmalıyım nasıl yaklaşmalıyım?
Neyse...
