merhaba..
açıkçası bütün sayfaları, herkesin yorumlarını okuyamadım..konuşmak istedim çünkü, ne bileyim, kendi derdimmiş gibi geldi..
öncelikle meslek konusundan bahsedeyim..evet sevmiyorsan zor, cidden zor geliyor okuması, bana öyle geldi..tahmin edememiştim. aklımın ucundan bile geçmemişti. odtü iyiydi çünkü, zeki olduğumun belgesiydi, ailemin gurur kaynağı olduğumun göstergesiydi..ama ben istemedim, her biri işkence gibi geldi üç senenin.. dayanamadım, tekrar girdim sınava. edebiyatçı olmak istedim, filolog olmak istedim, mitoloji üzerine, fantastik edebiyat üzerine araştırmalar yapmak, hayatımın her bir saniyesini onunla geçirmek istedim..ve hacettepe üniversitesini kazandım, ingiliz dili ve edebiyatı..ama ailem zerre desteklemiyor beni, farkındayım. çünkü odtü daha iyi bir okul, çünkü odtüden hacettepeye geçmek akıl karı değil hiç. onların desteklerini hissetmemek kötü hissettirdi ama istediğim şeyden eminim. çok istemişim anlatmayı, gereksiz yere kendimi de anlattım kusura bakma.. neticede istemediğin bir bölüm okumanın kötü olduğunu bilirim, ama kalmış bir yılın, arkanda doktor çıkmanı bekleyen bunca insan. dönebilir miydim seçimimden senin yerinde olsam..sanmıyorum..cesaret edemezdim..ama belki daha sonra başka işlerle de uğraşmaya başlarsın, ya da meslek boyutuna geçersen seversin, kim bilir..ama umarım, umarım çok mutlu olursun..
bir ikincisi aile..istemedikleri, hatta aksine iyiliğimizi istedikleri halde ne çok zarar verirler bize. çoğu çocukken karakterin temellerinin atıldığının farkında olmaz, kimi olamaz. zordur çoğunun hayatı. sen onlar gibi olma isterler, çok iyi ol, çok mutlu ol isterler ama yine de bir şeyler incitir çoğumuzu çoğu zaman. kimi hayatı boyunca sevemez kendini annesi onu beğenmediğinden, kimi onları gururlandırayım derken kendini tanıyamaz hiçbir zaman..niyetleri iyidir elbet, ama iyi sonuçlanmaz her zaman..ha yapacak bir şey var mı, kendimizde gördüğümüz yanlışları, canımızı yakan yanlarımızı törpüler düzeltiriz belki. ya da biz çocuk yetiştirirken daha dikkatli olmaya çalışırız, bilemem..neticede iyisiyle kötüsüyle ailen. ablanın durumu seni böyle etkilemiş ama, yine de ailen. ne atabilirsin, ne atmak istersin..
seks konusuna gelince..lütfen zerre üzme kendini. sevdin sen onu, yanlış değildi senin için, doğruluğuna inandın o zaman. yaptığın şey ayıp değildi, ben buna inanmıyorum. satmadın ki sen bedenini. inandın! sevişmek, ruhun yanında bedenini de katmaktır diğerine, tüm varlığınla sevmektir. ha şu var; bence sen beni sevmiyorsun, o yüzden sevişmiyorsun benimle ya da zaten ben seni bırakmayacağım sözleri asla ama asla seks nedeni olmamalıdır. sen sadece gerçekten istediğin için yapmalısındır. bu kısmı belki bir hataydı ama aşk, garip bir şey, göremiyorsun bazen, oluyor..bu bile kendini öldürmek istemene neden olmasın, onunla yattıktan sonra daha kötü bir insan olmadın sen. ve kızlık zarını korumak ailene karşı olan kutsal bir görev değil. emeklerini boşa çıkarmadın. doktor olacaksın koskoca, derslerini boşlamış, serserilik peşinde de değilsin üstelik. bu senin bedenin, senin kararın. sadece bir hata yaptın kendince, ders aldın. sen hala sensin, kızlık zarın varken de sendin, yokken de sensin! ve seni bir deri parçasının varlığına göre seviyorsa bir insan, bırak sevmesin!
ve psikatriste derdini anlatamama olayı..uzun zaman eniştemin beni taciz ettiğini anlatamadım kimseye, uzun süre bu nedenle insanlara herhangi bir şekilde insanlara temas ettiğimde midemin bulanmasının nedenini anlamadım bu olayı hatırlamadan önce. ama sonra birden hıçkırarak ağlarken en iyi arkadaşıma anlattım her şeyi ve sonra öylesine güçlendim ki, öylesine farkına vardım ki bunun benim suçum olmadığının. şimdi buraya bile yazabiliyorum, erkek arkadaşım, yakın arkadaşlarım biliyorlar yaşadığım şeyi. yüzümü eğmeden anlatabiliyorum, ben böyle bir şey yaşadım, bu bende şunlara yol açtı ama sindirdim bu konuyu. devam edebildim. ben de öldürmek istedim kendimi, iğrendim kendimden, kendime bile dokunamıyordum bir zaman, delireceğim sandım.. ama anlattıkça daha iyi gördüm yaşadıklarımı, daha bir durabildim kendi arkamda. korkma, neden anlatamayasın ki bütün bunları. ne varmış anlatamayacak, çekinme.
öyle çok istedim ki kendini daha iyi hissetmeni, keşke bir şey yapabilseydim dedim şunu yazarken kaç kere. ama ben inanıyorum ki ne benim ne de bir başkasının yardımına ihtiyacın var ayağa kalkabilmek için. kendini üzmemeye çalış, kızma daha fazla, anladın bence hatanı. alacağın dersi al, belle iyice ve devam et..
umarım en yakın zamanda daha iyi hissedersin kendini.
(ne gevezeyim arkadaş, kusura bakma ya
)